Για να σε εκδικηθώ.

Θυμάμαι που λες, όταν μετά από μια περίοδο εντάσεων, συγκρούσεων και καχυποψίας από σένα απέναντι μου, κάτσαμε επιτέλους και μιλήσαμε σαν άνθρωποι θυμίζοντας κάτι ελάχιστο από αυτό που υπήρξαμε παλιότερα. Εκεί, προς έκπληξη μου, ανέφερες τη λέξη «ανακωχή». Δεν σου κρύβω ότι εκείνη την ώρα αναρωτήθηκα τι ανακωχή και μαλακίες, πόλεμο έχουμε; Δεν έδωσα συνέχεια, βλέπεις ήταν τέτοια η χαρά μου που έβλεπα ένα τόσο σημαντικό άτομο για μένα να μου φέρεται σαν άνθρωπο και όχι σαν κατηγορούμενο, που δεν ήθελα να ρισκάρω την παραμικρή περίπτωση να χαλάσει αυτό. Και ας ήξερα ότι όλα είχαν τελειώσει.

Όμως λίγες μέρες μετά ήρθε η πρώτη ένδειξη ότι ο χειρότερος φόβος μου γινόταν πραγματικότητα, όχι ότι τελείωσαν όλα-αυτό το ήξερα- αλλά ότι τελικά αντίθετα με τα φανταχτερά λεγόμενα σου δεν υπήρξα κάτι σημαντικό για σένα. Και εκεί άρχισε ένας αγώνας μέσα μου. Ένας αγώνας να διατηρήσω την καλή μου την προαίρεση απέναντι σου. Απέναντι σε αυτό που ζήσαμε. Αφενός γιατί δεν ήθελα να πιστέψω ότι ακόμα μια φορά όλα ήταν ψέμματα αφετέρου διότι έτρεμα στην ιδέα να επέτρεπα στον εαυτό μου να σε πληγώσει, σε περίπτωση που τελικά έκανα λάθος. Αρκετά, έλεγες, ότι σε είχε πληγώσει η ίδια μας η ιστορία.

Πάλεψα...Το πάλεψα πολύ πραγματικά. Αγνοώντας τα προφανή, όντας καλοπροαίρετος σε βαθμό κακουργήματος. Και όμως τίποτα από αυτά δεν αποδείχτηκε αρκετό. Δεν σου αρκούσαν βλέπεις όσα μου είχες κάνεις έμμεσα και άμεσα μέχρι τότε, ήθελες και τη χαριστική βολή. Αγνοώντας όμως ότι όντας άρρωστος κάποιος δεν έχει δυνατότητα να αναγεννηθεί. Για να ξαναγεννηθεί κάποιος πρέπει πρώτα να πεθάνει. Και εσύ σαν αφελής που είσαι με σκότωσες. Μαζί με εμένα όμως σκότωσες και κάθε φίλτρο που χρησιμοποιούσα για να σε δικαιολογώ. Χρειάστηκε το πιο κρύο «φιλιά» που έχω ακούσει, το πιο κρύο «γεια» που έχω εκφράσει και ο ήχος του τέλους της κλήσης. Τότε όλα έγιναν ξεκάθαρα, όλα έγιναν κρύα. Και το κρύο είναι  καθοριστικός παράγοντας της διαύγειας.

Όχι δεν σε κατηγορώ ότι συνέχισες τη ζωή σου. Φυσιολογικό είναι. Και εγώ το έκανα. Ούτε σε κατηγορώ που επέλεξες αυτό το κακέκτυπο άνδρα(διότι αυτό είναι κάποιος που πουλάει νταηλίκι σε γυναίκες) να είναι δίπλα σου. Γνωρίζω βλέπεις ότι οι συντριπτικά περισσότεροι άνθρωποι θέλουν ένα θύμα ή ένα θύτη για να πορευθούν στη ζωή τους. Ανάλογα με την προσωπικότητα τους. Ελάχιστοι είναι αυτοί που αντέχουν την ισότητα δύο ελεύθερων και ερωτευμένων ανθρώπων. Σε κατηγορώ διότι με έβαλες σε μία διαδικασία την οποία δεν ήθελες πραγματικά να ακολουθήσεις, μόνο και μόνο για να μου διατυμπανίζεις με τη στάση σου μετά το πόσο μαλάκας ήμουν που πίστεψα τα μεγάλα λόγια σου, που αφέθηκα στο κάλεσμα σου. Σε κατηγορώ που μου πούλησες ελπίδα για κάτι πραγματικά ξεχωριστό και όμορφο, ενώ στη συνέχεια αποδείχτηκε ότι ήταν μόνο η αφορμή που ζητούσες για να ξεμπερδέψεις από τα σκατά στα οποία η ίδια είχες βάλει τη ζωή σου. Δεν με νοιάζει αν το έκανες συνειδητά ή όχι. Το αποτέλεσμα μετράει. Εσύ μου το έμαθες αυτό.

Ανακωχή. Είναι μια λέξη που χρησιμοποιείται όταν δύο εμπόλεμες πλευρές σταματάνε τις εχθροπραξίες. Η διαφορά της με την λέξη «ειρήνη» είναι ότι η ανακωχή έχει προσωρινό χαρακτήρα. Μετά την ανακωχή ξαναέρχεται ο πόλεμος. Επιτέλους καταλάβαινα  τι εννοούσες.  Όντας απαλλαγμένος από κάθε είδος συναισθήματος και βρισκόμενος σε θέση να αντιληφθώ το πόσο με εξαπάτησες συναισθηματικά, άρχισε να θεριεύει μέσα μου η ιδέα της εκδίκησης. Ποιο το νόημα της; Δεν ξέρω αλλά όπως σου είχα πει παλιότερα δεν ψάχνω πλέον για νοήματα.

Η πρώτη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό για να την πραγματοποιήσω ήταν πολύ απλή. Αλλά αυτό πέρα από το ότι δεν θα σου προκαλούσε κάποια μόνιμη ζημιά θα ήταν και δυσανάλογο στην ποιότητα μου ως άνθρωπος. Το μόνο που θα κατάφερνα με αυτήν την μικροπρέπεια τελικά θα ήταν να σου χαρίσω μία ακόμη νίκη. Μία δικαίωση στο ότι καλά έκανες και μου φέρθηκες πούστικα. Όχι αυτό δεν ήταν η λύση. Χρειαζόταν κάτι το οποίο αφενός θα προστάτευε την αυτοεκτίμηση μου και αφετέρου θα σου προκαλούσε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο μία ζημιά, την οποία δεν θα μπορούσες να αποφύγεις. Ίσως μόνο θα μπορούσες να επιλέξεις πως θα σε έβλαπτε. Αλλά θα σε έβλαπτε όπως και να έχει.

Ήθελα λοιπόν την ενέργεια που διοχέτευε το μίσος μου για σένα να τη μετατρέψω σε κάτι ωφέλιμο για μένα, σε κάτι υγιές. Για να αποκτήσει το μίσος μου πραγματική αξία. Και να μην μου δημιουργήσει την παραμικρή ενοχή. Απλά εκμεταλλευόμενος τις γνωστές σε μένα αδυναμίες σου. Την έμφυτη δειλία σου. Και να μην μπορεί και κανείς να με κατηγορήσει για τίποτα ούτε καν εσύ.

Πλέον σε έχω εκδικηθεί χωρίς να μπορεί να μου πει κανείς το παραμικρό. Μου αρκεί που το ξέρουμε εγώ και εσύ, το πόσο αδύναμη και θλιβερή ύπαρξη είσαι . Και αν τυχόν θεωρείς ότι το μίσος μου είναι κάτι που με βλάπτει οι στίχοι ενός τραγουδιού που σου είχα μάθει, από τα άπειρα, δίνουν την απάντηση. “You couldn’t hate enough to love”. 

Θυμάμαι πολύ καιρό πριν ξεκινήσει το οτιδήποτε όμορφο ή άσχημο, σε ένα χαβαλέ που κάναμε σου είπα χαριτολογώντας «η αγάπη σου για μένα κράτησε 7 λεπτά» και μου απάντησες «έτσι αγαπάω εγώ, θα με μάθεις.» Το έμαθα. Και εσύ το έμαθες πως αγαπάω εγώ. Τώρα μαθαίνεις και πως μισώ. Και πως εκδικούμαι.