Αυτό είναι το μήνυμα που θέλει να δώσει η Δημοκρατία;

Άρχισα να έχω τις πρώτες μου επαφές με την πολιτική θεώρηση των πραγμάτων γύρω στη μέση προς ύστερη εφηβεία. Έχοντας ερεθίσματα από την οικογένεια μου και κυρίως από την ίδια μου τη ζωή, ανήκοντας ακόμα και σαν ενήλικος σε αυτό που οι αγγλόφωνοι θα αποκαλούσαν «low-class», οι ελληνόφωνοι «μικρομεσσαίους» και οι μαρξιστές «προλεταριάτο» ή έστω «εργατική τάξη».

Μέσα σε αυτά τα χρόνια, εμπνεόμενος από το κοινωνικό παρόν που βίωνα, μελέτησα αρκετά το παρελθόν, των αγώνων που έχουν συντελεστεί στην Ελλάδα και στον πλανήτη γενικότερα, για ένα δικαιότερο κόσμο και ενάντια σε αυτούς που τον επιβουλεύονταν. Κάπως έτσι ήρθα σε επαφή με το ΕΑΜ, τον Τσε Γκεβάρα και τον Φιντέλ Κάστρο, τους Ζαπατίστας κτλ.

Καθ΄όλη αυτή τη διαδικασία, συνέχεια γεννιόντουσαν ερωτήματα και λίγο αργότερα δινόντουσαν απαντήσεις με αποτέλεσμα να χτίζω σιγά-σιγά την πολιτική μου κοσμοθεωρία. Μία διαδικασία που δεν τελειώνει, συνεχίζεται και τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές και λογικά δεν θα τελειώσει όσο θα έχω ακόμα τα μυαλά στο κεφάλι μου, ειδικά από τη στιγμή που κάπου στις αρχές της τρίτης δεκαετίας της ζωής μου άρχισα να επηρεάζομαι βαθύτατα από τα διάφορα ανθρωπιστικά κινήματα και θεωρίες, βρισκόμενος από τότε να προσπαθώ να ισορροπώ συνεχώς στη λεπτή γραμμή κοινωνικών διεκδικήσεων και ανθρωπιστικών αξιών.

Ένα από τα μεγαλύτερα ερωτήματα που μου είχαν γεννηθεί, με αφορμή και τη δράση της 17 Νοέμβρη, ήταν το πότε τελικά αρμόζει στη λαϊκή αντίδραση, πότε αποτελεί δίκαια συνέχεια της ο ένοπλος αγώνας. Η απάντηση που δίνω αυτή τη στιγμή -μια και όπως προανέφερα αυτές είναι σκέψεις που η τριβή τους δεν σταματάει ποτέ-  είναι ότι στον σύχρονο κόσμο, οι αγωνιστές δικαιούνται να παίρνουν τα όπλα όταν οποιαδήποτε άλλη ειρηνική διέξοδος έχει απαγορευθεί από την εκάστοτε εξουσια. Όταν καταπατάται η ελευθερία του λόγου και το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι. Συγκεκριμένα όταν η προηγούμενη πρόταση γίνεται επίσημο καθεστώς, για παράδειγμα η περίοδος της Χούντας.

Ως εκ τούτου, δεν υποστηρίζω τη πρότερη δράση της 17 Νοέμβρη, όχι γιατί απορρίπτω τη βία ολοκληρωτικά ως έννοια, ούτε γιατί πιστεύω ότι ένας τύπος όπως ο Μάλλιος διατηρούσε τα ανθρώπινα δικαιώματα του. Αλλά αντιλαμβάνεται νομίζω ο καθένας, ότι η ένοπλη βία αποτελεί μία απόλυτη αντίδραση και έτσι αρμόζει η χρήση της μόνο όταν τίθεται μία απόλυτη δράση. Για να το πω πιο απλά, καμιά βία, κανένας ένοπλος αγώνας δεν μπορεί να αποτελεί απάντηση στο γεγονός ότι μεγάλο μέρος των συμπολιτών μας ψηφίζουν με τελείως λανθασμένα κριτήρια, πολλές φορές ενάντια στην ίδια την κοινωνία που ανήκουν, κατά την ταπεινή μου άποψη.

Αν θέλουμε να σταματήσουν οι αστικές δημοκρατίες να διαψεύδουν τον εαυτό τους όπως έγινε χθες στο ΑΠΘ, θα πρέπει μέσω μίας ειρηνικής ρητορικής και της αντίστοιχης ψήφου τους, να μάθουν οι πολίτες τους να ελέγχουν τους αντιπροσώπους τους. Διότι κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί, ότι ειδικά τα τελευταία χρόνια εντείνεται όλο και περισσότερο η τάση να διαψεύδονται όλα τα προνόμια που ευαγγελίζονται οι σύγχρονες δημοκρατίες ότι παρέχουν στις κοινωνίες που διευθύνουν. Και ένα από αυτά και μάλιστα από τα βασικότερα, είναι η ίση αντιμετώπιση του νόμου απέναντι σε όλους όσους δραστηριοποιούνται στις κοινωνίες αυτές.

Κάτι το οποίο δεν συμβαίνει στην περίπτωση του Δημήτρη Κουφοντίνα, ο οποίος σε αντίθεση με τον ψηφισμένο νόμο του Δεκέμβρη του 2020 ο οποίος διατάζει τη μεταφορά ενός κρατούμενου για εγκλήματα τρομοκρατίας που εκτίει την ποινή του σε αγροτικές φυλακές να επιστρέφει στο προηγούμενο σωφρονιστικό κατάστημα(Κορυδαλλός) μεταφέρθηκε υπό σκιώδεις συνθήκες στις φυλακές Δομοκού. Και όλα αυτά ενώ δεν υπάρχει το παραμικρό μελανό σημείο στη συμπεριφορά του κατά τη διάρκεια του σοφρωνισμού του.

Ναι, ο Κουφοντίνας ορθώς συνελήφθη, ορθώς καταδικάστηκε, δικαίωμα του να μην νιώσει μεταμέλεια, έδωσε έναν πόλεμο και αποδέχτηκε την τελική ήττα του. Το να καταπατάται όμως ο νόμος που η ίδια η Ελληνική Δημοκρατία θέσπισε, μόνο και μόνο για να δώσει ένα μήνυμα, στις μελλοντικές κοινωνικές αντιδράσεις, δεν έχει άλλο αποτέλεσμα από το να δικαιώνει τον Κουφοντίνα και τον κάθε Κουφοντίνα, που θεώρησε ότι με ειρηνικά και νόμιμα μέσα δεν μπορεί να επιτύχει τίποτα από τις κοινωνικές επιδιώξεις του και έτσι στράφηκε στα όπλα. Ο θάνατος ενός κρατουμένου εξαιτίας μη εφαρμογής του νόμου στην περίπτωση του, θα είναι η σταγόνα που ξεχειλίζει ένα ποτήρι ασφυκτικά γεμάτο από παραβίασεις του νόμου από τους ίδιους τους νομοθέτες, μία κατάσταση επαναλαμβανόμενη τους τελευταίους μήνες.

Διότι όταν ο νόμος εφαρμόζεται επιλεκτικά, όταν η κατάχρηση ή η μη χρήση του επιβαρύνει τους αδύναμους μίας δημοκρατίας όπως είναι -αναγνωρισμένοι ως έτσι- οι κρατούμενοι και ενισχύει τον ισχυρό, όπως είναι το κράτος, όταν όλο αυτό φτάνει μέχρι τον θάνατο ενός ατόμου, τότε οποιαδήποτε άλλη στιγμή που θα επαναληφθεί μία τέτοια κατάχρηση εξουσίας, τι μέσα θα έχει ο εκάστοτε αδύναμος να ακουστεί; Όταν οι νόμοι δεν διέπουν μία δημοκρατία, ούτε σε καταστάσεις ζωής ή θανάτου, τότε τι άλλα διαθέσιμα μέσα αντίδρασης υπάρχουν; 

Αυτό το μήνυμα θέλει πραγματικά να δώσει η Ελληνική Δημοκρατία στους πολίτες της;

Πηγή εικόνας: Το Βήμα

Το σεξ ως σύμβολο εξουσίας και ισχύος

«Everything is about sex. Except sex. Sex is about power», είχε δηλώσει ο Frank Underwood, κατά κόσμον Kevin Spacey, στη δημοφιλή σειρά House of Cards πριν κάποια χρόνια. Κάτι που αν κρίνουμε από τις μετέπειτα αποκαλύψεις σχετικά με τον ηθοποιό και τον δικαιολογημένο διασυρμό του που ακολούθησε, μάλλον είχε μελετήσει αρκετά καλά και είχε εφαρμόσει στην προσωπική και επαγγελματική του ζωή, την παραπάνω φράση.

Αν και η αλήθεια είναι ότι δυστυχώς δεν είχε άδικο. Ειδικά απέναντι στους άντρες, ένα από τα μεγαλύτερα κίνητρα που τους παρουσιάζονται έμμεσα, για να αναρριχηθούν στην ανθρώπινη τροφική αλυσίδα είναι το γεγονός ότι όταν πετύχουν θα μπορούν να πηδάνε όποια και όποιον θέλουνε. Είτε νόμιμα είτε παράνομα. Είτε ηθικά, είτε ανήθικα. Η θέση τους στον βαθμολογικό πίνακα του κοινωνικού τους χώρου, είναι η βάση και η προέκταση ταυτόχρονα, του πέους τους και του «ανδρισμού» τους.

Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Από την αυγή του πολιτισμού οι ανθρώπινες κοινωνίες άρχισαν να εξελλίσονται γύρω από τις ανάγκες τους, συλλογικές και ατομικές. Η στέγη, η συλλογή τροφής, οι γιορτές, οι γάμοι και οι κηδείες ήταν αποτελέσματα όλων αυτών των ζυμώσεων. Μαζί τους όμως δυστυχώς ήρθαν και οι ιεραρχίες στις κοινωνίες αυτές, οι διαβαθμίσεις ανάμεσα σε περισσότερο και λιγότερο άξια μέλη τους και μαζί τους προέκυψαν και οι εξουσιαστικές σχέσεις.

Όποιος κατείχε ανώτερη θέση σε αυτή την κοινωνία, είχε και πρόσβαση, προνόμιο, σε καλύτερη και περισσότερη τροφή, σε μεγαλύτερη στέγη, σε ποιο ξεκούραστο επάγγελμα. Και σε καλύτερο πλασάρισμα στη διαδικασία της αναπαραγωγής, το σεξ, είτε αυτό σήμαινε ελκυστικότερο σύντροφο είτε, δυστυχώς ξανά, και επιβολή των βιολογικών τους αναγκών σε χαμηλότερες τάξεις. Δεν είναι τυχαίο ότι βάσει άγραφων νόμων, ο γαιοκτήμονας είχε το αδιαμφισβήτητο δικαίωμα να βιάσει μία σκλάβα. Ούτε ότι οι πρώτες πράξεις που λάμβαναν χώρα μετά την κατάληψη μίας πολης ήταν ο βιασμός των ντόπιων γυναικών. Και αντρών ενίοτε. Πλέον είχε καθιερωθεί. Το σεξ ήταν μέσο και σύμβολο επιβολής εξουσίας.

Διαβάζοντας κάποιος την προηγούμενη παράγραφο θα αναρωτηθεί, γιατί τελικά δεν καταντήσαμε εν έτει 2021, ένας «πολιτισμός» βιαστών. Αυτό συνέβη διότι σαν είδος συνολικά δεν είμαστε και τόσο χυδαίοι, όχι όλοι μας τουλάχιστον. Πάντα, υπήρχε μία ισχυρή μειοψηφία η οποία δεν έψαχνε δικαιολογίες για να εφαρμόσει την απαθρωπιά και έτσι δεν την εξασκούσε. Η ίδια αυτή μειοψηφία ανέπτυξε κοινωνικά κινήματα υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπως ο φεμινισμός, φιλοσοφικές θεωρήσεις που εξέλιξαν τον άνθρωπο ατομικά και συλλογικά, καθώς και μεθόδους καλλιέργειας της ψυχής, όπως είναι οι διάφορες τέχνες που μας ψυχαγωγούν.

Δυστυχώς όμως, δεν έχουν επικρατήσει ακόμα και σήμερα παρότι έστω και με αργά βήματα, έστω και με πισωγυρίσματα, κερδίζουν έδαφος απέναντι στις εκάστοτε κτηνωδίες. Ο λόγος που ακόμα δεν έχουν γίνει ουσιαστικό κατεστημένο και όχι απλά νομικό, είναι διότι σε κοινωνικο-οικονομκό επίπεδο, διατηρούμε εξουσιαστικές σχέσεις. Ακόμα και τώρα υπάρχουν ιεραρχίες παντού γύρω μας και αυτοί που φαντάζουν ανώτεροι σε αυτές, προσπαθούν να επωφεληθούν -πάλι- από αυτές και μέσω του σεξ. Κάπως έτσι καταλήξαμε στο να δηλώνουν πολλοί σχετικά με τις πρόσφατες καταγγελίες ότι ήταν άγραφος κανόνας, το να πρέπει ένας νεαρός ηθοποιός να ικανοποιήσει τις σεξουαλικές επιθυμίες του κάθε θιασάρχη, σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή, όπως και το οποιοδήποτε αφεντικό να νιώθει ότι αν θέλει μπορεί να παρενοχλήσει τον υπάλληλο του. Κάπως έτσι καταλήξαμε και στο «άντε μωρή βρωμιάρα, που θες και ρόλο».

Φυσικά όλο αυτό το άρρωστο πλαίσιο που επιβιώνει μέχρι και τις μέρες μας σε πάρα πολλούς χώρους, δεν δικαιολογεί τις πράξεις νοσηρών ατόμων σαν αυτές που καταγγέλονται πρόσφατα. Το αντίθετο μάλιστα, επειδή οι καταγγελίες αυτές διαδραματίζονται στον χώρο της τέχνης, είναι ακόμα μεγαλύτερη η χυδαιότητα τους, μια και ως καλλιτέχνες έχουν την πρόσβαση σε ανώτερες διδαχές που έχουν επιβιώσει μέσα στους αιώνες (π.χ. η Αντιγόνη του Σοφοκλή) αλλά και το καθήκον να ωθούν την ανθρωπότητα μπροστά και όχι να συντηρούν τις παθογένειες που έχουν τις ρίζες τους σε περασμένους αιώνες που έχουν φύγει ανεπιστρεπτί.

Αλλά αν θέλουμε κάποια στιγμή σαν κοινωνίες, να απεμπλακούμε οριστικά από νοοτροπίες που εκφυλίζουν μία από τις πιο όμορφες έννοιες της ζωής μας, τον έρωτα, και την ενσάρκωση του, το σεξ, θα πρέπει όλοι μαζί να απαιτήσουμε οι εξουσιαστικές σχέσεις οποιουδήποτε τύπου να περιοριστούν, με απώτερο στόχο τελικά να εκμηδενιστούν. Το ελληνικό θέατρο, ανασύροντας τις αρχέγονες ιδιότητες του, έκανε την αρχή υπενθυμίζοντας μας την φωτεινή φύση του και κάνοντας μας να ελπίζουμε ότι το φως αυτό θα αποτελέσει οδηγό και για τους άλλους χώρους που δραστηριοποιούνται οι άνθρωποι.

Πηγή εικόνας: Pinterest

Εμπρός (ή) Πίσω

Μέσα στον πανικό που γίνεται τις τελευταίες μέρες με πολύ σοβαρές καταγγελίες για τον χώρο του θεάματος, κάνουν την εμφάνιση τους και άλλες ειδήσεις οι οποίες μπορεί σε αρκετούς να φαίνονται δευτερεύουσες. Αυτές έχουν να κάνουν με κυβερνητικές αποφάσεις σχετικά με δύο τομείς της κοινωνίας μας, που παίζουν καθοριστικό ρόλο στη μελλοντική πρόοδο της. Την Παιδεία και την Τέχνη.

Στον τομέα της παιδείας, η κυβέρνηση έχει αποφασίσει, μεταξύ άλλων, τη δημιουργία πανεπιστημιακής αστυνομίας. Μετά τη διεθνή ξεφτίλα που αναγκάστηκε ολόκληρη Οξφόρδη να δηλώσει επίσημα ότι «ξέρετε, εμείς δεν έχουμε αστυνομία στο ίδρυμα μας» είναι πλέον ξεκάθαρο ότι η δημιουργία του συγκεκριμένου σώματος έχει δύο στόχους. Έναν πρακτικό και ένα συμβολικό. Ο πρακτικός είναι η πατροπαράδοτη νεοελληνική τακτική του βολέματος, διότι γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά ποιοι θα απαρτίζουν την πανεπιστημιακή αστυνομία, αν τελικά αυτή υπάρξει. Ο  συμβολικός είναι να δώσουν ένα χτύπημα στον κοινωνικό χώρο, που παραδοσιακά διεκδικεί κάτι καλύτερο για το μέλλον.

Ίσως σε μία ιδεατή χώρα, με μία ιδεατή κυβέρνηση και μία ιδεατή αστυνομία το μέτρο της πανεπιστημιακής αστυνομίας να μην είχε τόσο αρνητικό αντίκτυπο στη διάδοση των ιδεών που υπάρχουν, όσο αυτό που θα έχει με την παρούσα χώρα, την παρούσα κυβέρνηση και την παρούσα αστυνομία. Η εγκληματικότητα όμως που όντως υπάρχει και σε κάποια πανεπιστήμια δεν θα παταχθεί χτυπώντας τους φοιτητές αλλά συλλαμβάντας τους εγκληματίες. Αυτούς που πολλές φορές περπατάνε δίπλα από αστυνομικούς προτού μπούνε στα πανεπιστήμια, όπως έχω δει με τα ίδια μου τα μάτια στη Θεσσαλονίκη.

Ο άλλος τομέας που αποτελεί υπό στόχευση, είναι η Τέχνη. Η χώρα μας έχει τεράστια παράδοση στο αποκαλούμενο κοινωνικό τραγούδι, που σατυρίζει και επικρίνει τα αντίστοιχα κακώς κείμενα. Η κυβέρνηση λοιπόν ψηφίζει σήμερα ένα νόμο, ο οποίος θα διώκει τα έργα τέχνης του οπτικοακουστικού τομέα τα οποία θα μπορούν να παροτρύνουν τους ανθρώπους να προβούν σε ανατρεπτικές πράξεις. Ένας ξεκάθαρος νόμος λογοκρισίας λοιπόν, μια και ο καθένας μπορεί να φανταστεί τα κριτήρια του πότε κάτι θα χαρακτηρίζεται «τρομοκρατικό» και «επικίνδυνο». Και εννοείται πως αντίστοιχους νόμους έχουμε να δούμε από την εποχή της Χούντας.

Είναι ξεκάθαρο ότι και οι δύο προαναφερόμενες στοχεύσεις αποτελούν μέρος της τακτκής, «των φρονίμων τα παιδιά, πριν πεινάσουν, μαγειρεύουν». Βρισκόμαστε προ των πυλών της «λυπητερής» για την αδιανόητη ζημιά που έχει προκληθεί στην παγκόσμια (και άρα και στην Ελληνική) οικονομία. Και τον λογαριασμό αυτόν πρέπει να τον πληρώσουν οι λαοί, όπως παραδοσιακά γίνεται. Έτσι, η τωρινή κυβέρνηση αφού πέτυχε τον απόλυτο έλεγχο των δημοφιλών τηλεοπτικών και έντυπων ΜΜΕ, ώστε να ελέγχει το συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας μας το οποίο χορταίνει με κιτς πατριωτισμό, θρησκοληψία και ρουσφέτια, προσπαθεί τώρα με τον περιορισμό της διάδοσης των ιδεών που λαμβάνει χώρα στην Τέχνη και στην Παιδεία, να πετύχει τον μεγαλύτερο στόχο της. Τον εκλεγμένο και άρα ξεπλυμένο ολοκληρωτισμό, παραδειγματιζόμενοι από τύπους σαν τον Ορμπάν και τον Ερντογάν.

Όμως οι κοινωνίες και η πρόοδος τους, δεν καθορίζονται αποκλειστικά από τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Και αυτό παρατηρείται τώρα, που ενώ έχουμε μία πολιτική ηγεσία που σπρώχνει την χώρα προς το παρελθόν, παράλληλα γιγαντώνεται ένα κίνημα, πείτε το και «ελληνικό #metoo», το οποίο με τις καταγγελίες για τις διάφορες κακοποιητικές συμπεριφορές, ωθεί την κοινωνία μας προς ένα καλύτερο μέλλον. Δεν είναι πρωτόγνωρο, είναι χαρακτηριστικό όλων των κοινωνιών να παρακινούνται από αντίρροπες δυνάμεις. Αλλά είναι γεγονός ότι την παρούσα στιγμή βρισκόμαστε μπροστά σε ένα μεταίχμιο. Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να διαλέξουμε μέσω της καλλιέργειας και της έκφρασης μας, σε ποια από τις δύο κατευθύνσεις θα κινηθούμε. Εμπρός ή πίσω. Στο παρελθόν ή στο μέλλον.

Πηγή εικόνας: Σπούτνικ Magazine

Η ζωή μας σε καταστολή

 

Είναι νύχτα και η θέα έξω από το παράθυρο μένει απαράλλαχτη. Εκνευριστικά ίδια και απαράλλαχτη. Το ξενοδοχείο στέκει αγέρωχο μπροστά, με την ονομασία του φωτισμένη, τη ρεσεψιόν φωτισμένη ακόμα και τους διαδρόμους των δωματίων φωτισμένους. Μπροστά από την είσοδο, οι σημαίες της επαρχίας, της χώρας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης κυματίζουν, όντας και αυτές φωτισμένες από τους προβολείς στη βάση των κονταριών τους. Οι λάμπες των δρόμων και αυτές φωτισμένες.

«Πολιτισμός», «Πρόοδος», «Εξέλιξη», θα ήταν κάποιες από τις λέξεις που θα συνόδευαν αυτό το θέαμα, αν δεν έλειπε μία μικρή λεπτομέρεια από όλο το σκηνικό. Οι άνθρωποι. Πουθενά έξω από το παράθυρο δεν υπάρχει άνθρωπος ούτε για δείγμα. Απαγορεύεται. Στη ρεσεψιόν δεν έχει υπαλλήλους του ξενοδοχείου. Στους διαδρόμους το νέον δεν θα διακοπεί από την παρουσία παράνομων ζευγαριών και μοναχικών επαγγελματιών. Τις σημαίες δεν θα τις χαζέψει κανένα παιδάκι που θα θέλει να κάνει αυτοσχέδιο μάθημα γεωγραφίας. Και στους δρόμους δεν θα δεις καμιά μεθυσμένη παρέα να περπατάει γελώντας.

Ίσως αν είσαι τυχερός, θα δεις έναν ντελιβερά να προσπαθεί απεγνωσμένα να φτάσει την παραγγελία στην ώρα της, οδηγώντας μέσα στη βροχή. Και μετά, μία νεκρική σιγή, με εξαίρεση το σύστημα εξαερισμού του ξενοδοχείου που δουλεύει ακατάπαυστα. Η μόνη απόδειξη ζωής σε έναν πάλαι ποτέ πολυσύχναστο δρόμο μίας μεγαλούπολης, είναι ο θόρυβος ενός κινητήρα. Και οι αντιστάσεις των φωτιστικών.

Κάποιος που θα είχε παιδικά τραύματα από το Terminator ή το Matrix, κάλλιστα θα μπορούσε να σκεφτεί ότι κάπως έτσι άρχισαν οι μηχανές να επικρατούν, στη Γη. Και η ειρωνεία είναι ότι η επικράτηση αυτή επιτεύχθηκε χάρη στην καταλυτική συμμαχία με μία αρχέγονη βιολογική μορφή ζωής. Έναν ιό. Αυτό δεν θα μπορούσε να το φανταστεί ούτε ο Ισαάκ Ασίμωφ. Όπως και ο Τζορτζ Όργουελ δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι η περιβόητη ολοκληρωτική καταστολή δεν θα επιτυγχανόταν ούτε από την ατομική βόμβα, ούτε από κάποιο άλλο όπλο μαζικής καταστροφής, αλλά υπό τον φόβο ενός ιού, ενός δηλαδή αόρατου άσπονδου φίλου σαν αυτούς που συνοδεύουν την ανθρωπότητα από την αυγή του είδους μας.

Γίνεται φανερό ότι ζούμε στην εποχή που επικράτησε το τεχνητό, το κατασκευασμένο το μηχανικό. Η επικοινωνία μας είναι τεχνητή, βασίζεται στο Messenger, στο Viper, στο What’s up και στις άλλες εφαρμογές. Το φλερτ μας, είναι τεχνητό και εκτυλίσσεται μέσω του Tinder και του Badoo. Πρόσφατα είδα μία διαφήμιση σε μία στάση λεωφορείων για μία εφαρμογή που αποκαλείται «second love» και από το όνομα μόνο, είναι προφανής η χρήση της. Μέχρι και η «φύτευση κεράτων» δηλαδή, έχει γίνει τεχνητή. Η καύλα έχει γίνει και αυτή τεχνητή, μέσω των ιστοσελίδων πορνό. Ταξιδεύουμε μόνο μέσω ντοκιμαντέρ. Η συγκίνηση επιτυγχάνεται μέσω βιντεοπαιχνιδιών και ταινιών, ενώ η ευτυχία έχει αποκτήσει και αυτή το υποκατάστατο της, με τα ναρκωτικά κάθε είδους να κάνουν τρομακτικές πωλήσεις.

Όλα τα παραπάνω, εννοείται, γινόντουσαν και πριν την καραντίνα και την απαγόρευση κυκλοφορίας, αλλά τουλάχιστον ήταν δευτερεύοντας ο ρόλος τους. Τώρα με τον επακόλουθο εγκλεισμό όμως, έχουν επικρατήσει υποκαθιστώντας όλα τα συναισθήματα που παλιότερα διευκολύναν. Όλη μας η ζωη βασισμένη στη λειτουργία μηχανών και κατασκευασμάτων. Όλη μας η ζωή σε μηχανική υποστήριξη. Και το μόνο ερώτημα που απομένει να απαντηθεί είναι αν η πραγματική ζωή μας, βρίσκεται σε καταστολή, σε τεχνητό κώμα από το οποίο θα ξυπνήσουμε κάποτε στο μέλλον, ή αν τελικά είναι ήδη εγκεφαλικά νεκρή. Και το χειρότερο από όλα είναι ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο, πέρα από το να αναμένουμε την απάντηση αυτή.

Πηγή εικόνας: Soundcloud