Ο φανατισμός είναι άθρησκος

Με το που έγινε η δολοφονική επίθεση στο Charlie Hebdo, πάρα πολλοί άνθρωποι εξέφρασαν τα συναισθήματα τους και τις σκέψεις σχετικά με αυτό το πολύ δυσάρεστο γεγονός. Ειδικά στην εποχή που ζούμε, με το διαδίκτυο να κυριαρχεί στην ζωή μας και στην επικοινωνία μας, οι περισσότεροι από εμάς γίναμε άμεσοι δέκτες όλων αυτών των αντιδράσεων.

Προσωπικά βρέθηκα στην ευχάριστη θέση να δω πάρα πολύ κόσμο να αντιδράει υγιέστατα και να εκφράζεται υπέρ της ελευθερίας του Τύπου και εναντίον της πρόκλησης μίσους προς τους ομόθρησκους των δολοφόνων. Αλλά δυστυχώς παρατήρησα και αρκετές «επιθέσεις» οι οποίες επικεντρώνονταν στη θρησκεία και στην κουλτούρα των δραστών.  Καταγγελίες σχετικά με το πολιτισμικό επίπεδο των Μουσουλμανικών χωρών, την έλλειψη δημοκρατίας στις κοινωνίες τους, την βία που προκαλούν και πολλά ακόμα. Και έτσι μου αχνοφάνηκε ο μεγαλύτερος κίνδυνος όσον αφορά τις αναπτυγμένες(;) δυτικές κοινωνίες. Να μισεί κάποιος κάποιον άλλο, όχι επειδή είναι εγκληματίας και επικίνδυνος γενικότερα, αλλά επειδή είναι Μουσουλμάνος. Οι Ακραίες Εθνικιστικές τάσεις που αναπτύσσονται τα τελευταία χρόνια, ειδικά στους Ευρωπαϊκούς λαούς λόγω της οικονομικής κρίσης, παραμονεύουν, και τέτοιες εγκληματικές ενέργειες, είναι βούτυρο στο ψωμί τους, και καύσιμο στην προπαγάνδα τους. Αυτή η προπαγάνδα ήταν που όπλισε και τον Μπρέιβικ (αυτόν που σκότωσε 77 ανθρώπους στην Νορβηγία).

Αφού λοιπόν επιμένουν κάποιοι να κρίνουν συνολικά και μονοκόμματα στην προκειμένη περίπτωση 2.000.000.000 περίπου ανθρώπους ας παίξουμε το παιχνίδι με τους δικούς τους κανόνες για να τους αποδείξουμε ότι ακόμα και έτσι εκτίθενται.

Αποκαλούν τους Μουσουλμάνους απολίτιστους. Ξεχνάνε μάλλον ότι η βάση των σύγχρονων μαθηματικών και της αστρονομίας στηρίζεται στις μελέτες μουσουλμάνων(τυπικά) φιλοσόφων του Μεσαίωνα. Οι οποίοι με τη σειρά τους είχαν βασιστεί σε μελέτες Αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, τις οποίες μελέτες οι Ευρωπαίοι  Χριστιανοί, αν δεν προσπάθησαν να τις χαντακώσουν, τουλάχιστον δεν τις προωθούσαν. Οι Άραβες επιστήμονες διέσωσαν, μελέτησαν, εξέλιξαν και μετά παρέδωσαν τόνους επιστημονικών γνώσεων στην Ευρώπη στην εποχή της Αναγέννησης.

Υποστηρίζουν οι δικοί μας μισαλλόδοξοι, ότι το να είσαι Μουσουλμάνος  σημαίνει αυτόματα ότι είσαι βίαιος και δεν υπολογίζεις τη ζωή. Αγνοούν την Ιστορική περίοδο των Σταυροφοριών που οι Ευρωπαίοι κατέσφαξαν τον πληθυσμό της Ανατολικής Μεσογείου. Που σε μια από τις βιαιότερες εποχές που έζησε η ανθρωπότητα, την μεγαλύτερη πράξη ανθρωπισμού για τα τότε δεδομένα, την έκανε ο Αιγύπτιος-Κούρδος Χαλίφης Σάλαντιν, ο οποίος δεν έσφαξε τον Χριστιανικό πληθυσμό της Ιερουσαλήμ όταν την κατέλαβε και τους άφησε να αποχωρήσουν ασφαλείς δίνοντας τους και προμήθειες. Όσο αυτονόητο και αν ακούγεται αυτό στη σημερινή εποχή(ευτυχώς), τότε δεν ήταν καθόλου. Μερικά χρόνια πιο πριν που είχαν καταλάβει την ίδια πόλη οι Σταυροφόροι, έγινε μία από τις μεγαλύτερες σφαγές της ιστορίας.

Και στην τελική ας σκεφτούμε πόσοι από εμάς θα διατηρούσαμε την ανθρωπιά μας, αν μεγαλώναμε σε ένα σκηνικό ατέλειωτης βίας, αν χάναμε από βομβαρδισμούς αγαπημένα μας πρόσωπα, αν εκμεταλλευόταν τη γη μας και το υπέδαφος της, ξένες πολυεθνικές καταδικάζοντας εμάς και τα τρισέγγονα μας στην απόλυτη εξαθλίωση. Τότε αυτές οι σχετικά μεμονωμένες αλλά τόσο επικίνδυνες αντι-μουσουλμανικές απόψεις, θα γινόντουσαν κοινωνικά καθεστώτα. Όπως ακριβώς γίνεται και τώρα στις μουσουλμανικές χώρες, με τις αντι-δυτικές. Εδώ υπό λιγότερο άσχημες συνθήκες και μόλις 70 χρόνια πριν(ιστορικά είναι αμελητέα ποσότητα) εμείς οι Ευρωπαίοι  καλοί Χριστιανοί δημιουργήσαμε την φρικιαστικότερη και πιο αντιανθρώπινη ιδεολογία που γνώρισε η Γη. Διότι οι εκάστοτε θρησκείες και οι εθνικές ιδέες είναι απλά αφορμές. Οι αιτίες όμως βρίσκονται πάντοτε στην εκμετάλλευση των λαών και στην έλλειψη παιδείας.

Δεν τα γράφω όλα αυτά για να δικαιολογήσω προφανώς την δολοφονική μανία και τις φρικαλεότητες των Τζιχαντιστών. Δεν τα γράφω ούτε για να αποποιήσω τις ευθύνες των ίδιων των Μουσουλμάνων για τη ζωή στις κοινωνίες τους. Κάθε άνθρωπος, και κάθε λαός εν γένει, είναι ο βασικός υπεύθυνος της ζωής του.

Πιστεύω όμως ότι στόχος όλων των ανθρώπων δεν πρέπει να είναι η υιοθέτηση ιδεών, διαφορετικά μακιγιαρισμένων αλλά ουσιαστικά ίδιων, με αυτές που όπλισαν αυτούς που δολοφόνησαν τους σκιτσογράφους του Charlie Hebdo. Στόχος μας πρέπει να είναι η αποτροπή της καλλιέργειας αυτών των ιδεών. Και αυτό θα επιτευχθεί μόνο με την παιδεία και την διακοπή της εκμετάλλευσης των αδύναμων πληθυσμιακών ομάδων. Διότι ο φανατισμός, η τρομοκρατία, η μισαλλοδοξία και άλλες μισανθρωπικές έννοιες δεν σταματάνε ούτε στο Γιβραλτάρ ούτε στο Βόσπορο, και εισχωρούν στο κεφάλι είτε αυτό καλύπτεται από καπέλο είτε από τουρμπάνι.

1η Δημοσίευση: Balaoritou Street

Χαμένη Γενιά

Πρέπει να ήταν καλοκαίρι του 2004. Λίγο πριν την Ολυμπιάδα. Ναι τότε που έπρεπε όλοι οι Έλληνες να νοιώθουμε περήφανοι.  Έχοντας μπει για τα καλά στη μέση εφηβεία συμμετείχα πλέον ενεργά(πίνοντας ένα-δυο ποτηράκια ρετσίνα) στα οικογενειακά τραπέζια. Όχι απλά σαν ένας μάρτυρας πολιτικών συζητήσεων αλλά πλέον ως  συμμέτοχος έστω με τα λίγα επικοινωνιακά μέσα που διέθετα φυσιολογικά λόγω της ηλικίας μου. Όντας τότε μαθητής του 19-20, η συζήτηση όποτε έφτανε σε μένα περιελάμβανε τις εξής λέξεις...Δημόσιο, Στρατιωτικός Γιατρός, Αξιωματικός της Αστυνομίας κ.τ.λ.

Ήταν πραγματικά απίθανος ο ελιγμός που γινόταν στο συγκεκριμένο τραπέζι και από τον Λένιν πηγαίναμε στα 1200 ευρώ βασικό μισθό και στα 45 χρονών σύνταξη. Οι γονείς μου έχοντας ζήσει τις ταλαιπωρίες που επιβάλλει ο καπιταλισμός, παρότι θεωρητικά αριστεροί,  λόγω της έγνοιας τους προς τον μοναχογιό τους, με προέτρεπαν να ακολουθήσω την ασφαλή όδο.  Όχι δεν με προέτρεπαν να κάθομαι και να πέρνω λεφτά όπως ήταν διαδεδομένο τότε...Στο μυαλό τους είχαν ότι απλά ότι έτσι θα διασφάλιζα μια ζωή χωρίς την αγωνία του πως θα ταϊσω στην κυριολεξία το παιδί μου. Κάτι που οι γονείς μου έζησαν και εύχομαι να μην ζήσω ποτέ εγώ. Δεν ήταν η τεμπελιά τους δηλαδή που τους ωθούσε στο να προτρέψουν να βρω κάποιο επάγγελμα με βέβαιη επαγγελματική αποκατάσταση, αλλά ήταν τα παθήματα που έζησαν ως εργατικότατοι άνθρωποι και οι δύο. Και ναι η έγνοια για την ζωή του παιδιού τους ξεπερνούσε την αριστερή τους ιδεολογία. Σωστό ή λάθος κρίνετε το εσείς. Εγώ πραγματικά δεν μπορώ...

Τελικά ευτυχως μεταξύ ασφαλούς επιλογής και κοσμοθεωρίας η 2^η επικράτησε. Εν μέρει... Στις 3 Ιουλίου 2007 που έδινα αθλήματα για την αστυνομική σχολή εγώ έκανα mosh pit στους ηχους του “One”(ΈΠΟΣ) στο live των Metallica στην Μαλακάσα. Αλλά το γεγονός ότι δεν σκέφτηκα σαν 40άρης παρότι ήμουν 17άρης δεν σημαίνει απαραίτητα ότι σκέφτηκα μόνο σαν 17άρης. Αγνόησα τις δύο μεγάλες μου αγάπες την Ιστορία και τη Μουσική για να γίνω Μηχανικός. Το κίνητρο; Η επαγγελματική αποκατάσταση. Τότε οι στατιστικές λέγανε 99% απορρόφηση με το που αποφοιτείς και 1200 ευρώ καθαρό  πρώτο μισθό. Μια μέση λύση. Οκ δεν θα γινόμουν κάτι τελείως αντίθετο από μένα αλλά ούτε και κάτι 100% εγώ. Έτσι λοιπόν εγώ και 150000 συνομήλικοι μου τότε πήραμε την πιο σημαντική απόφαση της ζωής μας με βάση την επαγγελματική αποκατάσταση αγνοώντας οι περισσότεροι τα όνειρα μας, τις καύλες, τις αγάπες και γενικότερα ότι γλύκαινε την ψυχούλα μας. Ναι ψυχούλα είχαμε,  17 χρονών ήμασταν. Αποτέλεσμα:

Λίγο μετά το 2008 ξεκίνησε η παγκόσμια οικονομική κρίση με την κατάρρευση της Lehman Brothers. Δεν θα αναλύσω τα πολιτικο-οικονομικά του συγκεκριμένου γεγονότος. Θα πάω κατευθείαν στο σήμερα.

Σήμερα λοιπόν το 50% της γενιάς μου είναι πτυχιούχοι άνεργοι , ένα άλλο 30% δουλεύει σε καφετέριες(όπως εγώ), εστιατόρια, χωρίς να πληρώνεται τα ένσημα  που δικαιούται βάση νόμου. Αλλά αυτά είναι κομμουνιστικά πράγματα...Και ένα 20% με τη βοήθεια των γονιών τους εργάζονται σε οικογενειακές επιχειρήσεις, ή εξελίσσουν την επιστήμη τους μέσω μεταπτυχιακών είτε στο εσωτερικό είτε στο εξωτερικό...όπως καταλαβαίνετε φίλοι συνομήλικοι μας τρόλλαρε η ζωή. Και τα όνειρα μας αγνοήσαμε και δυνατότητα για αξιοπρεπή επιβίωση δεν έχουμε. Διπλό ημίχρονο, Διπλό τελικό η φάση.

Δεν θα αναφερθώ στις αιτίες που οδήγησαν τη γενιά μας να χαραμίζεται σε όλα τα επίπεδα. Σηκώνει μεγάλη ανάλυση. Θα αναφέρω απλά αυτό που έμαθα εγώ προσωπικά από όλη την ιστορία:

Δεν υπάρχει πιο ΗΛΙΘΙΟ πράγμα από το να προσπαθείς να προκαθορίσεις-«φτιάξεις» τη ζωή σου. Αυτό κάναμε στο μέτρο του δυνατού εμείς. Διαψευστήκαμε πανηγυρικά. Καλά να πάθουμε. Που προδώσαμε τον εαυτό μας για να βγάζουμε λίγα ευρώ παραπάνω τα οποία τελικά δεν θα δούμε ποτέ. Καλά να πάθουμε. ΞΑΝΑ! Δεν ξέρω κατά πόσο θα προλάβουμε να σώσουμε τη ζωή μας. Αυτό εξαρτάται από πολλούς παράγοντες ατομικούς και συλλογικούς.

Εγώ μέχρι να τη σώσω τη ζωή μου(αν τα καταφέρω τελικά...) θα εξιλεώνομαι προτείνοντας σε νεαρότερα παιδιά να κάνουν αυτό που αγαπούν. Και αν δεν ξέρουν τι είναι αυτό(όπως εμείς) θα τους βοηθήσω να το βρουν.  Διότι πλέον ξέρω ότι μόνο έτσι θα υπάρξουν ευτυχισμένοι άνθρωποι που θα πάνε την ανθρωπότητα 1-2-3 (ποιος ξέρει πόσα...) βήματα μπροστά. Διότι μόνο αυτοί που σέβονται τη ζωή τους εξελίσσονται. Και παίρνουν και τους υπόλοιπους μαζί... Έτσι γινόταν πάντα και έτσι θα γίνεται...

1η Δημοσίευση: Balaoritou Street

Αναμνήσεις

Τις προάλλες μου έτυχαν δύο μαζεμένα συνειδητά, κατά κάποιον τρόπο, déjà vu. Αρχικά, κάναμε ένα reunion με τα φιλαράκια από τα φοιτητικά χρόνια. Το μεγαλύτερο μέρος της βραδιάς αναλώθηκε σε ομαδικές αναμνήσεις όλων των στιγμών που ζήσαμε μαζί σαν παρέα. Θυμηθήκαμε στιγμές χαράς, αλκοολισμού, καφρίλας, απογοήτευσης, ποδοσφαιρικής καζούρας,συντροφικότητας και όλα αυτά που έχουν ζήσει όσοι έχουν υπάρξει φοιτητές και ειδικά σε άλλη πόλη.

Την επόμενη μέρα βρέθηκα στη γειτονιά που μεγάλωσα, για να επισκεφτώ έναν κολλητό οποίος οργάνωνε «αποχαιρετίστηριο» πάρτυ, επειδή δύο μέρες μετά καλούταν να υπηρετήσει την κακομοίρα την πατρίδα. Περπάτησα τους δρόμους, που έλιωσα ένα σωρό παπούτσια στην παιδική μου ηλικία. Στους δρόμους που με οδηγούσαν σε παρέες και αισθήματα στην εφηβεία μου. Και όπως λένε και οι Madrugada στο Stories from the streets, οι ιστορίες αυτών των δρόμων μου ξύπνησαν αναμνήσεις σε τετοιο βαθμό που νόμιζα ότι τις ξαναζούσα, σαν μία μηχανή του χρόνου να με είχε μεταφέρει καμμιά δεκαετία πίσω, σαν να μου δινόταν μια δεύτερη ευκαιρία να ξαναζήσω κάποιες από τις πιο έντονες στιγμές. Με μια βασική διαφορά. Το ότι πλέον αντιλαμβανόμουν πλήρως τη σημασία τους.

Περίεργη αυτή η λειτουργία του εγκεφάλου που, τελείως αυθαίρετα, την αποκαλώ «σημαντικές αναμνήσεις». Είναι αυτές που είναι σημεία αναφορά στην γραμμή της ζωής μας. Την στιγμή που δημιουργούνται δεν παίρνουμε χαμπάρι τη σημασία τους. Σαδιστική λειτουργία θα την χαρακτήριζα ειδικά όσον αφορά τις  όμορφες αναμνήσεις που μας υπενθυμίζουν καθοριστικές στιγμές ή καταστάσεις. Και όταν αντιλαμβανόμαστε την σημασία αυτών των καθοριστικών στιγμών ή καταστάσεων δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να τις αλλάξουμε ή να τις επεξεργαστούμε ή να τις ξαναζήσουμε ρε αδερφέ. Να τις ξανααισθανθούμε. Διότι άλλο είναι να θυμάσαι το πως ένιωσες και άλλο το να νιώθεις. 

Έτσι λοιπόν οι σημαντικές αναμνήσεις εκ πρώτης όψεως φαίνονται απλά να αποτελούν ένα μέρος του αρχείου της ζωής μας το οποίο βρίσκεται κρυμμένο κάπου μέσα στο μυαλό μας. Μάλιστα με τους σύγχρονους ρυθμούς της ζωής μας, υπάρχει κίνδυνος να μην είναι απλά κρυμμένο αλλά θαμμένο. Άρα το πρώτο πράγμα που έχουμε να κάνουμε είναι να το εντοπίσουμε αυτό το μέρος. Δεν είναι δύσκολο. Λίγη απομόνωση χρειάζεται. Ένα βράδυ σε ένα  παγκάκι με θέα τη θάλασσα και λίγο αλκοόλ για παρέα, προσωπικά πιστεύω ότι είναι οι ιδανικές συνθήκες για να είναι αυτή η «ανασκαφή» επιτυχής.

Αφού τις ανακαλύψουμε, οι σημαντικές αναμνήσεις θέλουν προσεκτικό χειρισμό. Αν τις αγνοήσουμε τελείως, είναι σαν να αγνοούμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Την περιουσία μας. Και κάπως έτσι χάνουμε και τη σειρά στην εξέλιξη της προσωπικότητας μας και μένουμε στάσιμοι. Τα χαρακτηριστικά μας παραμένουν αναλλοίωτα, και ιδιαίτερα τα ελαττώματα μας. Αντίθετα αν βρούμε το χρόνο κάποιες στιγμές να ασχολούμαστε σοβαρά με τις συγκεκριμένες αναμνήσεις, τότε αναπτύσσουμε την αυτογνωσία μας και την αυτοεκτίμηση μας. Με τις όμορφες εντοπίζουμε τα δυνατά σημεία της προσωπικότητας μας, αποκτούμε υπόσταση σαν υπάρξεις μέσα στον εγκέφαλο μας και αυτό μας δίνει δύναμη να σταθούμε στα πόδια μας στις δύσκολες στιγμές που έρχονται στη ζωή μας και ειδικά μετά από μαλακίες που κάναμε. Ακόμα και οι δυσάρεστες είναι τόσο χρήσιμες γιατί χάρη σε αυτές βρίσκουμε τα λάθη που έχουμε κάνει, και δεν τα επαναλάβουμε ή αν τα επαναλάβουμε τότε είναι συνειδητή 100% επιλογή και γνωρίζουμε τις συνέπειες που θα υποστούμε.

 
Από την άλλη πάλι αν αφοσιωθούμε υπερβολικά σε αυτές τις αναμνήσεις και αρχίσει η παρουσία τους να είναι μονοπώλιο στο κεφάλι μας, ελοχεύει ο κίνδυνος να παύσουμε να δημιουργούμε καινούριες. Με ότι κακό συνεπάγεται αυτό. Γιατί ένας από τους ορισμούς που πιστεύω ότι μπορούμε να δώσουμε στη Ζωή είναι «μια συνεχής δημιουργία αναμνήσεων».

“In a precious world of memories, we find ourselves confined” Chuck Schuldiner

1η Δημοσίευση: Balaoritou Street

Ο μοναχικός άνθρωπος του Θεού

-Ταξί! Ταξί!

-Παρακαλώ...
-Γωνία 32^ης και 25^ης στο Χάρλεμ
-Μάλιστα...

Η θολούρα στο κεφάλι μου τις τελευταίες μέρες όλο και χειροτερεύει. Το μυαλό μου βομβαρδίζεται συνεχώς από αναμνήσεις και σκέψεις. Σκόρπιες μεταξύ τους. Χωρίς κάποια ροή, χωρίς κάποια λογική συνέχεια. Αλλά δεν θα έπρεπε να με ανησυχεί. Αυτή η τρικυμία στο μυαλό μου υπάρχει χρόνια τώρα, πότε χειρότερη, πότε πολύ χειρότερη. Αυτή είναι που με οδήγησε στην χρόνια αϋπνία, και αποφάσισα να αρχίσω να δουλεύω σαν ταξιτζής. Πάντα σε νυχτερινή βάρδια. Και πάντα στις πιο άσχημες γειτονιές της Νέας Υόρκης. Και έχω γίνει μάρτυρας της απόλυτης απαξίωσης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της παντελούς έλλειψης σεβασμού στο κάθε άτομο, του αρρωστημένου ατομικισμού με στόχο τις ποταπές απολαύσεις, της ολοκληρωτικής αδιαφορίας για την αυτοεκτίμηση των άλλων προκειμένου να επιτευχθούν επιδιώξεις φτηνές και βρώμικες.

Πλέον μπορώ να πω ότι αυτή η επιλογή δεν ήταν και τόσο καλή για την ψυχολογία μου. Πίστευα ότι είχα αφήσει την ασχήμια της ανθρωπότητας στο Βιετνάμ. Ότι πλέον δεν θα ξανασυναντούσα τόση δυστυχία, τόση κακία και φρίκη. Διαψεύστηκα. Η βρωμιά της Νέας Υόρκης είναι ασύγκριτη. Στεναχωριέμαι και εξοργίζομαι ταυτόχρονα παρατηρώντας τις ίδιες εικόνες κάθε βράδυ. Κάποιος πρέπει να σταθεί στο ύψος του και να πει «τέρμα!» Παντού γύρω μου, βλέπω νταβατζήδες που εκμεταλλεύονται και δέρνουν φτωχές κοπέλες, πρεζόνια σε κατάσταση ζωντανής σήψης και εμπόρους ναρκωτικών να επιδεικνύουν τα ματωμένα λεφτά τους. Όλοι αυτοί μπαίνουν μέσα στο ταξί. Και εγώ μετά πρέπει να καθαρίσω τους εμετούς των ναρκωμανών και τα σπέρματα των πορνόγερων που πληρώνουν νέα κορίτσια για να εκτονώσουν πάνω τους όλα τα απωθημένα τους. Και όλοι αυτοί συμπεριφέρονται σαν να μην υπάρχω καν.

Ίσως να έχουν δίκιο τελικά. Αναρωτιέμαι πραγματικά ποια είναι η απόδειξη της ύπαρξης μου. Είμαι ένας μοναχικός τύπος που δουλεύει μέσα στον βούρκο της πόλης, σχολάει, πάει σπίτι του και μετά ξανά η ίδια διαδικασία. Ο θάνατος μου πλησιάζει μέρα με τη μέρα χωρίς να συμβαίνει τίποτα το αξιοσημείωτο, κάτι που να δικαιώνει την μοίρα για το δώρο που μου έδωσε, τη ζωή.
Η μοναξιά με ακολουθεί σε όλη μου τη ζωή, παντού, σε μπαρ, σε αυτοκίνητα. Παντού!  Δεν υπάρχει διέξοδος.  Είμαι ο μοναχικός άνθρωπος του θεού. Η μοναξιά είναι που με αφήνει απροστάτευτο στην ασχήμια των δρόμων. Που με κάνει να νοιώθω ασήμαντος, άχρηστος ανίκανος να δώσω ένα νόημα στη ζωή μου. Να μπορέσω να κάνω έναν άνθρωπο ευτυχισμένο. Μια γυναίκα.

Βρέθηκα πρόσφατα κοντά στο να το πετύχω. Την παρατηρούσα και την θαύμαζα για μέρες ολόκληρες. Φαινόταν τόσο όμορφη. Όμως και τόσο μόνη, ενώ απαντούσε με προκατασκευασμένες προτάσεις στα τηλέφωνα του γραφείου της. Δούλευε στην προεκλογική εκστρατεία ενός πολιτικού. Έχω σημαντικές αμφιβολίες για την αγνότητα των προθέσεων του. Ίσως αυτό προκαλείται από τη ζήλεια μου προς το πρόσωπο του, διότι αυτή έδειχνε να τον θαυμάζει. Ίσως γιατί θεωρώ αυτόν υπεύθυνο για την εργασιομανία που προκαλεί την μοναχικότητα της. Παρ’όλα αυτά  πίστευα πραγματικά ότι εγώ θα ήμουν αυτός που θα την έκανε ευτυχισμένη. Που θα την απεγκλώβιζε από του κλουβί της. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να μου επιτρέψει αυτή να προσπαθήσω. Βρήκα το θάρρος και την πλησίασα. Όσο γελοία και αν ήταν η αφορμή, κατάφερα να την πείσω ότι αξίζω μια ευκαιρία. Με ψυχολόγησε με τους στίχους ενός τραγουδιού, του “The Pilgrim” του Κρις Κριστόφερσον.

“He's a walking contradiction, partly truth and partly fiction,
Taking every wrong direction on his lonely way back home.”

Δυστυχώς όμως στο πρώτο μας ραντεβού δεν το χειρίστηκα πολύ καλά. Και από τότε αρνείται να με δει και να με ακούσει. Πιστεύω ότι με έκρινε πολύ αυστηρά. Από ότι φαίνεται ήταν και αυτή σαν όλες τις άλλες. Συμβιβασμένη με την κόλαση που της έμαθαν να ζει. Και αποφασισμένη να πεθάνει σε αυτή. Τις ανθοδέσμες που μου επέστρεψε τις έβαλα φωτιά. Μαζί τους έκαψα και τις ελπίδες μου για μια ομορφότερη ζωή. Πλέον αρχίζω να αντιλαμβάνομαι ποιος είναι ο πραγματικός σκοπός της ύπαρξης μου.

Μια ακόμα γυναίκα πρωταγωνιστεί στις σκέψεις μου τον τελευταίο καιρό. Ένα κοριτσι έφηβο που εκπορνευέται για χάρη ενός καριόλη νταβατζή που την εκμεταλλεύεται πουλώντας την ψεύτικη αγάπη και πρέζα. Μπήκε στο ταξί μου τις προάλλες κλαίγοντας. Μου ζήτησε να την βοηθήσω να ξεφύγει από αυτή τη σαπίλα. Ο νταβατζής την άρπαξε, την έβρισε και με πλήρωσε. Τα λεφτά του δεν τα έχω χρησιμοποιήσει ακόμη. Την ξανασυνάντησα πριν λίγες μέρες, παριστάνοντας τον πελάτη στον νταβατζή της και τον ιδιοκτήτη του μπουρδέλου. Γλοιώδεις τύποι. Ο πάτος της ανθρωπότητας. Εκείνη δεν θυμόταν τίποτα ή έκανε πως δεν θυμόταν. Πήγε να μου προσφέρει τις «υπηρεσίες» της. Για λίγα δέκατα του δευτερολέπτου η μοναξιά μου υπερίσχησε της συνείδησης μου. Ευτυχώς προτού γίνει ότιδήποτε που θα με έκανε να μισήσω το εαυτό μου παραπάνω, της το ξέκοψα. Υποσχέθηκα ότι θα την βοηθήσω. Και αυτό θα κάνω. Αύριο κιόλας. Το έχω αποφασίσει. Θα της δώσω τα λεφτά που άσκοπα μαζεύω από την δουλειά για να γυρίσει στους γονείς της και να κάνει ένα νέο ξεκίνημα. Εξοπλίστηκα και προετοιμάστηκα κατάλληλα.  Αφού πρώτα σκοτώσω τον πολιτικό, ύστερα θα αναλάβω τους νταβατζήδες. 

-Φτάσαμε κύριε
-Τι χρωστάω;
- 8 δολάρια και 35 σεντς
- Ορίστε καλό ξημέρωμα

Τελειώνει η βάρδια μου. Πρέπει να επιστρέψω το ταξί στο γκαράζ. Ανυπομονώ για την αυριανή μέρα. Είναι η μέρα που θα προσφέρω κάτι πραγματικά ουσιαστικό, που θα συνεισφέρω στην ευτυχία κάποιων ψυχών. Είναι η μέρα που η ανούσια ζωή μου θα αποκτήσει νόημα. Και θα φροντίσω η μέρα αυτη να είναι και η τελευταία μου...

«Ολόκληρη η θεώρηση της ζωής μου, βασίζεται πλέον στην πεποίθηση ότι η μοναξιά, πέρα από ένα σπάνιο και αξιοπερίεργο φαινόμενο, αποτελεί το κεντρικό και αναπόφευκτο γεγονός της ανθρώπινης ύπαρξης.»  “God’s Lonely Man”, Thomas Wolfe. 

1η Δημοσίευση: Balaoritou Street