Καθώς αδειάζει το ποτήρι...

Τις προάλλες που λες, λίγο πριν το ξημέρωμα βρέθηκα στη Ναυαρίνου. Κρατούσα ένα ποτήρι λευκό κρασί ή ρετσίνα δεν θυμάμαι για να πω την αλήθεια. Λάφυρο  από ένα πάρτυ που βρισκόμουν λίγη ώρα πριν. Καθώς κατέβαινα το μάτι μου έπεσε για ακόμα μια φορά σε ένα υπόστεγο που οδηγεί στην είσοδο μιας πολυκατοικίας. Μηχανικά συμβαίνει εδώ και πολύ καιρό, το ξέρω. Αλλά έχει κάποιους μήνες που το κλείσανε έτσι ώστε να μπορούν να το διασχίσουν πλέον μόνο οι ένοικοι. Λογικά το κλείσανε για να μην βρίσκουν ούτε εκεί ένα καταφύγιο οι άστεγοι. Τα λεωφορεία ήθελαν ακόμα καμιά ώρα για να ξεκινήσουν. Έτσι βρήκα λίγο χώρο ακάλυπτο στη γωνία του υπόστεγου και άραξα.

Περνάω συχνά από εκεί, σχεδόν καθημερινά. Κάθε φορά θυμάμαι.  Εσύ θυμάσαι; Το βράδυ που γνωριστήκαμε σε αυτό το υπόστεγο. Δύο αλητοπαρέες με τις μαλαματίνες στα χέρια κατέφυγαν εκεί για να μην γίνουν μούσκεμα από την ξαφνική καλοκαιρινή μπόρα. Στη κάτω γωνία τα κορίτσια στην πάνω τα αγόρια. Οι ματιές δεν άργησαν να αρχίσουν να πηγαινοέρχονται. Διερευνητικές αρχικά. Στοχευμένες αργότερα. Ένα «στην υγειά σου», στη νοηματική. Και εκεί ξεκίνησαν όλα.

Εκεί πρωτοτσουγκρίσαμε τα μπουκάλια μας. Εκεί πρωτοήρθαν σε επαφή τα χέρια μας. Εκεί πρωτοχάιδεψα τα καστανόξανθα μαλλιά σου. Εκεί πρωτοέκλεισα τα μάτια μου έχοντας ως τελευταία ανάμνηση τα δικά σου, τα γαλαζοπράσινα. Εκεί σε πρωτοφίλησα.

Το μυαλό χωρίς δυσκολία, σχεδόν σε αυτόματο πιλότο, αρχίζει το μεγάλο ταξίδι των αναμνήσεων. Αυτές πότε έρχονται αρμονικά, πότε ταυτόχρονα και με κάνουν να νιώθω ότι το μυαλό μου πολιορκείται.  Το ηλιοβασίλεμα κάτω από το Λευκό Πύργο, το παγκάκι στην παραλία, οι ρετσίνες στην Ραστώνη, το τριαντάφυλλο που σου έδωσα, και πολύ καιρό μετά που σε συνάντησα τυχαία μου είπες ότι το κρατάς ακόμα. Πόσο ήθελα να το πιστέψω αυτό.

Θυμάμαι επίσης τον χαμό που γινόταν μέσα στο μυαλό μας σχετικά με τη ζωή και τον κόσμο, και προσπαθούσαμε μαζί να βγάλουμε μια άκρη, μάταια μάλλον. Που εγώ σου μάθαινα ότι η διαφορά της επιβίωσης με τη ζωή βρίσκεται στη δημιουργία και εσύ στον αυθορμητισμό. Για να καταλάβω τελικά ότι βρίσκεται και στα δύο. Που αναρωτιόμασταν για την ύπαρξη του Θεού, έτσι ώστε να καταλάβω ότι εμείς αγκαλιά ήμασταν η ομοίωση του.  Θυμάμαι τις «κακές» σου συνήθειες που σου έκανα σε αυτές παρέα.  Αυτές ήταν που έκαναν έναν παρτάκια σαν εμένα να φοβηθεί πρώτη και μοναδική φορά τόσο πολύ για κάποιον άνθρωπο.

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ήρθε το τέλος. Αν και ακόμα μια φορά ήθελα τόσο πολύ να σε πιστέψω όταν μου έλεγες ότι ούτε και εσύ είχες καταλάβει αυτό το γαμημένο γιατί. Προχωρήσα. Με αποδεδειγμένα τελικά κακέκτυπα. Και εσύ πιστεύω προχώρησες. Αν και δεν έχω ιδέα πως και που. Ελπίζω με τα ποιήματα σου συντροφιά. Και ας αθετήσαμε την υπόσχεση που δώσαμε, ότι ποτέ δεν θα φύγουμε ο ένας από τη ζωή του άλλου. Μόνο στην Αριστοτέλους και στην Θύρα 4 της Τούμπας κρατήσαμε για λίγο την υπόσχεση μας έστω και τυχαία.

Πήγε 5. Το ποτήρι άδειασε. Το λεωφορείο σε λίγο έρχεται. Την κάνω. Θα τα ξαναπούμε πιστεύω . Όπως τώρα σε αυτό το υπόστεγο πάλι. Καλά να περνάς...

1η Δημοσίευση: Balaoritou Street

Το κίνημα της Ροζάβα

Μέσα σε όλο τον εγχώριο πανικό , που ζούμε τις τελευταίες μέρες, σχετικά με τις διαπραγματεύσεις που γίνονται με τους δανειστές, είναι απολύτως φυσιολογικό να αγνοούμε κάποια γεγονότα που διαδραματίζονται, όχι και τόσο μακρυά από εδώ. Και είναι κρίμα διότι σήμερα στην Ροζάβα (κάπου μεταξύ της Ανατολικής Τουρκίας, Βόρειας Συρίας και Δυτικού Ιράκ) δημιουργείται μία κατάσταση, η οποία προς το παρόν δεν γνωρίζουμε το πόσο ουσιαστικό ρόλο θα παίξει στην παγκόσμια ιστορία, αλλά είναι σίγουρο από τώρα ότι θα κατέχει στο μέλλον εξέχων συμβολικό. Και η ιστορία μας διδάσκει ότι πολλές φορές τα συμβολικά κεφάλαια της, είναι πιο καθοριστικά από τα ουσιαστικά. Γιατί έχουν αυτήν την ενοχλητική για κάποιους τάση να εμπνέουν τις μελλοντικές γενιές.

Δεν έχουν συμπληρωθεί δύο χρόνια από τότε που όλοι μας αντιληφθήκαμε ότι ο κόσμος μας μπορεί να γίνει ακόμα χειρότερος. Μας το έδειξαν με τον πλέον πειστικό τρόπο οι Τζιχαντιστές. Οι πράξεις τους μετουσίωσαν την  κοσμοθεωρία τους, το πως οραματίζονται τον κόσμο τους. Ένας κόσμος χωρίς ίχνος ελευθερίας και ισότητας, ένας κόσμος απολυταρχικός και βίαιος. Το πως ξεκίνησε αυτό το «κίνημα» είναι τεράστιο θέμα και δεν θέλω αναφερθώ στο παρόν άρθρο σε αυτό.

Θα αναφερθώ όμως στην αντίδραση που υπήρξε ενάντια στην επιβολής της κοσμοθεωρίας των Τζιχαντιστών. Αυτή η αντίδραση η οποία αποδεικνύει ότι μετά τη βροχή, ή ακόμα και κατά τη διάρκεια της μπορεί να βγει το ουράνιο τόξο. Και αυτή η αντίδραση, δεν ήρθε ούτε από κάποια συμμαχία, ούτε από κάποιο ισχυρό κράτος. Ήρθε από τους ίδιους τους ανθρώπους που ζουν εκεί, οι οποίοι μη μπορώντας ή και μη θέλοντας να φύγουν από τα σπίτια τους, αποφάσισαν να οργανωθούν και να αντισταθούν. Και  τα καταφέρνουν, έχοντας πετύχει σημαντικές νίκες, με σημαντικότερη αυτή που επιτεύχθηκε πριν μερικές μέρες, όταν ανακατέλαβαν την στρατηγική πόλη Κομπάνι της Συρίας. Έστω και αν τους βοήθησαν οι Δυτικοί με αεροπορικές επιδρομές, βοήθεια που την αναφέρουν οι ντόπιοι αγωνιστές ως προσωρινό αναγκαίο κακό. Διότι ξέρουν ότι δεν ήταν οι διεθνείς αντιδράσεις που παρότρυναν την ενίσχυση τους, αλλά μακροπρόθεσμα συμφέροντα.

Όμως οι άνθρωποι των περιοχών αυτών (Κούρδοι κυρίως) δεν στοχεύουν απλά στην εκδίωξη των Τζιχαντιστών από τα εδάφη τους. Οραματίζονται κάτι καινούριο, κάτι νέο. Ένα κράτος πολύ διαφορετικό από αυτά που έχουμε συνηθίσει, που κυβερνώνται από διεφθαρμένους πολιτικούς, από ισχυρά συμφέροντα. Ένα κράτος που να μην λειτουργεί με βάση το νόμο της ζούγκλας, έστω και σε εξευγενισμένη μορφή. Και έχουν αρχίσει από τώρα να χτίζουν τις βάσεις, οι οποίες μας δείχνουν ότι κάτι μεγάλο και όμορφο δημιουργείται.

Οι κάτοικοι της Ροζάβα λοιπόν μόλις αντιλήφθηκαν ότι οι κυβερνήσεις, τους είχαν εγκαταλείψει στις ορέξεις των Τζιχαντιστών, πήραν την κατάσταση στα χέρια τους. Πέρα από τον Λαϊκο στρατό, αποτελούμενο από άντρες και γυναίκες, άρχισαν να οργανώνουν τις γειτονιές, τις πόλεις και τις κοινωνίες τους. Διαίρεσαν την περιοχή σε τρία αυτοδιοικούμενα καντόνια(επαρχίες). Το Κομπάνι, το Αφρίν και το Αλ Ταζίρα.  Η διακήρυξη αυτής της νέας εποχής περιλαμβάνει τα εξής:

"Οι λαοί των δημοκρατικά αυτοδιοικούμενων περιοχών, Κούρδων, Αράβων, Ασσύριων (Ασσύριων Χαλδαίων, Αραμάνων), Τουρκμένων, Αρμενίων και Τσετσένων, με ελεύθερη θέληση, ανακοινώνουν τη διασφάλιση της δικαιοσύνης, της ελευθερίας, της δημοκρατίας, και των δικαιωμάτων των γυναικών και των παιδιών, σύμφωνα με τις αρχές της οικολογικής ισορροπίας, της ελευθερίας των θρησκευτικών πεποιθήσεων και της ισότητας χωρίς διακρίσεις βάσει φυλής, θρησκείας, φύλου. Προς επίτευξη της πολιτικής και ηθικής συνοχής μιας δημοκρατικής κοινωνίας, ώστε να λειτουργήσει με αμοιβαία κατανόηση, συνύπαρξη της διαφορετικότητας και σεβασμό της αρχής του αυτοπροσδιορισμού και της αυτοάμυνας των ανθρώπων. Οι περιοχές μας της αυτοδιαχειριζόμενης δημοκρατίας δεν αναγνωρίζουν την αντίληψη του έθνους-κράτους και του κράτους που βασίζεται στη στρατιωτική δύναμη, τη θρησκεία και τη συγκέντρωση εξουσιών κεντρικά".

Ωραία όλα αυτά θεωρητικά και πραγματικά πολύ προοδευτικά για την πολύπαθη Μέση Ανατολή. Στην πράξη όμως; Ας δούμε πως εφαρμόζεται η διακήρυξη τους:

Αναφέρονται στην διασφάλιση της Δημοκρατίας. Αυτό το επιτυγχάνουν, και πολύ καλύτερα μάλιστα από τις «ανεπτυγμένες» ευρωπαϊκές κοινωνίες. Τα τρία καντόνια της Rojava οργανώθηκαν σε κομμούνες(τοπικά συμβούλια) οι οποίες συγκροτούνται στην αρχή της άμεσης συμμετοχής όλων των κατοίκων στα χωριά, στις γειτονιές, στις πόλεις και αποτελούν τον κινητήριο μοχλό της κοινωνίας στη βάση της άμεσης δημοκρατίας. Κάθε βδομάδα λαμβάνουν δράση συνελεύσεις σε κάθε γειτονιά, αυτόνομες δυνάμεις αυτοάμυνας σε κάθε πόλη και αιρετοί αντιπρόσωποι για κάθε Δήμο που καλούνται να επιλύσουν καθημερινά ζητήματα. 

Αναφέρονται στην ισότητα των γυναικών, κάτι που είναι πραγματικά επαναστατικό για τους πληθυσμούς της Μέσης Ανατολής. Αυτό αποδεικνύεται στην πράξη από την ισότιμη συμμετοχή και φωνή που έχουν οι γυναίκες στις συνελεύσεις, αλλά και από την καθοριστική συμμετοχή τους στον Λαϊκο Στρατό με τον YPJ. Ναι αυτές οι γυναίκες πολέμησαν απίστευτα γενναία και κέρδισαν τους Τζιχαντιστές στο Κομπάνι.

Αναφέρονται στην ανεξιθρησκεία. Αυτό αποδεικνύεται με την ίδια τους την ύπαρξη. Αποδεικνύεται από το γεγονός ότι οι κάτοικοι της Ροζάβα πιστεύουν σε διαφορετικές θρησκείες αλλά πολεμάνε όλοι μαζί ενωμένοι ενάντια σε ένα φονταμενταλιστικό κίνημα όπως οι Τζιχαντιστές.

Επίσης όλοι οι ενήλικες κάτοικοι της Ροζάβα παρακολουθούν μαθήματα αστυνομικής εκπαίδευσης, έτσι ώστε σύντομα να καταργηθεί ο θεσμός της αστυνομίας. Και μια βασική λεπτομέρεια: προτού τους δοθεί όπλο κάνουν εντατικά μαθήματα μη βίαιης επίλυσης καταστάσεων.

Μπορώ να αναφέρω πολλά ακόμα παραδείγματα που αποδεικνύουν ότι στην Ροζάβα δημιουργείται κάτι επαναστατικά όμορφο. Θα προτιμήσω όμως, πριν κλείσω να αναπαράγω  την άποψη του αναρχικού καθηγητή ανθρωπολογίας του London School of Economics, David Graeber σε άρθρο του στη Guardian:

"Όλη μου τη ζωή σκέφτομαι πώς θα φτιάχναμε έτσι τη ζωή μας σε κάποια μακρινή στιγμή στο μέλλον και οι περισσότεροι άνθρωποι με θεωρούν τρελό και μόνο που το σκέφτομαι. Αυτοί οι άνθρωποι το κάνουν τώρα. Αν αποδείξουν ότι γίνεται, ότι μια πραγματική ισότιμη και δημοκρατική κοινωνία είναι εφικτή, θα αλλάξουν πλήρως την άποψη του κόσμου για τις ανθρώπινες δυνατότητες. Προσωπικά, νιώθω 10 χρόνια νεότερος έχοντας ζήσει 10 μέρες εκεί"

Δεν ξέρω κατά πόσο θα δικαιωθούν οι ελπίδες του Graeber. Ελπίζω πραγματικά το κίνημα της Ροζάβα να μην έχει την τύχη των Ζηλωτών, ενός παρόμοιου κινήματος που έλαβε χώρα στη Θεσσαλονίκη τον ύστερο Μεσαίωνα.  Ξέρω όμως ότι η καταγεγραμμένη ιστορία αναφέρει ότι σε αυτά τα μέρη, γεννήθηκε ο ανθρώπινος πολιτισμός, με τους Σουμέριους. Ίσως στα ίδια μέρη να αναγεννηθεί.

1η Δημοσίευση: Balaoritou Street

Για να σε εκδικηθώ.

Θυμάμαι που λες, όταν μετά από μια περίοδο εντάσεων, συγκρούσεων και καχυποψίας από σένα απέναντι μου, κάτσαμε επιτέλους και μιλήσαμε σαν άνθρωποι θυμίζοντας κάτι ελάχιστο από αυτό που υπήρξαμε παλιότερα. Εκεί, προς έκπληξη μου, ανέφερες τη λέξη «ανακωχή». Δεν σου κρύβω ότι εκείνη την ώρα αναρωτήθηκα τι ανακωχή και μαλακίες, πόλεμο έχουμε; Δεν έδωσα συνέχεια, βλέπεις ήταν τέτοια η χαρά μου που έβλεπα ένα τόσο σημαντικό άτομο για μένα να μου φέρεται σαν άνθρωπο και όχι σαν κατηγορούμενο, που δεν ήθελα να ρισκάρω την παραμικρή περίπτωση να χαλάσει αυτό. Και ας ήξερα ότι όλα είχαν τελειώσει.

Όμως λίγες μέρες μετά ήρθε η πρώτη ένδειξη ότι ο χειρότερος φόβος μου γινόταν πραγματικότητα, όχι ότι τελείωσαν όλα-αυτό το ήξερα- αλλά ότι τελικά αντίθετα με τα φανταχτερά λεγόμενα σου δεν υπήρξα κάτι σημαντικό για σένα. Και εκεί άρχισε ένας αγώνας μέσα μου. Ένας αγώνας να διατηρήσω την καλή μου την προαίρεση απέναντι σου. Απέναντι σε αυτό που ζήσαμε. Αφενός γιατί δεν ήθελα να πιστέψω ότι ακόμα μια φορά όλα ήταν ψέμματα αφετέρου διότι έτρεμα στην ιδέα να επέτρεπα στον εαυτό μου να σε πληγώσει, σε περίπτωση που τελικά έκανα λάθος. Αρκετά, έλεγες, ότι σε είχε πληγώσει η ίδια μας η ιστορία.

Πάλεψα...Το πάλεψα πολύ πραγματικά. Αγνοώντας τα προφανή, όντας καλοπροαίρετος σε βαθμό κακουργήματος. Και όμως τίποτα από αυτά δεν αποδείχτηκε αρκετό. Δεν σου αρκούσαν βλέπεις όσα μου είχες κάνεις έμμεσα και άμεσα μέχρι τότε, ήθελες και τη χαριστική βολή. Αγνοώντας όμως ότι όντας άρρωστος κάποιος δεν έχει δυνατότητα να αναγεννηθεί. Για να ξαναγεννηθεί κάποιος πρέπει πρώτα να πεθάνει. Και εσύ σαν αφελής που είσαι με σκότωσες. Μαζί με εμένα όμως σκότωσες και κάθε φίλτρο που χρησιμοποιούσα για να σε δικαιολογώ. Χρειάστηκε το πιο κρύο «φιλιά» που έχω ακούσει, το πιο κρύο «γεια» που έχω εκφράσει και ο ήχος του τέλους της κλήσης. Τότε όλα έγιναν ξεκάθαρα, όλα έγιναν κρύα. Και το κρύο είναι  καθοριστικός παράγοντας της διαύγειας.

Όχι δεν σε κατηγορώ ότι συνέχισες τη ζωή σου. Φυσιολογικό είναι. Και εγώ το έκανα. Ούτε σε κατηγορώ που επέλεξες αυτό το κακέκτυπο άνδρα(διότι αυτό είναι κάποιος που πουλάει νταηλίκι σε γυναίκες) να είναι δίπλα σου. Γνωρίζω βλέπεις ότι οι συντριπτικά περισσότεροι άνθρωποι θέλουν ένα θύμα ή ένα θύτη για να πορευθούν στη ζωή τους. Ανάλογα με την προσωπικότητα τους. Ελάχιστοι είναι αυτοί που αντέχουν την ισότητα δύο ελεύθερων και ερωτευμένων ανθρώπων. Σε κατηγορώ διότι με έβαλες σε μία διαδικασία την οποία δεν ήθελες πραγματικά να ακολουθήσεις, μόνο και μόνο για να μου διατυμπανίζεις με τη στάση σου μετά το πόσο μαλάκας ήμουν που πίστεψα τα μεγάλα λόγια σου, που αφέθηκα στο κάλεσμα σου. Σε κατηγορώ που μου πούλησες ελπίδα για κάτι πραγματικά ξεχωριστό και όμορφο, ενώ στη συνέχεια αποδείχτηκε ότι ήταν μόνο η αφορμή που ζητούσες για να ξεμπερδέψεις από τα σκατά στα οποία η ίδια είχες βάλει τη ζωή σου. Δεν με νοιάζει αν το έκανες συνειδητά ή όχι. Το αποτέλεσμα μετράει. Εσύ μου το έμαθες αυτό.

Ανακωχή. Είναι μια λέξη που χρησιμοποιείται όταν δύο εμπόλεμες πλευρές σταματάνε τις εχθροπραξίες. Η διαφορά της με την λέξη «ειρήνη» είναι ότι η ανακωχή έχει προσωρινό χαρακτήρα. Μετά την ανακωχή ξαναέρχεται ο πόλεμος. Επιτέλους καταλάβαινα  τι εννοούσες.  Όντας απαλλαγμένος από κάθε είδος συναισθήματος και βρισκόμενος σε θέση να αντιληφθώ το πόσο με εξαπάτησες συναισθηματικά, άρχισε να θεριεύει μέσα μου η ιδέα της εκδίκησης. Ποιο το νόημα της; Δεν ξέρω αλλά όπως σου είχα πει παλιότερα δεν ψάχνω πλέον για νοήματα.

Η πρώτη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό για να την πραγματοποιήσω ήταν πολύ απλή. Αλλά αυτό πέρα από το ότι δεν θα σου προκαλούσε κάποια μόνιμη ζημιά θα ήταν και δυσανάλογο στην ποιότητα μου ως άνθρωπος. Το μόνο που θα κατάφερνα με αυτήν την μικροπρέπεια τελικά θα ήταν να σου χαρίσω μία ακόμη νίκη. Μία δικαίωση στο ότι καλά έκανες και μου φέρθηκες πούστικα. Όχι αυτό δεν ήταν η λύση. Χρειαζόταν κάτι το οποίο αφενός θα προστάτευε την αυτοεκτίμηση μου και αφετέρου θα σου προκαλούσε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο μία ζημιά, την οποία δεν θα μπορούσες να αποφύγεις. Ίσως μόνο θα μπορούσες να επιλέξεις πως θα σε έβλαπτε. Αλλά θα σε έβλαπτε όπως και να έχει.

Ήθελα λοιπόν την ενέργεια που διοχέτευε το μίσος μου για σένα να τη μετατρέψω σε κάτι ωφέλιμο για μένα, σε κάτι υγιές. Για να αποκτήσει το μίσος μου πραγματική αξία. Και να μην μου δημιουργήσει την παραμικρή ενοχή. Απλά εκμεταλλευόμενος τις γνωστές σε μένα αδυναμίες σου. Την έμφυτη δειλία σου. Και να μην μπορεί και κανείς να με κατηγορήσει για τίποτα ούτε καν εσύ.

Πλέον σε έχω εκδικηθεί χωρίς να μπορεί να μου πει κανείς το παραμικρό. Μου αρκεί που το ξέρουμε εγώ και εσύ, το πόσο αδύναμη και θλιβερή ύπαρξη είσαι . Και αν τυχόν θεωρείς ότι το μίσος μου είναι κάτι που με βλάπτει οι στίχοι ενός τραγουδιού που σου είχα μάθει, από τα άπειρα, δίνουν την απάντηση. “You couldn’t hate enough to love”. 

Θυμάμαι πολύ καιρό πριν ξεκινήσει το οτιδήποτε όμορφο ή άσχημο, σε ένα χαβαλέ που κάναμε σου είπα χαριτολογώντας «η αγάπη σου για μένα κράτησε 7 λεπτά» και μου απάντησες «έτσι αγαπάω εγώ, θα με μάθεις.» Το έμαθα. Και εσύ το έμαθες πως αγαπάω εγώ. Τώρα μαθαίνεις και πως μισώ. Και πως εκδικούμαι.