Οι πολιτικοί κάνουν τους πολίτες, ή οι πολίτες τους πολιτικούς;

Καθώς οι εικόνες από την εισβολή των οπαδών του Τραμπ, χθες στο Καπιτώλιο, μεταδίδονταν σε όλο τον κόσμο, είμαι σίγουρος πως πολλοί αναρωτιόντουσαν «πως φτάσαμε ως εδώ;».  Πως δηλαδή, στο κέντρο της δημοκρατίας της χώρας που θεωρείται από πάρα πολλούς ως η επιτομή του σύγχρονου «δημοκρατικού κόσμου», είδαμε να εισβάλλει ένας όχλος και να διακόπτει διά της βίας μία σημαντικότατη διαδικασία, αυτή της επικύρωσης του νέου Προέδρου των Η.Π.Α. από το Κονγκρέσο, την αντίστοιχη βουλή των Αμερικανών.

Εμένα μου είχε γεννηθεί αυτό το ερώτημα, λίγους μήνες πριν, όταν με αφορμή τα αποτελέσματα των Αμερικάνικων εκλογών και την ευθεία αμφισβήτηση τους από τον Τραμπ και τις καταγγελίες του περί νοθείας, είχε πέσει στα μάτια μου το βίντεο με την αποδοχή της ήττας του Τζον Μακέιν από τον Μπαράκ Ομπάμα, στις εκλογές του 2008. Παρότι δεν τον είχα στην παραμικρή εκτίμηση όφειλα να αναγνωρίσω στον πρώτο, ότι αναγνώρισε το εκλογικό αποτέλεσμα με μία στοιχειώδη σοβαρότητα και υπευθυνότητα, με έναν πολιτικό πολιτισμό, σε πλήρη αντίθεση δηλαδή με τον Τραμπ το 2020.

Πως φτάσαμε, δηλαδή, έναν τύπο που κάθε φορά που άνοιγε το στόμα του εκτόξευε και μία κοτσάνα, που έχει μία γελοία συμπεριφορά, που κάνει ανεύθυνες και εμπρηστικές δηλώσεις, να τον ψηφίσουν για επανεκλογή σχεδόν οι μισοί Αμερικάνοι ψηφοφόροι; Πως έγινε τέσσερα χρόνια πριν αυτός ο τύπος, που έδειχνε τα ίδια δείγματα γραφής, να ψηφιστεί ως ο επίσημος ηγέτης του ισχυρότερου ίσως κράτους του κόσμου; Και για να έρθουμε και στα εγχώρια, πως είναι δυνατόν πολιτικοί με αντίστοιχη ρητορική σαν τον Άδωνι Γεωργιάδη, που κατά δήλωση του θα τον ψήφιζε κιόλας, να γίνονται αντιπρόεδροι της κυβέρνησης και να έχουν υπάρξει νωρίτερα υπουργοί; Δεν αναφέρομαι τόσο στις εκάστοτε απόψεις, αλλά κυρίως στο πολιτικό προφίλ των ανωτέρων παραδειγμάτων.

Αν δεχτούμε, ότι οι εκλογές στις σύγχρονες δυτικές δημοκρατίες είναι αδιάβλητες, την απάντηση στο παραπάνω ερώτημα θα δώσει η αντίστοιχη ενός άλλου ερωτήματος. ο Τραμπ έφτιαξε τους Τραμπιστές, ή οι Τραμπιστές έφτιαξαν τον Τραμπ; Σε γενικευμένα πλαίσια και στη σύγχρονη εποχή, οι πολιτικοί κάνουν τους πολίτες, ή οι πολίτες κάνουν τους πολιτικούς; Σκόπιμα διασκευάζω το γνωστό ερώτημα «η κότα έκανε το αβγό ή το αβγό την κότα» διότι πιστεύω και εδώ ότι η απάντηση δεν μπορεί να είναι απόλυτη, ούτε ξεκάθαρη.

Αυτό που δυστυχώς είναι ξεκάθαρο, είναι ότι ο 21ος αιώνας έφερε μαζί με όλα τα άλλα και το διαδίκτυο σε κάθε σπίτι. Και ενώ αυτό είχε σπουδαία επιρροή στη διεύρυνση της ελευθερίας του λόγου -ο παρών ιστότοπος είναι συνέπεια αυτής-  έδωσε ταυτόχρονα χώρο σε απόψεις, συμπεριφορές και αντιλήψεις που στον 20ο αιώνα θα εντοπίζαμε μόνο σε μεταμεσονύχτιες εκπομπές περιφερειακών τηλεοπτικών καναλιών και σε βιβλία ανυπόληπτων εκδοτικών οίκων, όπως πολύ έντεχνα είχε συμπεριλάβει ο Ουμπέρτο Έκο στο αριστουργηματικό βιβλίο του, «Το Εκκρεμές του Φουκώ». Με άλλα λόγια μαζί με τη διεύρυνση της ελευθερίας του λόγου, έδωσε χώρο για να τρυπώσει όντας γραφική αρχικά και το κακό της ξαδελφάκι, η ασυδοσία του λόγου.

Θεωρίες συνωμοσίας, ρατσιστικές και μισαλλόδοξες απόψεις, ανεύθυνη πληροφόρηση και κυρίως ρητορική άνευ βάσιμων επιχειρημάτων, άρχισαν να διαδίδονται με γεωμετρική πρόοδο. Σε σημείο που σε λίγα χρόνια, από αντιλήψεις γραφικών, να γίνουν καθεστώς, να αποκτήσουν δηλαδή σημαντικό εκτόπισμα σε μεγάλο μέρος των σύγχρονων κοινωνιών. Αυτό φυσικά δεν θα παιρνούσε απαρατήρητο, από τους επικοινωνιολόγους των εκάστοτε πολιτικών όπως ο Τραμπ, οι οποίοι από εκεί που θα συνιστούσαν τον εργοδότη τους να είναι συγκρατημένος και να μην εξαπολύει ανερυθρίαστα μίση και μαλακίες, πλέον τον ενθαρύννουν να το κάνει.

Και ενώ η προηγούμενη παράγραφος φαίνεται σαν να δίνει την απάντηση στο αρχικό ερώτημα, ότι οι πολίτες κάνουν τους πολιτικούς, δυστυχώς το συγκεκριμένο φαινόμενο δεν σταματάει εδώ. Διότι όταν ο κάθε Τραμπ εκλέγεται Πρόεδρος των Η.Π.Α. και συνεχίζει τη ρητορική και τη συμπεριφορά του κρετίνου, καταφέρνει μέσω του κύρους και της δημοσιότητας που του δίνει η θέση του, να παρασύρει στον οχετό του και κάποιους πιο μετριοπαθείς πολίτες, οι οποίοι αν δεν έρχονταν σε επαφή μαζί του, μπορεί και να είχαν σωθεί από αυτή την αμφίδρομη και αέναη ανατροφοδότηση κακεντρεχούς βλακείας.

Και αυτός πρέπει να είναι ο στόχος όλων των υγιώς σκεπτόμενων ανθρώπων. Να σώσουν οτιδήποτε αν σώζεται από την ανθρωπότητα και να μην επιτρέψουν τον προσηλυτισμό ουδέτερων ατόμων(που δυστυχώς είναι η πλειοψηφία), από αντιλήψεις σαν αυτές του Τραμπ. Να διαδίδουν και να επιχειρηματολογούν συνεχώς υπέρ ενός πολιτικού πολιτισμού, υπέρ μίας κοινωνικής ευγένειας, υπέρ της λογικής και των στιβαρών επιχειρημάτων και τέλος, υπέρ της ελευθερίας του λόγου και κατά της ασυδοσίας αυτού. Διότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπιστεί και να περιοριστεί αυτή η μαζική ηλιθιότητα και οι κίνδυνοι που καραδοκούν μαζί της.

Πηγή εικόνας: The Press Project