Τι γυρεύεις εσύ
εδώ πέρα; Ποιος σου είπε ότι είσαι ευπρόσδεκτος; Τι σε κάνει να το πιστεύεις
αυτό; Δεν σε προσκαλέσαμε. Πως σου φαίνεται η φάση, είδες φως και μπήκες; Και
στην τελική τι σου τράβηξε το ενδιαφέρον; Εδώ είμαστε ένας σωρός από ρημαγμένους,
κατεστραμμένους ανθρώπους, που οι ομόσταβλοι σου τους απεχθάνονται. Δεν έχεις
θέση εδώ πέρα. Δεν θέλεις να έχεις θέση εδώ πέρα. Κάνε μεταβολή και φύγε.
Εδώ που ήρθες, δεν είμαστε άνθρωποι της φάρας σου. Εδώ βρισκόμαστε οι κατατρεγμένοι, αυτοί που εξορίστηκαν από την φαινομενική τελειότητα, τύπων σαν εσένα. Είμαστε αυτοί που είτε τα σκάτωσαν στη ζωή τους, είτε η ζωή τους φέρθηκε σκατά, είτε και τα δύο. Και καθόμαστε εδώ απολαμβάνοντας και μοιραζόμενοι, τις πληγές, τους πόνους και τις λύπες. Ζωντανά μα ετοιμόρροπα ερείπια. Και είναι αλήθεια ότι μας αρέσει κατά βάθος.
Όχι τα βάσανα μας αυτά, καθεαυτά. Δεν είμαστε μαζοχιστές. Αλλά η ευκαιρία που γεννάται, μέσα από την εμπειρία αυτών, να τα μοιραστούμε και να τα ενώσουμε για λίγο. Έτσι ώστε να κάνουμε τις μοναξιές μας, στις οποίες έχουμε καταδικαστεί, από ξινές, γλυκόπικρες. Και είναι όμορφη αυτή η πικρή γλύκα ή η γλυκιά πίκρα που συνοδεύει την κατάποση των ατελειών μας, που χύνονται μέσα από τις ρωγμές μας, σαν ένας καταρράκτης φωτός με αποχρώσεις ηλιοβασιλεμάτος. Αυτές οι ρωγμές, είναι που μας δίνουν τη δυνατότητα να απολαύσουμε την ευτυχία του να γνωρίζεις έναν άλλο άνθρωπο.
Μην βιαστείς να μας πεις ρατσιστές. Όχι, δεν σε περιθωριοποιούμε για κάποια φυσικά σου χαρακτηριστικά. Ούτε σε αποφευγουμε διότι δεν έχεις το προνόμιο των ρωγμών. Όλοι το έχουν αυτό. Ναι, φιλαράκο, ακόμα και εσύ το έχεις, όσο και αν το αρνείσαι, όσο και αν προσπαθείς να το καμουφλάρεις με φράγκα, αμάξια, κοινωνικές σχέσεις και χαζοχαρούμενες φωτογραφίες στα social media. Εκεί είναι και η ουσιαστική διαφορά μας. Εσύ προσπαθεις να το κρύψεις με έναν τοίχο τελειότητας, ενώ εμείς έχουμε αποδεχτεί την ύπαρξη των ρωγμών μας, δεν τις κρύβουμε, το αντίθετο, περιμένουμε να βρούμε την κατάλληλη στιγμή και τους κατάλληλους ανθρώπους για να τις προβάλλουμε. Πολύ πιο διακριτικά βέβαια, από ότι εσύ διατυμπανίζεις τους τοίχους σου.
Ενώ εσύ, έχεις χτίσει όλους αυτούς τους τοίχους, για να μη δει κανένας τις ρωγμές σου και έτσι να μην κινδυνεύσεις να περιθωριοποιηθείς. Έχεις κλειδώσει τον εαυτό σου, τους πόνους σου και όλα αυτά που σε τρώνε και νομίζεις ότι αποκλείοντας τα εκεί, θα είσαι ασφαλής. Ότι κανείς ποτέ δεν θα καταλάβει, ότι έχεις ρωγμές, αδυναμίες. Διότι στον κόσμο που θέλεις να γίνεις μέρος του και μάλλον δεν τα καταφέρνεις πολύ καλά για να περιφέρεσαι τώρα στα λημέρια μας, δεν συγχωρούν τις ρωγμές. Τις εκμεταλλεύονται για να χύσουν το δηλητήριο τους και να σε χτυπήσουν στο εσωτερικό τους, υποκρινόμενοι ότι αυτοί πίσω από τους δικούς τους γυαλιστερούς τοίχους, δεν κρύβουν τίποτα. Προτιμούν να δηλώνουν κενοί. Και εσύ προτίμησες το ίδιο. Γιατί; Για να έχεις έναν ποιο καλαίσθητο τοίχο να προβάλλεις.
Για αυτό λοιπόν εμείς, δεν φοβόμαστε μεταξύ μας, να δείξουμε τις ρωγμές μας. Διότι ξέρουμε ότι μέσα από αυτές δεν θα περάσει το δηλητήριο μας. Έχουμε ξεμείνει από αυτό, το κατάπιαμε όλο και το ξεράσαμε πάνω μας, κινδυνεύοντας να πάθουμε αναρρόφηση. Αλλά δεν πνιγήκαμε. Αναπνεύσαμε ξανά. Δύσκολα στην αρχή, πιο εύκολα μετά. Και τώρα πλέον από τις ρωγμές μας μόνο φως μπορεί να περάσει. Το φως που εκπέμπουν όσοι είναι σαν εμάς. Αυτό που θα φωτίσει ότι άσχημο έχουμε βιώσει και θα το κάνει να φαίνεται λιγότερο σκοτεινό, λιγότερο τρομακτικό. Αυτό που είδες εσύ και για κάποιο λόγο που σίγουρα ακόμα αναρωτιέσαι ποιος είναι αυτός και αποφάσισες να μας πλησιάσεις.
Αλλά εμείς ξέρουμε γιατί συμβαίνει αυτό. Άρχισαν οι τοίχοι σου ήδη να νιώθουν την πίεση από μέσα, των πληγών σου που έχεις μπουντρουμιάσει. Και ξέρεις ότι μόνο αν ανοίξουν ρωγμές, θα μπορέσει να περάσει το φως που έχεις ανάγκη για να τις απαλύνει. Αν θέλεις λοιπόν να μας κάνεις παρέα, εμπρός. Άνοιξε μία ρωγμή. Τολμάς; Αν δεν τολμάς πάνε να βρεις τους σφραγισμένους τοίχους των άλλων και καθίστε να μετράτε ποιος τον έχει μεγαλύτερο. Αλλιώς κάτσε εδώ μαζί μας. Μην αγχώνεσαι, δεν υπάρχει ανταγωνισμός εδώ. Τολμάς;
Υ.Γ. Το παραπάνω κείμενο, είναι μία εμπνευση που είχα κατά τη διάρκεια της ακρόασης του τραγουδιού “Anthem” του Leonard Cohen και του στίχου "There is a crack in everything and that's how the light gets in".
Εδώ που ήρθες, δεν είμαστε άνθρωποι της φάρας σου. Εδώ βρισκόμαστε οι κατατρεγμένοι, αυτοί που εξορίστηκαν από την φαινομενική τελειότητα, τύπων σαν εσένα. Είμαστε αυτοί που είτε τα σκάτωσαν στη ζωή τους, είτε η ζωή τους φέρθηκε σκατά, είτε και τα δύο. Και καθόμαστε εδώ απολαμβάνοντας και μοιραζόμενοι, τις πληγές, τους πόνους και τις λύπες. Ζωντανά μα ετοιμόρροπα ερείπια. Και είναι αλήθεια ότι μας αρέσει κατά βάθος.
Όχι τα βάσανα μας αυτά, καθεαυτά. Δεν είμαστε μαζοχιστές. Αλλά η ευκαιρία που γεννάται, μέσα από την εμπειρία αυτών, να τα μοιραστούμε και να τα ενώσουμε για λίγο. Έτσι ώστε να κάνουμε τις μοναξιές μας, στις οποίες έχουμε καταδικαστεί, από ξινές, γλυκόπικρες. Και είναι όμορφη αυτή η πικρή γλύκα ή η γλυκιά πίκρα που συνοδεύει την κατάποση των ατελειών μας, που χύνονται μέσα από τις ρωγμές μας, σαν ένας καταρράκτης φωτός με αποχρώσεις ηλιοβασιλεμάτος. Αυτές οι ρωγμές, είναι που μας δίνουν τη δυνατότητα να απολαύσουμε την ευτυχία του να γνωρίζεις έναν άλλο άνθρωπο.
Μην βιαστείς να μας πεις ρατσιστές. Όχι, δεν σε περιθωριοποιούμε για κάποια φυσικά σου χαρακτηριστικά. Ούτε σε αποφευγουμε διότι δεν έχεις το προνόμιο των ρωγμών. Όλοι το έχουν αυτό. Ναι, φιλαράκο, ακόμα και εσύ το έχεις, όσο και αν το αρνείσαι, όσο και αν προσπαθείς να το καμουφλάρεις με φράγκα, αμάξια, κοινωνικές σχέσεις και χαζοχαρούμενες φωτογραφίες στα social media. Εκεί είναι και η ουσιαστική διαφορά μας. Εσύ προσπαθεις να το κρύψεις με έναν τοίχο τελειότητας, ενώ εμείς έχουμε αποδεχτεί την ύπαρξη των ρωγμών μας, δεν τις κρύβουμε, το αντίθετο, περιμένουμε να βρούμε την κατάλληλη στιγμή και τους κατάλληλους ανθρώπους για να τις προβάλλουμε. Πολύ πιο διακριτικά βέβαια, από ότι εσύ διατυμπανίζεις τους τοίχους σου.
Ενώ εσύ, έχεις χτίσει όλους αυτούς τους τοίχους, για να μη δει κανένας τις ρωγμές σου και έτσι να μην κινδυνεύσεις να περιθωριοποιηθείς. Έχεις κλειδώσει τον εαυτό σου, τους πόνους σου και όλα αυτά που σε τρώνε και νομίζεις ότι αποκλείοντας τα εκεί, θα είσαι ασφαλής. Ότι κανείς ποτέ δεν θα καταλάβει, ότι έχεις ρωγμές, αδυναμίες. Διότι στον κόσμο που θέλεις να γίνεις μέρος του και μάλλον δεν τα καταφέρνεις πολύ καλά για να περιφέρεσαι τώρα στα λημέρια μας, δεν συγχωρούν τις ρωγμές. Τις εκμεταλλεύονται για να χύσουν το δηλητήριο τους και να σε χτυπήσουν στο εσωτερικό τους, υποκρινόμενοι ότι αυτοί πίσω από τους δικούς τους γυαλιστερούς τοίχους, δεν κρύβουν τίποτα. Προτιμούν να δηλώνουν κενοί. Και εσύ προτίμησες το ίδιο. Γιατί; Για να έχεις έναν ποιο καλαίσθητο τοίχο να προβάλλεις.
Για αυτό λοιπόν εμείς, δεν φοβόμαστε μεταξύ μας, να δείξουμε τις ρωγμές μας. Διότι ξέρουμε ότι μέσα από αυτές δεν θα περάσει το δηλητήριο μας. Έχουμε ξεμείνει από αυτό, το κατάπιαμε όλο και το ξεράσαμε πάνω μας, κινδυνεύοντας να πάθουμε αναρρόφηση. Αλλά δεν πνιγήκαμε. Αναπνεύσαμε ξανά. Δύσκολα στην αρχή, πιο εύκολα μετά. Και τώρα πλέον από τις ρωγμές μας μόνο φως μπορεί να περάσει. Το φως που εκπέμπουν όσοι είναι σαν εμάς. Αυτό που θα φωτίσει ότι άσχημο έχουμε βιώσει και θα το κάνει να φαίνεται λιγότερο σκοτεινό, λιγότερο τρομακτικό. Αυτό που είδες εσύ και για κάποιο λόγο που σίγουρα ακόμα αναρωτιέσαι ποιος είναι αυτός και αποφάσισες να μας πλησιάσεις.
Αλλά εμείς ξέρουμε γιατί συμβαίνει αυτό. Άρχισαν οι τοίχοι σου ήδη να νιώθουν την πίεση από μέσα, των πληγών σου που έχεις μπουντρουμιάσει. Και ξέρεις ότι μόνο αν ανοίξουν ρωγμές, θα μπορέσει να περάσει το φως που έχεις ανάγκη για να τις απαλύνει. Αν θέλεις λοιπόν να μας κάνεις παρέα, εμπρός. Άνοιξε μία ρωγμή. Τολμάς; Αν δεν τολμάς πάνε να βρεις τους σφραγισμένους τοίχους των άλλων και καθίστε να μετράτε ποιος τον έχει μεγαλύτερο. Αλλιώς κάτσε εδώ μαζί μας. Μην αγχώνεσαι, δεν υπάρχει ανταγωνισμός εδώ. Τολμάς;
Υ.Γ. Το παραπάνω κείμενο, είναι μία εμπνευση που είχα κατά τη διάρκεια της ακρόασης του τραγουδιού “Anthem” του Leonard Cohen και του στίχου "There is a crack in everything and that's how the light gets in".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου