Κάρμεν

Ονομάζομαι Prosper Merimee…Κατάγομαι από τη Γαλλία, και είμαι συγγραφέας.Αυτό βασικά δηλώνω. Στην πραγματικότητα αυτό που κάνω είναι να καταγράφω τα ανθρώπινα πάθη ταξιδεύοντας, όσο περισσότερο μπορώ για να ακούσω διηγήσεις σχετικά με στιγμές και καταστάσεις που κάνουν τη ζωή των ανθρώπων, να φαίνεται αξιομνημόνευτη. Η αναζήτηση μου με οδήγησε στην Ισπανία και συγκεκριμένα στην Κόρδοβα το 1830.

Ένα πρωινό άκουσα ότι το μεσημέρι θα εκτελούταν δημόσια ένας δολοφόνος. Είχε ομολογήσει τις πράξεις του. Πρώην υπαξιωματικός του Ισπανικού Στρατού, που λιποτάκτησε, σκότωσε τον ανώτερο του και λίγο καιρό μετά, αφού είχε δολοφονήσει τον πιο γνωστό ταυρομάχο της πόλης μαχαίρωσε μέχρι θανάτου μια νεαρή κοπέλα, τσιγγάνικης καταγωγής.  Ένιωσα μέσα μου ότι είχα βρει ακριβώς αυτό που έψαχνα. Έπρεπε να τον δω. Να μου πει ο ίδιος τι τον οδήγησε στις πράξεις του.

Αφού εξήγησα στους φρουρούς τους σκοπούς μου, με το αναγκαίο λάδωμα, μου επέτρεψαν να μπω στο κελί του. Τον είχα ξαναδεί. Τότε όμως απλά μου είχε συστηθεί ως λαθρέμπορας. Είχα δει έναν άνθρωπο με έντονο θυμό. Τώρα έβλεπα μία τελείως ήρεμη, σιωπηλή φιγούρα, που όχι μόνο δεν φοβόταν την επικείμενη εκτέλεση του, αλλά αντίθετα φαινόταν να έχει μια διακριτική αδημονία για αυτή.

Του πρόσφερα τσιγάρο, καθώς και τις γνωριμίες μου μήπως μπορέσουμε να αλλάξουμε την ποινή. Δέχτηκε μόνο το τσιγάρο. Άρχισε να μου διηγείται την ιστορία του. Την καταγωγή του από ένα χωριό της χώρας των Βάσκων. Την καταταγή του στον Ισπανικό στρατό και την απόλυτη αφοσίωση του στην καριέρα του. Ήταν 23 ετών. Το μέλλον του φαινόταν αισιόδοξο και σίγουρο, αν και απελπιστικά προδιαγεγραμμένο. 

- Μέχρι που γνώρισες αυτή...
- Ναι...Την Κάρμεν...Από εκείνη την ημέρα στη Σεβίλλη που μου έδωσε εκείνο το τριαντάφυλλο, μαγεμένο όπως μου είπε, μου συστήθηκε ως μάγισσα στην υπηρεσία του Εωσφόρου και έτσι ξεκινήσαμε να σώζουμε και να καταδικάζουμε ο ένας τον άλλο...

Καπως έτσι άρχισε να μου εξιστορεί τα γεγονότα, που παραδόξως μου φαινόταν να έχουν καθαρά και μόνο συμβολική σημασία, αντικατοπτρίζοντας την ουσία που βρισκόταν σε αυτά που ένιωσαν οι δύο εραστές. Το πως την συνέλλαβε επειδή χαράκωσε μια άλλη κοπέλα, το πως την επέτρεψε να ξεφύγει κατά τη σύλληψη της, την πρώτη τους βραδυά έρωτα στο πανδοχείο στην οδό Candilejo...

- Ενώ κοιμόμουν, ένιωθα, καταλάβαινα ότι με κοίταζε, ότι με χάιδευε τα χέρια...Πήγα να φύγω για το στρατόπεδο...Έγινε έξω φρενών...Τελικά έμεινα εκεί...Είχα αποδείξει ήδη σε εκείνη και τον εαυτό μου, όταν υπέστην στέρηση βαθμού για το οτί την επέτρεψα να το σκάσει, ότι μπροστά στην συντροφιά της δεν υπολόγιζα τίποτα, ούτε την καριέρα μου...Ούτε τη ζωή μου...

Μου αφηγήθηκε τον πρώτο φόνο που διέπραξε για αυτή. Τον Υπολοχαγό του. Όταν την έπιασε στην αγκαλιά του.

- Μία μέρα πριν μου είπε πως με αγαπάει. Και μια μερά μετά την είδα με αυτόν...Εκείνη την στιγμή κατάλαβα ότι ποτέ δεν θα γίνει δικιά μου. Κανενός. Τι με ώθησε στον πρώτο μου φόνο; Ήταν ο εγωισμός μου.Ήταν η ελευθερία της που με ώθησε να κατακτήσω τη δικιά μου. Σκοτώνοντας αυτόν που με διέταζε. Ήταν το τέλειο θύμα για να αρχίσω μια νέα ζωή. Μαζί της...

Είδα ένα αμυδρό χαμόγελο στα χείλη του καθώς μου διηγούταν τη ζωή τους με τους λαθρέμπορους στην εξοχή της Ανδαλουσίας, όπου είχαν διαφύγει μετά τη δολοφονία του στρατιωτικού. Παρατηρούσα έναν άνθρωπο που περιέγραφε τις πιο όμορφες και συνάμα πιο ελεύθερες μέρες της ζωής του, ενώ γνώριζε ότι σε λίγο αυτή θα τελείωνε. Σκυθρωπιάζει.

- Τότε έμαθα ότι ήταν παντρεμένη. Αγορασμένη στην ουσία. Οι γονείς την πούλησαν σε έναν παλιάνθρωπο όταν ήταν 12. Αυτός με την σειρά του πουλούσε το κορμί της όποτε δεν βρισκόταν ο ίδιος στη φυλακή. Ήρθε. Και την πούλησε και πάλι. Ήταν η σειρά μου να την ελευθερώσω ξανά. Τον σκότωσα. Με τη βοήθεια της. Έδειχνε να με λατρεύει. Ήθελα να γίνει γυναίκα μου. Να την παντρευτώ. Και ας ήξερα την κάκιστη σχέση της με οτιδήποτε θα είχε την ευλογία του Θεού.

Αναρωτιόμουν τι μπορούσε να χαλάσει αυτήν την όμορφη ερωτική ιστορία. Η απάντηση μου είχε δοθεί προσωπικά χρόνια πριν. Ήταν η πραγματικότητα...

- Επιστρέψαμε στην Κόρδοβα. Αυτός είχε παράσταση εκείνες τις μέρες. Τον είχε γνωρίσει όταν ήμασταν ακόμα με τους λαθρέμπορους και μας είχε καλέσει στη φάρμα του. Πλούσιος, όμορφος, δημοφιλής, πετυχημένος. Της άρεσε ήμουν σίγουρος. Δεν ξέρω αν ήταν αρκετό αυτό για να αγνοήσει εμένα..Αλλά σε συνδυασμό με τη μιζέρια που ζούσαμε, αυτή κλέβοντας ανυποψίαστους αφού τους γοήτευε και εγώ κρυμμένος από όλους και όλα, οι φόβοι μου μεγάλωναν.  Τη χτύπησα...Ο απαγορευμένος καρπός ήταν πλέον πιο γλυκός...

Στα μάτια του σχηματίζεται το βλέμμα της μετάνοιας. Όχι γιατί με την πράξη του διευκόλυνε το έργο του επίδοξου νέου εραστή της. Αλλά διότι τότε ήταν η πρώτη φορά που την έκανε να νιώσει πραγματικά άσχημα.  Από όλα τα τιμήματα που φέρνει ο έρωτας μόνο ένα είναι αυτό που μπορεί να τον ξεπεράσει σε ένταση και να λειτουργήσει ως αντίδοτο του. Ο εγωισμός. Έστω και στιγμιαίος.

- Τους βρήκα στο κρεβάτι. Η Κάρμεν απομακρύνθηκε. Αυτός ήρθε απέναντι μου, γυμνός. Πίστευα ότι θα μου έβγαινε μόνο μίσος απέναντι του. Αλλά αυτός με σεβάστηκε.  Έδειξε απίστευτη κατανόηση. Σαν να γνώριζε από πρώτο χέρι πως νιώθω. Σαν να είχε πληγωθεί με τον ίδιο τρόπο παλιότερα και αυτός. Και τότε μπαίνει ανάμεσα μας η Κάρμεν. Εκφράζει όλη την απέχθεια της εναντίον μου. Και με προκαλεί να τον σκοτώσω.
- Και τον σκότωσες...
- Ναι...Ήμουν σκλάβος της. Υποχείριο της. Και το ήξερε...
- Και σου έδειξε πως ότι έγινε δεν είχε να κάνει με αυτόν. Ήταν ένα παράπλευρο θύμα στον μεταξύ σας πόλεμο...
- Την πήγα στην εκκλησία. Την ζήτησα για τελευταία φορά να γίνει γυναίκα μου...
- Αρνήθηκε...
- Με βρισιές...Μισούσε τον εαυτό της που με αγαπούσε...
- Ίσως γιατί ήξερε ότι ήσουν ο μοναδικός που θα επέτρεπε να καταπατήσει την ελευθερία της...
- Έβγαλα το μαχαίρι...Δεν ήξερα αν θα το κάρφωνα σε μένα ή σε αυτήν...Μου ζήτησε  να την σκοτώσω...Είπε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να ζήσουμε μαζί...Με πλησίασε και άρχισε να με φιλάει παθιασμένα όπως δεν με είχε φιλήσει εδώ και πολύ καιρό...Έπιασε το χέρι μου που κρατούσα το μαχαίρι και το έστρεψε στην καρδιά της...Την σκότωσα...

- Είχε να διαλέξει ανάμεσα σε μια ζωή χωρίς ελευθερία, σε μια ζωή χωρίς εσένα και τον θάνατο. Επέλεξε την ελευθερία του θανάτου. Από τα χέρια σου. Για να μην στερηθεί τίποτα μέχρι την τελευταία της στιγμή...Αν μπορούσες να διαγράψεις την Κάρμεν από τη ζωή σου, και να συνέχιζες την στρατιωτική ζωή, έτσι ώστε να αποφύγεις τον θάνατο που σε περιμένει σύντομα, θα το έκανες;
- Όχι...Όχι...Φυσικά όχι...

Πρώτη Δημοσίευση: Balaoritou Street

Για τον Άρη...

Η 27^ηΑυγούστου 1905 ήταν μια πολύ χαρούμενη μέρα για την οικογένεια Κλάρα, μίας από τις πιο εύπορες της Λαμίας. Είχε γεννηθεί ο γιος τους, που λίγο καιρό μετά θα έπαιρνε το όνομα Θανάσης.  Η οικογένεια είχε στην ιδιοκτησία μεγάλες καλλιεργήσιμες εκτάσεις και έτσι 18 χρόνια αργότερα ο Θανάσης ενήλικος πλέον ξεκινά να σπουδάζει Γεωπονία. Αυτή η επιστήμη δεν τον συγκινούσε ιδιαίτερα, έτσι ένα μόλις χρόνο αργότερα απαρνιέται την οικογενειακή του περιουσία και πηγαίνει στην Αθήνα για να αναζητήσει την τύχη του.

Ανήσυχο πνεύμα καθώς ήταν, αρχίζει να αναπτύσει έναν κύκλο, αποτελούμενο από ανθρώπους με έντονες σοσιαλιστικές και κομμουνιστικές ιδέες. Στη Ρωσία μόλις δύο χρόνια πριν είχε γίνει η μεγαλύτερη επανάσταση που γνώρισε η παγκόσμια Ιστορία, μαζί με τη Γαλλική, και η αύρα της εύκολα είχε φτάσει και στη Νοτιο-Ανατολική Μεσόγειο. Έτσι απόλυτα φυσιολογικά το 1924 έγινε μέλος της Κομμουνιστικής Νεολαίας Αθήνας. Δραστηριοποιείται όλο και περισσότερο στους Κομμουνιστικούς κύκλους με αποτέλεσμα το 1928 να γίνει συντάκτης στο Ριζοσπάστη.

Ακολουθεί μια περίοδος φυλακίσεων σε πολλές φυλακές στην Ελλάδα, όπου τα βασανιστήρια ήταν μια καθημερινότητα, με συνέπεια αυτών να προκληθεί σοβαρή βλάβη στο αναπαραγωγικό του σύστημα. Την περίοδο του Δικτάτορα Μεταξά είναι φυλακισμένος στην Αίγινα όπου παίρνει μια απόφαση η οποία θα τον σημαδέψει σε όλη του τη ζωή. Υπογράφει δήλωση μετανοίας για τις κομμουνιστικές ιδέες του.  Και αποφυλακίζεται. Αυτή του η πράξη για το Κομμουνιστικό Κόμμα θεωρούταν ισότιμη της προδοσίας. Εδώ εμφανίζεται και η πρώτη σημαντική διαφορά νοοτροπίας του Θανάση Κλάρα με την πολιτική δύναμη που ανήκε. Ενώ στο ΚΚΕ είχαν υιοθετήσει μια ηρωική αλλά και μαρτυρική-παθητική στάση για τα μέλη που συλλαμβάνονταν, ο Κλάρας πίστευε ότι θα ήταν πολύ πιο χρήσιμος για την ταξική πάλη όντας ελεύθερος στους δρόμους, παρά κλεισμένος σε ένα μπουντρούμι 1x2 , καταρρακωμένος ψυχολογικά και σωματικά. Αν και το Κόμμα δεν τον συγχώρεσε ποτέ, αναγνώρισε το πόσο χρήσιμη ήταν η δυναμική προσωπικότητα του για τους στόχους του και τον δέχτηκε πίσω. Όμως το πολιτικό γραφείο του ΚΚΕ θα ήταν πάντοτε από καχύποπτο εως εχθρικό απέναντι του.

Το 1940 ξεκινάει ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος. Ο Κλάρας υπηρετεί στο Σώμα του Πυροβολικού και όπως και ΟΛΟΙ οι Έλληνες Κομμουνιστές φυλακισμένοι(δόθηκε Αμνηστία) και μη, πηγαίνουν με τη θέληση τους στο μέτωπο. Η έκβαση του πολέμου είναι γνωστή. Οι Έλληνες διώχνουν τους Ιταλούς στην Αλβανία. Παρ’όλα αυτά ο Κλάρας θα πιστεύει μέχρι στο τέλος της ζωής του ότι ο επίσημος Ελληνικός στρατός προδόθηκε από την ηγεσία του και από τις τότε κυβερνήσεις, και στην Ιταλική αλλά και στη Γερμανική εισβολή. Μια ανάγνωση της επίσημης και κοινώς αποδεκτής ιστορίας για τη νικηφόρα μάχη του Καλπακίου, ενισχύει αυτές τις υποψίες.  (ένας φίλος μου  είχε πεί πολύ πετυχημένα ότι ο Μεταξάς δεν είπε «όχι» στον Ιταλό πρέσβη το βράδυ της 28^ης Οκτωβρίου αλλά «εξαρτάται»...)

Έρχεται η εποχή της Κατοχής. Το ΚΚΕ ιδρύει το ΕΑΜ(Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο) . Ο Θανάσης Κλάρας αναλαμβάνει την ηγεσία του στρατιωτικού-αντάρτικου του τμήματος, του ΕΛΑΣ(Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός). Υιοθετεί το ψευδώνυμο Άρης Βελουχιώτης. Μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο ο ΕΛΑΣ γιγαντώνεται. Κομμουνιστές και μη, ακόμα και ιερείς μπαίνουν στις τάξεις του. Ορεινές περιοχές στην Ελλάδα κατά μήκος της Πίνδου απελευθερώνονται. Το κράτος του ΕΑΜ είναι γεγονός. Οι Γερμανικές και Ιταλικές δυνάμεις κατοχής ηττώνται συνεχώς. Ο Άρης Βελουχιώτης έχει γίνει ένας ζωντανός θρύλος για τους κατοίκους των περιοχών αυτών.

Ο ΕΛΑΣ παρότι δεν είχε την παραμικρή υποστήριξη από ξένες δυνάμεις(όπως είχε ο ΕΔΕΣ του Ζέρβα από τους Άγγλους) οργανώνεται άριστα σε θέματα οπλισμού και σίτισης. Χιλιάδες Έλληνες συρρέουν για να πολεμήσουν αλλά και για να γλιτώσουν από την ασητεία. Ο Βελουχιώτης γνωρίζοντας το τι θα μπορούσε να συμβεί σε ένα στρατό 100 χιλιάδων ένοπλων ανδρών αν δεν υπήρχε πειθαρχία εφαρμόζει αυστηρούς κανόνες με ακόμα αυστηρότερες ποινές. Απαγορευόταν η οποιαδήποτε σχέση ΕΛΑΣίτη με γυναίκα(για να αποφευχθούν βιασμοί) και απαγορευόταν η οποιαδήποτε κλοπή σοδειάς ή ζώων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση ενός αντάρτη που έκλεψε μία κότα, συνελήφθη, δικάστηκε και εκτελέστηκε από τον ίδιο τον Βελουχιώτη. Όσο ακραίο και αν ακούγεται φαντάζεστε τι παράδειγμα θα δινόταν στους άλλους αντάρτες, αν έμενε ατιμώρητη αυτή η πράξη; Δύσκολη απόφαση, σκληρή αλλά επιβεβλημένη.

Στις 25 Νοεμβρίου 1942 λαμβάνει χώρα στο Γοργόποταμο η κορυφαία στιγμή της Εθνικής Αντίστασης και μία από τις κορυφαίες ολόκληρης της ιστορίας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο ΕΛΑΣ(με τον ίδιο τον Βελουχιώτη στην εμπροσθοφυλακή) μαζί με Άγγλους Ειδικοδυναμίτες και τον ΕΔΕΣ ανατινάζουν τη Γέφυρα της περιοχής. Οι συνέπειες της ανατίναξης ήταν ολέθριες για το Ναζιστικό Στρατό που πολεμούσε στη Ρωσία, καθώς στον επερχόμενο χειμώνα ο ανεφοδιασμός καθυστέρησε απελπιστικά, με αποτέλεσμα να χτυπηθει από την πείνα και τις πολύ χαμηλές θερμοκρασίες. Προσωπικά πιστεύω ότι η συγκεκριμένη δράση είναι η μεγαλύτερη προσφορά της σύγχρονης Ελλάδας στην ανθρωπότητα.

Δυστυχώς όμως η ενότητα αυτή δεν κράτησε πολύ. Η μικρο-πολιτική επικράτησε για ακόμα μια φορά σε αυτή τη χώρα, και έτσι ξεκίνησαν οι εμφύλιες συγκρούσεις μεταξύ του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ. Οι ευθύνες προσωπικά πιστεύω ότι μοιράζονται ισότιμα εκατέρωθεν. Ο Βελουχιώτης δεν εκτελούσε με ιδιαίτερη προθυμία τις αποστολές εναντίον του ΕΔΕΣ παρότι δεν είχε σε εκτίμηση τον Ζέρβα.Ταυτόχρονα η ηγεσία του ΚΚΕ δεν βλέπει με καθόλου καλό μάτι τη δημοφιλία του Βελουχιώτη και του δυσκολεύει συνεχώς τον αγώνα του, με αποκορύφωμα την αποστολή του στη αντι-κομμουνιστική Πελοπόνησσο με ελάχιστους άντρες! Αποστολή αυτοκτονίας...Και όμως ο Βελουχιώτης καταφέρνει όχι μόνο να επιβιώσει αλλά να δημιουργήσει ισχυρούς πυρήνες αντάρτικων ομάδων και να απελευθερώσει κάποιες ορεινές περιοχές.

Στα Δεκεμβριανά για κάποιο περίεργο λόγο ο Βελουχιώτης αποστέλεται στην επαρχία παρά τη θέληση του. Η «ηρεμία» στην Αθήνα αποκαθίσταται (χάρη στις πολεμικές επιχειρήσεις των Αγγλικών δυνάμεων σε συμμαχικό τους έδαφος!) και το ΚΚΕ ετοιμάζεται  για συμφωνία με την Αγγλο-Αμερικανό-βαλτή Κυβέρνηση. Η συμφωνία θα υπογραφόταν στη Βάρκιζα και ανάμεσα σε άλλα περιελάμβανε και τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ. Ο Βελουχιώτης προβλέποντας ότι μετά τη συμφωνία οι αγωνιστές του ΕΛΑΣ θα κυνηγηθούν αλύπητα(όπως και έγινε, είτε μέσω επίσημων φορέων του κράτους είτε μέσω παρακρατικών ομάδων)υπογράφει αρχικά αλλά έπειτα αρνείται να παραδώσει τα όπλα και καλεί όλο τον Ελληνικό λαό σε νέο αντάρτικο, απαιτώντας πλήρη ανεξαρτησία της Ελλάδας και δημοψήφισμα για το πολίτευμα της νέας εποχής. Για το αν δηλαδή στην Ελλάδα θα εφαρμοζόταν Κομμουνισμός ή Καπιταλισμός. Αλλά δυστυχώς ο Ρουζβελτ, με τον Τσώρτσιλ και τον Στάλιν(ηγέτες της Αμερικής, Αγγλίας και ΕΣΣΔ αντίστοιχα) είχαν αποφασίσει αλλιώς...Η Ελλάδα στην μοιρασιά που έγινε χωρίς να ερωτηθούν καν οι Ευρωπαϊκοί λαοί(όπως οι Πολωνοί και οι Ρουμάνοι) έπρεπε να μπεί στο λεγόμενο Δυτικό Μπλοκ.  Το ΚΚΕ όχι απλά δεν στηρίζει τον Άρη Βελουχιώτη αλλά μέσω του Ριζοσπάστη, με εντολή του Γενικού του Γραμματέα Νίκου Ζαχαριάδη, τον διαγράφει και τον αποκηρύττει, χαρακτηρίζοντας τον εγκληματία. Προσωπικά πιστεύω ότι μακάρι να ήταν αυτό το μόνο λάθος που έκανε το ΚΚΕ από το 1943 και έπειτα...

Ο Βελουχιώτης τελείως μόνος, συμπαραστεκόμενος από τη προσωπική του φρουρά (25 άνδρες, οι αποκαλούμενοι «Μαυροσκούφηδες») καταφεύγει ξανά στην Πίνδο για να ξεκινήσει νέο Αντάρτικο. Το ΜΕΑ (Μέτωπο Εθνικής Ανεξαρτησίας). Προς απογοήτευση του όμως δεν βρίσκει άλλους συμπαραστάτες. Ο Ελληνικός Λαός όντας εξουθενωμένος από τον πόλεμο, ήθελε μόνο να δουλέψει και να προσπαθήσει να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής του. Φυσικά μεγάλο ρόλο έπαιξε και η αποκήρυξη από το ΚΚΕ, μια και τότε η μόνη ενημέρωση των πολιτών γινόταν από τις εντεταλμένες εφημερίδες. Και όλες φυσικά κατηγορούσαν τον Βελουχιώτη για τελείως ανύπαρκτα εγκλήματα, όπως έχει αποδειχθεί στη σύγχρονη ιστοριογραφία.

15 Ιουνίου 1945. Σαν σήμερα 70 χρόνια πριν. Ο μανιοκαταθλιπτικός πλέον Άρης Βελουχιώτης και οι λιγοστοί άντρες του βρίσκονται στη χαράδρα του Φάγκου μια περιοχή στο Νομό Άρτας. Καταδιώκονται από την Εθνοφυλακή. Έχουν περικυκλωθεί και το γνωρίζουν. Αποφασίζουν να προσπαθήσουν να διαφύγουν. Η επικρατέστερη εκδοχή λέει ότι πριν ακόμα ξεκινήσουν την προσπάθεια τους ο Βελουχιώτης βγάζει το πιστόλι και αυτοκτονεί. Ο Υπασπιστής του ο Τζαβέλας αυτοκτονεί και αυτός λίγο αργότερα πάνω από τη σωρό του με μία χειροβομβίδα. Οι υπόλοιποι θα προσπαθήσουν να διαφύγουν. Κάποιοι θα τα καταφέρουν, άλλοι θα συλληφθούν.

Τα κεφάλια του Άρη Βελουχιώτη και του Τζαβέλλα αφού αποκόβονται από τα κορμιά τους, εξευτελίζονται με κάθε πιθανό τρόπο από τους «άνδρες» της Εθνοφυλακής. Έπειτα ακολουθεί περιοδεία στα γύρω χωριά με επίδειξη των δύο κεφαλών. Η «πομπή» καταλήγει στον κεντρικό φανοστάτη της πόλης των Τρικάλων, όπου ακολουθεί γλέντι με τη συμμετοχή δοσιλόγων(ταγματασφαλιτών, πρώην συνεργατών των Ναζί γενικότερα)της περιοχής. Ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης πλέον, Ναπολέωντας Ζέρβας καταφθάνει στα Τρίκαλα και παίρνει τα δύο κεφάλια. Από τότε κανείς δεν ξέρει τι απέγιναν. Η επικρατέστερη θεωρία λέει ότι βρίσκονται κρυμμένα σε κάποια αποθήκη του Μουσείου Εγκληματολογίας.

Στις 16 Ιουλίου 2011, το ΚΚΕ αναγνώρισε εν μέρει το λάθος αποκαθιστώντας πολιτικά τον Άρη Βελουχιώτη. Ίσως να σκέφθηκαν ότι πλέον δεν θα έβλαπτε την εικόνα του κόμματος, η παραδοχή ενός λάθους που έγινε 66 χρόνια πριν. Ίσως πάλι να επηρεάστηκαν από τις πωλήσεις του best seller βιβλίου του Διονύση Χαριτόπουλου «Άρης ο Αρχηγός των Ατάκτων». Χάρη (και) σε αυτό το βιβλίο αποκαθίσταται σιγά-σιγά η προσωπικότητα του Άρη Βελουχιώτη. Προσωπική μου γνώμη: της σπουδαιότερης προσωπικότητας που υπήρξε στην Ελληνική ιστορία του 20^ου αιώνα...

1η Δημοσίευση: Balaoritou Street

Ο πιο ελεύθερος άνθρωπος

Ο Bradley Manning γεννήθηκε στην Οκλαχόμα στις ΗΠΑ το 1987. Δευτερότοκος γιος μιας συντηρητικής Αμερικάνικης οικογένειας. Όπως όλες οι οικογένειες που διατηρούν αυστηρά στερεότυπα στην καθημερινότητα τους, έτσι και αυτή, πίσω από το ευτυχισμένο πορτρέτο της Αμερικάνικης οικογένειας, έκρυβε σοβαρές δυσλειτουργίες. Ο πατέρας της οικογένειας έλειπε συνεχώς για επαγγελματικούς λόγους, η μητέρα είχε σοβαρή εξάρτηση από το  αλκοόλ και έτσι τα παιδιά δεν είχαν την απαραίτητη στήριξη.

Κατά τη διάρκεια της εφηβείας του ο Bradley, κλήθηκε να διαχειριστεί τελείως μόνος του τις μη αποδεκτές, για το σεμνότυφο περιβάλλον που μεγάλωνε, σεξουαλικές του αναζητήσεις. Ο ίδιος πίστευε ότι απλά παιρνούσε φάσεις.  Το 2001 οι γονείς του χωρίζουν, και μετακομίζει στην Ουαλία μαζί με τη μητέρα του. Στο σχολείο που φοιτούσε, υπήρξε θύμα bullying λόγω της θηλυπρεπούς συμπεριφοράς του και της ξένης για τους ντόπιους προφοράς του.

Το 2005 επιστρέφει στην Αμερική και το 2007 κατόπιν προτροπής του πατέρα του, ξεκινάει τις διαδικασίες να ενταχθεί στον Αμερικάνικο στρατό με την ελπίδα, να τον βοηθήσει η θητεία του σε μετέπειτα εξω-στρατιωτικές σπουδές του. Ταλαιπωρήθηκε πολύ κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης του, αντιμετωπίζοντας παρόμοια συμπεριφορά με τα σχολικά του χρόνια αλλά σε πολύ χειρότερο επίπεδο. Παρ’ όλα αυτά εντάσσεται στον αμερικάνικο στρατό και μετά από μία σύντομη περίοδο στις ΗΠΑ, τον στέλνουν στο Ιρακ, για να αναλάβει κυρίως γραφειοκρατικές εργασίες.

Το Νοέμβριο του 2009 ο Manning βρίσκεται σε ψυχολογικό τέλμα. Η πίεση που ασκείται από το στρατιωτικό περιβάλλον και δεν του επιτρέπει να συμπεριφερθεί ελεύθερα με βάση τη σεξουαλικότητα του, καθώς και η πλήρης ηθική του αντίθεση στις επιχειρήσεις του Αμερικάνικου στρατού, τον έχουν καταστήσει ψυχολογικά ράκος. Λόγω της θέσης που είχε, περνούσαν από τα χέρια του πολλές απόρρητες αναφορές, που πέρα από τις συνηθισμένες αποστολές, περιέγραφαν και πολλές συμπεριφορές Αμερικάνων στρατιωτών που ξέφευγαν πολύ από το ευρύ όριο που καθορίζει το Στρατιωτικό Δίκαιο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν ένα βίντεο από ελικόπτερο, που έδειχνε στρατιώτες να παίζουν «σκοποβολή» με στόχους άοπλους Ιρακινούς.

Συμπερασματικά μέχρι τότε ήταν ένας άνθρωπος που καταπιεζόταν τελείως η συνείδηση του. Η ηθική, η σεξουαλική, όλος του ο εσωτερικός κόσμος ήταν σκλαβωμένος γιατί πολύ απλά συναντούσε πολύ εχθρικές συνθήκες για να τον εξωτερικεύσει. Μέχρι τότε...

Από τον Ιανουάριο του 2010 άρχισε να έχει επαφές με το Wikileaks, τον γνωστό δημοσιογραφικό ιστότοπο, που έχει αποκαλύψει άπειρα σκάνδαλα πάσης φύσεως.  Προσπάθησε επίσης να έρθει σε επαφή με τη Washington Post και την Times.  Σύντομα οι αποκαλύψεις  σχετικά με τα εγκλήματα του Αμερικάνικου Στρατού προκάλεσαν τις έντονες αντιδράσεις της κοινής γνώμης, με αποτέλεσμα να υπάρξει η παρέμβαση διεθνών οργανισμών και θεσμών.

Ο Bradley Manning ήξερε ότι αυτό που έκανε ισοδυναμούσε με εσχάτη προδοσία. Γνώριζε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να γλιτώσει τη σύλληψη όπως και έγινε. Γνώριζε ότι υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να καταδικαστεί σε θάνατο. Τελικά συνελήφθη τον Μάιο του 2010. Αλλά ήταν ο δρόμος για την ελευθερία της συνείδησης του έχοντας αντιστρόφως ανάλογη πορεία με αυτόν που διένυε προς τις στρατιωτικές φυλακές. Έχοντας πάρει πλέον απόφαση να αλλάξει φύλλο, αλλάζει το όνομα του σε Chelsea Manning κατά τη διάρκεια της προφυλάκισης του. Κατά τη διάρκεια της, γίνεται δέκτης ψυχολογικών βασανιστηρίων. Υπάρχουν στιγμές που διαπιστώνονται τάσεις αυτοχειρίας. Παρ’όλα αυτά δεν τα παρατάει.  Τρολλάρει με καυστικό χιούμορ τους δικαστικούς και απαιτεί νομικά να ξαναγίνει η δίκη με τα δικαστικά έγγραφα να αναφέρονται πλέον στην Chelsea Manning και όχι στον Bradley. Τυπικά ανούσια κίνηση, αλλά πλέον η Chelsea Manning είχε εγκαταλείψει οτιδήποτε τυπικό, οτιδήποτε συμβατικό. Καταδικάζεται τελικά σε 35 χρόνια φυλάκιση καθώς θεωρήθηκε ότι δεν βοήθησε άμεσα κάποιον εχθρό των ΗΠΑ. Από τη στιγμή που ξεκίνησε ο εγκλεισμός η διεύθυνση των φυλακών δεν δείχνει την παραμικρή ευαισθησία, στην κατάσταση της, καθώς ακολουθεί ορμονική θεραπεία για να μπορέσει να ολοκληρώσει την αλλαγή φύλου. Για παράδειγμα την έβαλαν σε απομόνωση επειδή διάβαζε ένα Ιατρικό περιοδικό το οποίο θεωρήθηκε επικίνδυνο...

Αν όχι ο πιο ελεύθερος, ένας από τους πιο ελεύθερους ανθρώπους παγκοσμίως, αυτή τη στιγμή βρίσκεται φυλακισμένος από επιλογή. Θυσίασε την συμβατική της ελευθερία, για να ελευθερώσει το μυαλό της και την ψυχή της, εκφράζοντας με εκκωφαντικό τρόπο όλα αυτά που τη βαραίναν, όλα αυτά που γνώριζε για τον εαυτό της και για τα εγκλήματα των άλλων και έπρεπε να δημοσιευθούν. Δεν δείχνει να έχει μετανοιώσει. Και προσωπικά πιστεύω δεν θα μετανοιώσει ποτέ. Γιατί η Chelsea Manning είναι συνειδησιακά ελεύθερη πλέον. Νιώθει ελεύθερη μέσα της. Έχει κατακτήσει την πραγματική ελευθερία. Εμείς; 

1η Δημοσίευση: Balaoritou Street

Οι φοιτητικές παρέες γράφουν ιστορία

Συνηθίζουμε να χωρίζουμε την ανθρώπινη ζωή σε εποχές. Σε περιόδους. Λέμε για τα παιδικά μας χρόνια, τα σχολικά, εμείς οι άντρες το φανταριλίκι μας, τα ελεύθερα χρόνια, μετά στην φουλ ενήλικη ζωή με οικογένειες και παιδιά, έπειτα στην σύνταξη και τέλος κάτω από τα κυπαρίσια.  Η τελευταία είναι η μόνη που δεν θυμόμαστε εμείς οι ίδιοι.

Σκόπιμα όμως δεν ανέφερα τα χρόνια αυτά, που οι περισσότεροι αποκαλούν τα «καλύτερα χρόνια της ζωής μου». Ναι μιλάω για την φοιτητική μας ζωή. Ειδικά για εμάς που τη ζήσαμε πολλά χιλιόμετρα μακρυά από την οικογένεια μας. Στιγμές και εμπειρίες πολλές. Άπειρες. Καλές και κακές.

Και κάποια στιγμή όλα αυτά φτάνουν στο τέλος τους και μπαίνουμε στην μεταβατική φάση για την επόμενη περίοδο. Για εμένα προσωπικά, αυτή η φοιτητική ζωή έληξε ουσιαστικά πριν 4 χρόνια που ξενοίκιασα από την πόλη που σπούδαζα για να επιστρέψω στην Θεσσαλονίκη. Επίσημα έληξε στην ορκωμοσία μου πριν λίγες μέρες. Φυσιολογικά για έναν υπεραναλυτικό μαλάκα σαν εμένα ήταν να σκεφτώ, να κάνω μια σύνοψη του τι έζησα όλα αυτά τα χρόνια και του τι κέρδισα. Αρνητικά και θετικά. Διότι όλες οι εμπειρίες στη ζωή κέρδος είναι.

Αυτό που κέρδισα αυτά τα 4+4 χρόνια των φοιτητικών μου χρόνων δεν είναι μόνο οι αναμνήσεις, οι εμπειρίες, τα μαθήματα της ζωής γενικότερα. Είναι ότι απέκτησα μέσα σε όλη αυτή τη διαδικασία κάποιους συγκεκριμένους μου δικούς μου ανθρώπους. Τέσσερις δικούς μου ανθρώπους. Γιατί μόνο έτσι μπορώ να χαρακτηρίσω έναν που μπορεί να έχω να τον δω ένα χρόνο, να έχω να μιλήσω μαζί του γενικότερα μήνες, και με το που βρισκόμαστε να ξερνάμε εκατέρωθεν τις βαθύτερες μας σκέψεις και συναισθήματα, τις πιο προσωπικές μας στιγμές και ιστορίες, χωρίς τον παραμικρό φόβο, οποιασδήποτε παρεξήγησης, κακόπιστης κριτικής, αδιαφορίας κ.τ.λ.

Κάθε τόσο βρισκόμαστε κάποια μέλη αυτής της ΠΑΡΕΑΣ και κάνουμε κάποια reunion. Όποτε βολέψει και βρούμε χρόνο και χώρο από τις υποχρεώσεις μας. Αλλά πριν λίγες μέρες επιτέλους μετά από τόσα χρόνια βρεθήκαμε ολόκληρη η πεντάδα μαζί. Έχοντας κιόλας την τελειότερη αφορμή. Την ορκωμοσία των τριών, και την παραλαβή του πτυχίου από τον τέταρτο. Ο πέμπτος ήταν πιο τσακαλάκι, είχε πάρει το πτυχίο νωρίτερα.  Θα ήθελα να περιγράψω λεπτομερώς το τι συνέβη στην τελετή και στο τραπέζι αργότερα. Νομίζω όμως ότι δεν μπορώ να βρω τα κατάλληλα λόγια για να αποτυπώσω και να μην υποτιμήσω τις στιγμές που ζήσαμε τη μέρα αυτή. Θα αρκεστώ απλά στο να αναφέρω ότι παρελθόν, παρόν και μέλλον γίνανε ένα. Βαδίσανε μάζι στη κυματομορφή του χώρου και του χρόνου(για να μην ξεχνάμε και τη σχολή-επιστήμη που μας γνώρισε). Τι και αν είχαμε γύρω μας γονείς και φίλους; Η μέρα αυτή ήταν δικιά μας. Γιορτάζαμε τα φοιτητικά μας χρόνια όπως είχε προβλέψει μια μέρα πριν ένας από εμάς. Και γιορτή για μας σημαίνει πολλά πράγματα. Κοινές αναμνήσεις, κοινός ενθουσιασμός, κοινά όνειρα. Και πολύ αλκοόλ. Όλα μαζί ταυτόχρονα. Έτσι έχουμε μάθει.

Ήρθε κάποια στιγμή η ώρα του αποχωρισμού. Προσωρινού όμως. Αυτό είναι σίγουρο. Μπορεί να μην ξαναεπικοινωνήσουμε για παραπάνω από 10 λεπτά μέχρι και το επόμενο re-μαλο-union. Έτσι αποκαλούμε τις συναντήσεις μας. Ξέρουμε και οι 5 ότι υπάρχουμε ο ένας για τον άλλον. Στο μυαλό μας. Στην καρδιά μας. Στην ζωή μας. Διότι το μεγαλείο της ζωής βρίσκεται στις στιγμές που οι άνθρωποι νοιώθουν πραγματικά κοντά ο ένας στον άλλον. Και ευτυχώς για τον καθένας από μας τους πέντε, γνωρίζουμε ότι έχουμε άλλους τέσσερις ανθρώπους να στέκονται πραγματικά δίπλα μας. Για πάντα...

Πρώτη Δημοσίευση: Balaoritou Street