Ο εναγκαλισμός της αποτυχίας

Επιτέλους το παραδέχθηκες, λοιπόν. Ηττήθηκες. Απέτυχες. Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Το υποπτευόσουν εδώ και χρόνια, μπορεί και παραπάνω από μία δεκαετία. Βασικά δεν το υποπτευόσουν, το ήξερες αλλά αρνιόσουν να το δεχτείς. Πίστευες ότι ήταν απλά μία σειρά από ατυχίες, ότι υπο φυσιολογικές συνθήκες όλα θα έπαιρναν το δρόμο τους.

Οι φυσιολογικές συνθήκες όμως δεν ήρθαν ποτέ. Αντίθετα συνεχίστηκαν σαν ντόμινο οι αξιοπερίεργες κατάστασεις, αυτές που φαινομενικά σου στερούσαν κάθε ευθύνη και τις φόρτωναν στους άλλους γύρω σου. Και εσύ συνέχισες να το παλεύεις, πιστεύοντας ότι κάποια στιγμής οι προσωπικές προσπάθειες θα υπερισχύουν ακόμα και των αξιοπερίεργων καταστάσεων.

Αλλά ποτέ δεν το κατάφερες. Προσπαθούσες να βρεις τι κάνεις λάθος, διότι κουράστηκες να ρίχνεις τις ευθύνες στους άλλους, ακόμα και αν αυτοί οι ίδιοι την έπαιρναν πάνω τους. Και κάπως έτσι δεν μπόρεσες να βρεις το λάθος ποτέ. Και αυτό διαιωνίστηκε, σαν μία νευροεκφυλιστική ασθένεια η οποία ξεκινάει από ένα νευρώνα και τελικά επεκτείνεται σε όλο το νευρικό σύστημα.

Υπήρξαν λίγες στιγμές που είχες τη βάσιμη ψευδαίσθηση ότι ξέφυγες. Ότι όλος αυτός ο πόνος που πέρασες αποζημιωνόταν τη στιγμή που ένιωθες ευτυχισμένος, ίσως και δικαιωμένος. Μόνο και μόνο για να επιστρέψει ο πόνος ισχυρότερος και βαθύτερος, με την εκδικητικότητα ενός βιαστή που επιστρέφει για το θύμα του, μετά την προηγούμενη αποτυχημένη του απόπειρα.

Και το έκρυβες. Καλά, υπέρ του δέοντως καλά. Τόσο καλά που αυτό το κρυφτό έγινε δεύτερη φύση σου, μία διαδικασία που γινόταν ασυναίσθητα, τόσο πολύ που κανένας δεν μπορούσε να δει τον κρυμμένο πόνο που καιροφυλακτούσε. Ούτε καν εσύ. Αλλά αυτός περίμενε τις κατάλληλες στιγμές, τις κατάλληλες εσοχές που δημιουργούνταν όταν αποτύχαινες ξανά.

Και τον κρατούσες απεγνωσμένα μέσα σου, προσπαθούσες να πείσεις τον εαυτό σου ότι δεν υπάρχει, ότι απλά ήταν μία επιφανειακή αντίδραση μίας drama queen. Παρ’ ότι το κατάφερνες και διατηρούσες την αφελή υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια σου, κατά βάθος μέσα σου ήξερες ότι δεν ήταν. Ήξερες ότι ήταν η κραυγή ενός τέρατος το οποίο αναπτυσσόταν φυλακισμένο μέσα στα μπουντρούμια της ψυχής σου. Και το οποίο το τάιζες στοργικά με τις άσχημες εμπειρίες σου.

Αλλά οι κραυγές του τέρατος γινόντουσαν όλο και πιο δυνατές, όπως σου είπα και πριν, κάθε φορά που άκουγε κάποιος να ανοίγει την πόρτα του διαδρόμου που οδηγούσε στο μπουντρούμι. Και εκεί άρχισες να τρομάζεις. Ότι μπορεί κάποια στιγμή να σπάσει τη σιδερόπορτα που το κρατάει εγκλεισμένο, θα τρέξει με δρασκελισμούς τον διάδρομο και θα βγει έξω. Και θα σε καταλάβει. Και μετά δεν θα υπήρχε γυρισμός. Διότι κατά πάσα πιθανότητα αυτό θα γινόταν εκεί που δεν το περίμενες. Στην τελευταία σου ευκαιρία για να πετύχεις αυτό που τόσα χρόνια ποθείς. Και έτσι θα έχανες και αυτή την ύστατη πιθανότητα ευτυχίας.

Κάπου εκεί άρχισες να υποψιάζεσαι, ότι το να αρνείσαι την ύπαρξη του τέρατος του πόνου, δεν βοηθάει, από τη στιγμή που δεν εμφανίζεται συχνά το μοναδικό του αντίδοτο. Και έτσι αντιλήφθηκες ότι η λύση δεν είναι να το αγνοείς ή να του επιβάλλεις τη λήθη. Αλλά να το αντιμετωπίσεις στα ίσια. Όχι με βία. Όχι με οργή. Αρκετή οργή έχεις να αντιμετωπίσεις ήδη απέναντι σου από αυτό.

Να επικοινωνήσεις μαζί του, με ειλικρίνεια, με στοργή. Να το επιτρέψεις να σου πει ποια είναι η γενεσιουργός αιτία του. Τι είναι αυτό που το γέννησε; Τι είναι αυτό που το θήλασε; Τι είναι αυτό που το εκπαίδευσε να αντέχει όλο και περισσότερο, να γίνεται όλο και πιο ανθεκτικό απέναντι στην ωρίμανση σου, ως ύπαρξη.

Και αφού μιλήσεις μαζί του, ίσως μπορέσεις να καταλάβεις τι το προκαλεί και να σταματήσεις να το επαναλαμβάνεις. Και να πεθάνει από ασητεία. Ή τουλάχιστον να συμφιλιωθείς πραγματικά μαζί του, όχι αγνοώντας το, αλλά αποδέχοντας το, με αγάπη. Ίσως έτσι παύσει να σε τραυματίζει τόσο σκληρά. Ίσως έτσι συμφιλιωθείτε και συνεχίσετε να βαδίζετε μαζί, όπως κάνετε τόσο καιρό. Απλά η βόλτα πλέον θα είναι λιγότερο δυσάρεστη.

Διότι η αποτυχία σου, θα είναι λιγότερο σκληρή, όταν την αγκαλιάσεις.




Πηγή εικόνας: medium.com

Σκοτώστε τη σιωπή!

Την προηγούμενη βδομάδα, μία από τις ειδήσεις που δικαιολογημένα κυριάρχησαν ήταν η έναρξη της δίκης των δολοφόνων της κοπέλας στη Ρόδο. Προτίμησα να μην ασχοληθώ άμεσα με το συγκεκριμένο θέμα, διότι γενικότερα προτιμάω να αποφεύγω να σχολιάσω συμβάντα τα οποία μπορούν να μου γεννήσουν ανεξέλεγκτη οργή, τόση που να με κάνει έστω και λίγα δευτερόλεπτα να φανώ τέρας, αν και αναμφίβολα δεν θα πλησίαζα ούτε στο ελάχιστο τα δύο αυτά τερατώδη τέρατα.

Εκτός όμως από αυτόν τον αυτοπεριορισμό μου, υπήρχε και ένας άλλος σημαντικότερος λόγος ο οποίος είναι και αυτός που με οδηγεί στο να αναφερθώ, με αφορμή αυτό το φρικτό έγκλημα, σε κάτι μεγαλύτερο ακόμα και από αυτή την αδιανόητη, για έναν στοιχειωδώς υγιή άνθρωπο, πράξη. Και ο λόγος είναι ότι υπάρχει μία γενικότερη νοοτροπία που ευδοκιμεί στην κοινωνία μας και η οποία είναι αυτή που δημιουργεί πρόσφορο έδαφος σε καθίκια σαν τους κατηγορούμενους. Μία νοοτροπία που όχι μόνο πρέπει να περιοριστεί, αλλά και τελικά να εκλείψει.

Ποια είναι αυτή η νοοτροπία; Είναι εκείνη που επιβάλλει στον άντρα, ότι για να είναι άντρας σωστός πρέπει να επιβάλλει με τη σειρά του τη θέληση του, κυρίως στις γυναίκες αλλά ακόμα και σε άλλους άντρες(οι βιαστές στη φυλακή δεν είναι ομοφυλόφιλοι, είναι βιαστές). Είναι αυτή που θέλει τον άντρα να κατακτάει τη γυναίκα και όχι να την κερδίζει με τις πράξεις του. Αυτή που τον κάνει να βλέπει τη γυναίκα σαν τρόπαιο. Αυτή που τον κάνει να θέλει απλά να υπερισχύει. Που τον θέλει να εκφράζει τον υποτιθέμενο ανδρισμό του, όχι προστατεύοντας τη γυναίκα σε περίπτωση που τον χρειαστεί αλλά κυνηγόντας την λες και είναι θήραμα. Είναι η νοοτροπία που θέλει τον άνδρα να είναι ματσό και να προβάλλει τα μούσκουλα του ως σύμβολα επιβολής και όχι ως ενδείξεις σωματικής ευεξίας και υγείας.

Εννοείται ότι αυτή η νοοτροπία είναι ένα κατάλειπο κατάχρησης των ανδρικών, κοινωνικών και βιολογικών χαρακτηριστικών που συμβαίνει σχεδόν από την αρχή του ανθρώπινου πολιτισμού. Για αυτό είναι και πολύ δύσκολο να καμφθεί και να περιοριστεί. Διότι είναι ευρέως διαδεδομένη πέρα από τους ίδιους τους άνδρες αλλά και σε πολλές γυναίκες οι οποίες συμβιβάζονται με τον ρόλο του θηράματος-τρόπαιου που περιμένει να υποστεί τη μοίρα του. Και κάπως έτσι δημιουργείται ένας παρα φύσιν βιασμός μίας από τις ωραιότερες έννοιες της ανθρώπινης υπόστασης, αυτής του έρωτα, οποίος παύει να είναι μία, υπερφυσική σχεδόν και υπερβατική κατάσταση μεταξύ δύο ατόμων και εκφυλίζεται, υποβαθμίζεται σε ένα παιχνίδι μεταξύ του μεγάλου και του μικρού ψαριου. Και είναι η ακραία εφαρμογή αυτής της άρρωστης νοοτροπίας η οποία βρίσκει χώρο σε ακόμα πιο αρρωστημένες ψυχές, όπως αυτές των καθαρμάτων και μετατρέπονται από απλούς μαλάκες σε βιαστές, δολοφόνους και γενικότερα βίαιους ανθρώπους.

Υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να σταματήσει αυτή η παράνοια εν τη γένεση της, ακόμα και σε κάθε ατομική περίσταση, ακόμα και όταν εκφράζεται σε νεογνό στάδιο. Να μιλάμε! Να την κατακρίνουμε! Ανοιχτά, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό και με απόλυτα επιθετικό τόνο, όποτε τη συναντάμε. Διότι ας είμαστε ειλικρινείς, όλοι έχουμε βρεθεί κάποια στιγμή παρόντες στον κομπασμό ενός τύπου που αντιμετωπίζει τις γυναίκες ως απλούς δέκτες, ως νοητούς σάκους του μποξ της βεβαρυμένης ψυχικής του κατάστασης. Όλοι έχουμε βρεθεί μάρτυρες κάποιας γυναίκας, τόσο παραπληροφορημένης περί της ζωής και των ανθρωπίνων σχέσεων που έχει υιοθετήσει αυτή την τόσο στρεβλή άποψη περί του έρωτα και της αξιοπρέπειας της ίδιας της, της ύπαρξης. Και δυστυχώς, συνήθως, δεν αντιδράμε, το αφήνουμε να περάσει έτσι, αγνοώντας ότι έτσι αφήνουμε ένα υποψήφιο τέρας να θεριέψει και να προκαλέσει το κακό που κατά βάθος προσδοκά. Η σιωπή σε τέτοιες περιπτώσεις, μεγαλώνει το καρκίνωμα που έχει τις ρίζες του στις λανθάνουσες κοινωνικές επιταγές.

Πρέπει να τη σκοτώσουμε βίαια αυτή τη σιωπή με αντίστοιχη βία σαν αυτή που υποθάλπτει. Διότι δεν θέλουμε θύτες, δεν θέλουμε θύματα, δεν θέλουμε την επικράτηση, ούτε την υποταγή. Θέλουμε τον έρωτα, αγνό, ισότιμο, άγρια και καυλωμένα αρμονικό όπως τα ευγενέστερα των ανθρώπινων συναισθημάτων μας έχουν διδάξει στο πέρασμα των αιώνων. Διότι μόνο έτσι άνδρες και γυναίκες μπορούν να ζήσουν το «θαύμα» που έλεγε και η Σιμόν ντε Μπωβουάρ, σε όλο του το μεγαλείο.

Όλα τα άλλα είναι κακέκτυπα. Πολλές φορές, θανατηφόρα.

Πηγή εικόνας: https://www.customink.com/

Ερασιτέχνες ψυχολόγοι

Σε αυτόν τον πλανήτη που πάνω του κατοικούν εφτάμισι δισεκατομμύρια ψυχές, υπάρχουν πολλά είδη χαρακτήρων και προσωπικοτήτων, τόσα που ξεπερνάνε και την πιο ακραία  φαντασίωση του πλέον διάσημου ψυχιάτρου που έχει περάσει, του Φρόυντ. Αλτρουιστές και εγωιστές, τσιγκούνηδες και σπάταλοι, ευαίσθητοι και αναίσθητοι, ανοιχτόμυαλοι και ξεροκέφαλοι και ένα σωρό παραδείγματα δίπτυχων και όχι μόνο.

Υπάρχει όμως και μία όχι τόσο συνηθισμένη, ιδιαίτερη κατηγορία ανθρώπων τουλάχιστον σε ερασιτεχνικό επίπεδο, που καλούνται να  υποστηρίξουν τους υπόλοιπους όταν αυτοί βρίσκονται σε μία δυσχερη κατάσταση.

Είναι αυτοί που βρίσκονται στο κατάλληλο μέρος, την κατάλληλη στιγμή. Οι ερασιτέχνες πάροχοι ψυχολογικής υποστήριξης. Δεν έχουν αυτό τον άψογο συγχρονισμό διότι έχουν κάποιο υπερφυσικό χάρισμα, απλά αυτό συμβαίνει διότι όταν τους καλούν, έχουν την αφελή τάση να βρίσκονται πάντα εκεί. Και αν όχι απολύτως δωρεάν, προσφέρουν τις υπηρεσίες του με αντάλαγμα λίγες μπύρες και ακόμα λιγότερα χαμόγελα.

Περίεργοι τύποι. Μπορεί να είναι εξαφανισμένοι για πολλούς μήνες, ίσως και χρόνια ολόκληρα από τη ζωή μας, μια και δεν κάναμε τον κόπο να επικοινωνήσουμε μαζί τους, ίσως δεν απαντήσαμε καν στις δικές τους διακριτικές προσπάθειες, για μία στοιχειώδη επικοινωνία και μόλις τους ψάξουμε, διότι οι δαίμονες στο κεφάλι μας αρχίζουν να παρουσιάζουν δημογραφική έκρηξη, αυτοί βρίσκονται εκεί έτοιμοι να τους δεχτούν και ίσως να τους φιλοξενήσουν.

Σίγουρα αν έκανε ποτέ κάποιος από εμάς τον κόπο να αναρωτηθεί, που δεν θα το κάνει, τον λόγο που συμπεριφέρονται έτσι, θα έβρισκε αρκετές δυσκολίες ώστε να δώσει μία επαρκή απάντηση στον εαυτό του. Είναι απλά θέμα καλοσύνης; Αφέλειας; Ευγενούς αλτρουισμού; Ζητιανιάς ενδιαφέροντος; Ή είναι λίγο από όλα αυτά μαζί και τίποτα; Τι είναι αυτό που τους κάνει τόσο δοτικούς και να μην απαιτούν τίποτα, ή σχεδόν τίποτα ως αντάλλαγμα;

Η αλήθεια όπως συμβαίνει συνήθως, βρίσκεται κάπου στη μέση, όχι συγκεντρωμένη όμως, μια και έχει την τάση να είναι ένας μέσος όρος του αθροίσματος όλων των παραπάνω, διαιρώντας τη με τη συνολική ποσότητα τους. Όχι, αυτοί οι ερασιτέχνες ψυχολόγοι δεν είναι οι άγιοι της διπλανής πόρτας, ούτε το μόνο πράγμα που τους κάνει ευτυχισμένους είναι να ξελαφρώνουν τους πλησίους τους από τους δαίμονες που τους τρώνε.

Συνήθως είναι στην πραγματικότητα άνθρωποι μοναχικοί, οι οποίοι μπορεί σε φανερό επίπεδο να είναι κοινωνικότατοι, στην πραγματικότητα όμως όταν κλείνει η πόρτα του σπιτιού τους, δεν υπάρχει κανένας πρόθυμος να τους ακούσει. Και αυτό τους πειράζει. Τους τρώει. Και κάπως έτσι όταν έρχεται η πολυπόθητη εκδήλωση ενδιαφέροντος, η οποία στην πραγματικότητα είναι αίτηση για ακρόαση και τίποτα άλλο, θέλουν να τρέξουν και να την ικανοποιήσουν, αφενός διότι γνωρίζουν πόσο άσχημο είναι να μην έχει κάποιος κανέναν να μοιραστεί τον πόνο του, αφεταίρου διότι ελπίζουν έστω και ενδόμυχα, έστω ακόμα και αν οι στατιστικές τους έχουν αποδείξει το αντίθετο, ότι η προσφορά τους αυτή τη φορά θα αποτελέσει θεμέλιο για μία μελλοντική επικοινωνία και πρόθυμη παρέα και για τους ίδιους.

Και θα είμαστε αφελείς αν νομίζουμε ότι όταν αυτή τους η προσδοκία δεν ευδοκιμεί, αυτοί δεν δίνουν σημασία. Ακόμα και αν η τάση τους, να μην μαθαίνουν από τα λάθη τους, αποτελεί βάσιμη ένδειξη ότι έχουν εκμηδενίσει κάθε στοιχείο εγωισμού και περηφάνειας, στην πραγματικότητα το μόνο που συμβαίνει είναι ότι έχουν κουραστεί να νιώθουν απομονωμένοι και άχρηστοι στην κοινωνία και έτσι στην παραμικρή περίπτωση να φανούν ωφέλιμοι, αρπάζουν την ευκαιρία από τα μαλλιά. Και ίσως να έχουν ακόμα κάποια ερείπια της ελπίδας, ότι αυτή τους η προσωρινή χρησιμότητα θα γίνει πιο μόνιμη. Και άρα και αμοιβαία.

Αλλά επειδή στην πραγματικότητα αυτή η ιδιόρρυθμη λύτρωση δεν έρχεται ποτέ, οι άνθρωποι αυτοί κάποια στιγμή στη ζωή τους αντιλαμβάνονται ότι δεν θα αλλάξει κάτι. Στο χειρότερο σενάριο, ίσως θα έρθει λίγο αργότερα η μόνη φορά που θα καταφέρουν να μας κάνουν να αναρωτηθούμε τι ένιωσαν και να θέλουμε να τους δείξουμε ότι μας λείπουν, αλλά πλέον θα είναι τεχνικά αδύνατο να τους τα εκφράσουμε. Και το καλύτερο σενάριο είναι λίγο καιρό μετά να τους δούμε παρέα με ένα σκύλο ή γενικά με ένα κατοικίδιο.

Το ντέρμπι της νοσταλγίας και της σωτηρίας

Δεν μεγάλωσα στη χρυσή εποχή του μπάσκετ της Θεσσαλονίκης. Όταν ακόμα παίζανε ο Γιαννάκης και ο Γκάλης, ο Πρέλεβιτς και ο Κόρφας, εγώ δεν έπαιρνα χαμπάρι καν ότι ζω, μια και ήμουν κάτω από 5 χρονών. Δεν έζησα τα πρωταθλήματα του Άρη, ούτε το ένα πρωτάθλημα του ΠΑΟΚ, ούτε τις Ευρωπαϊκές πορείες τους στα Final 4 της Ευρωλίγκας, ούτε και τα ευρωπαϊκά τους τρόπαια.

Ουσιαστικά άρχισα να παρακολουθώ σοβαρά αθλητισμό και μάλιστα μπάσκετ(το ποδόσφαιρο ήρθε αργότερα) στα τέλη της δεκαετίας του 90’ που πλέον οι δύο ομάδες δεν ήταν οι υπερδυνάμεις του παρελθόντος, ειδικά από τη στιγμή που μπήκαν τα χοντρά τα πορτοφόλια σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, με Κόκκαλη και Γιαννακόπουλο αντίστοιχα. Όμως ηταν ακόμα ισχυρές, με τον Άρη να κατακτάει ένα ευρωπαϊκό και ένα εγχώριο κύπελλο, ενώ τον ΠΑΟΚ να κατακτάει και αυτός ένα κύπελλο και να χάνει για λίγο το πρωτάθλημα από τον Παναθηναϊκό και αφού είχε αποκλείσει τον Ολυμπιακό. Και πως να μην γίνεται αυτό από τη στιγμή που ακόμα είχαν παιχταράδες. Στογιάκοβιτς, Λιαδέλης, Μπέρυ, Μπόνι και τόσοι άλλοι.

Και μετά; Και μετά η μετριότητα με κάποιες παρενθέσεις, αντίστοιχες και της μπασκετικής φανέλας και της παραγοντικής επάρκειας ή, μη των δύο ομάδων, με τον Άρη να κατακτάει άλλα δύο κύπελλα, ένα εγχώριο και ένα ευρωπαϊκό(αν και υποδιαίστερο) και τον ΠΑΟΚ να κατακτάει αρκετές φορές την τρίτη θέση στην Α1. Η γενικότερη υποβάθμιση του αθλήματος, με τα κλειστά συμβόλαια λες και οι ομάδες στην Ευρώπη είναι μόνο franchise σαν το ΝΒΑ και όχι σύλλογοι και η κατά κανόνα κακή οικονομική διαχείριση των δύο ΚΑΕ, οδήγησαν στη σημερινή αξιοθρήνητη κατάσταση με τους δύο συλλόγους να βρίσκονται στον πάτο της βαθμολογίας και το ντέρμπι μεταξύ τους που παλιότερα έκρινε τίτλους, τώρα να κρίνει  τον σίγουρο ή μη υποβιβασμό.

Με αυτά τα συναισθήματα, έκατσα να δω το προχθεσινό παιχνίδι. Δευτερεύοντα, διότι το πρωτεύον ήταν προφανώς να κερδίσει η ομάδα που υποστηρίζω, ο ΠΑΟΚ. Ο οποίος ΠΑΟΚ, όπως έχω δει και σε άλλα παιχνίδια τη φετινή χρονιά, παίζει μπάσκετ αλάνας. Καμία οργάνωση, καμία άμυνα, καμία τακτική, βάλε τους Αμερικανούς να βαράνε τρίποντα-τούβλα και αν κάτσει και μπούνε έχει καλώς, αν όχι, καταλήγουμε να έχουμε μόνο τρεις νίκες σε 13 αγώνες. Αυτή τη φορά, είτε λόγω συγκυρίας, είτε λόγω των 8.500 οπαδών, που θυμήθηκαν να παρευρεθούν(όχι πως εγώ ήμουν καλύτερος όσο έμενα Ελλάδα) στο PAOK Sports Arena, τα περισσότερα τούβλα κατέληξαν μέσα στο καλάθι και έτσι ο ΠΑΟΚ πήρε τη νίκη καλύπτοντας μάλιστα τη διαφορά της ήττας του πρώτου γύρου στο Αλεξάνδρειο και οι παρευρισκόμενοι ευχαριστήθηκαν θέαμα.

Τον Άρη δεν τον είχα δει μέχρι τώρα αλλά μου φάνηκε ότι πέρα από το μπάσκετ αλάνας, δεν έχει ούτε και την ελπίδα με τους παροντικούς παίκτες του, για εκλάμψεις, σαν αυτές που έχουν τα δικά μας τα «ταλέντα». Δεν ξέρω κατά πόσο έχει τη δυνατότητα να ενισχυθεί στην πορεία, αλλά αν ήμουν οπαδός του, δεν θα ήμουν πολύ αισιόδοξος. Βέβαια όσο έχει έδρα σαν τον Αλεξάνδρειο μπορεί ακόμα να ελπίζει.Όχι βέβαια ότι ο ΠΑΟΚ μετά από αυτή τη νίκη σώθηκε, αλλά έχει έστω και κάποιους παραπάνω λόγους να μην τον πιάσει η κατάθλιψη από τώρα.

Βέβαια η πιο ενδιαφέρουσα περίπτωση για τους ιστορικούς του αθλητισμού θα είναι να πέσουν και οι δύο ομάδες την ίδια χρονιά. Εκεί θα μιλάμε για ένα κωμικοτραγικό, ένα Σαιξπηρικό τέλος. Και το κωμικό στοιχείο της υπόθεσης είναι ότι σε τέτοιο ενδεχόμενο, θα έχει δεχτεί ένα καίριο πλήγμα το μοναδικό ίσως συλλογικό ταλέντο των κατοίκων της Θεσσαλονίκης. Η οπαδική καζούρα. Και οι δύο πλευρές θα κάθονται και θα γκρινιάζουν καυγαδίζοντας παρέα για τα περασμένα μεγαλεία, σαν ένα γέρικο ζευγάρι.

Και μια και ανέφερα το οπαδιλίκι, το γεγονός ότι παραπάνω αναγνωρίζω τη μεγάλη ιστορία του Άρη στο μπάσκετ και την υπεροχή του σε τίτλους απέναντι στον ΠΑΟΚ, δεν σημαίνει ότι εύχομαι να μείνουν στην Α1 ή ότι θα στεναχωρεθώ αν πέσουν και παραμείνει ο ΠΑΟΚ. Ίσως θα μου λείψουν λίγο, αλλά μέχρι εκεί.

Υ.Γ. Προχθές σκοτώθηκε ένας οπαδός μετά από επίθεση χούλιγκαν-φονιάδων. Αν υπάρχει κάτι που δεν χωράνε ούτε καζούρες, ούτε οπαδιλίκια, είναι η ανθρώπινη ζωή. Αδιαφορώ αν οι δράστες δηλώνουν ΠΑΟΚτσήδες ή οτιδήποτε άλλο, πρέπει να καταδικαστούν για ανθρωποκτονία από πρόθεση.