Και ο πόλεμος συνεχίζεται...

11/09/2001...Επέστρεφα σπίτι από την πρώτη μέρα του σχολείου και μάλιστα την πρώτη μέρα της δευτεροβάθμιας μου εκπαίδευσης. Κλασσικά η τηλεόραση ήταν ανοιχτή και πρόβαλλε σκηνές από τη Νέα Υόρκη, όχι κάποια σειρά ή ταινία αλλά ζωντανή σύνδεση με το Μανχάταν και τους Δίδυμους Πύργους να καίγονται. Κραύγαζαν οι δημοσιογράφοι για μια νέα εποχή που ξεκινάει. Η εποχή της «τρομοκρατίας».

Όντας 12 χρονών προφανώς εκείνη τη στιγμή το κατάπια αμάσητο. Στην πορεία όμως κατάλαβα ότι καμιά νέα εποχή δεν άρχιζε. Το μόνο νέο που ξεκινούσε ήταν η νέα αφορμή για να πηδήξει η Δύση την Ανατολή όπως κάνει πολύ συχνά την τελευταία χιλιετία. Ούτε που το φαντάζοταν οι Άραβες Χαλίφηδες με πόσο τόκο θα πλήρωναν, την ήττα στο Πουατιέ το 732 μ.Χ. από τον Σαρλς Μαρτέλ. Απλή συνεπωνυμία με τον τύπο από το Game of Thrones που το κεφάλι του έσπασε σαν καυλόσπυρο από εκείνο το κτήνος...

Η συνέχεια γνωστή. Οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ εισέβαλλαν στο Αφγανιστάν για να διώξουν τους Ταλιμπάν, με τους οποίους είχαν συνεργαστεί στο νταβαντούρι με την ΕΣΣΔ, όπως και με τον Οσάμα Μπιν Λάντεν. Λίγα χρόνια αργότερα με την κατηγορία της κατοχής βιολογικών όπλων, επιτέθηκαν στο Ιρακ για να καθαιρέσουν τον Σαντάμ  Χουσείν, με τον οποία επίσης είχαν άριστες σχέσεις παλιότερα. Guess what…Βιολογικά όπλα δεν βρέθηκαν. Ούτε καν χημικά μια και κάποια χρόνια νωρίτερα τα είχε εξαντλήσει το καθήκι ο Σαντάμ σε Κουρδικούς πληθυσμούς στο βόρειο Ιράκ. Προφανώς δεν θα έχω ανακαλύψει την Αμερική(ειρωνία) αν σας αναφέρω ότι όλα αυτά γίναν για το πετρέλαιο. Ούτε ήταν κρυφό ότι η οικογένεια του τότε Προέδρου της Αμερικής Τζορτζ Μπους ήταν από τις πλέον πανίσχυρες στην αγορά του πετρελαίου στις ΗΠΑ, και στον κόσμο αυτόματα.

Αυτοί οι πόλεμοι ήταν όμως πολυέξοδοι. Έτσι χρησιμοποιώντας την απολύτως δίκαια αγανάκτηση των αραβικών πληθυσμών προς τους απολυταρχικούς κοσμικούς του δικτάτορες  που οδήγησε στην Αραβική Άνοιξη,  διείσδυσαν στις έκρυθμες κατάστασεις με σκοπό ακόμα μία φορά το κέρδος. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι ο Καντάφι  της Λιβύης ο οποίος προτού ψοφήσει παίζει να βιάστηκε όσες φορές βίασε και ο ίδιος κάποια ανήλικη κοπέλα της επικράτειας του.

Κάτι παρόμοιο πήγε να γίνει και με τον Άσαντ στη Συρία. Εκεί όμως τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα ήθελαν. Όχι μόνο ο Άσαντ δεν νικήθηκε αλλά πολλοί από τους μισθοφόρους που συμμετείχαν στον αγώνα για την ανατροπή του, τάχθηκαν στις δυνάμεις των Τζιχαντιστών. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε σήμερα.

Εύκολα αντιλαμβάνεται κάποιος από τα παραπάνω ότι όλες αυτές οι ψύχες που χάνονται στη Μέση Ανατολή τόσα χρόνια, και στην Ευρώπη πρόσφατα, είναι αποτέλεσμα της επεκτατικής πολιτικής των εταιρειών που αποζητάνε φυσικούς πόρους για την παραγωγή ενέργειας. Με στόχο το κέρδος και την εξουσία, δύο έννοιες ταυτόσημες στην σημερινή παγκόσμια πραγματικότητα.

Για ακόμα μια φορά βλέπουμε τα κράτη-έθνη να γίνονται υπάλληλοι των μεγάλων συμφερόντων. Θα πει κάποιος, «γιατί δεν πρέπει να νικηθούν οι Τζιχαντιστές;» ναι φυσικά πρέπει να νικηθούν, όπως και ο Καντάφι έπρεπε να ανατραπεί, όπως και ο Άσαντ. Αλλά η διαφορά ενός ελευθερωτή και ενός αποκιοκράτη έγκειται στο αν θα φύγει μετά από την περιοχή που ενέργησε, ή αν θα κρατήσει κάποια προίκα κάτι αναμνηστικό. Η Ιστορία αποδεικνύει ότι πάντα γίνεται το δεύτερο. Και όχι για το κράτος που παριστάνει τον ελευθερωτή, αλλά για τα συμφέροντα που παριστάνουν τους τυχοδιώκτες, ενώ στην πραγματικότητα δεν κυνηγούν την τύχη τους αλλά την δημιουργούν...Τα οποία έχουν αντιληφθεί από τις πρώτες στιγμές του ανθρώπινου πολιτισμού ότι ένα από τα βασικότερα στοιχεία που χρειάζονται για να επιβιώσουν και να εξαπλωθούν είναι το ανθρώπινο αίμα...Τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνουν οι  πολιτικοί και θρησκευτικοί ηγέτες...Και ο πόλεμος συνεχίζεται...

1η Δημοσίευση: Balaoritou Street

Από την έμπνευση στην τέχνη

Η ιστορία λέει ότι η Ρώμη κάηκε σχεδόν ολοσχερώς, το 64 μ.Χ. Οι φήμες που φτάνουν από τότε ως τις μέρες μας είναι, ότι ο ίδιος ο αυτοκράτορας της Ρώμης, Νέρων έβαλε φωτιά στην πόλη, με απώτερο σκόπο να δημιουργήσει ένα σκηνικό έμπνευσης με φλεγόμενες κατοικίες και ανθρώπους έτσι ωστέ να μπορέσει να αποδώσει καλύτερα στο καλλιτεχνικό του έργο.

Ας δεχτούμε λοιπόν ότι όντως έτσι έγιναν τα πράγματα. Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι  ότι ο Νέρωνας ήταν τουλάχιστον αφελής. Όχι όμως γιατί κατέστρεψε την ίδια του την πόλη. Αλλά επειδή πίστευε ότι μπορούσε να δημιουργήσει την έμπνευση του. Η έμπνευση όμως έχει την σπάνια ιδιότητα στην πραγματικότητα να μην δημιουργείται ποτέ από τον εμπνεόμενο. Ακόμα και 1900 χρόνια μετά το Νέρωνα, όταν ο Τίμοθι Λίρι δημιουργούσε τα LSD, τα οποία χλαπάκιαζαν μετά μανίας οι καλλιτέχνες της εποχής, πάλι λίγοι κατάλαβαν ότι οι ψυχοτρόπες ουσίες δεν δημιουργούσαν την έμπνευση, αλλά απλά την καλοδεχόντουσαν.

Το μυαλό και η καρδιά του ανθρώπου που εμπνέεται, δεν είναι τίποτα άλλο από μια ενδιάμεση στάση μεταξύ της έμπνευσης και της τέχνης. Η έμπνευση είναι το σπέρμα που έρχεται από εξωγενή παράγοντα, ο άνθρωπος είναι η μήτρα που δημιουργείται το έμβρυο, το οποίο όταν γεννηθεί θα πάρει την τελική του μορφή. Την τέχνη.

Ναι η τέχνη είναι ο πλέον κατάλληλος τρόπος για αλληλεπίδραση με τον κόσμο μας. Είναι το αποτέλεσμα της φθοράς και ταυτόχρονα της καλλιέργειας της ψυχής μας από την επαφή της με το σύμπαν. Αποτελεί  έναν ατελείωτο ψυχαναγκασμό για αυτόν που την εξασκεί με σκοπό μια στιγμιαία, μια παροδική λύτρωση.

Αλλά αυτό είναι απλά το δέντρο, ένα από τα πολλά που αποτελούν το δάσος. Τον πραγματικό λόγο της ύπαρξης της τέχνης, θα τον αντιληφθούμε σε κάποια άκυρη στιγμή και αφού έχουμε βιώσει τις παροδικές λυτρώσεις.

Πότε θα γίνει αυτό; Στο τραγούδι Navras των Juno Reactor, ο Ben Watkins μελοποιεί ένα αρχαίο Σανσκριτικό κείμενο, μία ωδή στην τέχνη της μουσικής. Ο αρχικός στίχος είναι: Asato ma sad gamaya. Από την αυταπάτη μου οδήγησε με στην αλήθεια. Αυτό είναι. Να δέχεσαι αλήθειες, να τις διακοσμείς με ψέμματα,κάτι που εμείς οι άνθρωποι γενικότερα κάνουμε συνέχεια,  με τελικό σκόπο να φτάσεις σε μια καινούρια ανώτερη αλήθεια.

Αυτή η αλήθεια δεν θα είναι γνώση. Θα είναι μια υπαρξιακή κατάσταση. Όπως πολύ όμορφα περιγράφει το ίδιο τραγούδι στους τελευταίους του στίχους: Jnanani manasa saha buddhis ca na vicestate, Tam ahua paramam gatim, ya ya ya ya, yada yadaya.  Όταν οι 5 αισθήσεις και το μυαλό είναι ακίνητα και η ίδια η λογική αναπαύεται στη σιωπή, τότε ξεκινάει το υπέρτατο μονοπάτι, ούτω καθεξής και ούτω καθεξής.

Και να κάπως έτσι θα φτάσει κάποιος στην ιδανική κατάσταση ώστε να μπορέσει να φιλοξενήσει ξανά την έμπνευση. Όλη αυτή η φασαρία για να ξαναφτάσουμε στο σημείο που ξεκινήσαμε; Όχι.  Δεν θα είναι μια βαρετή κυκλική διαδρομή, θα είναι σπειροειδής, μια σειρά από ομόκεντρους κύκλους που  θα συνδέονται και θα εκτείνονται όλο και περισσότερο.

Θα είναι η εξέλιξη της ψυχής. Μέσω της ζωής. Τι πιο ανθρώπινα όμορφο από αυτό;

Πρώτη Δημοσίευση Balaoritou Street

Η επανάσταση των Ζηλωτών στη Θεσσαλονίκη

Είμαστε στη Θεσσαλονίκη, στη σημαντικότερη ιστορική της περίοδο. Δεν αναφέρομαι ούτε στον Άρη την εποχή του Γκάλη και του Γιαννάκη ούτε στον ΠΑΟΚ, με τον Κούδα και τους υπόλοιπους παιχταράδες.

Ας μεταφερθούμε γύρω στο 1300 κάτι. Η Βυζαντινή  Αυτοκρατορία εξαιτίας των συμφερόντων των μεγαλογαιοκτημόνων και της ανίκανης κυβέρνησης, βρίσκεται σε αποσύνθεση. Εκτός από μία πόλη της. Τη Θεσσαλονίκη. Η οποία «ακμάζει». Είναι μία από τις 10 μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου με 200000 περίπου πληθυσμό. Αναλογικά με σήμερα σκεφτείτε το Ρίο Ντε Τζανέιρο των 17 εκατομμυρίων κατοίκων. Όμως η παρομοίωση δεν είναι τυχαία. Όπως στη Βραζιλιάνικη μεγαλούπολη σήμερα συνυπάρχουν οι πολυτελείς ουρανοξύστες με τις παραγκουπόλεις, κάτι παρόμοιο γινόταν και τότε στην πόλη του Θερμαϊκού. Λίγες πλούσιες οικογένειες μεγαλοεμπόρων, και εκατοντάδες χιλιάδες πάμφτωχων ανθρώπων που εργάζοταν σε τρισάθλιες συνθήκες, ή ήταν άνεργοι και αργοπεθαίναν. Η παραδοσιακή πολυπολιτισμικότητα της πόλης  δεν θα μπορούσε να λείπει. Πέρα από τους Ρωμιούς, υπάρχουν πολυπληθείς κοινότητες Αρμένιων, Σύριων, Βαλκάνιων, Ιταλών και άλλων λαών.

Μέσα στο χάος των γειτονιών της Θεσσαλονίκης αναπτύχθηκαν ιδέες. Αρχικά Θρησκευτικές. Λογικό αν αναλογιστούμε τη θρησκοληψεία του Μεσαίωνα. Από τη μια οι Ησυχαστές ένα αυστηρό θρησκόληπτο κίνημα το οποίο αναπτύχθηκε στους κόλπους του ανώτερου κλήρου και τα πήγαινε πολύ καλά με την ανώτερη τάξη, και από την άλλη οι ακόλουθοι ενός σχεδόν αιρετικου μοναχού του Βαρλαάμ ο οποίος καταδίκαζε κάθε μορφή υλισμού, πολυτέλειας και ιδιοκτησίας και έδινε πολύ σημασία στην πνευματικότητα. Αυτός ήταν ο πρώτος διαχωρισμός στην κοινωνία της Σαλονίκης. Διότι οι ανώτερες τάξεις ακόλουθησαν προφανώς τους Ησυχαστές ενώ οι διδαχές του Βαρλαάμ έβρισκαν ισχυρή ανταπόκριση στα λαϊκά στρώματα.

Την ίδια εποχή αναπτύσσεται στην Θεσσαλονίκη το κίνημα των Ζηλωτών. Επηρεασμένο από τις φιλελεύθερες ιδέες που έφεραν οι ναύτες(πολλοί από αυτούς ανήκαν και στο κόμμα των Ζηλωτών) από τις κοινωνικές αλλαγές στη Φλάνδρα και στη Γένοβα, όσον αφορά τις πολιτικές τους πεποιθήσεις και από τον Βαρλαάμ σχετικά με τις θρησκευτικές. Στόχος του κινήματος ήταν η ολοκληρωτική αλλαγή του κοινωνικού συστήματος της Αυτοκρατορίας.

Κάπως έτσι φτάνουμε στο 1341 μ.Χ. Η αυτοκρατορία ζει αγροτικές εξεγέρσεις  ενάντια στην καταπίεση και στη δουλεία που επιβάλλουν οι ισχυροί γαιοκτήμονες. Το 1342 ένας από αυτούς ο Ιωάννης Καντακουζηνός (καμμιά σχέση με τον επίκουρο Βυζαντινολόγο) ανακυρρήσεται αυτοκράτορας από τον στρατό, και ετοιμάζεται για πραξικόπημα. Έχει την υποστήριξη των ισχυρών τάξεων όλης της αυτοκρατορίας και φυσικά και της Θεσσαλονίκης.

Αυτό ήταν, η αφορμή είχε δοθεί. Οι τεράστιες κοινωνικές αδικίες που υπήρχαν στη Θεσσαλονίκη είχαν βρει το κατάλληλο πρόσχημα για να μετουσιωθούν σε συλλογική αντίδραση. Ο λαός τότε πίστευε πολύ στην νομιμότητα της Αυτοκρατορικής αρχής.  Και εδώ είναι που οι Ζηλωτές αναλαμβάνουν τα ηνία της εξέγερσης, σαν άλλοι Μπολσεβίκοι, 6 αιώνες νωρίτερα. Λίγο μετά από την κατάληψη της πόλης από τον Καντακουζηνό, οι Ζηλώτες οργανώνουν εξέγερση διώχνουν τους στρατιώτες του και ανακηρύσσουν την «Ανεξάρτητη Δημοκρατία της Θεσσαλονίκης».

Προτού αρχίσουν οι Ζηλωτές να εφαρμόζουν το πρόγραμμα τους, κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν την αντίδραση της Αριστοκρατίας και εντός και εκτός των τειχών της πόλης. Αρχικά με επιδρομές του Καντακουζηνου, με τη βοήθεια Τούρκων μισθοφόρων. Οι απλοί πολίτες της πόλης πολεμώντας με απλά καθημερινά εργαλεία απέκρουσαν τις επιθέσεις επαγγελματιών στρατιωτών. Αργότερα η πόλη δέχτηκε επίθεση από τους Σέρβους, τους οποίους επίσης απέκρουσε. Για να ακολουθήσει ακόμα μια αποτυχημένη προσπάθεια  του Καντακουζηνού και των μισθοφόρων του. Οι οποίοι μη έχοντας πληρωθεί τις υπηρεσίες τους ερήμωσαν την ύπαιθρο της πόλης. Ο 63χρονος Εμίρης τους πήρε σαν αμοιβή τη 13χρονη κόρη του Καντακουζηνού.

Και κάπως έτσι φτάνουμε στο 1345. Οι Ζηλωτές έχουν θεμελιώσει την εξουσία τους και εφαρμόζουν το πρόγραμμα τους παρά τον αποκλεισμό της πόλης και τις αντιξοότητες. Συγκέντρωσαν όλες τις εξουσίες στα χέρια τους, προχώρησαν στη συγκρότηση Επαναστατικής Επιτροπής και σε άμεση αναδιοργάνωση της Δημόσιας Διοίκησης, της Δικαιοσύνης, του στρατού και της εκκλησίας και ταυτόχρονα:
Κατάργησαν την παλιά νομοθεσία και το παλιό νομικό σύστημα και δημιούργησαν νέους διοικητικούς θεσμούς.
Πήραν μέτρα για την πνευματική ελευθερία, την ελευθερία του Λόγου και την ανεξιθρησκία.
Κατάργησαν όλα τα προνόμια και δήμευσαν μεγάλο μέρος των περιουσιών και του πλούτου των ευγενών. Απώτερος στόχος τους ήταν η κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας.
Καθιέρωσαν την άμεση εκλογή από τον Λαό όλων των αξιωματούχων στα κυβερνητικά αξιώματα, στη Δικαιοσύνη, ακόμα και στα θρησκευτικά αξιώματα.
Δημοτικοποίησαν τον πλούτο της εκκλησίας και των μοναστηριών και διαχώρισαν την εκκλησία από το κράτος.
Καθιέρωσαν καθεστώς ισονομίας και ισοπολιτείας, ώστε όλοι οι πολίτες να είναι ίσοι απέναντι στον νόμο.
Απελευθέρωσαν τους δουλοπάροικους και έδωσαν ίσα δικαιώματα στους ξένους.
Δημιούργησαν ένα πρωτοφανές για τα δεδομένα της εποχής καθεστώς που προέβλεπε την άμεση, διαρκή και ενεργητική λαϊκή συμμετοχή στη διακυβέρνηση της πόλης κατά τα πρότυπα της Αθηναϊκής Δημοκρατίας.
Ανακήρυξαν επίτιμο Πρόεδρο της «Ανεξάρτητης Δημοκρατίας της Θεσσαλονίκης» τον αρχιεπίσκοπο Μακάριο ο οποίος είχε ταχθεί με το μέρος των επαναστατών.

Η συμμαχία των Ζηλωτών και του νόμιμου αυτοκράτορα ήταν καθαρά προσωρινή. Και οι δύο πλευρές είχαν διαφορετικά σχέδια για το μέλλον. Οι Ζηλωτές την πλήρη ανεξαρτησία και ο αυτοκράτορας την υποταγή της Θεσσαλονίκης μετά το τέλος του εμφυλίου. Είχε έναν εκπρόσωπο, του οποίου ο ρόλος ήταν καθαρά διακοσμητικός.  Ο εκπρόσωπος αυτός βλέποντας τη διαφαινόμενη νίκη του Καντακουζηνού άλλαξε στρατόπεδο, παρέσυρε σε παγίδα τον Ηγέτη των Ζηλωτών, Μιχαήλ Παλαιολόγο και τον δολοφόνησε. Τα αποτελέσματα ήταν ολέθρια για αυτόν. Ο λαός της Θεσσαλονίκης στο άκουσμα της δολοφονίας εξεγέρθηκε και άρχισε να κυνηγά τους αριστοκράτες(οι οποίοι πάντα στα κρυφά δημιουργούσαν προβλήματα στην δημοκρατική πλέον πόλη) και να καταστρέφει τα σπίτια τους. Πολλοί από αυτούς κατέφυγαν στο φρούριο της πόλης στο σημερινό Επταπύργιο. Περικυκλώθηκαν από τον οργισμένο όχλο. Μάταια τα στελέχη των Ζηλωτών προσπάθησαν να τους σταματήσουν. Ακολούθησε μακελειό.

Τα επόμενα 4 χρόνια έως το 1349 η Θεσσαλονίκη ζούσε ένα καθεστώς άμεσης δημοκρατίας. Δυστυχώς όμως η καταστροφή της υπαίθρου από τους μισθοφόρους και ο αποκλεισμός δεν επέτρεπαν στους πολίτες της να την απολαύσουν και η φτώχεια είχε καταλάβει την πόλη. Το 1347 ο εμφύλιος έληξε και ο Καντακουζηνός με τον Αυτοκράτορα τα βρήκανε. Στείλανε καινούριο αυτοκρατορικό εκπρόσωπο. Το 1349 γίνονται γραπτές προτάσεις από την Κωνσταντινούπολη για αναδιοργάνωση της κοινωνικής λειτουργίας της πόλης. Ο νέος ηγέτης των Ζηλωτών Ανδρέας Παλαιολόγος έκαψε τα έγγραφα στην κεντρική πλατεία της πόλης (σημερινή πλατεία Ελευθερίας) παρά τα προσωπικά οφέλη που του είχαν τάξει.Οι επιζήσαντες αριστοκράτες μαζί με την πληγείσα μεσσαία τάξη εκμεταλλεύτηκαν την κατάσταση και άρχισαν να βρίσκουν υποστηρικτές. Επίσης διέδωσαν τη φήμη ότι οι Ζηλωτές σκόπευαν να παραδώσουν την πόλη στο Σέρβο Βασιλιά Στέφανο. Το κίνημα πλέον είχε διαβρωθεί όσον αφορούσε τη λαϊκή βάση του. Έτσι ο αυτοκρατορικός εκπρόσωπος ένα βράδυ του 1350 μ.Χ. επιτέθηκε με τους υποστηρικτές του στα σπίτια των επιφανέστερων Ζηλωτών. Άλλους τους συνέλλαβε και άλλους τους δολοφόνησε. Ο λαός αυτή τη φορά δεν αντέδρασε, τουλάχιστον όχι δυναμικά. Μία από τις πρώτες καταγεγραμμένες άμεσες δημοκρατίες της ανθρωπότητας (αν όχι η πρώτη) είχε φτάσει στο τέλος της.

Δυστυχώς πολλές περισσότερες λεπτομέρειες για την Λαϊκή Δημοκρατία της πόλης δεν υπάρχουν. Ότι ξέρουμε σήμερα το γνωρίζουμε από έγγραφα των ταξικών τους εχθρών. Ίσως αυτό κιόλας να αποδεικνύει την αλήθεια όλων των παραπάνω. Τη σημασία του συγγεκριμένου κινήματος την αναγνωρίζει και την επισημαίνει ο σπουδαίος Τούρκος λογοτέχνης Ναζίμ Χικμέτ στην αναφορά του στην αγροτική επανάσταση που συνέβη στην Οθωμανική Αυτοκρατορία το 1500 περίπου μ.Χ.  Δυστυχώς οι περισσότεροι σύγχρονοι Θεσσαλονικείς, ανεξαρτήτους ιδεολογίας την αγνοούμε...

1η δημοσίευση: Balaoritou Street

Intro για το νούμερο 9

Πάντοτε μου άρεσε να παρομοιάζω πράγματα. Όχι να ταυτοποιώ, αλλά να βρίσκω κάτι κοινό ανάμεσα σε τελείως  διαφορετικές έννοιες, ιστορίες και καταστάσεις. Πραγματικά με εξιτάρει το ενδεχόμενο γύρω από τη ζωή και την ύλη, να υπάρχει ένας έστω και χαοτικός κανόνας, μία ακολουθία, ένας σκελετός, ένα θεμέλιο πάνω ή γύρω από το οποίο δημιουργούνται όλα.

Σε μία από αυτές τις αμπελοφιλοσοφικές μου αναζητήσεις,  δημιουργήθηκε μέσα στο κεφάλι μου η ιδέα ότι η δομή του ανθρώπινου μυαλού θα μπορούσε να θεωρηθεί και να παρομοιαστεί με τη δομή μίας κατοικίας. Όπως ένα σπίτι που μοιράζεται σε χώρους με διαφορετική λειτουργικότητα ο καθένας, έτσι και το μυαλό μας έχει τα μέρη του. Όπως στο σπίτι υπάρχει η κουζίνα στην οποία ετοιμάζουμε την τροφή μας έτσι ώστε να μπορέσουμε να επιβιώσουμε, έτσι υπάρχει και ένα μέρος στο μυαλό μας που δημιουργούμε μέσα του την καθημερινή του τροφή, την αναπόφευκτη ρουτίνα των σκέψεων μας. Όπως σε ένα σπίτι υπάρχει η τουάλετα και το μπάνιο, στην οποία αποβάλλουμε ότι μας βαραίνει και φροντίζουμε την καθαριότητα μας, έτσι και στο μυαλό μας υπάρχει ένα μέρος στο οποίο φροντίζουμε την υγιεινή του, έτσι ωστέ να μπορούμε να πορευόμαστε μαζί του στη ζωή χωρίς να το σιχαινόμαστε. Όπως σε ένα σπίτι υπάρχει η κρεβατοκάμαρα στην οποία ξεκουραζόμαστε και απολαμβάνουμε στιγμές, έτσι και στο μυαλό υπάρχει ένα μέρος που το επισκεπτόμαστε όταν θέλουμε να το απελευθερώσουμε από ότι το ταλαιπωρεί και να μπορέσουμε να απολαύσουμε τις ομορφιές της ζωής και του ίδιου το μυαλού.

Όμως δεν είναι όλα τα σπίτια ίδια. Κάποια έχουν υπόγειο, κάποια άλλα έχουν σοφίτα. Κάποια και τα δύο. Τα δύο αυτά μέρη ενός σπιτιού έχουν ένα κοινό στοιχείο. Και τα δύο τα επισκεπτόμαστε σπανιότερα συγκριτικά με τα υπόλοιπα. Έτσι και στο μυαλό υπάρχουν κάποια απόμερα μέρη τα οποία οι άνθρωποι σπάνια τα επισκεπτόμαστε. Επίσης και τα δύο μέρη συνοδεύονται από μία αμυδρή αίσθηση φόβου όταν τα πλησιάζουμε. Κάποιοι επιλέγουν να κατέβουν στα υπόγεια όταν θελήσουν να ψάξουν κάτι. Κάποιοι άλλοι όμως θα θελήσουν να ανεβουν στη σοφίτα. Σπάνια θα βρουν κάτι άμεσα χρηστικό. Και όμως η επίσκεψη τους εκεί δεν θα περάσει ανεκμετάλλευτη. Κάτι θα βρουν εκεί ίσως θα είναι παλιά αντικείμενα, τις αναμνήσεις τους, ίσως θα βρουν άλλα πράγματα τα οποία δεν θυμόντουσαν καν ότι τα είχαν, που είχαν ξεχάσει την ανάγκη που τα είχαν αυτά, τη διάθεση για ζωή και όχι για στείρα επιβίωση. Και με το τέλος της επίσκεψης τους, οι σκέψεις και τα συναισθήματα που θα τους έχουν γεννηθεί, θα τους συντροφεύουν κατά την περιπλάνηση τους και στα υπόλοιπα μέρη του σπιτιού.

Κάπως έτσι και εγώ τη σοφίτα του μυαλού μου την επισκέπτομαι συχνά, διότι απλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, υπάρχει και εφόσον υπάρχει θα είναι ανώφελη υποκρισία να την αγνοώ. Και είναι μεγάλη αυτή η σοφίτα, η παρουσία μου πολλές φορές δεν είναι αρκετή για να την γεμίσει. Για αυτό θα μου είναι ευχάριστο να αράξουμε λίγο εδώ πέρα παρέα. Πιστεύω θα είναι όμορφο ή τουλάχιστον, ενδιαφέρον.

Υ.Γ. Το παραπάνω κείμενο είναι ένα καλωσόρισμα στον χώρο που θα δημοσιεύονται παλιότερα και καινούρια κείμενα μου πέρα από τη συμμετοχή σε άλλα ομαδικά site ή blog. Το τραγούδι που προφανώς το συνοδεύει δεν έχει κάποια θεματική σχέση, είναι απλά μία πανέμορφη για μένα σύνθεση, έτσι για το "καλώς ήρθατε".