Δεν μεγάλωσα στη
χρυσή εποχή του μπάσκετ της Θεσσαλονίκης. Όταν ακόμα παίζανε ο Γιαννάκης και ο
Γκάλης, ο Πρέλεβιτς και ο Κόρφας, εγώ δεν έπαιρνα χαμπάρι καν ότι ζω, μια και
ήμουν κάτω από 5 χρονών. Δεν έζησα τα πρωταθλήματα του Άρη, ούτε το ένα
πρωτάθλημα του ΠΑΟΚ, ούτε τις Ευρωπαϊκές πορείες τους στα Final 4 της Ευρωλίγκας, ούτε και τα ευρωπαϊκά
τους τρόπαια.
Ουσιαστικά άρχισα να παρακολουθώ σοβαρά αθλητισμό και μάλιστα μπάσκετ(το ποδόσφαιρο ήρθε αργότερα) στα τέλη της δεκαετίας του 90’ που πλέον οι δύο ομάδες δεν ήταν οι υπερδυνάμεις του παρελθόντος, ειδικά από τη στιγμή που μπήκαν τα χοντρά τα πορτοφόλια σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, με Κόκκαλη και Γιαννακόπουλο αντίστοιχα. Όμως ηταν ακόμα ισχυρές, με τον Άρη να κατακτάει ένα ευρωπαϊκό και ένα εγχώριο κύπελλο, ενώ τον ΠΑΟΚ να κατακτάει και αυτός ένα κύπελλο και να χάνει για λίγο το πρωτάθλημα από τον Παναθηναϊκό και αφού είχε αποκλείσει τον Ολυμπιακό. Και πως να μην γίνεται αυτό από τη στιγμή που ακόμα είχαν παιχταράδες. Στογιάκοβιτς, Λιαδέλης, Μπέρυ, Μπόνι και τόσοι άλλοι.
Και μετά; Και μετά η μετριότητα με κάποιες παρενθέσεις, αντίστοιχες και της μπασκετικής φανέλας και της παραγοντικής επάρκειας ή, μη των δύο ομάδων, με τον Άρη να κατακτάει άλλα δύο κύπελλα, ένα εγχώριο και ένα ευρωπαϊκό(αν και υποδιαίστερο) και τον ΠΑΟΚ να κατακτάει αρκετές φορές την τρίτη θέση στην Α1. Η γενικότερη υποβάθμιση του αθλήματος, με τα κλειστά συμβόλαια λες και οι ομάδες στην Ευρώπη είναι μόνο franchise σαν το ΝΒΑ και όχι σύλλογοι και η κατά κανόνα κακή οικονομική διαχείριση των δύο ΚΑΕ, οδήγησαν στη σημερινή αξιοθρήνητη κατάσταση με τους δύο συλλόγους να βρίσκονται στον πάτο της βαθμολογίας και το ντέρμπι μεταξύ τους που παλιότερα έκρινε τίτλους, τώρα να κρίνει τον σίγουρο ή μη υποβιβασμό.
Με αυτά τα συναισθήματα, έκατσα να δω το προχθεσινό παιχνίδι. Δευτερεύοντα, διότι το πρωτεύον ήταν προφανώς να κερδίσει η ομάδα που υποστηρίζω, ο ΠΑΟΚ. Ο οποίος ΠΑΟΚ, όπως έχω δει και σε άλλα παιχνίδια τη φετινή χρονιά, παίζει μπάσκετ αλάνας. Καμία οργάνωση, καμία άμυνα, καμία τακτική, βάλε τους Αμερικανούς να βαράνε τρίποντα-τούβλα και αν κάτσει και μπούνε έχει καλώς, αν όχι, καταλήγουμε να έχουμε μόνο τρεις νίκες σε 13 αγώνες. Αυτή τη φορά, είτε λόγω συγκυρίας, είτε λόγω των 8.500 οπαδών, που θυμήθηκαν να παρευρεθούν(όχι πως εγώ ήμουν καλύτερος όσο έμενα Ελλάδα) στο PAOK Sports Arena, τα περισσότερα τούβλα κατέληξαν μέσα στο καλάθι και έτσι ο ΠΑΟΚ πήρε τη νίκη καλύπτοντας μάλιστα τη διαφορά της ήττας του πρώτου γύρου στο Αλεξάνδρειο και οι παρευρισκόμενοι ευχαριστήθηκαν θέαμα.
Τον Άρη δεν τον είχα δει μέχρι τώρα αλλά μου φάνηκε ότι πέρα από το μπάσκετ αλάνας, δεν έχει ούτε και την ελπίδα με τους παροντικούς παίκτες του, για εκλάμψεις, σαν αυτές που έχουν τα δικά μας τα «ταλέντα». Δεν ξέρω κατά πόσο έχει τη δυνατότητα να ενισχυθεί στην πορεία, αλλά αν ήμουν οπαδός του, δεν θα ήμουν πολύ αισιόδοξος. Βέβαια όσο έχει έδρα σαν τον Αλεξάνδρειο μπορεί ακόμα να ελπίζει.Όχι βέβαια ότι ο ΠΑΟΚ μετά από αυτή τη νίκη σώθηκε, αλλά έχει έστω και κάποιους παραπάνω λόγους να μην τον πιάσει η κατάθλιψη από τώρα.
Βέβαια η πιο ενδιαφέρουσα περίπτωση για τους ιστορικούς του αθλητισμού θα είναι να πέσουν και οι δύο ομάδες την ίδια χρονιά. Εκεί θα μιλάμε για ένα κωμικοτραγικό, ένα Σαιξπηρικό τέλος. Και το κωμικό στοιχείο της υπόθεσης είναι ότι σε τέτοιο ενδεχόμενο, θα έχει δεχτεί ένα καίριο πλήγμα το μοναδικό ίσως συλλογικό ταλέντο των κατοίκων της Θεσσαλονίκης. Η οπαδική καζούρα. Και οι δύο πλευρές θα κάθονται και θα γκρινιάζουν καυγαδίζοντας παρέα για τα περασμένα μεγαλεία, σαν ένα γέρικο ζευγάρι.
Και μια και ανέφερα το οπαδιλίκι, το γεγονός ότι παραπάνω αναγνωρίζω τη μεγάλη ιστορία του Άρη στο μπάσκετ και την υπεροχή του σε τίτλους απέναντι στον ΠΑΟΚ, δεν σημαίνει ότι εύχομαι να μείνουν στην Α1 ή ότι θα στεναχωρεθώ αν πέσουν και παραμείνει ο ΠΑΟΚ. Ίσως θα μου λείψουν λίγο, αλλά μέχρι εκεί.
Υ.Γ. Προχθές σκοτώθηκε ένας οπαδός μετά από επίθεση χούλιγκαν-φονιάδων. Αν υπάρχει κάτι που δεν χωράνε ούτε καζούρες, ούτε οπαδιλίκια, είναι η ανθρώπινη ζωή. Αδιαφορώ αν οι δράστες δηλώνουν ΠΑΟΚτσήδες ή οτιδήποτε άλλο, πρέπει να καταδικαστούν για ανθρωποκτονία από πρόθεση.
Ουσιαστικά άρχισα να παρακολουθώ σοβαρά αθλητισμό και μάλιστα μπάσκετ(το ποδόσφαιρο ήρθε αργότερα) στα τέλη της δεκαετίας του 90’ που πλέον οι δύο ομάδες δεν ήταν οι υπερδυνάμεις του παρελθόντος, ειδικά από τη στιγμή που μπήκαν τα χοντρά τα πορτοφόλια σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, με Κόκκαλη και Γιαννακόπουλο αντίστοιχα. Όμως ηταν ακόμα ισχυρές, με τον Άρη να κατακτάει ένα ευρωπαϊκό και ένα εγχώριο κύπελλο, ενώ τον ΠΑΟΚ να κατακτάει και αυτός ένα κύπελλο και να χάνει για λίγο το πρωτάθλημα από τον Παναθηναϊκό και αφού είχε αποκλείσει τον Ολυμπιακό. Και πως να μην γίνεται αυτό από τη στιγμή που ακόμα είχαν παιχταράδες. Στογιάκοβιτς, Λιαδέλης, Μπέρυ, Μπόνι και τόσοι άλλοι.
Και μετά; Και μετά η μετριότητα με κάποιες παρενθέσεις, αντίστοιχες και της μπασκετικής φανέλας και της παραγοντικής επάρκειας ή, μη των δύο ομάδων, με τον Άρη να κατακτάει άλλα δύο κύπελλα, ένα εγχώριο και ένα ευρωπαϊκό(αν και υποδιαίστερο) και τον ΠΑΟΚ να κατακτάει αρκετές φορές την τρίτη θέση στην Α1. Η γενικότερη υποβάθμιση του αθλήματος, με τα κλειστά συμβόλαια λες και οι ομάδες στην Ευρώπη είναι μόνο franchise σαν το ΝΒΑ και όχι σύλλογοι και η κατά κανόνα κακή οικονομική διαχείριση των δύο ΚΑΕ, οδήγησαν στη σημερινή αξιοθρήνητη κατάσταση με τους δύο συλλόγους να βρίσκονται στον πάτο της βαθμολογίας και το ντέρμπι μεταξύ τους που παλιότερα έκρινε τίτλους, τώρα να κρίνει τον σίγουρο ή μη υποβιβασμό.
Με αυτά τα συναισθήματα, έκατσα να δω το προχθεσινό παιχνίδι. Δευτερεύοντα, διότι το πρωτεύον ήταν προφανώς να κερδίσει η ομάδα που υποστηρίζω, ο ΠΑΟΚ. Ο οποίος ΠΑΟΚ, όπως έχω δει και σε άλλα παιχνίδια τη φετινή χρονιά, παίζει μπάσκετ αλάνας. Καμία οργάνωση, καμία άμυνα, καμία τακτική, βάλε τους Αμερικανούς να βαράνε τρίποντα-τούβλα και αν κάτσει και μπούνε έχει καλώς, αν όχι, καταλήγουμε να έχουμε μόνο τρεις νίκες σε 13 αγώνες. Αυτή τη φορά, είτε λόγω συγκυρίας, είτε λόγω των 8.500 οπαδών, που θυμήθηκαν να παρευρεθούν(όχι πως εγώ ήμουν καλύτερος όσο έμενα Ελλάδα) στο PAOK Sports Arena, τα περισσότερα τούβλα κατέληξαν μέσα στο καλάθι και έτσι ο ΠΑΟΚ πήρε τη νίκη καλύπτοντας μάλιστα τη διαφορά της ήττας του πρώτου γύρου στο Αλεξάνδρειο και οι παρευρισκόμενοι ευχαριστήθηκαν θέαμα.
Τον Άρη δεν τον είχα δει μέχρι τώρα αλλά μου φάνηκε ότι πέρα από το μπάσκετ αλάνας, δεν έχει ούτε και την ελπίδα με τους παροντικούς παίκτες του, για εκλάμψεις, σαν αυτές που έχουν τα δικά μας τα «ταλέντα». Δεν ξέρω κατά πόσο έχει τη δυνατότητα να ενισχυθεί στην πορεία, αλλά αν ήμουν οπαδός του, δεν θα ήμουν πολύ αισιόδοξος. Βέβαια όσο έχει έδρα σαν τον Αλεξάνδρειο μπορεί ακόμα να ελπίζει.Όχι βέβαια ότι ο ΠΑΟΚ μετά από αυτή τη νίκη σώθηκε, αλλά έχει έστω και κάποιους παραπάνω λόγους να μην τον πιάσει η κατάθλιψη από τώρα.
Βέβαια η πιο ενδιαφέρουσα περίπτωση για τους ιστορικούς του αθλητισμού θα είναι να πέσουν και οι δύο ομάδες την ίδια χρονιά. Εκεί θα μιλάμε για ένα κωμικοτραγικό, ένα Σαιξπηρικό τέλος. Και το κωμικό στοιχείο της υπόθεσης είναι ότι σε τέτοιο ενδεχόμενο, θα έχει δεχτεί ένα καίριο πλήγμα το μοναδικό ίσως συλλογικό ταλέντο των κατοίκων της Θεσσαλονίκης. Η οπαδική καζούρα. Και οι δύο πλευρές θα κάθονται και θα γκρινιάζουν καυγαδίζοντας παρέα για τα περασμένα μεγαλεία, σαν ένα γέρικο ζευγάρι.
Και μια και ανέφερα το οπαδιλίκι, το γεγονός ότι παραπάνω αναγνωρίζω τη μεγάλη ιστορία του Άρη στο μπάσκετ και την υπεροχή του σε τίτλους απέναντι στον ΠΑΟΚ, δεν σημαίνει ότι εύχομαι να μείνουν στην Α1 ή ότι θα στεναχωρεθώ αν πέσουν και παραμείνει ο ΠΑΟΚ. Ίσως θα μου λείψουν λίγο, αλλά μέχρι εκεί.
Υ.Γ. Προχθές σκοτώθηκε ένας οπαδός μετά από επίθεση χούλιγκαν-φονιάδων. Αν υπάρχει κάτι που δεν χωράνε ούτε καζούρες, ούτε οπαδιλίκια, είναι η ανθρώπινη ζωή. Αδιαφορώ αν οι δράστες δηλώνουν ΠΑΟΚτσήδες ή οτιδήποτε άλλο, πρέπει να καταδικαστούν για ανθρωποκτονία από πρόθεση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου