Αναμνήσεις

Τις προάλλες μου έτυχαν δύο μαζεμένα συνειδητά, κατά κάποιον τρόπο, déjà vu. Αρχικά, κάναμε ένα reunion με τα φιλαράκια από τα φοιτητικά χρόνια. Το μεγαλύτερο μέρος της βραδιάς αναλώθηκε σε ομαδικές αναμνήσεις όλων των στιγμών που ζήσαμε μαζί σαν παρέα. Θυμηθήκαμε στιγμές χαράς, αλκοολισμού, καφρίλας, απογοήτευσης, ποδοσφαιρικής καζούρας,συντροφικότητας και όλα αυτά που έχουν ζήσει όσοι έχουν υπάρξει φοιτητές και ειδικά σε άλλη πόλη.

Την επόμενη μέρα βρέθηκα στη γειτονιά που μεγάλωσα, για να επισκεφτώ έναν κολλητό οποίος οργάνωνε «αποχαιρετίστηριο» πάρτυ, επειδή δύο μέρες μετά καλούταν να υπηρετήσει την κακομοίρα την πατρίδα. Περπάτησα τους δρόμους, που έλιωσα ένα σωρό παπούτσια στην παιδική μου ηλικία. Στους δρόμους που με οδηγούσαν σε παρέες και αισθήματα στην εφηβεία μου. Και όπως λένε και οι Madrugada στο Stories from the streets, οι ιστορίες αυτών των δρόμων μου ξύπνησαν αναμνήσεις σε τετοιο βαθμό που νόμιζα ότι τις ξαναζούσα, σαν μία μηχανή του χρόνου να με είχε μεταφέρει καμμιά δεκαετία πίσω, σαν να μου δινόταν μια δεύτερη ευκαιρία να ξαναζήσω κάποιες από τις πιο έντονες στιγμές. Με μια βασική διαφορά. Το ότι πλέον αντιλαμβανόμουν πλήρως τη σημασία τους.

Περίεργη αυτή η λειτουργία του εγκεφάλου που, τελείως αυθαίρετα, την αποκαλώ «σημαντικές αναμνήσεις». Είναι αυτές που είναι σημεία αναφορά στην γραμμή της ζωής μας. Την στιγμή που δημιουργούνται δεν παίρνουμε χαμπάρι τη σημασία τους. Σαδιστική λειτουργία θα την χαρακτήριζα ειδικά όσον αφορά τις  όμορφες αναμνήσεις που μας υπενθυμίζουν καθοριστικές στιγμές ή καταστάσεις. Και όταν αντιλαμβανόμαστε την σημασία αυτών των καθοριστικών στιγμών ή καταστάσεων δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να τις αλλάξουμε ή να τις επεξεργαστούμε ή να τις ξαναζήσουμε ρε αδερφέ. Να τις ξανααισθανθούμε. Διότι άλλο είναι να θυμάσαι το πως ένιωσες και άλλο το να νιώθεις. 

Έτσι λοιπόν οι σημαντικές αναμνήσεις εκ πρώτης όψεως φαίνονται απλά να αποτελούν ένα μέρος του αρχείου της ζωής μας το οποίο βρίσκεται κρυμμένο κάπου μέσα στο μυαλό μας. Μάλιστα με τους σύγχρονους ρυθμούς της ζωής μας, υπάρχει κίνδυνος να μην είναι απλά κρυμμένο αλλά θαμμένο. Άρα το πρώτο πράγμα που έχουμε να κάνουμε είναι να το εντοπίσουμε αυτό το μέρος. Δεν είναι δύσκολο. Λίγη απομόνωση χρειάζεται. Ένα βράδυ σε ένα  παγκάκι με θέα τη θάλασσα και λίγο αλκοόλ για παρέα, προσωπικά πιστεύω ότι είναι οι ιδανικές συνθήκες για να είναι αυτή η «ανασκαφή» επιτυχής.

Αφού τις ανακαλύψουμε, οι σημαντικές αναμνήσεις θέλουν προσεκτικό χειρισμό. Αν τις αγνοήσουμε τελείως, είναι σαν να αγνοούμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Την περιουσία μας. Και κάπως έτσι χάνουμε και τη σειρά στην εξέλιξη της προσωπικότητας μας και μένουμε στάσιμοι. Τα χαρακτηριστικά μας παραμένουν αναλλοίωτα, και ιδιαίτερα τα ελαττώματα μας. Αντίθετα αν βρούμε το χρόνο κάποιες στιγμές να ασχολούμαστε σοβαρά με τις συγκεκριμένες αναμνήσεις, τότε αναπτύσσουμε την αυτογνωσία μας και την αυτοεκτίμηση μας. Με τις όμορφες εντοπίζουμε τα δυνατά σημεία της προσωπικότητας μας, αποκτούμε υπόσταση σαν υπάρξεις μέσα στον εγκέφαλο μας και αυτό μας δίνει δύναμη να σταθούμε στα πόδια μας στις δύσκολες στιγμές που έρχονται στη ζωή μας και ειδικά μετά από μαλακίες που κάναμε. Ακόμα και οι δυσάρεστες είναι τόσο χρήσιμες γιατί χάρη σε αυτές βρίσκουμε τα λάθη που έχουμε κάνει, και δεν τα επαναλάβουμε ή αν τα επαναλάβουμε τότε είναι συνειδητή 100% επιλογή και γνωρίζουμε τις συνέπειες που θα υποστούμε.

 
Από την άλλη πάλι αν αφοσιωθούμε υπερβολικά σε αυτές τις αναμνήσεις και αρχίσει η παρουσία τους να είναι μονοπώλιο στο κεφάλι μας, ελοχεύει ο κίνδυνος να παύσουμε να δημιουργούμε καινούριες. Με ότι κακό συνεπάγεται αυτό. Γιατί ένας από τους ορισμούς που πιστεύω ότι μπορούμε να δώσουμε στη Ζωή είναι «μια συνεχής δημιουργία αναμνήσεων».

“In a precious world of memories, we find ourselves confined” Chuck Schuldiner

1η Δημοσίευση: Balaoritou Street