Εμπρός (ή) Πίσω

Μέσα στον πανικό που γίνεται τις τελευταίες μέρες με πολύ σοβαρές καταγγελίες για τον χώρο του θεάματος, κάνουν την εμφάνιση τους και άλλες ειδήσεις οι οποίες μπορεί σε αρκετούς να φαίνονται δευτερεύουσες. Αυτές έχουν να κάνουν με κυβερνητικές αποφάσεις σχετικά με δύο τομείς της κοινωνίας μας, που παίζουν καθοριστικό ρόλο στη μελλοντική πρόοδο της. Την Παιδεία και την Τέχνη.

Στον τομέα της παιδείας, η κυβέρνηση έχει αποφασίσει, μεταξύ άλλων, τη δημιουργία πανεπιστημιακής αστυνομίας. Μετά τη διεθνή ξεφτίλα που αναγκάστηκε ολόκληρη Οξφόρδη να δηλώσει επίσημα ότι «ξέρετε, εμείς δεν έχουμε αστυνομία στο ίδρυμα μας» είναι πλέον ξεκάθαρο ότι η δημιουργία του συγκεκριμένου σώματος έχει δύο στόχους. Έναν πρακτικό και ένα συμβολικό. Ο πρακτικός είναι η πατροπαράδοτη νεοελληνική τακτική του βολέματος, διότι γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά ποιοι θα απαρτίζουν την πανεπιστημιακή αστυνομία, αν τελικά αυτή υπάρξει. Ο  συμβολικός είναι να δώσουν ένα χτύπημα στον κοινωνικό χώρο, που παραδοσιακά διεκδικεί κάτι καλύτερο για το μέλλον.

Ίσως σε μία ιδεατή χώρα, με μία ιδεατή κυβέρνηση και μία ιδεατή αστυνομία το μέτρο της πανεπιστημιακής αστυνομίας να μην είχε τόσο αρνητικό αντίκτυπο στη διάδοση των ιδεών που υπάρχουν, όσο αυτό που θα έχει με την παρούσα χώρα, την παρούσα κυβέρνηση και την παρούσα αστυνομία. Η εγκληματικότητα όμως που όντως υπάρχει και σε κάποια πανεπιστήμια δεν θα παταχθεί χτυπώντας τους φοιτητές αλλά συλλαμβάντας τους εγκληματίες. Αυτούς που πολλές φορές περπατάνε δίπλα από αστυνομικούς προτού μπούνε στα πανεπιστήμια, όπως έχω δει με τα ίδια μου τα μάτια στη Θεσσαλονίκη.

Ο άλλος τομέας που αποτελεί υπό στόχευση, είναι η Τέχνη. Η χώρα μας έχει τεράστια παράδοση στο αποκαλούμενο κοινωνικό τραγούδι, που σατυρίζει και επικρίνει τα αντίστοιχα κακώς κείμενα. Η κυβέρνηση λοιπόν ψηφίζει σήμερα ένα νόμο, ο οποίος θα διώκει τα έργα τέχνης του οπτικοακουστικού τομέα τα οποία θα μπορούν να παροτρύνουν τους ανθρώπους να προβούν σε ανατρεπτικές πράξεις. Ένας ξεκάθαρος νόμος λογοκρισίας λοιπόν, μια και ο καθένας μπορεί να φανταστεί τα κριτήρια του πότε κάτι θα χαρακτηρίζεται «τρομοκρατικό» και «επικίνδυνο». Και εννοείται πως αντίστοιχους νόμους έχουμε να δούμε από την εποχή της Χούντας.

Είναι ξεκάθαρο ότι και οι δύο προαναφερόμενες στοχεύσεις αποτελούν μέρος της τακτκής, «των φρονίμων τα παιδιά, πριν πεινάσουν, μαγειρεύουν». Βρισκόμαστε προ των πυλών της «λυπητερής» για την αδιανόητη ζημιά που έχει προκληθεί στην παγκόσμια (και άρα και στην Ελληνική) οικονομία. Και τον λογαριασμό αυτόν πρέπει να τον πληρώσουν οι λαοί, όπως παραδοσιακά γίνεται. Έτσι, η τωρινή κυβέρνηση αφού πέτυχε τον απόλυτο έλεγχο των δημοφιλών τηλεοπτικών και έντυπων ΜΜΕ, ώστε να ελέγχει το συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας μας το οποίο χορταίνει με κιτς πατριωτισμό, θρησκοληψία και ρουσφέτια, προσπαθεί τώρα με τον περιορισμό της διάδοσης των ιδεών που λαμβάνει χώρα στην Τέχνη και στην Παιδεία, να πετύχει τον μεγαλύτερο στόχο της. Τον εκλεγμένο και άρα ξεπλυμένο ολοκληρωτισμό, παραδειγματιζόμενοι από τύπους σαν τον Ορμπάν και τον Ερντογάν.

Όμως οι κοινωνίες και η πρόοδος τους, δεν καθορίζονται αποκλειστικά από τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Και αυτό παρατηρείται τώρα, που ενώ έχουμε μία πολιτική ηγεσία που σπρώχνει την χώρα προς το παρελθόν, παράλληλα γιγαντώνεται ένα κίνημα, πείτε το και «ελληνικό #metoo», το οποίο με τις καταγγελίες για τις διάφορες κακοποιητικές συμπεριφορές, ωθεί την κοινωνία μας προς ένα καλύτερο μέλλον. Δεν είναι πρωτόγνωρο, είναι χαρακτηριστικό όλων των κοινωνιών να παρακινούνται από αντίρροπες δυνάμεις. Αλλά είναι γεγονός ότι την παρούσα στιγμή βρισκόμαστε μπροστά σε ένα μεταίχμιο. Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να διαλέξουμε μέσω της καλλιέργειας και της έκφρασης μας, σε ποια από τις δύο κατευθύνσεις θα κινηθούμε. Εμπρός ή πίσω. Στο παρελθόν ή στο μέλλον.

Πηγή εικόνας: Σπούτνικ Magazine