Έχουν περάσει δύο
μέρες από το εμετικό σχόλιο γνωστής ιστοσελίδας, που χρησιμοποίησε τον θάνατο
της μετανάστριας, στην προσπάθεια της να γλιτώσει τον έλεγχο που θα της
προκαλούσε τεράστια προβλήματα σχετικά με την εργασία της και κατά συνέπεια
στην ίδια της την επιβίωση. Θέλοντας η ιστοσελίδα να εξασκήσει μικροκομματική
πολιτική, συνέδεσε το τραγικό αυτό περιστατικό για να κατακρίνει την κυβέρνηση
και όλο αυτό κεκαλυμμένο με τον μανδύα του «χιούμορ».
Χιούμορ. Τεράστια συζήτηση για το ποια είναι η έννοια του και ακόμα περισσότερο ποια είναι τα όρια του. Ο Ουμπέρτο Έκο στο «Το Όνομα του Ρόδου» καταπιάνεται με το χαμένο, ίσως και μυθικό, βιβλίο της Δεύτερης Ποιητικής του Αριστοτέλη και για το οποίο, οι ελάχιστες πληροφορίες που υπάρχουν, αναφέρουν ότι είναι ένας ύμνος στο γέλιο, ως μία αντίδραση, ως μία πράξη επαναστατική, απέναντι στον ίδιο τον φόβο. Ότι το γέλιο δηλαδή είναι το αντίδοτο του φόβου. Και ο φόβος γεννάται στη θέα κάτι, κάποιου φαινομενικά ισχυρότερου. Και κάπως έτσι γεννήθηκε η σάτυρα. Διότι το να γελοιοποιείς κάτι ισχυρότερο είναι η ουσία της ελευθερίας, καθώς ελευθερία και φόβος δεν γίνεται να συνυπάρξουν.
Στην περίπτωση της ιστοσελίδας, όμως, δεν έχουμε γέλιο απέναντι στον ισχυρότερο. Έχουμε την απόπειρα εκμετάλλευσης ενός θλιβερού γεγονότος για συγκεκριμένους σκοπούς, γελοιοποιώντας το ίδιο το πρόσωπο που το υπέφερε, έτσι όπως τέθηκε. Το γέλιο δηλαδή είχε άμεση κατεύθυνση προς τον αδύναμο προσπαθώντας να τον χρησιμοποιήσει. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν υπάρχει χιούμορ. Υπάρχει ξεκάθαρη χυδαιότητα.
Ναι, θα μπορούσε καποιος να ισχυριστεί ότι ο έμμεσος στόχος του σχόλιου ήταν η κυβέρνηση. Αλλά γέλιο και έμμεσο, αντίδοτο στον φόβο και έμμεσο, δεν υπάρχει. Αν δεν είναι άμεσο χάνεται. Και αν περνάει πρώτα από τον «αδύναμο», τότε ειδικά μένει εκεί. Χρειάζεται πραγματικά, πολύ «ταλέντο», για να καταφέρει κανείς να μην σατυρίσει μία κυβέρνηση που έχει δώσει πολλούς αντικειμενικούς λόγους για σάτυρα και τελικά να κατορθώσει να αποκαλύψει όλη τη σκατίλα της ψυχής που έχει μέσα του. Αλλά ποιος είπε ότι οι σκατόψυχοι είναι πιο έξυπνοι; Διότι εδώ σε αυτή την περίπτωση έχουμε να κάνουμε με μία γκάφα που προδίδει την ποιότητα της προσωπικότητας ενός ατόμου. Ή την ανυπαρξία της.
Θέλοντας λοιπόν ο «εμπνευστής» αυτού του εκτρώματος, μαζί με αυτούς που το ενέκριναν προς δημοσίευση και το υπερασπίστηκαν, να πετύχει το δύσκολο στην πραγματικότητα πρόδωσαν την ευκολία που τόσο απεγνωσμένα αναζητούν άτομα αυτής της φάρας. Η ευκολία αυτή βρίσκεται στην ιεράρχηση της αξίας των ανθρώπων. Είναι μία πάρα πολύ βολική σκέψη η οποία διευκολύνει τις εγκεφαλικές τους λειτουργίες. Ότι δηλαδή υπάρχουν άνθρωποι κατώτεροι και ανώτεροι. Όχι απαραίτητα με την κλασσική εφαρμογή του ρατσισμού. Αλλά μένοντας πιστοί στην βαθύτερη ουσία του. Ότι κάποιοι άνθρωποι αξίζουν λιγότερο από άλλους. Και φυσικά οι ίδιοι δεν ανήκουν ποτέ σε αυτούς.
Είναι ένας ναρκισσισμός ο οποίος μπορεί να πηγάζει από το οτιδήποτε, λεφτά, φυλή, καριέρα, κοινωνικό κύρος αλλά μπορεί και από το απόλυτο τίποτα. Διότι στην πραγματικότητα τα άτομα αυτά απλά ψάχνουν αφορμές για να τροφοδοτήσουν την αυτοπεποίθηση τους. Η αιτία βρίσκεται στην περιορισμένη αντίληψη της πραγματικότητας και των πιθανοτήτων που την περιτριγυρίζουν αυτή, αλλά και αυτούς. Δεν μπορούν να φανταστούν ότι μπορεί κάποια στιγμή να βρεθούν οι ίδιοι στη θέση μίας Αρμένισσας μετανάστριας που αγωνίζεται να βγάλει το ψωμί της, διότι πολύ απλά οι ίδιοι νιώθουν καλύτεροι, ικανότεροι, ανώτεροι, εξυπνότεροι κ.τ.λ. Δεν πιστεύουν συνειδητά, ότι ποτέ μπορεί να βρεθούν στη θέση αυτή.
Δεν το αντιλαμβάνονται αλλά, ενδόμυχα, υποσυνείδητα, φοβούνται ότι μπορεί να συμβεί αυτό. Και αυθόρμητα χρησιμοποιούν το γέλιο για να αντιμετωπίσουν τον φόβο αυτό, απέναντι στο πρόσωπο που το συμβολίζει διότι δεν έχουν τα άντερα να το χρησιμοποιήσουν απέναντι σε αυτόν που τον γεννάει. Έτσι έγινε και στην περίπτωση αυτή. Είναι ένα από τα ηλίθια «αστεία» που θα γινόντουσαν αυθόρμητα σε μία παρέα σε κάποια καφετέρια. Και οι άνθρωποι που τα κάνουν αυτά μέσα σε όλη την αυτοϊκανοποιητική, σε επίπεδα ψυχολογικού αυνανισμού, μαστούρα που τους περικλείει, δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν ότι το μόνο που καταφέρνουν είναι τελικά να διατυμπανίζουν την αδυναμία τους απέναντι στον φόβο που νιώθουν απέναντι σε αυτούς που θεωρούν δυνατούς.
Διότι τέτοια αδύναμα ανθρωπάκια που χαριτολογούν απέναντι σε φαινομενικά, για αυτούς, πιο αδύναμους, στην πραγματικότητα επιτελούν μία απέλπιδα και μάταιη προσπάθεια για να νιώσουν ισχυροί. Αξιοθρήνητα πλάσματα, που ζουν ανάμεσα μας.
Υ.Γ. Και όχι ο θάνατος της κυρίας δεν ήταν αυτοκτονία όπως υποστήριξαν κάποιες φιλοκυβερητικές ιστοσελίδες, ήταν δολοφονία με θύτη την κοινωνία μας, ελληνική και παγκόσμια. Και που η παρούσα κυβέρνηση δεν έκανε σχεδόν τίποτα για να αλλάξει η πρώτη, για την οποία είχε την ευθύνη τα τελευταία 4,5 χρόνια.
Χιούμορ. Τεράστια συζήτηση για το ποια είναι η έννοια του και ακόμα περισσότερο ποια είναι τα όρια του. Ο Ουμπέρτο Έκο στο «Το Όνομα του Ρόδου» καταπιάνεται με το χαμένο, ίσως και μυθικό, βιβλίο της Δεύτερης Ποιητικής του Αριστοτέλη και για το οποίο, οι ελάχιστες πληροφορίες που υπάρχουν, αναφέρουν ότι είναι ένας ύμνος στο γέλιο, ως μία αντίδραση, ως μία πράξη επαναστατική, απέναντι στον ίδιο τον φόβο. Ότι το γέλιο δηλαδή είναι το αντίδοτο του φόβου. Και ο φόβος γεννάται στη θέα κάτι, κάποιου φαινομενικά ισχυρότερου. Και κάπως έτσι γεννήθηκε η σάτυρα. Διότι το να γελοιοποιείς κάτι ισχυρότερο είναι η ουσία της ελευθερίας, καθώς ελευθερία και φόβος δεν γίνεται να συνυπάρξουν.
Στην περίπτωση της ιστοσελίδας, όμως, δεν έχουμε γέλιο απέναντι στον ισχυρότερο. Έχουμε την απόπειρα εκμετάλλευσης ενός θλιβερού γεγονότος για συγκεκριμένους σκοπούς, γελοιοποιώντας το ίδιο το πρόσωπο που το υπέφερε, έτσι όπως τέθηκε. Το γέλιο δηλαδή είχε άμεση κατεύθυνση προς τον αδύναμο προσπαθώντας να τον χρησιμοποιήσει. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν υπάρχει χιούμορ. Υπάρχει ξεκάθαρη χυδαιότητα.
Ναι, θα μπορούσε καποιος να ισχυριστεί ότι ο έμμεσος στόχος του σχόλιου ήταν η κυβέρνηση. Αλλά γέλιο και έμμεσο, αντίδοτο στον φόβο και έμμεσο, δεν υπάρχει. Αν δεν είναι άμεσο χάνεται. Και αν περνάει πρώτα από τον «αδύναμο», τότε ειδικά μένει εκεί. Χρειάζεται πραγματικά, πολύ «ταλέντο», για να καταφέρει κανείς να μην σατυρίσει μία κυβέρνηση που έχει δώσει πολλούς αντικειμενικούς λόγους για σάτυρα και τελικά να κατορθώσει να αποκαλύψει όλη τη σκατίλα της ψυχής που έχει μέσα του. Αλλά ποιος είπε ότι οι σκατόψυχοι είναι πιο έξυπνοι; Διότι εδώ σε αυτή την περίπτωση έχουμε να κάνουμε με μία γκάφα που προδίδει την ποιότητα της προσωπικότητας ενός ατόμου. Ή την ανυπαρξία της.
Θέλοντας λοιπόν ο «εμπνευστής» αυτού του εκτρώματος, μαζί με αυτούς που το ενέκριναν προς δημοσίευση και το υπερασπίστηκαν, να πετύχει το δύσκολο στην πραγματικότητα πρόδωσαν την ευκολία που τόσο απεγνωσμένα αναζητούν άτομα αυτής της φάρας. Η ευκολία αυτή βρίσκεται στην ιεράρχηση της αξίας των ανθρώπων. Είναι μία πάρα πολύ βολική σκέψη η οποία διευκολύνει τις εγκεφαλικές τους λειτουργίες. Ότι δηλαδή υπάρχουν άνθρωποι κατώτεροι και ανώτεροι. Όχι απαραίτητα με την κλασσική εφαρμογή του ρατσισμού. Αλλά μένοντας πιστοί στην βαθύτερη ουσία του. Ότι κάποιοι άνθρωποι αξίζουν λιγότερο από άλλους. Και φυσικά οι ίδιοι δεν ανήκουν ποτέ σε αυτούς.
Είναι ένας ναρκισσισμός ο οποίος μπορεί να πηγάζει από το οτιδήποτε, λεφτά, φυλή, καριέρα, κοινωνικό κύρος αλλά μπορεί και από το απόλυτο τίποτα. Διότι στην πραγματικότητα τα άτομα αυτά απλά ψάχνουν αφορμές για να τροφοδοτήσουν την αυτοπεποίθηση τους. Η αιτία βρίσκεται στην περιορισμένη αντίληψη της πραγματικότητας και των πιθανοτήτων που την περιτριγυρίζουν αυτή, αλλά και αυτούς. Δεν μπορούν να φανταστούν ότι μπορεί κάποια στιγμή να βρεθούν οι ίδιοι στη θέση μίας Αρμένισσας μετανάστριας που αγωνίζεται να βγάλει το ψωμί της, διότι πολύ απλά οι ίδιοι νιώθουν καλύτεροι, ικανότεροι, ανώτεροι, εξυπνότεροι κ.τ.λ. Δεν πιστεύουν συνειδητά, ότι ποτέ μπορεί να βρεθούν στη θέση αυτή.
Δεν το αντιλαμβάνονται αλλά, ενδόμυχα, υποσυνείδητα, φοβούνται ότι μπορεί να συμβεί αυτό. Και αυθόρμητα χρησιμοποιούν το γέλιο για να αντιμετωπίσουν τον φόβο αυτό, απέναντι στο πρόσωπο που το συμβολίζει διότι δεν έχουν τα άντερα να το χρησιμοποιήσουν απέναντι σε αυτόν που τον γεννάει. Έτσι έγινε και στην περίπτωση αυτή. Είναι ένα από τα ηλίθια «αστεία» που θα γινόντουσαν αυθόρμητα σε μία παρέα σε κάποια καφετέρια. Και οι άνθρωποι που τα κάνουν αυτά μέσα σε όλη την αυτοϊκανοποιητική, σε επίπεδα ψυχολογικού αυνανισμού, μαστούρα που τους περικλείει, δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν ότι το μόνο που καταφέρνουν είναι τελικά να διατυμπανίζουν την αδυναμία τους απέναντι στον φόβο που νιώθουν απέναντι σε αυτούς που θεωρούν δυνατούς.
Διότι τέτοια αδύναμα ανθρωπάκια που χαριτολογούν απέναντι σε φαινομενικά, για αυτούς, πιο αδύναμους, στην πραγματικότητα επιτελούν μία απέλπιδα και μάταιη προσπάθεια για να νιώσουν ισχυροί. Αξιοθρήνητα πλάσματα, που ζουν ανάμεσα μας.
Υ.Γ. Και όχι ο θάνατος της κυρίας δεν ήταν αυτοκτονία όπως υποστήριξαν κάποιες φιλοκυβερητικές ιστοσελίδες, ήταν δολοφονία με θύτη την κοινωνία μας, ελληνική και παγκόσμια. Και που η παρούσα κυβέρνηση δεν έκανε σχεδόν τίποτα για να αλλάξει η πρώτη, για την οποία είχε την ευθύνη τα τελευταία 4,5 χρόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου