Το όνομα αυτής της σελίδας είναι «Ο Ζηλωτής».
Πέρα από όλους τους άλλους λόγους που με έκαναν να καταλήξω σε αυτό το
ψευδώνυμο και αναφέρονται εδώ, ένας ακόμα που συμπεριλαμβάνεται και
αυτός εκεί μέσα, ήταν η ετυμολογία της λέξης. Συγκεκριμένα αναφέρω:
«Αλλά το πιο σημαντικό στοιχείο στην λέξη «Ζηλωτής» που με έκανε να την υιοθετήσω σαν ψευδώνυμο, είναι η ίδια της η ετυμολογία. Προέρχεται από τη λέξη «Ζήλος» που σημαίνει πάθος, θέληση. Έτσι λοιπόν ο Ζηλωτής είναι αυτός που πορεύεται στη ζωή με όπλο, τον ζήλο του.
Και όντως δεν έλεγα ψέμματα. Έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να παλεύει με λύσσα για να πετύχει έναν στόχο, ένα όραμα κάτι που έχει καρφωθεί στον χώρο του μυαλού που είναι αφιερωμένος στο μέλλον.
Τον ζήλο τον χρησιμοποιούσα σε οτιδήποτε. Δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να ασχολείται πραγματικά με κάτι ή με κάποιον που τον άφηνε αδιάφορο. Και στους τομείς που είχαν να κάνουν αποκλειστικά με τον εαυτό μου και το αποτέλεσμα τους εξαρτώταν σε συντριπτικό ποσοστό από μένα, τις περισσότερες φορές δικαιωνόμουν, εκτός από κάποιες φορές που οι περιστάσεις και ο παράγοντας «τύχη» ήταν πολύ εναντίον της όποιας προσωπικής επιδίωξης μου. Έτσι ο ζήλος κατέληξε να είναι βασικότατο χαρακτηριστικό μου και «όπλο» μου κατά την εξέλιξη της ζωής μου.
Παρ’ όλα αυτά, υπήρχε ένας τομέας στη ζωή μου, που χωρίς να το έχω αντιληφθεί ιδιαίτερα μέχρι πρόσφατα, ο ζήλος, ο αγώνας και η προσπάθεια δεν είχαν εφαρμογή ούτε μπορούσαν να επηρεάσουν και να προκαλέσουν έναν θεμιτό αποτέλεσμα. Οι ανθρώπινες σχέσεις.
Οποιουδήποτε τύπου ανθρώπινες σχέσεις, ή απόπειρες αυτών, και αν σκεφτώ που υπήρξαν στον βίο μου μέχρι τώρα το πιο κοινό στοιχείο που μπορώ να θυμηθώ είναι ότι κάθε φορά που καταλάβαινα ότι έπρεπε να προσπαθήσω ή να πάρω πρωτοβουλία και το έκανα, τότε το αποτέλεσμα δεν ήταν καλό. Μπορώ να θυμηθώ πληθώρα περιπτώσεων, είτε φιλικών είτε ερωτικών, που αγωνίστηκα, συνειδητά, για να τις δημιουργήσω ή να τις διατηρήσω και το αποτέλεσμα ήταν απλούστατα να μην καταφέρω τίποτα. Ίσως κατάφερα να γίνω ενοχλητικός.
Αντίθετα στις λίγες ανθρώπινες σχέσεις, που έμειναν στέρεες και ζωντανές μέχρι και σήμερα, αυτό που θυμάμαι σχετικά με την εφαρμογή του ζήλου είναι ότι δεν χρησιμοποίησα καθόλου... ζήλο. Απλά συνέβησαν. Με συγκυριακές αφορμές, με καλή διάθεση έπειτα και τελικά με μένα να μην θυμάμαι ούτε μία στιγμή που χρειάστηκε να προσπαθήσω παραπάνω, να κάνω την υπέρβαση στις αρχές μου ή στον συναισθηματικό μου κόσμο. Απλά συνέβησαν, συμβαίνουν και πιστεύω θα συμβαίνουν.
Δεν υπήρξε κάποια τραγική αφορμή για να φτάσω σε αυτό το συμπέρασμα, τουλάχιστον όχι πρόσφατα, απλά έχω μάθει μελετώντας τον εαυτό μου, ότι για να αλλάξω στάση ζωής σε κάτι, χρειάζεται μία ιδέα να εκκολάπτεται σιγά-σιγά μέσα μου και μετά με μία αφορμή, όχι σημαντικότερη από αυτές που γέννησαν η καλλιέργησαν την απόφαση αυτή, απλά αλλάζω στάση.
Έπρεπε να φτάσω 29 χρονών για να οριστικοποιήσω μέσα μου την υποψία ότι τελικά δεν έχει νόημα να παλεύεις για άλλους ανθρώπους αν δεν στο έχουν ζητήσει πρώτα αυτοί με την ίδια τους τη συμπεριφορά. Φαντάζομαι δεν πρέπει να είμαι ιδιαίτερα περήφανος για αυτό. Δεν έχει να νόημα να διεκδικείς να μπεις στη ζωή κάποιου άλλου ατόμου ή να διατηρηθείς σε αυτή, αν δεν υπάρχει κάποια καλή προαίρεση προς το πρόσωπο σου. Δεν παίζει ρόλο. Οι άνθρωποι παίρνουν την απόφαση τους βασισμένοι ξεκάθαρα στα συναισθήματα τους τα οποία στη συντριπτική πλειοψηφία τους είναι ενδογενή και δεν μπορούν να επηρεαστούν από την οποιαδήποτε καλοπροαίρετη δική σου συμπεριφορά. Μπορεί με αυτήν να κερδίσεις κάποια προσωρινή εκτίμηση ή αναγνώριση ή και κάποια παράταση αλλά στο τέλος το αποτέλεσμα θα είναι ίδιο.
Δεν πείθονται, ούτε μεταπείθονται οι άνθρωποι. Και ο χρόνος, όντας ο μεγαλύτερος κριτής της αλήθειας, το αποδεικνύει. Δεν τους κατηγορώ. Πολύ πιθανόν να έχω κάνει και εγώ το ίδιο αν και για να πω την αλήθεια δεν θυμάμαι κάτι ανάλογο. Δηλαδή να βλέπω κάποιον να προσπαθεί να με κερδίσει ή να με διατηρήσει και να μην το εκτιμώ. Αλλά από την άλλη ίσως ούτε και εμένα με θυμούνται.
Και αν πιάσω το μυαλό μου να αναρωτιέται τι χρειάζεται να κάνω για να έχω ευτυχείς ανθρώπινες σχέσεις στο μέλλον, η απάντηση μου είναι θα είναι άμεση και θα είναι αυτή:
Τίποτα. Απλά θα είμαι ο εαυτός μου και εύχομαι να υπάρξω αρκετά κωλόφαρδος ώστε κάποιοι να τον ανεχτούν ή να συνεχίσουν να τον ανέχονται.
«Αλλά το πιο σημαντικό στοιχείο στην λέξη «Ζηλωτής» που με έκανε να την υιοθετήσω σαν ψευδώνυμο, είναι η ίδια της η ετυμολογία. Προέρχεται από τη λέξη «Ζήλος» που σημαίνει πάθος, θέληση. Έτσι λοιπόν ο Ζηλωτής είναι αυτός που πορεύεται στη ζωή με όπλο, τον ζήλο του.
Και όντως δεν έλεγα ψέμματα. Έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να παλεύει με λύσσα για να πετύχει έναν στόχο, ένα όραμα κάτι που έχει καρφωθεί στον χώρο του μυαλού που είναι αφιερωμένος στο μέλλον.
Τον ζήλο τον χρησιμοποιούσα σε οτιδήποτε. Δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να ασχολείται πραγματικά με κάτι ή με κάποιον που τον άφηνε αδιάφορο. Και στους τομείς που είχαν να κάνουν αποκλειστικά με τον εαυτό μου και το αποτέλεσμα τους εξαρτώταν σε συντριπτικό ποσοστό από μένα, τις περισσότερες φορές δικαιωνόμουν, εκτός από κάποιες φορές που οι περιστάσεις και ο παράγοντας «τύχη» ήταν πολύ εναντίον της όποιας προσωπικής επιδίωξης μου. Έτσι ο ζήλος κατέληξε να είναι βασικότατο χαρακτηριστικό μου και «όπλο» μου κατά την εξέλιξη της ζωής μου.
Παρ’ όλα αυτά, υπήρχε ένας τομέας στη ζωή μου, που χωρίς να το έχω αντιληφθεί ιδιαίτερα μέχρι πρόσφατα, ο ζήλος, ο αγώνας και η προσπάθεια δεν είχαν εφαρμογή ούτε μπορούσαν να επηρεάσουν και να προκαλέσουν έναν θεμιτό αποτέλεσμα. Οι ανθρώπινες σχέσεις.
Οποιουδήποτε τύπου ανθρώπινες σχέσεις, ή απόπειρες αυτών, και αν σκεφτώ που υπήρξαν στον βίο μου μέχρι τώρα το πιο κοινό στοιχείο που μπορώ να θυμηθώ είναι ότι κάθε φορά που καταλάβαινα ότι έπρεπε να προσπαθήσω ή να πάρω πρωτοβουλία και το έκανα, τότε το αποτέλεσμα δεν ήταν καλό. Μπορώ να θυμηθώ πληθώρα περιπτώσεων, είτε φιλικών είτε ερωτικών, που αγωνίστηκα, συνειδητά, για να τις δημιουργήσω ή να τις διατηρήσω και το αποτέλεσμα ήταν απλούστατα να μην καταφέρω τίποτα. Ίσως κατάφερα να γίνω ενοχλητικός.
Αντίθετα στις λίγες ανθρώπινες σχέσεις, που έμειναν στέρεες και ζωντανές μέχρι και σήμερα, αυτό που θυμάμαι σχετικά με την εφαρμογή του ζήλου είναι ότι δεν χρησιμοποίησα καθόλου... ζήλο. Απλά συνέβησαν. Με συγκυριακές αφορμές, με καλή διάθεση έπειτα και τελικά με μένα να μην θυμάμαι ούτε μία στιγμή που χρειάστηκε να προσπαθήσω παραπάνω, να κάνω την υπέρβαση στις αρχές μου ή στον συναισθηματικό μου κόσμο. Απλά συνέβησαν, συμβαίνουν και πιστεύω θα συμβαίνουν.
Δεν υπήρξε κάποια τραγική αφορμή για να φτάσω σε αυτό το συμπέρασμα, τουλάχιστον όχι πρόσφατα, απλά έχω μάθει μελετώντας τον εαυτό μου, ότι για να αλλάξω στάση ζωής σε κάτι, χρειάζεται μία ιδέα να εκκολάπτεται σιγά-σιγά μέσα μου και μετά με μία αφορμή, όχι σημαντικότερη από αυτές που γέννησαν η καλλιέργησαν την απόφαση αυτή, απλά αλλάζω στάση.
Έπρεπε να φτάσω 29 χρονών για να οριστικοποιήσω μέσα μου την υποψία ότι τελικά δεν έχει νόημα να παλεύεις για άλλους ανθρώπους αν δεν στο έχουν ζητήσει πρώτα αυτοί με την ίδια τους τη συμπεριφορά. Φαντάζομαι δεν πρέπει να είμαι ιδιαίτερα περήφανος για αυτό. Δεν έχει να νόημα να διεκδικείς να μπεις στη ζωή κάποιου άλλου ατόμου ή να διατηρηθείς σε αυτή, αν δεν υπάρχει κάποια καλή προαίρεση προς το πρόσωπο σου. Δεν παίζει ρόλο. Οι άνθρωποι παίρνουν την απόφαση τους βασισμένοι ξεκάθαρα στα συναισθήματα τους τα οποία στη συντριπτική πλειοψηφία τους είναι ενδογενή και δεν μπορούν να επηρεαστούν από την οποιαδήποτε καλοπροαίρετη δική σου συμπεριφορά. Μπορεί με αυτήν να κερδίσεις κάποια προσωρινή εκτίμηση ή αναγνώριση ή και κάποια παράταση αλλά στο τέλος το αποτέλεσμα θα είναι ίδιο.
Δεν πείθονται, ούτε μεταπείθονται οι άνθρωποι. Και ο χρόνος, όντας ο μεγαλύτερος κριτής της αλήθειας, το αποδεικνύει. Δεν τους κατηγορώ. Πολύ πιθανόν να έχω κάνει και εγώ το ίδιο αν και για να πω την αλήθεια δεν θυμάμαι κάτι ανάλογο. Δηλαδή να βλέπω κάποιον να προσπαθεί να με κερδίσει ή να με διατηρήσει και να μην το εκτιμώ. Αλλά από την άλλη ίσως ούτε και εμένα με θυμούνται.
Και αν πιάσω το μυαλό μου να αναρωτιέται τι χρειάζεται να κάνω για να έχω ευτυχείς ανθρώπινες σχέσεις στο μέλλον, η απάντηση μου είναι θα είναι άμεση και θα είναι αυτή:
Τίποτα. Απλά θα είμαι ο εαυτός μου και εύχομαι να υπάρξω αρκετά κωλόφαρδος ώστε κάποιοι να τον ανεχτούν ή να συνεχίσουν να τον ανέχονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου