Intro για το νούμερο 9

Πάντοτε μου άρεσε να παρομοιάζω πράγματα. Όχι να ταυτοποιώ, αλλά να βρίσκω κάτι κοινό ανάμεσα σε τελείως  διαφορετικές έννοιες, ιστορίες και καταστάσεις. Πραγματικά με εξιτάρει το ενδεχόμενο γύρω από τη ζωή και την ύλη, να υπάρχει ένας έστω και χαοτικός κανόνας, μία ακολουθία, ένας σκελετός, ένα θεμέλιο πάνω ή γύρω από το οποίο δημιουργούνται όλα.

Σε μία από αυτές τις αμπελοφιλοσοφικές μου αναζητήσεις,  δημιουργήθηκε μέσα στο κεφάλι μου η ιδέα ότι η δομή του ανθρώπινου μυαλού θα μπορούσε να θεωρηθεί και να παρομοιαστεί με τη δομή μίας κατοικίας. Όπως ένα σπίτι που μοιράζεται σε χώρους με διαφορετική λειτουργικότητα ο καθένας, έτσι και το μυαλό μας έχει τα μέρη του. Όπως στο σπίτι υπάρχει η κουζίνα στην οποία ετοιμάζουμε την τροφή μας έτσι ώστε να μπορέσουμε να επιβιώσουμε, έτσι υπάρχει και ένα μέρος στο μυαλό μας που δημιουργούμε μέσα του την καθημερινή του τροφή, την αναπόφευκτη ρουτίνα των σκέψεων μας. Όπως σε ένα σπίτι υπάρχει η τουάλετα και το μπάνιο, στην οποία αποβάλλουμε ότι μας βαραίνει και φροντίζουμε την καθαριότητα μας, έτσι και στο μυαλό μας υπάρχει ένα μέρος στο οποίο φροντίζουμε την υγιεινή του, έτσι ωστέ να μπορούμε να πορευόμαστε μαζί του στη ζωή χωρίς να το σιχαινόμαστε. Όπως σε ένα σπίτι υπάρχει η κρεβατοκάμαρα στην οποία ξεκουραζόμαστε και απολαμβάνουμε στιγμές, έτσι και στο μυαλό υπάρχει ένα μέρος που το επισκεπτόμαστε όταν θέλουμε να το απελευθερώσουμε από ότι το ταλαιπωρεί και να μπορέσουμε να απολαύσουμε τις ομορφιές της ζωής και του ίδιου το μυαλού.

Όμως δεν είναι όλα τα σπίτια ίδια. Κάποια έχουν υπόγειο, κάποια άλλα έχουν σοφίτα. Κάποια και τα δύο. Τα δύο αυτά μέρη ενός σπιτιού έχουν ένα κοινό στοιχείο. Και τα δύο τα επισκεπτόμαστε σπανιότερα συγκριτικά με τα υπόλοιπα. Έτσι και στο μυαλό υπάρχουν κάποια απόμερα μέρη τα οποία οι άνθρωποι σπάνια τα επισκεπτόμαστε. Επίσης και τα δύο μέρη συνοδεύονται από μία αμυδρή αίσθηση φόβου όταν τα πλησιάζουμε. Κάποιοι επιλέγουν να κατέβουν στα υπόγεια όταν θελήσουν να ψάξουν κάτι. Κάποιοι άλλοι όμως θα θελήσουν να ανεβουν στη σοφίτα. Σπάνια θα βρουν κάτι άμεσα χρηστικό. Και όμως η επίσκεψη τους εκεί δεν θα περάσει ανεκμετάλλευτη. Κάτι θα βρουν εκεί ίσως θα είναι παλιά αντικείμενα, τις αναμνήσεις τους, ίσως θα βρουν άλλα πράγματα τα οποία δεν θυμόντουσαν καν ότι τα είχαν, που είχαν ξεχάσει την ανάγκη που τα είχαν αυτά, τη διάθεση για ζωή και όχι για στείρα επιβίωση. Και με το τέλος της επίσκεψης τους, οι σκέψεις και τα συναισθήματα που θα τους έχουν γεννηθεί, θα τους συντροφεύουν κατά την περιπλάνηση τους και στα υπόλοιπα μέρη του σπιτιού.

Κάπως έτσι και εγώ τη σοφίτα του μυαλού μου την επισκέπτομαι συχνά, διότι απλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, υπάρχει και εφόσον υπάρχει θα είναι ανώφελη υποκρισία να την αγνοώ. Και είναι μεγάλη αυτή η σοφίτα, η παρουσία μου πολλές φορές δεν είναι αρκετή για να την γεμίσει. Για αυτό θα μου είναι ευχάριστο να αράξουμε λίγο εδώ πέρα παρέα. Πιστεύω θα είναι όμορφο ή τουλάχιστον, ενδιαφέρον.

Υ.Γ. Το παραπάνω κείμενο είναι ένα καλωσόρισμα στον χώρο που θα δημοσιεύονται παλιότερα και καινούρια κείμενα μου πέρα από τη συμμετοχή σε άλλα ομαδικά site ή blog. Το τραγούδι που προφανώς το συνοδεύει δεν έχει κάποια θεματική σχέση, είναι απλά μία πανέμορφη για μένα σύνθεση, έτσι για το "καλώς ήρθατε".