Συνηθίζουμε να χωρίζουμε την ανθρώπινη ζωή σε εποχές. Σε
περιόδους. Λέμε για τα παιδικά μας χρόνια, τα σχολικά, εμείς οι άντρες το
φανταριλίκι μας, τα ελεύθερα χρόνια, μετά στην φουλ ενήλικη ζωή με οικογένειες
και παιδιά, έπειτα στην σύνταξη και τέλος κάτω από τα κυπαρίσια. Η τελευταία είναι η μόνη που δεν θυμόμαστε
εμείς οι ίδιοι.
Σκόπιμα όμως δεν ανέφερα τα χρόνια αυτά, που οι περισσότεροι αποκαλούν τα «καλύτερα χρόνια της ζωής μου». Ναι μιλάω για την φοιτητική μας ζωή. Ειδικά για εμάς που τη ζήσαμε πολλά χιλιόμετρα μακρυά από την οικογένεια μας. Στιγμές και εμπειρίες πολλές. Άπειρες. Καλές και κακές.
Και κάποια στιγμή όλα αυτά φτάνουν στο τέλος τους και μπαίνουμε στην μεταβατική φάση για την επόμενη περίοδο. Για εμένα προσωπικά, αυτή η φοιτητική ζωή έληξε ουσιαστικά πριν 4 χρόνια που ξενοίκιασα από την πόλη που σπούδαζα για να επιστρέψω στην Θεσσαλονίκη. Επίσημα έληξε στην ορκωμοσία μου πριν λίγες μέρες. Φυσιολογικά για έναν υπεραναλυτικό μαλάκα σαν εμένα ήταν να σκεφτώ, να κάνω μια σύνοψη του τι έζησα όλα αυτά τα χρόνια και του τι κέρδισα. Αρνητικά και θετικά. Διότι όλες οι εμπειρίες στη ζωή κέρδος είναι.
Αυτό που κέρδισα αυτά τα 4+4 χρόνια των φοιτητικών μου χρόνων δεν είναι μόνο οι αναμνήσεις, οι εμπειρίες, τα μαθήματα της ζωής γενικότερα. Είναι ότι απέκτησα μέσα σε όλη αυτή τη διαδικασία κάποιους συγκεκριμένους μου δικούς μου ανθρώπους. Τέσσερις δικούς μου ανθρώπους. Γιατί μόνο έτσι μπορώ να χαρακτηρίσω έναν που μπορεί να έχω να τον δω ένα χρόνο, να έχω να μιλήσω μαζί του γενικότερα μήνες, και με το που βρισκόμαστε να ξερνάμε εκατέρωθεν τις βαθύτερες μας σκέψεις και συναισθήματα, τις πιο προσωπικές μας στιγμές και ιστορίες, χωρίς τον παραμικρό φόβο, οποιασδήποτε παρεξήγησης, κακόπιστης κριτικής, αδιαφορίας κ.τ.λ.
Κάθε τόσο βρισκόμαστε κάποια μέλη αυτής της ΠΑΡΕΑΣ και κάνουμε κάποια reunion. Όποτε βολέψει και βρούμε χρόνο και χώρο από τις υποχρεώσεις μας. Αλλά πριν λίγες μέρες επιτέλους μετά από τόσα χρόνια βρεθήκαμε ολόκληρη η πεντάδα μαζί. Έχοντας κιόλας την τελειότερη αφορμή. Την ορκωμοσία των τριών, και την παραλαβή του πτυχίου από τον τέταρτο. Ο πέμπτος ήταν πιο τσακαλάκι, είχε πάρει το πτυχίο νωρίτερα. Θα ήθελα να περιγράψω λεπτομερώς το τι συνέβη στην τελετή και στο τραπέζι αργότερα. Νομίζω όμως ότι δεν μπορώ να βρω τα κατάλληλα λόγια για να αποτυπώσω και να μην υποτιμήσω τις στιγμές που ζήσαμε τη μέρα αυτή. Θα αρκεστώ απλά στο να αναφέρω ότι παρελθόν, παρόν και μέλλον γίνανε ένα. Βαδίσανε μάζι στη κυματομορφή του χώρου και του χρόνου(για να μην ξεχνάμε και τη σχολή-επιστήμη που μας γνώρισε). Τι και αν είχαμε γύρω μας γονείς και φίλους; Η μέρα αυτή ήταν δικιά μας. Γιορτάζαμε τα φοιτητικά μας χρόνια όπως είχε προβλέψει μια μέρα πριν ένας από εμάς. Και γιορτή για μας σημαίνει πολλά πράγματα. Κοινές αναμνήσεις, κοινός ενθουσιασμός, κοινά όνειρα. Και πολύ αλκοόλ. Όλα μαζί ταυτόχρονα. Έτσι έχουμε μάθει.
Σκόπιμα όμως δεν ανέφερα τα χρόνια αυτά, που οι περισσότεροι αποκαλούν τα «καλύτερα χρόνια της ζωής μου». Ναι μιλάω για την φοιτητική μας ζωή. Ειδικά για εμάς που τη ζήσαμε πολλά χιλιόμετρα μακρυά από την οικογένεια μας. Στιγμές και εμπειρίες πολλές. Άπειρες. Καλές και κακές.
Και κάποια στιγμή όλα αυτά φτάνουν στο τέλος τους και μπαίνουμε στην μεταβατική φάση για την επόμενη περίοδο. Για εμένα προσωπικά, αυτή η φοιτητική ζωή έληξε ουσιαστικά πριν 4 χρόνια που ξενοίκιασα από την πόλη που σπούδαζα για να επιστρέψω στην Θεσσαλονίκη. Επίσημα έληξε στην ορκωμοσία μου πριν λίγες μέρες. Φυσιολογικά για έναν υπεραναλυτικό μαλάκα σαν εμένα ήταν να σκεφτώ, να κάνω μια σύνοψη του τι έζησα όλα αυτά τα χρόνια και του τι κέρδισα. Αρνητικά και θετικά. Διότι όλες οι εμπειρίες στη ζωή κέρδος είναι.
Αυτό που κέρδισα αυτά τα 4+4 χρόνια των φοιτητικών μου χρόνων δεν είναι μόνο οι αναμνήσεις, οι εμπειρίες, τα μαθήματα της ζωής γενικότερα. Είναι ότι απέκτησα μέσα σε όλη αυτή τη διαδικασία κάποιους συγκεκριμένους μου δικούς μου ανθρώπους. Τέσσερις δικούς μου ανθρώπους. Γιατί μόνο έτσι μπορώ να χαρακτηρίσω έναν που μπορεί να έχω να τον δω ένα χρόνο, να έχω να μιλήσω μαζί του γενικότερα μήνες, και με το που βρισκόμαστε να ξερνάμε εκατέρωθεν τις βαθύτερες μας σκέψεις και συναισθήματα, τις πιο προσωπικές μας στιγμές και ιστορίες, χωρίς τον παραμικρό φόβο, οποιασδήποτε παρεξήγησης, κακόπιστης κριτικής, αδιαφορίας κ.τ.λ.
Κάθε τόσο βρισκόμαστε κάποια μέλη αυτής της ΠΑΡΕΑΣ και κάνουμε κάποια reunion. Όποτε βολέψει και βρούμε χρόνο και χώρο από τις υποχρεώσεις μας. Αλλά πριν λίγες μέρες επιτέλους μετά από τόσα χρόνια βρεθήκαμε ολόκληρη η πεντάδα μαζί. Έχοντας κιόλας την τελειότερη αφορμή. Την ορκωμοσία των τριών, και την παραλαβή του πτυχίου από τον τέταρτο. Ο πέμπτος ήταν πιο τσακαλάκι, είχε πάρει το πτυχίο νωρίτερα. Θα ήθελα να περιγράψω λεπτομερώς το τι συνέβη στην τελετή και στο τραπέζι αργότερα. Νομίζω όμως ότι δεν μπορώ να βρω τα κατάλληλα λόγια για να αποτυπώσω και να μην υποτιμήσω τις στιγμές που ζήσαμε τη μέρα αυτή. Θα αρκεστώ απλά στο να αναφέρω ότι παρελθόν, παρόν και μέλλον γίνανε ένα. Βαδίσανε μάζι στη κυματομορφή του χώρου και του χρόνου(για να μην ξεχνάμε και τη σχολή-επιστήμη που μας γνώρισε). Τι και αν είχαμε γύρω μας γονείς και φίλους; Η μέρα αυτή ήταν δικιά μας. Γιορτάζαμε τα φοιτητικά μας χρόνια όπως είχε προβλέψει μια μέρα πριν ένας από εμάς. Και γιορτή για μας σημαίνει πολλά πράγματα. Κοινές αναμνήσεις, κοινός ενθουσιασμός, κοινά όνειρα. Και πολύ αλκοόλ. Όλα μαζί ταυτόχρονα. Έτσι έχουμε μάθει.
Ήρθε κάποια στιγμή η ώρα του αποχωρισμού. Προσωρινού όμως.
Αυτό είναι σίγουρο. Μπορεί να μην ξαναεπικοινωνήσουμε για παραπάνω από 10 λεπτά
μέχρι και το επόμενο re-μαλο-union. Έτσι αποκαλούμε τις συναντήσεις
μας. Ξέρουμε και οι 5 ότι υπάρχουμε ο ένας για τον άλλον. Στο μυαλό μας. Στην
καρδιά μας. Στην ζωή μας. Διότι το μεγαλείο της ζωής βρίσκεται στις στιγμές που
οι άνθρωποι νοιώθουν πραγματικά κοντά ο ένας στον άλλον. Και ευτυχώς για τον
καθένας από μας τους πέντε, γνωρίζουμε ότι έχουμε άλλους τέσσερις ανθρώπους να
στέκονται πραγματικά δίπλα μας. Για πάντα...
Πρώτη Δημοσίευση: Balaoritou Street
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου