Οι απόγονοι των Μάγια

1^η Ιανουαρίου 1994. Μεξικό. Επαρχία Τσιάπας.  Πόλη, Σαν Κριστόμπαλ Ντε Λα Κάσας. Οι εορτασμοί για τον ερχομό του νέου έτους καλά κράτουν, στο νότιο άκρο του κράτους του Μεξικού. Ξαφνικά στους κεντρικούς δρόμους της πόλης εμφανίζονται ομάδες ολόκληρες από ενόπλους, πολλοί από αυτούς φοράνε μπαλακλάβα (μάσκα του σκι). Καταλαμβάνουν όλα τα κυβερνητικά κτίρια της πόλης. Συστήνονται ως Ζαπατίστας, έχοντας πάρει το όνομα τους από τον εθνικό ήρωα του Μεξικό, Εμιλιάνο Ζαπάτα.

Σύντομα όλη η Μεξικάνικη επικράτεια μαθαίνει, ότι  όχι μόνο στο Σαν Κριστόμπαλ Ντε Λα Κάσας, αλλά σε όλες τις μεγάλες πόλεις της επαρχίας Τσιάπας, τα δημόσια κτίρια έχουν καταληφθεί από τους Ζαπατίστας. Ο ηγέτης τους αυτοχαρακτηρίζεται Υποδιοικητής Μάρκος, διότι όπως δηλώνει διοικητής είναι μόνο ο Λαός. Δεν θα κρατήσουν άλλο κρυφά τα αιτήματα τους. Αυτά που τους οδήγησαν στην εξέγερση τους. 

Εκδίδουν την ίδια μέρα την «1^η Διακύρηξη της Ζούγκλας Λακαντόνα». Εκεί μεταξύ άλλων αναφέρουν ότι αγωνίζονται ενάντια στο Μεξικάνικο κράτος διότι αυτό λειτουργεί τελείως ενάντια στο λαό και ως εκ τούτου καθίσταται παράνομο. Και δεν είχαν άδικο διότι την πρωτοχρονιά εκείνου του έτους τίθοταν σε εφαρμογή η συνθήκη NAFTA (Βορειο-Αμερικάνικη Συμφωνία Ελεύθερης Αγοράς), η οποία σύμφωνα με οικονομικούς επιστήμονες, θα οδηγούσε το 65-75% του Μεξικάνικου λαού να ζει  κάτω από τα όρια της φτώχειας.

Πέρα από τη NAFTA όμως υπήρχαν και βαθύτερα αίτια τα οποία είχαν τις ρίζες τους από πολύ παλιότερα. Αυτές ευδοκίμησαν στη συνεχή εκμετάλλευση των ιθαγενών της επαρχίας από τη Μεξικάνικη Ελίτ, η οποία τους είχε καταδικάσει σε μια ζωή χωρίς καν τα στοιχειώδη αγαθά της διατροφής, της στέγασης και της εκπαίδευσης.

Το αντάρτικο αυτό έγινε αποδεκτό από τους κατοίκους της Τσιάπας, κυρίως (προφανώς) από τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα. Η αντίδραση της Μεξικάνικης Πολιτείας ήταν άμεση. Την 2^η Ιανουαρίου επιτέθηκαν στην πόλη Οκοσίνγκο και προκάλεσαν μεγάλες απώλειες στις δυνάμεις των ανταρτών, οι οποίοι αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν στην κοντινή ζούγκλα. Οι μάχες συνεχίστηκαν σε όλη την επαρχία μέχρι την κατάπαυση του πυρός που έγινε την 12^η του μηνός, με παρέμβαση της τοπικής επισκοπής. 

Μέχρι το Φεβρουάριο του 1995 η κατάσταση στην Τσιάπας ήταν στάσιμη, ώσπου ο Μεξικάνικος στρατός επιτέθηκε ξανά και ανάγκασε τους Ζαπατίστας να οπισθοχωρήσουν και άλλο. Παρ’ όλα αυτά οι ηγέτες τους παρέμεναν ασύλληπτοι κάτι που σε συνδυασμό με την αυξανόμενη δημοτικότητα των επαναστατών καθώς και τον έλεγχο από αυτούς μεγάλου μέρους της επαρχίας, οδήγησε στην πτώση της τότε κυβέρνησης. Οι διαπραγματεύσεις με τη νέα κυβέρνηση δεν οδήγησαν κάπου και τελικά οι Ζαπατίστας δημιιούργησαν 32 αυτόνομους δήμους/κοινότητες, με την κατάσταση αυτή να συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.

Η ιδεολογία των Ζαπατίστας, ο Ζαπατισμός, είναι συγκεκριμένη και σαφής. Ο πυρήνας της βασίζεται σε καθαρά αμεσοδημοκρατικές ιδέες συνδυασμένες με στοιχεία της παράδοσης των Μάγια, των οποίων οι ιθαγενείς κάτοικοι της Τσιάπας είναι απόγονοι. Όλοι οι πολίτες των ελεύθερων περιοχών πολιτικοποιούνται και συμμετέχουν ενεργά στη λήψη των αποφάσεων, μέσω των αυτόοργανωμένων κοινοτήτων που δημιουργήθηκαν μετά την εξέγερση τους.

Αν και αντίθετη προς τις ιδέες των Ζαπατίστας που απορρίπτουν και την παραμικρή ένδειξη προσωποκεντρισμού, ιδιαίτερη μνεία ίσως θα πρέπει να γίνει στην ηγετική μορφή του κινήματος των Ζαπατίστας, τον αυτοαποκαλούμενο Υποδιοικητή Μάρκος. Ένας άνθρωπος που μόνο οι κοντινότεροι συναγωνιστές του γνωρίζουν το πρόσωπο του και την πραγματική ταυτότητα. Η Μεξικάνικη κυβέρνηση πιστεύει χωρίς να έχει αποδείξεις ότι πρόκειται για τον Ραφαέλ Σεμπαστιάν Γκιγιέν Βιθέντε, έναν αγνοούμενο καθηγητή με εξειδίκευση στη φιλοσοφία, και καταγωγή από εύπορη οικογένεια. 

Εκτός από την αμιγώς επαναστατική του δράση, η οποία περιορίστηκε το 2014 με την παραίτηση του από την ηγεσία του στρατιωτικού τμήματος,  είναι γνωστός και για τα λογοτεχνικά του έργα, καθώς πέρα από τις ποιητικές συλλογές που κατά καιρούς έχει εκδόσει, έχει γράψει 200 δοκίμια και 21 βιβλία. Από τα τελευταία, ίσως το πιο δημοφιλές του να είναι το La Historia de los Colores ένα βιβλίο για παιδιά που καταφέρνει με ένα μοναδικό τρόπο να προβάλει τις ιδέες του με προσιτό τρόπο για το παιδικό μυαλό.

Μερικές φορές, σκέφτομαι ότι τελικά οι ιδέες των Ζαπατίστας και γενικότερα η αταξική κοσμοθεωρία, μόνο στα παιδιά είναι προσιτές. Ανήλικα και ενήλικα. Που όχι μόνο δεν τρομάζουν, αλλά γοητεύονται από το ρητό του Υποδιοικητή Μάρκος:

"Ο Αγώνας είναι σαν ένας κύκλος. Μπορεί να ξεκινήσει από οποιοδήποτε σημείο, αλλά ποτέ δεν τελειώνει."

1η Δημοσίευση: Balaoritou Street

                                        

Τα blues του μεσονυχτίου

Πετάει το τσιγάρο στο δρόμο. Το πατάει. Ανοίγει την σιδερένια πόρτα του μαγαζιού. Είναι σχεδόν μεσάνυχτα. Λίγος κόσμος μέσα. Ένας τύπος τον υποδέχεται. Τον δείχνει που μπορεί να κάτσει. Διαλέγει έναν καναπέ μπροστά στη σκηνή. Κάθεται, βγάζει το δερμάτινο του. Έρχεται ο σερβιτόρος. Του παραγγέλνει ένα ουίσκι, cutty shark σκέτο. Λίγο μετά έρχεται η παραγγελία του. Στρίβει ένα τσιγάρο. Πίνει μια γουλιά και το ανάβει. Σκέφτεται. Σκέφτεται και χαζεύει.  Τον φωτισμό, που αποτελείται από διάφορες σκούρες ερυθρές αποχρώσεις. Τη μουσική. Αργή και ατμοσφαιρική. Που και που πέφτει το βλέμμα του σε άλλους θαμώνες. Απλά πάνω στην κίνηση των ματιών. Δεν νοιάζεται. Άλλοτε κοιτάζει τη σκήνη. Κάποια χορεύει, στο αργό τέμπο της μουσικής. Ημίγυμνη αρχικά, ολόγυμνη λίγο αργότερα. Του αρέσει αλλά όχι αρκετά για να τον νοιάξει.

Τον πλησιάζει μία κοπέλα. Αρχίζει και τον χαϊδεύει. Κάθεται στα πόδια του. Αυτός μένει απαθής. Δεν ανταποδίδει στα χάδια. Αν και ευγενικά, με την όλη συμπεριφορά του την διώχνει. Φεύγει. Λίγο μετά έρχεται μία άλλη. Τα ίδια αποτελέσματα. Το ίδιο και με μια τρίτη αργότερα. Δεν τον νοιάζει. Απλά κάθεται στον καναπέ και εναλλάσει γουλιές με τζούρες.

Το ποτήρι έχει φτάσει στα μισά του. Μία ακόμα πλησιάζει. Κάθεται δίπλα του. Χωρίς να τον αγγίξει. Βγάζει ένα πακέτο. Το ανοίγει και του προσφέρει ένα τσιγάρο. Μόλις είχε σβήσει το δικό του.

- Ευχαριστώ.
- Παρακαλώ…

Ανάβει και αυτή ένα. Περνάει κανά λεπτό. Δεν μιλάνε. Αυτός καταλαβαίνει ότι τον κοιτάει. Το νιώθει. Ο dj αλλάζει τραγούδι. Βάζει το Midnight Blues από Gary Moore. Την κοιτάει.

- Σου αρέσουν τα blues; Τον ρωτάει.
- Ναι.
- Χορεύουμε;
- Ας χορέψουμε , της απαντάει χωρίς να μιλήσει χαμογελώντας όσο πιο διακριτικά γίνεται.

Με απόλυτο ρυθμό στην κίνηση της, κάθεται στα πόδια του. Αγκαλιάζονται. Του χαϊδεύει τα μαλλιά. Αυτός ανταποδίδει λίγα δευτερόλεπτα μετά. Χορεύουν. Πολύ αργά. Με αμελητέες κινήσεις. Όπως επιβάλλουν τα blues. Που και που μοιράζονται κάποιες σκόρπιες πληροφορίες. Αδιάφορες όπως ονόματα, καταγωγές, επαγγέλματα. Μόνο και μόνο για να μην κοιτάνε αδιάκοπα ο ένας τα μάτια του άλλου.

- Μιλάς όμορφα, του λέει και τα πρόσωπα τους πλησιάζουν πολύ, σχεδόν εφάπτονται. Με μια πρόστυχη τρυφερότητα τον χαϊδευει στη μύτη με τη δικιά της.
- Δεν νομίζω ότι συνηθίζεται αυτό, της λέει χαμογελώντας ίσα ίσα για να δείξει την ευχαρίστηση του.
- Ναι, ούτε εγώ το συνηθίζω....Πάμε κάπου οι δυο μας;
- Πάμε.

Το ολοένα και πιο γυμνό κορμί της λικνίζεται πάνω του. Καθώς κατεβαίνει χαϊδεύει απαλά με το πρόσωπο της το κορμί του, μέχρι που καταλήγει ανάμεσα στα πόδια του. Το πρόσωπο της στέκεται για λίγα παραπάνω δευτερόλεπτα εκεί χωρίς όμως να μένει ακίνητο, ενώ τα χέρια της έχουν περάσει κάτω από τη μπλούζα του. Ανεβαίνει μέχρι τα μάτια τους να βρεθούν σε απόσταση αναπνοής. Σιγοψυθιρίζει κάτι στο αυτί του. Τον φιλάει. Αργά. Αυτός ανταποκρίνεται. Αυτή ξαφνικά σταματάει. Τον κοιτάει κάπως τρομαγμένα. Και αυτός το ίδιο.

- Δεν έχουμε άλλο χρόνο, του λέει κοιτώντας αλλού.
- Καταλαβαίνω...Θα χαρώ να σε ξαναδώ, της λέει αμήχανα μετά από λίγη ώρα ενώ αυτή ντύνεται.
- Και εγώ...Αλλά όχι εδώ,απαντάει χαμογελώντας.

Βάζει το κινητό του στην τσέπη του. Στρίβει ένα τελευταίο τσιγάρο. Για να συνοδεύσει τις τελευταίες γουλιές του ουίσκι προτού φύγει. Την βλέπει να αγκαλιάζει άλλον. Δεν τον πειράζει. Δεν είναι αφελής. Γνωρίζει πως ότι έζησε πιο πριν, ήταν απλά μια ψευδαίσθηση. Όπως σχεδόν οτιδήποτε όμορφο στη ζωή του. Τουλάχιστον αυτή τη φορά το ήξερε από την αρχή. Αυτό που δεν γνωρίζει όμως εκείνη τη στιγμή, είναι ότι όταν ξανασυναντηθούν κάπου αλλού θα είναι και πάλι μεσάνυχτα. Και θα χορέψουν και παλι blues.

Σβήνει το τσιγάρο στο τασάκι. Βάζει το μπουφάν του. Πληρώνει το σερβιτόρο. Τυχαίνει να νιώθει το βλέμμα της εκείνη την ώρα. Γνέφει μία καληνύχτα και φεύγει.

1η Δημοσίευση: Balaoritou Street

Ε άντε και γαμηθείτε...

Τι ‘ναι ρε μαλάκα;
Ναι εσένα λέω καριόλη!
Άντε γαμήσου ρε!
Άντε γαμήσου ρε μουνόπανο!

Ναι ρε εσένα λέω παλιόπουστα Mr. Perfect με την γαμάτη και τέλεια ζωή σου, που καταβάλεις τιτάνια προσπάθεια να μην κοιτάξεις αφ’υψηλού κάθε άλλη μορφή ζωής που συναντάς στον στρωμένο με λουλούδια δρόμο σου! Αντιλαμβάνεσαι ρε καριόλη τις έννοιες «συμπτώσεις» και «συγκυρίες»;;; Ναι αυτές λέω που από όταν γεννήθηκες σου χαϊδεύουν το κωλαράκι...Οι ίδιες έννοιες είναι που θα στο πηδήξουν ένα ωραίο πρωί! Και ξέρεις γιατί; Γιατί απλά θα στραβογαμήθηκαν το προηγούμενο βράδυ!

Άντε γαμήσου και εσύ χοντροκαριόλη ιδιοκτήτη μιας μικρής επιχείρησης, που νομίζεις ότι έπιασες τον πάπα από τα αρχίδια, επειδή έτυχε να δραστηριοποιηθείς επαγγελματικά σε μια εποχή που οι τράπεζες μοίραζαν δάνεια, και τώρα καλοβλέπεις την καινούρια σου ταμία την οποία την προσέλαβες γιατί βασικότερο της προσόν ήταν τα σιλικονάτα της στήθη.Ευτυχώς για κάτι παπάρες σαν εσένα πάντα υπάρχει μια πολυεθνική να σου πάρει και τα αξιολύπητα για αυτήν κέρδη σου αλλά και την ταμία σου!

Άντε γαμήσου και εσύ μωρή σκατόγρια που όλη σου την ζωή ζητούσες χαρτζιλίκι από τον πλούσιο μαλάκα άνδρα σου και τώρα που τον έθαψες τρως την σύνταξη και την ασφάλεια ζωής του σε καζίνο, και σε 25άρηδες ζιγκολό, οι οποίοι με κάτι καριόλες μούμιες σαν εσένα απαιτούν το επάγγελμα τους να εισέλθει στα βαρέα και ανθυγιεινά!

Και εσείς αξιοθρήνητα τρολ γαμιέστε ανάποδα, σταυρωτά και χιαστί! Βασίζεται όλο σας τον βίο στις μαλακίες που λένε και κάνουν τα απεγνωσμένα και ακόμα πιο αξιοθρήνητα ψώνια. Άρα εσείς είστε αξιοθρήνητοι στο τετράγωνο! Και οι ψαγμένες γκόμενες που σας κάθονται αξιοθρήνητες στον κύβο!
Να πάνε να γαμηθούν λοιπόν και οι και καλά ψαγμένες ξινομούνες γκόμενες, οι οποίες στο μόνο που διαφέρουν από τα υπόλοιπα μουνιά με πόδια που κυκλοφορούν στους δρόμους, είναι ότι το ιερό τους δισκοπότηρο στη ζωή δεν περιλαμβάνει μόνο σπέρμα αλλά και ανδρική αξιοπρέπεια! Και όταν αντιληφθείτε το πόσο ανοργασμικές είστε τότε περιορίζεστε στην αξιοπρέπεια! Άρα παίρνω πίσω το «άντε γαμηθείτε» διότι στην ολοκληρωμένη του μορφή για σας είναι κάτι τόσο ματαιόδοξο και ουτοπικό όσο και η «Ιδανική Πολιτεία» του Πλάτωνα.

Εσείς όμως μαλάκες ελιτιστές και αγάμητοι κουλτουριάρηδες μπορείτε να πάτε να γαμηθείτε επειδή καταναλώνετε την γεμάτη με απόλυτο κενό τιποτένια σας ζωή, με δοκίμια, ψαγμένους δίσκους  και ταινίες σκηνοθετημένες από τύπους που τα ονόματα τους τελειώνουν οπωσδήποτε σε –σκι (Τσερκάσκι, Κισλόφσκι, Αρονόφσκι κ.τ.λ.) και νομίζετε ότι αξίζετε περισσότερο από τα υπόλοιπα ανθρωποειδή που το μόνο Μπετόβεν που ξέρουν είναι ο κινηματογραφικός τριχωτός, σαλιάρης και λιπαρός σκύλος! Η πραγματικότητα φίλε κουλτουριάρη είναι ότι όταν ψοφήσεις το μόνο ουσιαστικό που πιθανόν θα έχεις καταφέρει είναι να κάνεις λίγο πιο θρεπτικά τα κομμάτια του εγκεφάλου σου που θα τα τρώει ένας παχύς γεωσκώληκας, αφού προηγουμένως φυσικά θα έχει σκάψει ένα μετρό μέσα στο κρανίο σου, που θα το ζήλευαν ακόμα και οι πολιτικοί μηχανικοί της ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ Α.Ε. Για αυτό λοιπόν...Άντε και γαμήσου!

Άντε γαμηθείτε και εσείς μαλάκες εθνικιστές, φυλετιστές κ.τ.λ.! Κάνετε τον Δαρβίνο να φαντάζει ευγενικός προς τους ανθρώπους με την «θεωρία της εξέλιξης των ειδών»! Που μέσα σε όλη την απεριόριστη μαλακία σας πιστεύετε στην καθαρότητα της φυλής που νομίζετε ότι ανήκετε! Θα σας γαμήσω την κοσμοθεωρία προσφέρωντας σας μια πολύ απλή σκέψη...τα τελευταία 3 χιλιάδες χρόνια πόσες πιθανότητες υπάρχουν να είχατε μία  πρόγονο που να γούσταρε Ιλλυρίους, Παίονες, Δαρδάνους, Γαλάτες, Ρωμαίους, Αβάρους, Σλάβους,  Χετταίους, Φρύγες, Παφλαγόνες, Λύδιους, Αρμένιους, Τούρκους  κ.τλ. Προσθέστε και την πιθανότητα να είχατε ένα θύμα πρόγονο καψούρη με την προαναφερόμενη κοπελιά ο οποίος δέχτηκε να την παντρευτεί, όταν άρχισε να φουσκώνει η κοιλιά της,  για να μην τη λιθοβολήσουν στην πλατεία του χωριού. Αν δεν κάηκε προ πολλού το μειωμένης αντίληψης μυαλό σου, πιστεύω ότι πείστηκες το πόσο γαμιόλης μαλάκας και κυρίως το πόσο ΜΠΑΣΤΑΡΔΟΣ είσαι!

Γαμιέσαι και εσύ άχρηστε μαστούρη και καλά Αναρχικέ, που πίνεις όλο καμάρι τον made in Greece μπάφο σου, τον οποίο καλλιεργούν πακιστανοί που εργάζονται στις φυτείες, χωρίς την παραμικρή ασφάλιση, και τρώνε χοντρό ξύλο όταν τολμάνε να ζητήσουν τα δεδουλευμένα τους από τα αφεντικά τους τα οποία εσύ πληρώνεις κάθε φορά που αγοράζεις το σακουλάκι σου. Με τα λεφτά βέβαια του μπαμπακούλη σου, ο οποίος έχει καταχωνιάσει σε κάποια αποθήκη το «Αναμνήσεις Ενός Επαναστάτη» του Κροπότκιν, βιβλίο που το μόστραρε στις συγκεντρώσεις του ΠΑΣΟΚ πριν 3 δεκαετίες , φορώντας και το απαραίτητο ζιβάγκο! Άρα γαμιέστε οικογενειακώς! Τι; Ποιος είναι ο Κροπότκιν; Ευτυχώς το αντε-γαμήσου-μετρο δεν κάηκε!

Για να μην καεί λοιπόν και επειδή έχει λήξει η εγγύηση θα προσπεράσω τα γαμήδια στους Κνίτες  γιατί πολύ απλά κάνουν τους υποτιθέμενους αναρχικούς να φαίνονται κομπλέ ;)

Γαμιέσαι και εσύ τενεκέ ξεγάνωτε ατάλαντε διαδικτυακέ αρθρογράφε! Επειδή δεν είχες το παραμικρό ταλέντο, σε κανένα άθλημα, σε καμία τέχνη και σε καμμία επιστήμη αναγκάστηκες να σκέφτεσαι πολύ, όχι όμως να σκέφτεσαι έξυπνα! Διότι και αυτό ταλέντο χρειάζεται! Να είσαι ευγνώμων λοιπό για το φθηνό Ίντερνετ που σου προσφέρεται και σου δίνει το δικαίωμα να προσφέρεις με την σειρά σου τις σάπιες σκέψεις σου και να μαζεύεις τα like όπως η γεροντοκόρη τις λίρες! Γιατί την ίδια αξιολύπητη ευχαρίστηση νοιώθεις με αυτήν, η οποία ευχαρίστηση φυσικά δεν αρκεί για να δώσει νόημα στην μέτρια και τρισάθλια ύπαρξη σου...

Πιο πολύ απ’ όλους όμως γαμιέσαι έσυ που στέκεσαι εδώ και τόση ώρα και με ακούς! Εσύ ρε καραπούσταρε που στέκεσαι απέναντι μου, στον καθρέφτη που κοιτάω ενώ εσύ με ακούς και μένεις ανέκφραστος...Όπως έκανες πάντα...
Άντε γαμήσου!
Άντε γαμήσου...

1η Δημοσίευση: Balaoritou Street