Ρωγμές

Τι γυρεύεις εσύ εδώ πέρα; Ποιος σου είπε ότι είσαι ευπρόσδεκτος; Τι σε κάνει να το πιστεύεις αυτό; Δεν σε προσκαλέσαμε. Πως σου φαίνεται η φάση, είδες φως και μπήκες; Και στην τελική τι σου τράβηξε το ενδιαφέρον; Εδώ είμαστε ένας σωρός από ρημαγμένους, κατεστραμμένους ανθρώπους, που οι ομόσταβλοι σου τους απεχθάνονται. Δεν έχεις θέση εδώ πέρα. Δεν θέλεις να έχεις θέση εδώ πέρα. Κάνε μεταβολή και φύγε.

Εδώ που ήρθες, δεν είμαστε άνθρωποι της φάρας σου. Εδώ βρισκόμαστε οι κατατρεγμένοι, αυτοί που εξορίστηκαν από την φαινομενική τελειότητα, τύπων σαν εσένα. Είμαστε αυτοί που είτε τα σκάτωσαν στη ζωή τους, είτε η ζωή τους φέρθηκε σκατά, είτε και τα δύο. Και καθόμαστε εδώ απολαμβάνοντας και μοιραζόμενοι, τις πληγές, τους πόνους και τις λύπες. Ζωντανά μα ετοιμόρροπα ερείπια. Και είναι αλήθεια ότι μας αρέσει κατά βάθος.

Όχι τα βάσανα μας αυτά, καθεαυτά. Δεν είμαστε μαζοχιστές. Αλλά η ευκαιρία που γεννάται, μέσα από την εμπειρία αυτών, να τα μοιραστούμε και να τα ενώσουμε για λίγο. Έτσι ώστε να κάνουμε τις μοναξιές μας, στις οποίες έχουμε καταδικαστεί, από ξινές, γλυκόπικρες. Και είναι όμορφη αυτή η πικρή γλύκα ή η γλυκιά πίκρα που συνοδεύει την κατάποση των ατελειών μας, που χύνονται μέσα από τις ρωγμές μας, σαν ένας καταρράκτης φωτός με αποχρώσεις ηλιοβασιλεμάτος. Αυτές οι ρωγμές, είναι που μας δίνουν τη δυνατότητα να απολαύσουμε την ευτυχία του να γνωρίζεις έναν άλλο άνθρωπο.

Μην βιαστείς να μας πεις ρατσιστές. Όχι, δεν σε περιθωριοποιούμε για κάποια φυσικά σου χαρακτηριστικά. Ούτε σε αποφευγουμε διότι δεν έχεις το προνόμιο των ρωγμών. Όλοι το έχουν αυτό. Ναι, φιλαράκο, ακόμα και εσύ το έχεις, όσο και αν το αρνείσαι, όσο και αν προσπαθείς να το καμουφλάρεις με φράγκα, αμάξια, κοινωνικές σχέσεις και χαζοχαρούμενες φωτογραφίες στα social media. Εκεί είναι και η ουσιαστική διαφορά μας. Εσύ προσπαθεις να το κρύψεις με έναν τοίχο τελειότητας, ενώ εμείς έχουμε αποδεχτεί την ύπαρξη των ρωγμών μας, δεν τις κρύβουμε, το αντίθετο, περιμένουμε να βρούμε την κατάλληλη στιγμή και τους κατάλληλους ανθρώπους για να τις προβάλλουμε. Πολύ πιο διακριτικά βέβαια, από ότι εσύ διατυμπανίζεις τους τοίχους σου.

Ενώ εσύ, έχεις χτίσει όλους αυτούς τους τοίχους, για να μη δει κανένας τις ρωγμές σου και έτσι να μην κινδυνεύσεις να περιθωριοποιηθείς. Έχεις κλειδώσει τον εαυτό σου, τους πόνους σου και όλα αυτά που σε τρώνε και νομίζεις ότι αποκλείοντας τα εκεί, θα είσαι ασφαλής. Ότι κανείς ποτέ δεν θα καταλάβει, ότι έχεις ρωγμές, αδυναμίες. Διότι στον κόσμο που θέλεις να γίνεις μέρος του και μάλλον δεν τα καταφέρνεις πολύ καλά για να περιφέρεσαι τώρα στα λημέρια μας, δεν συγχωρούν τις ρωγμές. Τις εκμεταλλεύονται για να χύσουν το δηλητήριο τους και να σε χτυπήσουν στο εσωτερικό τους, υποκρινόμενοι ότι αυτοί πίσω από τους δικούς τους γυαλιστερούς τοίχους, δεν κρύβουν τίποτα. Προτιμούν να δηλώνουν κενοί. Και εσύ προτίμησες το ίδιο. Γιατί; Για να έχεις έναν ποιο καλαίσθητο τοίχο να προβάλλεις.

Για αυτό λοιπόν εμείς, δεν φοβόμαστε μεταξύ μας, να δείξουμε τις ρωγμές μας. Διότι ξέρουμε ότι μέσα από αυτές δεν θα περάσει το δηλητήριο μας. Έχουμε ξεμείνει από αυτό, το κατάπιαμε όλο και το ξεράσαμε πάνω μας, κινδυνεύοντας να πάθουμε αναρρόφηση. Αλλά δεν πνιγήκαμε. Αναπνεύσαμε ξανά. Δύσκολα στην αρχή, πιο εύκολα μετά. Και τώρα πλέον από τις ρωγμές μας μόνο φως μπορεί να περάσει. Το φως που εκπέμπουν όσοι είναι σαν εμάς. Αυτό που θα φωτίσει ότι άσχημο έχουμε βιώσει και θα το κάνει να φαίνεται λιγότερο σκοτεινό, λιγότερο τρομακτικό. Αυτό που είδες εσύ και για κάποιο λόγο που σίγουρα ακόμα αναρωτιέσαι ποιος είναι αυτός και αποφάσισες να μας πλησιάσεις.

Αλλά εμείς ξέρουμε γιατί συμβαίνει αυτό. Άρχισαν οι τοίχοι σου ήδη να νιώθουν την πίεση από μέσα, των πληγών σου που έχεις μπουντρουμιάσει. Και ξέρεις ότι μόνο αν ανοίξουν ρωγμές, θα μπορέσει να περάσει το φως που έχεις ανάγκη για να τις απαλύνει. Αν θέλεις λοιπόν να μας κάνεις παρέα, εμπρός. Άνοιξε μία ρωγμή. Τολμάς; Αν δεν τολμάς πάνε να βρεις τους σφραγισμένους τοίχους των άλλων και καθίστε να μετράτε ποιος τον έχει μεγαλύτερο. Αλλιώς κάτσε εδώ μαζί μας. Μην αγχώνεσαι, δεν υπάρχει ανταγωνισμός εδώ. Τολμάς;

Υ.Γ. Το παραπάνω κείμενο, είναι μία εμπνευση που είχα κατά τη διάρκεια της ακρόασης του τραγουδιού “Anthem” του Leonard Cohen και του στίχου "There is a crack in everything and that's how the light gets in".

Η κατάρα των γενικεύσεων

Έτσι όπως έχει σχηματιστεί η ανθρωπότητα σήμερα, μπορούμε να πούμε ότι και τα 7-7,5 δισεκατομμύρια άνθρωποι που την αποτελούν, μοιράζονται μαζί με κάποιους άλλους διάφορες ιδιότητες. Κάθε άνθρωπος καθορίζεται από το φύλο του, την πολιτισμική του ταυτότητα, τα ενδιαφέροντα του, τις πολιτικές του πεποιθήσεις, την ή τις καταγωγές του, την κοινωνική του τάξη, το θρήσκευμα του και πολλά άλλα που πραγματικά αν κάποιος θελήσει να τα καταγράψει θα χρειαστεί πάρα πολλές σελίδες.

Κάπως έτσι και εγώ, έχω κάποιες κοινές ιδιότητες με πολλούς άλλους ανθρώπους. Χωρίς προσωπικά να έχω νιώσει ιδιαίτερα το συναίσθημα ότι ανήκω μαζί τους σε ένα ευρύτερο σύνολο. Απλά έχω κάτι κοινό, το οποίο μπορεί να είναι ευχάριστη αφορμή για γνωριμία, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αποτελέσει αιτία για να κατασταθεί η γνωριμία επιτυχημένη. Καθώς το βασικότερο για να συμβεί αυτό, είναι κάτι βαθύτερο το οποίο δεν συγκαταλέγεται σε επιφανειακές ομοιότητες. Έχει να κάνει με τον άνθρωπο αυτό-καθεαυτό.

Κάποιες ιδιότητες μου που μου έρχονται πρώτες πρόχειρα στο μυαλό και χωρίς κάποια συγκεκριμένη ιεραρχία είναι οι εξής: άντρας, Θεσσαλονικιός, άθρησκος, αριστερός, ετεροφυλόφιλος, Έλληνας(ή Ρωμιός όπως προτιμάω), ΠΑΟΚτσής, blogger, μηχανικός, εργάτης, μετανάστης και πολλά άλλα όπως όλοι μας.

Στις καθημερινές τριβές που υπάρχουν στο διαδίκτυο και στη ζωή γενικά, προφορικές και μη, έχω βρεθεί άπειρες φορές στη θέση να βομβαρδίζομαι με ενοχές για αυτά που είμαι, ή που επέλεξα να είμαι κατά τη διάρκεια του βίου μου. Έχω λοιπόν ακούσει ότι είμαι φαλλοκράτης επειδή είμαι άντρας, φασίστας Ρωσόδουλος επειδή είμαι Θεσσαλονικιός, βλάσφημος επειδή είμαι άθρησκος, άπλυτος επειδή είμαι αριστερός, ομοφοβικός επειδή είμαι ετεροφυλόφιλος, αναξιόπιστος επειδή είμαι Έλληνας, αμόρφωτος επειδή είμαι ΠΑΟΚτσής, φαφλατάς επειδή είμαι blogger(αυτό παίζει να ισχύει), κυνικός επειδή είμαι μηχανικός, τεμπέλης επειδή είμαι εργάτης, προδότης επειδή είμαι μετανάστης και πολλά, πολλά άλλα.

Το κατά πόσο ισχύουν όλα τα παραπάνω, δεν είμαι εγώ σε θέση να εκφράσω, αλλά οι κοντινοί μου άνθρωποι καθώς και αυτοί που έχουν την αντοχή και την υπομονή να παρακολουθούν τις δημοσιεύσεις αυτής της σελίδας. Παρ’ όλα αυτά τα περισσότερα από όσα ακούω παραπάνω, με εκνευρίζουν καθώς θεωρώ ότι κρίνομαι όχι ατομικά αλλά ως μέρος ενός γενικότερου συνόλου, το οποίο για διάφορους λόγους μπορεί να δυσφημείται, είτε από άλλους είτε ακόμα και από συγκεκριμένα μέλη αυτού του συνόλου. Νιώθω δηλαδή ως θύμα μίας γενίκευσης, ότι δεν κρίνονται οι δικιές μου πράξεις και ο δικός μου λόγος, αλλά κρίνομαι απλά για να κριθώ.

Και είμαι σίγουρος, μια και δεν έχω την αποκλειστικότητα να έχω πολλές ιδιότητες ότι κάπως έτσι έχει νιώσει η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων πάνω στη Γη. Και ενώ έχουμε νιώσει όλοι έτσι, όλοι συνεχίζουμε να χρησιμοποιούμε τις γενικεύσεις στην καθημερινότητα μας. Ουσιαστικά παθαίνουμε αλλά δεν μαθαίνουμε. Και απλά ανατροφοδούμε καυγάδες, πάθη και μίση πολλές φορές. Ένας αέναος κύκλος με το περιεχόμενο του σπαρμένο από άδικα θύματα με ή και χωρίς εισαγωγικά.

Και οι μόνοι χαμένοι είμαστε εμείς οι ίδιοι. Διότι χαρακτηρίζοντας με ένα συγκεκριμένο αρνητικό τόνο διάφορα ευρύτερα σύνολα καταλήγουμε να απομακρύνουμε, στην καλύτερη των περιπτώσεων, άτομα που τυχαίνει να περιέχονται σε αυτά τα σύνολα και δεν αποκλείεται η πιθανότητα αν τα γνωρίσουμε να μας μάθουν πολλά ενδιαφέροντα πράγματα και να κάνουν τη ζωή μας ομορφότερη.

Βέβαια επειδή κάθε κανόνας έχει την εξαίρεση του, έτσι και εδώ η εξαίρεση είναι οι φασίστες  διότι πολύ απλά όλη η κοσμοθεωρία τους βασίζεται στις αρνητικές συμπεριφορές και πράξεις που αναλύονται παραπάνω. Ούτως ή άλλως η οποιαδήποτε γενίκευση δεν αποτελεί ένδειξη ευφυίας.

Λένε ότι οι γενικεύσεις είναι η αρχή του φασισμού. Δεν διαφωνώ. Προς Θεού δεν σημαίνει ότι όταν κάποιος πέφτει στην παγίδα του να εκφράσει μία γενίκευση, ότι είναι αυτόματα και φασίστας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η γενίκευση δεν αποτελεί φασίζουσα συμπεριφορά. Για αυτό πρέπει να το αποφεύγουμε όσο είναι δυνατόν. Διότι αλλιώς, θα δώσουμε αφορμή σε άλλους που τους αρέσει να χρησιμοποιούν τις γενικεύσεις, να μας αποκαλέσουν φασίστες. Θα γυρίσει μπούμερανγκ δηλαδή. Και σίγουρα, οι περισσότεροι από εμάς δεν αξίζουμε έναν τέτοιο χαρακτηρισμό.

Η υπερπροσπάθεια είναι ανώφελη στις ανθρώπινες σχέσεις

Το όνομα αυτής της σελίδας είναι «Ο Ζηλωτής». Πέρα από όλους τους άλλους λόγους που με έκαναν να καταλήξω σε αυτό το ψευδώνυμο και αναφέρονται εδώ, ένας ακόμα που συμπεριλαμβάνεται και αυτός εκεί μέσα, ήταν η ετυμολογία της λέξης. Συγκεκριμένα αναφέρω:

«Αλλά το πιο σημαντικό στοιχείο στην λέξη «Ζηλωτής» που με έκανε να την υιοθετήσω σαν ψευδώνυμο, είναι η ίδια της η ετυμολογία. Προέρχεται από τη λέξη «Ζήλος» που σημαίνει πάθος, θέληση. Έτσι λοιπόν ο Ζηλωτής είναι αυτός που πορεύεται στη ζωή με όπλο, τον ζήλο του.

Και όντως δεν έλεγα ψέμματα. Έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να παλεύει με λύσσα για να πετύχει έναν στόχο, ένα όραμα κάτι που έχει καρφωθεί στον χώρο του μυαλού που είναι αφιερωμένος στο μέλλον.

Τον ζήλο τον χρησιμοποιούσα σε οτιδήποτε. Δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να ασχολείται πραγματικά με κάτι ή με κάποιον που τον άφηνε αδιάφορο. Και στους τομείς που είχαν να κάνουν αποκλειστικά με τον εαυτό μου και το αποτέλεσμα τους εξαρτώταν σε συντριπτικό ποσοστό από μένα, τις περισσότερες φορές δικαιωνόμουν, εκτός από κάποιες φορές που οι περιστάσεις και ο παράγοντας «τύχη» ήταν πολύ εναντίον της όποιας προσωπικής επιδίωξης μου. Έτσι ο ζήλος κατέληξε να είναι βασικότατο χαρακτηριστικό μου και «όπλο» μου κατά την εξέλιξη της ζωής μου.

Παρ’ όλα αυτά, υπήρχε ένας τομέας στη ζωή μου, που χωρίς να το έχω αντιληφθεί ιδιαίτερα μέχρι πρόσφατα, ο ζήλος, ο αγώνας και η προσπάθεια δεν είχαν εφαρμογή ούτε μπορούσαν να επηρεάσουν και να προκαλέσουν έναν θεμιτό αποτέλεσμα. Οι ανθρώπινες σχέσεις.

Οποιουδήποτε τύπου ανθρώπινες σχέσεις, ή απόπειρες αυτών, και αν σκεφτώ που υπήρξαν στον βίο μου μέχρι τώρα το πιο κοινό στοιχείο που μπορώ να θυμηθώ είναι ότι κάθε φορά που καταλάβαινα ότι έπρεπε να προσπαθήσω ή να πάρω πρωτοβουλία και το έκανα, τότε το αποτέλεσμα δεν ήταν καλό. Μπορώ να θυμηθώ πληθώρα περιπτώσεων, είτε φιλικών είτε ερωτικών, που αγωνίστηκα, συνειδητά, για να τις δημιουργήσω ή να τις διατηρήσω και το αποτέλεσμα ήταν απλούστατα να μην καταφέρω τίποτα. Ίσως κατάφερα να γίνω ενοχλητικός.

Αντίθετα στις λίγες ανθρώπινες σχέσεις, που έμειναν στέρεες και ζωντανές μέχρι και σήμερα, αυτό που θυμάμαι σχετικά με την εφαρμογή του ζήλου είναι ότι δεν χρησιμοποίησα καθόλου... ζήλο. Απλά συνέβησαν. Με συγκυριακές αφορμές, με καλή διάθεση έπειτα και τελικά με μένα να μην θυμάμαι ούτε μία στιγμή που χρειάστηκε να προσπαθήσω παραπάνω, να κάνω την υπέρβαση στις αρχές μου ή στον συναισθηματικό μου κόσμο. Απλά συνέβησαν, συμβαίνουν και πιστεύω θα συμβαίνουν.

Δεν υπήρξε κάποια τραγική αφορμή για να φτάσω σε αυτό το συμπέρασμα, τουλάχιστον όχι πρόσφατα, απλά έχω μάθει μελετώντας τον εαυτό μου, ότι για να αλλάξω στάση ζωής σε κάτι, χρειάζεται μία ιδέα να εκκολάπτεται σιγά-σιγά μέσα μου και μετά με μία αφορμή, όχι σημαντικότερη από αυτές που γέννησαν η καλλιέργησαν την απόφαση αυτή, απλά αλλάζω στάση.

Έπρεπε να φτάσω 29 χρονών για να οριστικοποιήσω μέσα μου την υποψία ότι τελικά δεν έχει νόημα να παλεύεις για άλλους ανθρώπους αν δεν στο έχουν ζητήσει πρώτα αυτοί με την ίδια τους τη συμπεριφορά. Φαντάζομαι δεν πρέπει να είμαι ιδιαίτερα περήφανος για αυτό. Δεν έχει να νόημα να διεκδικείς να μπεις στη ζωή κάποιου άλλου ατόμου ή να διατηρηθείς σε αυτή, αν δεν υπάρχει κάποια καλή προαίρεση προς το πρόσωπο σου. Δεν παίζει ρόλο. Οι άνθρωποι παίρνουν την απόφαση τους βασισμένοι ξεκάθαρα στα συναισθήματα τους τα οποία στη συντριπτική πλειοψηφία τους είναι ενδογενή και δεν μπορούν να επηρεαστούν από την οποιαδήποτε καλοπροαίρετη δική σου συμπεριφορά. Μπορεί με αυτήν να κερδίσεις κάποια προσωρινή εκτίμηση ή αναγνώριση ή και κάποια παράταση αλλά στο τέλος το αποτέλεσμα θα είναι ίδιο.

Δεν πείθονται, ούτε μεταπείθονται οι άνθρωποι. Και ο χρόνος, όντας ο μεγαλύτερος κριτής της αλήθειας, το αποδεικνύει. Δεν τους κατηγορώ. Πολύ πιθανόν να έχω κάνει και εγώ το ίδιο αν και για να πω την αλήθεια δεν θυμάμαι κάτι ανάλογο. Δηλαδή να βλέπω κάποιον να προσπαθεί να με κερδίσει ή να με διατηρήσει και να μην το εκτιμώ. Αλλά από την άλλη ίσως ούτε και εμένα με θυμούνται.

Και αν πιάσω το μυαλό μου να αναρωτιέται τι χρειάζεται να κάνω για να έχω ευτυχείς ανθρώπινες σχέσεις στο μέλλον, η απάντηση μου είναι θα είναι άμεση και θα είναι αυτή:

Τίποτα. Απλά θα είμαι ο εαυτός μου και εύχομαι να υπάρξω αρκετά κωλόφαρδος ώστε κάποιοι να τον ανεχτούν ή να συνεχίσουν να τον ανέχονται.

Στους δρόμους, βρίσκεται η ζωή

Βρίσκεσαι σε ένα ασφαλές περιβάλλον. Κάποιοι θα το αποκαλούσαν σπίτι. Σκοτώνεις τη ρουτίνα του μυαλού σου μέσω της στασιμότητας. Γιατί το κάνεις αυτό; Τι σου προσφέρει; Αφού το ξέρεις ότι στην πραγματικότητα αυτή η αδράνεια, σε πνίγει. Άστο, φύγε. Βγες από αυτό το σπίτι. Κατέβα στους δρόμους. Αφέσου σε αυτούς. Περπάτησε τους. Πρωταγωνίστησε στα έργα που γυρίζουν 24 ώρες το 24ωρο καθημερινά. Γίνε ένα με αυτούς.

Είτε είναι στενά σοκάκια είτε είναι λεωφόροι ολόκληροι, οι δρόμοι έχουν την ευχή και την κατάρα ταυτόχρονα να ενώνουν. Από μεμονωμένες στιγμές μέχρι ολάκερες ζωές. Είναι οι φυσικοί αυτουργοί αυτών των συναντήσεων και είναι καταδικασμένοι να παραμένουν απλοί μάρτυρες τους.

Μάρτυρες ακραίων καταστάσεων, ακραίων συναισθημάτων. Από τις άμορφες μάζες μοναχικών ζωών που τους περπατούν ή οδηγούν πάνω σε αυτούς, στην απομόνωση των άστεγων και από εκεί στις συγκεντρώσεις ιδεών που έχουν εξελίξει την ανθρωπότητα και στα ερωτευμένα ζευγάρια που αφήνονται ανέμελα στην παρατήρηση τους.

Οι δρόμοι είναι φιλόξενοι και ανοιχτόμυαλοι. Δεν τους νοιάζει τι είσαι. Θα σε υποδεχτούν, όποια και αν είναι η καταγωγή σου, το φύλο σου, το επάγγελμα σου, η σεξουαλική σου ταυτότητα και οτιδήποτε άλλο.

Το νου σου όμως. Μην προσπαθήσεις να κρυφτείς από τους δρόμους. Θα χάσεις οτιδήποτε μπορούν να σου προσφέρουν. Αν θέλεις να κρυφτείς μείνε στο ασφαλές μέρος που βρισκόσουν στην πρώτη παράγραφο. Οι δρόμοι αν κάτι δεν ανέχονται είναι τους δειλούς. Αυτούς που φοβούνται τον ίδιο τους τον εαυτό. Αυτούς που ο φόβος της ζωής τους έχει οδηγήσει σε μία στείρα επιβίωση. Όχι. Αν είσαι από αυτούς που δεν επαναπαύονται ποτέ, που πάντα ψάχνουν κάτι περισσότερο ή κάτι ομορφότερο, τότε είσαι ευπρόσδεκτος. Οι δρόμοι είναι για τους ζωντανούς.

Δεν θα σε πιέσουν να πεις πολλά, ούτε όμως και θα σου απαγορεύσουν να εκφράσεις ότι ακριβώς σκέφτεσαι και αισθάνεσαι. Βλέπεις πάνω τους έχουν εκφραστεί όλων των ειδών τα εσώψυχα που ταλαιπωρούν και γλυκαίνουν τους ανθρώπους. Έτσι έχουν μάθει να ανέχονται και να μην ενοχλούνται, από οποιαδήποτε συμπεριφορά.

Δεν θα σε δεσμεύσουν. Τους είναι το ίδιο οικείο, να είναι οικοδεσπότες σου για μέρες συνεχόμενες, για βράδυα ατελείωτα, για άπειρα ξημερώματα και άλλες φορές να είναι απλές παρενθέσεις στις διαδρομές της ζωής σου. Και ακόμα και αν είσαι και κάπως χαμένος θα σου δίνουν πάντα τη δυνατότητα να βρεις την κατεύθυνση σου, έναν καινούριο προορισμό που μπορεί να χρειάζεσαι.

Μάταιο να συγκεντρώσεις όλα τα όμορφα και τα άσχημα που συμβαίνουν πάνω στα κορμιά των δρόμων. Αλλά αυτό δεν μας εμποδίζει, να τους ρωτήσουμε, να μάθουμε κάτι από αυτούς, να σκεφτούμε, να προβληματιστούμε, να αισθανθούμε, να χαρούμε, να εξοργιστούμε, να μισήσουμε και να αγαπήσουμε.

Οι δρόμοι παρότι όλα κινούνται πάνω τους, παραμένουν σταθεροί. Και περιμένουν να τους γνωρίσουμε. Αρκεί να το τολμήσουμε. Ας το κάνουμε είτε από διαστροφή είτε απο βαρεμάρα με οτιδήποτε άλλο μας προσφέρεται από το περιβάλλον μας.

Τα σπίτια είναι οι αποθήκες των αναμνήσεων που δημιουργούνται στη ζωή. Οι δρόμοι είναι οι φορείς της ίδιας της ζωής. Για να τη ζήσουμε πρέπει να τους διασχίσουμε. Και μέσω αυτών των διαδρομών να ενώσουμε τις ζωές μας. Τη δικιά σου, τη δικιά μου, όλων.