Από τις πρώτες μέρες που ξεκίνησε η περιπέτεια του κορωνοϊού, αυτό που χαρακτηριζόταν ως οριστικό μέσο διαφυγής από αυτόν τον εφιάλτη, ήταν το εμβόλιο. Ενώ λοιπόν η ανθρωπότητα έμπαινε σε μία κατάσταση αναμονής, εμπλουτισμένη με καραντίνες, θανάτους, περιορισμό ελευθεριών δικαιολογημένο ή μη, οικονομική καταστροφή, κάποιοι από τους μεγαλύτερους φαρμακευτικούς κολοσσούς παγκοσμίως, ρίχτηκαν με τα μούτρα στο νέο Άγιο Δισκοπότηρο της παγκόσμιας αγοράς. Το εμβόλιο.
Tελικά, κάπου εκεί μέσα στο γκρίζο καταχείμωνο του 2020, φάνηκε το φως και το πολυαναμενόμενο εμβόλιο ήταν έτοιμο, σπάζοντας κάθε ρεκόρ προγενέστερης διαδικασίας ανάπτυξης παρόμοιου προϊόντος. Οι χώρες του Δυτικού κόσμου, άρχισαν να παραγγέλνουν κατά εκατομμύρια τις δόσεις με την ελπίδα, ότι μέσα στο 2021 θα μπορέσουν ελεύθερα να ξανανοίξουν τις οικονομίες τους και οι πολίτες τους να επιστρέψουν σιγά-σιγά στην κανονικότητα. Ο δράκος όμως του παραμυθιού παραμόνευε και εμείς, αν και γνωρίζαμε ήδη την ύπαρξη του, παίξαμε πολύ πετυχημένα τον ρόλο της στρουθοκάμηλου.Και ενώ άρχισε η διανομή των εμβολίων, με τα απολύτως αναμενώμενα ελληνικά ευτράπελα του εμβολιασμού του κάθε συμπέθερου και μπατζανάκη του κάθε κυβερνητικού παρατρεχάμενου και το ανοιχτό πουκάμισο του πρωθυπουργού, ακολούθησαν λίγο μετά τα -κάπως λιγότερο- αναμενόμενα παγκόσμια προβλήματα στην παροχή των θαυματουργών δόσεων. Σύντομα, λοιπόν, άρχισαν να αντιμετωπίζονται σοβαρές καθυστερήσεις στις δόσεις που είχαν συμφωνηθεί να δοθούν σε κάθε χώρα, δόσεις που είχαν προπληρωθεί.
Στο εύλογο ερώτημα, «γιατί δεν παραδίδονται οι συμφωνημένες δόσεις του εμβόλιου», οι φαρμακευτηκές εταιρείες (σύμφωνα με το άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου), επικαλέστηκαν τις ρήτρες εμπιστευτικότητας που υπογράφηκαν και κρατάν το στόμα τους κλειστό. Γρήγορα βέβαια μαθεύτηκε, ότι έγιναν καλύτερες προτάσεις για τις ίδιες δόσεις εμβολίου, από τις ΗΠΑ, με αποτέλεσμα οι εταιρείες να προτιμήσουν να παραδόσουν τις ήδη παραγμένες δόσεις σε αυτόν που πρόσφερε περισσότερα. Με απλά λόγια, απέναντι σε συμφωνίες, συμβόλαια και προκαταβολές, επικράτησε ο πλέον θεμελιώδης νόμος του καπιταλισμού. Αυτός της προσφοράς και της ζήτησης. Ο Δράκος του παραμυθιού, που λέγαμε.
Είναι πραγματικά κωμικοτραγικό να βλέπεις ένα οικονομικό σύστημα που έχει επικρατήσει παγκοσμίως, που έχει αναλυθεί και αναπτυχθεί σε δυσθεώρητο βαθμό από «κορυφαίους οικονομολόγους» τα τελευταία διακόσια και παραπάνω χρόνια, που οι οικονομικές θεωρίες των καλύτερων πανεπιστημίων έχουν σκύψει πάνω του για την επιβίωση του, που θεωρείται από τη πλειοψηφία των ανθρώπων, το μόνο βιώσιμο παραγωγικό μοντέλο, να αντιμετωπίζει μία υγειονομική κρισούλα (ναι, κρισούλα ειναι μπροστά την Ισπανική Γρίπη και στη πανούκλα του 14ου αιώνα) και να επιστρέφει άμεσα στις θεμελιώδες αρχές του, αυτές που δεν διαφέρουν σε τίποτα από τις αντίστοιχες του μαυραγορίτη λαδέμπορα της κατοχής.
Ας διαμαρτύρονται όσο θέλουν ο Κόντε, η Ντόρα Μπακογιάννη και ο οποιοσδήποτε Ευρωπαίος πολιτικός. Οι εκάστοτε πολυεθνικές, οι οποίες γνωρίζουν πάρα πολύ καλά πως να λειτουργούν σαν μονοπώλια και σαν καρτέλ ταυτόχρονα, είχαν σίγουρα προβλέψει τον πλειστηριασμό που θα ακολουθήσει, με αποτέλεσμα να κόψουν και να ράψουν στα μέτρα τους, τα συμβόλαια της προμήθειας των εμβολίων. Και για να πω και την αλήθεια δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο, πολλοί από τους υπεύθυνους αξιωματούχους δεν φαντάζονταν αυτή την εξέλιξη, διαβάζοντας τα ψιλά γράμματα των συμβάσεων που οι ίδιοι υπέγραψαν. Ποιος ξέρει, ίσως κάτι να περιόρισε τη φαντασία τους, ίσως να έπαθαν «Χρυσοχοίδη» και να μην τις διάβασαν.
Φυσικά, όλα τα παραπάνω δεν χρειάζεται κανείς να είναι οικονομολόγος, κοινωνιολόγος ή γενικότερα επιστήμονας και διανοούμενος για να τα αντιληφθεί. Το αντίθετο, το μόνο προαπαιτούμενο για να καταλάβει, είναι να γνωρίζει σε ποιο κόσμο ζει. Έναν κόσμο που οι άνθρωποι που υποστηρίζουν, πως αγαθά όπως η δημόσια υγεία δεν πρέπει να είναι εμπορεύσιμα αν θέλει ο κόσμος αυτός να έχει στοιχειώδη εύρυθμη λειτουργία, λοιδωρούνται ως αφελείς, ονειροπόλοι και ουτοπιστές.
Βέβαια το ερώτημα που γεννάται είναι, αυτούς που πιστεύουν ότι μπορεί πραγματικά να υπάρξει τίμιος και αξιοκρατικός καπιταλισμός που να βάλει οριστικά ως προτεραιότητα το δημόσιο συμφέρον και κοινό καλό, πώς μπορεί να τους αποκαλέσει κάποιος;
Μου έρχεται μόνο μια λέξη στο μυαλό, όχι και πολύ λογοτεχνική, αλλά σίγορα άκρως επεξηγηματική.
Μαλάκες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου