Εμετός

Είναι εδώ και ώρα που δεν νιώθει καλά. Το στομάχι του γυρίζει, δημιουργώντας μία αίσθηση αηδίας μέσα του. Είναι ξεκάθαρο ότι έχει ναυτία, την οποία δεν μπορεί να εξηγήσει μια και έφαγε κάπως ελαφριά, ενώ νωρίτερα δεν είχε αισθανθεί την παραμικρή αδιαθεσία. Είναι τέτοια η σιχαμάρα που νιώθει μέσα του, που έχει παραλύσει, δεν μπορεί να χαζέψει στο Ίντερνετ, δεν μπορεί να διαβάσει κάτι, δεν μπορεί να καπνίσει ένα τσιγάρο.

Έχει ξαπλώσει στον καναπέ του, όντας διπλωμένος στα δύο. Προσπαθεί να αποσπάσει τη σκέψη του από τη ναυτία, με την ελπίδα ότι αυτή θα περάσει από μόνη της. Ανακαλεί τις ειδήσεις που διάβασε πριν λίγο. Νέα μέτρα καταπολέμησης της πανδημίας. Παρότι ο αριθμός των ημερησίων κρουσμάτων μειώνεται, η κυβέρνηση αποφάσισε προληπτικά απαγόρευση κυκλοφορίας, από τις οχτώμιση έως τις τεσσεράμιση, υπό τον φόβο της βρετανικής μετάλλαξης του ιού.

Σκέφτεται ότι καθόταν σαν μαλάκας και έβλεπε κάθε μέρα τον αριθμό των κρουσμάτων, ελπίζοντας να πάρουν την κατιούσα, μπας και επιστρέψει ποτέ στην πραγματική ζωή, αυτή της κοινωνικοποίησης μέσω των νέων γνωριμιών και του παιχνιδιού με τις αντίστοιχες παλιές. Τηρούσε τα μέχρι πρότινος μέτρα κατά γράμμα, φορώντας τη μάσκα του, συναντώντας ελάχιστους ανθρώπους και πάνω που πήγε να δοθεί η ελπίδα μέσω του εμβολίου, έρχεται η προληπτική αυξημένη απομόνωση. Και η ναυτία εντείνεται, στο στομάχι του.

Αναρωτιέται, αν είναι να απομονώμαστε προληπτικά υπό το φόβο ενός ιού, τότε πρέπει όλοι να μείνουμε απομονωμένοι, στειρωμένοι από τη ζωή, να είμαστε μόνο δουλειά-σπίτι, σπίτι-δουλειά, μέχρι να πεθάνουμε. Οποιαδήποτε ελπίδα έχει υπάρξει τον τελευταίο χρόνο -και ένας χρόνος είναι μεγάλο χρονικό διάστημα- έχει διαψευσθεί. Μήπως είναι τελικά ψυχοφθόρα αυτή η ελπίδα; Μήπως η αποδοχή του ενδεχομένου, να καταδικαστεί αυτός και ο υπόλοιπος κόσμος σε μία ισόβια καραντίνα, να είναι λιγότερο επώδυνη;

Η ναυτία δεν λέει να περάσει. Σηκώνεται από τον καναπέ, βάζει ένα ποτήρι κόκα-κόλα χωρίς ζάχαρη, στρίβει ένα τσιγάρο, ανοίγει το παράθυρο και το ανάβει. Αρχίζει να νιώθει κάπως καλύτερα, αλλά η εντύπωση ότι κάτι άσχημο συμβαίνει μέσα του παραμένει. Κοιτάει τον δρόμο κάτω από το παράθυρο. Φυσάει, έχει κρύο και ψιλοβρέχει, αυτό το γαμημένο ψιλόβροχο της χώρας που ζει και το οποίο όταν ξεκινάει δεν λέει ποτέ να σταματήσει. Και είναι αρκετό για να τον κλείσει στο σπίτι, για να τον αποτρέψει από το να κάνει μία βόλτα, για να φρενάρει το βλέμμα του προτού κοιτάξει τον ουρανό. Σβήνει το τσιγάρο, κλείνει το παράθυρο, αφήνει το ποτήρι στον νιπτήρα και ξαπλώνει και πάλι στον καναπέ του. Η ναυτία επιστρέφει, εντονότερη από πριν.

Προσπαθεί να αποσπάσει το μυαλό του, να σκεφτεί άλλα πιο ευχάριστα ζητήματα. Μάταια. Ότι και αν σκεφτεί το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Ζει σε έναν κόσμο, που όλοι έχουν δικαίωμα να τον καταπιέζουν και αυτός δεν έχει δικαίωμα να υπερασπισθεί τον εαυτό του, ούτε όμως και θέλει να επιτρέψει στον εαυτό του να καταπιέσει αυτός, έτσι για το γαμώτο, σαν αντίποινα. Το στομάχι πλέον θυμίζει κουφάρι ψόφιου ζώου, πριν σκάσει από τη σήψη. Σηκώνεται απότομα από τον καναπέ, πηγαίνει στην τουαλέτα, ανοίγει τη λεκάνη και βάζει το κεφάλι του από πάνω της. Ξερνάει. Και ξαναξερνάει. Και ξανά. Και ξανά. Μέχρι που το μόνο που απομένει να βγάλει είναι το ίδιο το στομάχι του. Τραβάει το καζανάκι.

Βγαίνει από την τουαλέτα και πίνει δύο ποτήρια νερό, να ξεπλύνει το στόμα του και ύστερα το σκουπίζει. Πηγαίνει ξανά στο παράθυρο. Βρέχει ακόμα. Στρίβει και ανάβει ακόμα ένα τσιγάρο. Νιώθει ένα ευχάριστο κενό. Στο στομάχι του και στο μυαλό. Μόνο μία μικρή ευχάριστη σκέψη, εμφανίζεται ξαφνικά, σαν αποτέλεσμα παρθενογέννεσης, μέσα στο κεφάλι του.

Πόσο παραξηγημένη πράξη είναι ο εμετός. Τον έχουμε συνδέσει με τη ναυτία, μένουμε στην ασχήμια του και έτσι αγνοούμε τη μετέπειτα λυτρωτική του επίδραση.

Πηγή εικόνας: iconscout.com