Η ζωή μας σε καταστολή

 

Είναι νύχτα και η θέα έξω από το παράθυρο μένει απαράλλαχτη. Εκνευριστικά ίδια και απαράλλαχτη. Το ξενοδοχείο στέκει αγέρωχο μπροστά, με την ονομασία του φωτισμένη, τη ρεσεψιόν φωτισμένη ακόμα και τους διαδρόμους των δωματίων φωτισμένους. Μπροστά από την είσοδο, οι σημαίες της επαρχίας, της χώρας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης κυματίζουν, όντας και αυτές φωτισμένες από τους προβολείς στη βάση των κονταριών τους. Οι λάμπες των δρόμων και αυτές φωτισμένες.

«Πολιτισμός», «Πρόοδος», «Εξέλιξη», θα ήταν κάποιες από τις λέξεις που θα συνόδευαν αυτό το θέαμα, αν δεν έλειπε μία μικρή λεπτομέρεια από όλο το σκηνικό. Οι άνθρωποι. Πουθενά έξω από το παράθυρο δεν υπάρχει άνθρωπος ούτε για δείγμα. Απαγορεύεται. Στη ρεσεψιόν δεν έχει υπαλλήλους του ξενοδοχείου. Στους διαδρόμους το νέον δεν θα διακοπεί από την παρουσία παράνομων ζευγαριών και μοναχικών επαγγελματιών. Τις σημαίες δεν θα τις χαζέψει κανένα παιδάκι που θα θέλει να κάνει αυτοσχέδιο μάθημα γεωγραφίας. Και στους δρόμους δεν θα δεις καμιά μεθυσμένη παρέα να περπατάει γελώντας.

Ίσως αν είσαι τυχερός, θα δεις έναν ντελιβερά να προσπαθεί απεγνωσμένα να φτάσει την παραγγελία στην ώρα της, οδηγώντας μέσα στη βροχή. Και μετά, μία νεκρική σιγή, με εξαίρεση το σύστημα εξαερισμού του ξενοδοχείου που δουλεύει ακατάπαυστα. Η μόνη απόδειξη ζωής σε έναν πάλαι ποτέ πολυσύχναστο δρόμο μίας μεγαλούπολης, είναι ο θόρυβος ενός κινητήρα. Και οι αντιστάσεις των φωτιστικών.

Κάποιος που θα είχε παιδικά τραύματα από το Terminator ή το Matrix, κάλλιστα θα μπορούσε να σκεφτεί ότι κάπως έτσι άρχισαν οι μηχανές να επικρατούν, στη Γη. Και η ειρωνεία είναι ότι η επικράτηση αυτή επιτεύχθηκε χάρη στην καταλυτική συμμαχία με μία αρχέγονη βιολογική μορφή ζωής. Έναν ιό. Αυτό δεν θα μπορούσε να το φανταστεί ούτε ο Ισαάκ Ασίμωφ. Όπως και ο Τζορτζ Όργουελ δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι η περιβόητη ολοκληρωτική καταστολή δεν θα επιτυγχανόταν ούτε από την ατομική βόμβα, ούτε από κάποιο άλλο όπλο μαζικής καταστροφής, αλλά υπό τον φόβο ενός ιού, ενός δηλαδή αόρατου άσπονδου φίλου σαν αυτούς που συνοδεύουν την ανθρωπότητα από την αυγή του είδους μας.

Γίνεται φανερό ότι ζούμε στην εποχή που επικράτησε το τεχνητό, το κατασκευασμένο το μηχανικό. Η επικοινωνία μας είναι τεχνητή, βασίζεται στο Messenger, στο Viper, στο What’s up και στις άλλες εφαρμογές. Το φλερτ μας, είναι τεχνητό και εκτυλίσσεται μέσω του Tinder και του Badoo. Πρόσφατα είδα μία διαφήμιση σε μία στάση λεωφορείων για μία εφαρμογή που αποκαλείται «second love» και από το όνομα μόνο, είναι προφανής η χρήση της. Μέχρι και η «φύτευση κεράτων» δηλαδή, έχει γίνει τεχνητή. Η καύλα έχει γίνει και αυτή τεχνητή, μέσω των ιστοσελίδων πορνό. Ταξιδεύουμε μόνο μέσω ντοκιμαντέρ. Η συγκίνηση επιτυγχάνεται μέσω βιντεοπαιχνιδιών και ταινιών, ενώ η ευτυχία έχει αποκτήσει και αυτή το υποκατάστατο της, με τα ναρκωτικά κάθε είδους να κάνουν τρομακτικές πωλήσεις.

Όλα τα παραπάνω, εννοείται, γινόντουσαν και πριν την καραντίνα και την απαγόρευση κυκλοφορίας, αλλά τουλάχιστον ήταν δευτερεύοντας ο ρόλος τους. Τώρα με τον επακόλουθο εγκλεισμό όμως, έχουν επικρατήσει υποκαθιστώντας όλα τα συναισθήματα που παλιότερα διευκολύναν. Όλη μας η ζωη βασισμένη στη λειτουργία μηχανών και κατασκευασμάτων. Όλη μας η ζωή σε μηχανική υποστήριξη. Και το μόνο ερώτημα που απομένει να απαντηθεί είναι αν η πραγματική ζωή μας, βρίσκεται σε καταστολή, σε τεχνητό κώμα από το οποίο θα ξυπνήσουμε κάποτε στο μέλλον, ή αν τελικά είναι ήδη εγκεφαλικά νεκρή. Και το χειρότερο από όλα είναι ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο, πέρα από το να αναμένουμε την απάντηση αυτή.

Πηγή εικόνας: Soundcloud