Ο μοναχικός άνθρωπος του Θεού

-Ταξί! Ταξί!

-Παρακαλώ...
-Γωνία 32^ης και 25^ης στο Χάρλεμ
-Μάλιστα...

Η θολούρα στο κεφάλι μου τις τελευταίες μέρες όλο και χειροτερεύει. Το μυαλό μου βομβαρδίζεται συνεχώς από αναμνήσεις και σκέψεις. Σκόρπιες μεταξύ τους. Χωρίς κάποια ροή, χωρίς κάποια λογική συνέχεια. Αλλά δεν θα έπρεπε να με ανησυχεί. Αυτή η τρικυμία στο μυαλό μου υπάρχει χρόνια τώρα, πότε χειρότερη, πότε πολύ χειρότερη. Αυτή είναι που με οδήγησε στην χρόνια αϋπνία, και αποφάσισα να αρχίσω να δουλεύω σαν ταξιτζής. Πάντα σε νυχτερινή βάρδια. Και πάντα στις πιο άσχημες γειτονιές της Νέας Υόρκης. Και έχω γίνει μάρτυρας της απόλυτης απαξίωσης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της παντελούς έλλειψης σεβασμού στο κάθε άτομο, του αρρωστημένου ατομικισμού με στόχο τις ποταπές απολαύσεις, της ολοκληρωτικής αδιαφορίας για την αυτοεκτίμηση των άλλων προκειμένου να επιτευχθούν επιδιώξεις φτηνές και βρώμικες.

Πλέον μπορώ να πω ότι αυτή η επιλογή δεν ήταν και τόσο καλή για την ψυχολογία μου. Πίστευα ότι είχα αφήσει την ασχήμια της ανθρωπότητας στο Βιετνάμ. Ότι πλέον δεν θα ξανασυναντούσα τόση δυστυχία, τόση κακία και φρίκη. Διαψεύστηκα. Η βρωμιά της Νέας Υόρκης είναι ασύγκριτη. Στεναχωριέμαι και εξοργίζομαι ταυτόχρονα παρατηρώντας τις ίδιες εικόνες κάθε βράδυ. Κάποιος πρέπει να σταθεί στο ύψος του και να πει «τέρμα!» Παντού γύρω μου, βλέπω νταβατζήδες που εκμεταλλεύονται και δέρνουν φτωχές κοπέλες, πρεζόνια σε κατάσταση ζωντανής σήψης και εμπόρους ναρκωτικών να επιδεικνύουν τα ματωμένα λεφτά τους. Όλοι αυτοί μπαίνουν μέσα στο ταξί. Και εγώ μετά πρέπει να καθαρίσω τους εμετούς των ναρκωμανών και τα σπέρματα των πορνόγερων που πληρώνουν νέα κορίτσια για να εκτονώσουν πάνω τους όλα τα απωθημένα τους. Και όλοι αυτοί συμπεριφέρονται σαν να μην υπάρχω καν.

Ίσως να έχουν δίκιο τελικά. Αναρωτιέμαι πραγματικά ποια είναι η απόδειξη της ύπαρξης μου. Είμαι ένας μοναχικός τύπος που δουλεύει μέσα στον βούρκο της πόλης, σχολάει, πάει σπίτι του και μετά ξανά η ίδια διαδικασία. Ο θάνατος μου πλησιάζει μέρα με τη μέρα χωρίς να συμβαίνει τίποτα το αξιοσημείωτο, κάτι που να δικαιώνει την μοίρα για το δώρο που μου έδωσε, τη ζωή.
Η μοναξιά με ακολουθεί σε όλη μου τη ζωή, παντού, σε μπαρ, σε αυτοκίνητα. Παντού!  Δεν υπάρχει διέξοδος.  Είμαι ο μοναχικός άνθρωπος του θεού. Η μοναξιά είναι που με αφήνει απροστάτευτο στην ασχήμια των δρόμων. Που με κάνει να νοιώθω ασήμαντος, άχρηστος ανίκανος να δώσω ένα νόημα στη ζωή μου. Να μπορέσω να κάνω έναν άνθρωπο ευτυχισμένο. Μια γυναίκα.

Βρέθηκα πρόσφατα κοντά στο να το πετύχω. Την παρατηρούσα και την θαύμαζα για μέρες ολόκληρες. Φαινόταν τόσο όμορφη. Όμως και τόσο μόνη, ενώ απαντούσε με προκατασκευασμένες προτάσεις στα τηλέφωνα του γραφείου της. Δούλευε στην προεκλογική εκστρατεία ενός πολιτικού. Έχω σημαντικές αμφιβολίες για την αγνότητα των προθέσεων του. Ίσως αυτό προκαλείται από τη ζήλεια μου προς το πρόσωπο του, διότι αυτή έδειχνε να τον θαυμάζει. Ίσως γιατί θεωρώ αυτόν υπεύθυνο για την εργασιομανία που προκαλεί την μοναχικότητα της. Παρ’όλα αυτά  πίστευα πραγματικά ότι εγώ θα ήμουν αυτός που θα την έκανε ευτυχισμένη. Που θα την απεγκλώβιζε από του κλουβί της. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να μου επιτρέψει αυτή να προσπαθήσω. Βρήκα το θάρρος και την πλησίασα. Όσο γελοία και αν ήταν η αφορμή, κατάφερα να την πείσω ότι αξίζω μια ευκαιρία. Με ψυχολόγησε με τους στίχους ενός τραγουδιού, του “The Pilgrim” του Κρις Κριστόφερσον.

“He's a walking contradiction, partly truth and partly fiction,
Taking every wrong direction on his lonely way back home.”

Δυστυχώς όμως στο πρώτο μας ραντεβού δεν το χειρίστηκα πολύ καλά. Και από τότε αρνείται να με δει και να με ακούσει. Πιστεύω ότι με έκρινε πολύ αυστηρά. Από ότι φαίνεται ήταν και αυτή σαν όλες τις άλλες. Συμβιβασμένη με την κόλαση που της έμαθαν να ζει. Και αποφασισμένη να πεθάνει σε αυτή. Τις ανθοδέσμες που μου επέστρεψε τις έβαλα φωτιά. Μαζί τους έκαψα και τις ελπίδες μου για μια ομορφότερη ζωή. Πλέον αρχίζω να αντιλαμβάνομαι ποιος είναι ο πραγματικός σκοπός της ύπαρξης μου.

Μια ακόμα γυναίκα πρωταγωνιστεί στις σκέψεις μου τον τελευταίο καιρό. Ένα κοριτσι έφηβο που εκπορνευέται για χάρη ενός καριόλη νταβατζή που την εκμεταλλεύεται πουλώντας την ψεύτικη αγάπη και πρέζα. Μπήκε στο ταξί μου τις προάλλες κλαίγοντας. Μου ζήτησε να την βοηθήσω να ξεφύγει από αυτή τη σαπίλα. Ο νταβατζής την άρπαξε, την έβρισε και με πλήρωσε. Τα λεφτά του δεν τα έχω χρησιμοποιήσει ακόμη. Την ξανασυνάντησα πριν λίγες μέρες, παριστάνοντας τον πελάτη στον νταβατζή της και τον ιδιοκτήτη του μπουρδέλου. Γλοιώδεις τύποι. Ο πάτος της ανθρωπότητας. Εκείνη δεν θυμόταν τίποτα ή έκανε πως δεν θυμόταν. Πήγε να μου προσφέρει τις «υπηρεσίες» της. Για λίγα δέκατα του δευτερολέπτου η μοναξιά μου υπερίσχησε της συνείδησης μου. Ευτυχώς προτού γίνει ότιδήποτε που θα με έκανε να μισήσω το εαυτό μου παραπάνω, της το ξέκοψα. Υποσχέθηκα ότι θα την βοηθήσω. Και αυτό θα κάνω. Αύριο κιόλας. Το έχω αποφασίσει. Θα της δώσω τα λεφτά που άσκοπα μαζεύω από την δουλειά για να γυρίσει στους γονείς της και να κάνει ένα νέο ξεκίνημα. Εξοπλίστηκα και προετοιμάστηκα κατάλληλα.  Αφού πρώτα σκοτώσω τον πολιτικό, ύστερα θα αναλάβω τους νταβατζήδες. 

-Φτάσαμε κύριε
-Τι χρωστάω;
- 8 δολάρια και 35 σεντς
- Ορίστε καλό ξημέρωμα

Τελειώνει η βάρδια μου. Πρέπει να επιστρέψω το ταξί στο γκαράζ. Ανυπομονώ για την αυριανή μέρα. Είναι η μέρα που θα προσφέρω κάτι πραγματικά ουσιαστικό, που θα συνεισφέρω στην ευτυχία κάποιων ψυχών. Είναι η μέρα που η ανούσια ζωή μου θα αποκτήσει νόημα. Και θα φροντίσω η μέρα αυτη να είναι και η τελευταία μου...

«Ολόκληρη η θεώρηση της ζωής μου, βασίζεται πλέον στην πεποίθηση ότι η μοναξιά, πέρα από ένα σπάνιο και αξιοπερίεργο φαινόμενο, αποτελεί το κεντρικό και αναπόφευκτο γεγονός της ανθρώπινης ύπαρξης.»  “God’s Lonely Man”, Thomas Wolfe. 

1η Δημοσίευση: Balaoritou Street