Κατά καιρούς
πετυχαίνω στο διαδίκτυο, απόψεις ανθρώπων που υποστηρίζουν ότι οι εκάστοτε ανήμποροι
οικονομικά άνθρωποι, είναι όλοι άξιοι της μοίρας τους και οι δύσκολες συνθήκες
διαβίωσης τους είναι αποτέλεσμα της οκνηρίας τους, της μαλθακοσύνης, της
περιορισμένης οξυδέρκειας τους και γενικότερα των άστοχων επιλογών τους.
Μερικοί μάλιστα το πάνε ακόμα παραπέρα και θεωρούν ότι όλα τα μέσα τα οποία έχουν δημιουργηθεί σε αρκετές από τις σύγχρονες κοινωνίες, τα διάφορα είδη πρόνοιας όσον αφορά την παιδεία, την υγεία, την ασφάλιση και άλλα, στην πραγματικότητα προκαλούν προβλήματα στους ικανούς, κατά τη γνώμη τους ανθρώπους, διαιωνίζουν τις συμπεριφορές των «φτωχών» και έχουν ως αποτέλεσμα την δημιουργία ενός νοσηρού περιβάλλοντος.
Έχοντας προλάβει να περάσω σαν άνθρωπος, αν και θεωρητικά αρκετά νέος και από την κάκιστη προσωπική οικονομική κατάσταση και στην σχετικά πιο άνετη, που παραδέχομαι ότι βρίσκομαι τώρα, όταν ακούω απόψεις σαν την παραπάνω, ενεργοποιούνται μέσα μου πολύ αρνητικά συναισθήματα και η υποβόσκουσα σκατοψυχίλα μου, χτυπάει την πόρτα του συνειδητού μου. Παρ’ όλα αυτά, θεωρώ πως καταφέρνω και τη διαχειρίζομαι και έτσι στους ανθρώπους που εναντιώνονται σε κάθε μορφή κοινωνικής αλληλεγγύης, θα τους ευχηθώ απλά να δουν έναν ανώδυνο και σύντομο εφιάλτη.
Εκεί λοιπόν που θα αναπαύονται γλυκά, στην αγκαλιά του Μορφέα, να δουν πως είναι ένας εργαζόμενος που μέχρι πρότινος απασχολούταν σε μία βιομηχανία, έχοντας τον βασικό μισθό και η επιχείρηση αυτή χρεωκόπησε με αποτέλεσμα να χάσει τη δουλειά του. Και ενώ θα γνωρίζει ότι οι ιδιοκτήτες της επιχείρησης κυκλοφορούν με πολυτελή αυτοκίνητα, διότι αυτοί είναι απλά πιο ικανοί βάσει της κοσμοθεωρίας του, αυτός δεν μπορεί να πληρώσει το ενοίκιο του, το ηλεκτρικό ρεύμα και ζήτημα να έχει κάποια χρήματα για να μπορέσει να αγοράσει τρόφιμα από το σούπερ μάρκετ, άγνωστο για πόσο ακόμα.
Ή να δει, ότι είναι ένας αρκετά καλός μαθητής λυκείου, ο οποίος θα ονειρευόταν να γίνει επιστήμονας αν θα μπορούσε ο ίδιος ή οι γονείς του να πληρώσουν τις σπουδές του σε κάποιο ιδιωτικό πανεπιστήμιο αργότερα. Αλλά εφόσον γνωρίζει ότι αυτό δεν μπορεί να συμβεί, προσπαθεί να επιβάλλει στον εαυτό του να μην ονειρεύεται ότι θα ακολουθήσει την κλίση του, αλλά θα συμβιβαστεί με την ιδέα του μέλλοντος ανειδίκευτου υπαλλήλου στην επιχείρηση κάποιου που απλά ο πατέρας του ήταν πιο ικανός, βάσει της κοσμοθεωρίας του, από τον δικό του και χρηματοδότησε και την εκπαίδευση του αλλά και την επαγγελματική σταδιοδρομία του.
Ή να έβλεπε κατά τη διάρκεια αυτού του εφιάλτη, ότι ήταν ένας συνταξιούχος ο οποίος είχε εναποθέσει όλες τις οικονομίες του σε ένα ιδιωτικό ασφαλιστικό ταμείο ώστε να έχει μία αξιοπρεπή, του οποίου η μετοχή στο χρηματιστήριο κατέρρευσε και οι ιδιοκτήτες του αφού μάζεψαν τα αποθέματα έφυγαν προς μέρη μακρινά και εξωτικά. Και τώρα ο ίδιος δεν μπορεί να πληρώσει τα φάρμακα που χρειάζονται οι φυσιολογικές για την ηλικία του, δυσλειτουργίες της υγείας του. Ούτε και μπορεί να εργαστεί καθώς η φυσιολογική για την ηλικία του. πολύ μέτρια φυσική του κατάσταση τον καθιστά μη ικανό να εργαστεί άρα και μην παραγωγικό για τους ικανούς.
Και επειδή οι εφιάλτες έχουν την τάση να γίνονται όλο και χειρότεροι όσο εξελίσσονται, θα του ευχόμουν να δει σε αυτόν, ότι είναι ο πατέρας ενός παιδιού που έχει νοσήσει από κάποια πολύ σοβαρή ασθένεια και ενώ η επιστήμη έχει βρει θεραπεία για να την αντιμετωπίσει, να μην μπορεί να την παρέχει στο παιδί του μια και δεν είχε την οικονομική δυνατότητα για του εξασφαλίσει την αντίστοιχη ιατρική ασφάλεια. Και να βλέπει το παιδί του να υποφέρει από τους πόνους και να μην μπορεί να χαρεί τη νιότη του, επειδή απλά ο ίδιος δεν στάθηκε αρκετά ικανός ή εργατικός, ώστε να έχει ένα κατάλληλο εισόδημα και να μπορεί να ανταπεξέλθει σε υψηλότερα ασφάλιστρα.
Και τελικά να ξυπνήσει από αυτό τον εφιάλτη. Ιδρωμένος. Και να σκεφτεί ότι ευτυχώς τίποτα από όλα τα παραπάνω δεν είναι πραγματικό μια και ο ίδιος στάθηκε αρκετά γαμάτος στη ζωή του. Και μετά να γυρίσει πλευρό και να συνεχίσει τον ύπνο του. Μακάρι. Και του εύχομαι ειλικρινά και ολόψυχα να μην πραγματοποιηθεί κανένας από αυτούς τους εφιάλτες. Δεν χρειάζεται. Αρκετοί άνθρωποι τους ζούνε ήδη.
Μερικοί μάλιστα το πάνε ακόμα παραπέρα και θεωρούν ότι όλα τα μέσα τα οποία έχουν δημιουργηθεί σε αρκετές από τις σύγχρονες κοινωνίες, τα διάφορα είδη πρόνοιας όσον αφορά την παιδεία, την υγεία, την ασφάλιση και άλλα, στην πραγματικότητα προκαλούν προβλήματα στους ικανούς, κατά τη γνώμη τους ανθρώπους, διαιωνίζουν τις συμπεριφορές των «φτωχών» και έχουν ως αποτέλεσμα την δημιουργία ενός νοσηρού περιβάλλοντος.
Έχοντας προλάβει να περάσω σαν άνθρωπος, αν και θεωρητικά αρκετά νέος και από την κάκιστη προσωπική οικονομική κατάσταση και στην σχετικά πιο άνετη, που παραδέχομαι ότι βρίσκομαι τώρα, όταν ακούω απόψεις σαν την παραπάνω, ενεργοποιούνται μέσα μου πολύ αρνητικά συναισθήματα και η υποβόσκουσα σκατοψυχίλα μου, χτυπάει την πόρτα του συνειδητού μου. Παρ’ όλα αυτά, θεωρώ πως καταφέρνω και τη διαχειρίζομαι και έτσι στους ανθρώπους που εναντιώνονται σε κάθε μορφή κοινωνικής αλληλεγγύης, θα τους ευχηθώ απλά να δουν έναν ανώδυνο και σύντομο εφιάλτη.
Εκεί λοιπόν που θα αναπαύονται γλυκά, στην αγκαλιά του Μορφέα, να δουν πως είναι ένας εργαζόμενος που μέχρι πρότινος απασχολούταν σε μία βιομηχανία, έχοντας τον βασικό μισθό και η επιχείρηση αυτή χρεωκόπησε με αποτέλεσμα να χάσει τη δουλειά του. Και ενώ θα γνωρίζει ότι οι ιδιοκτήτες της επιχείρησης κυκλοφορούν με πολυτελή αυτοκίνητα, διότι αυτοί είναι απλά πιο ικανοί βάσει της κοσμοθεωρίας του, αυτός δεν μπορεί να πληρώσει το ενοίκιο του, το ηλεκτρικό ρεύμα και ζήτημα να έχει κάποια χρήματα για να μπορέσει να αγοράσει τρόφιμα από το σούπερ μάρκετ, άγνωστο για πόσο ακόμα.
Ή να δει, ότι είναι ένας αρκετά καλός μαθητής λυκείου, ο οποίος θα ονειρευόταν να γίνει επιστήμονας αν θα μπορούσε ο ίδιος ή οι γονείς του να πληρώσουν τις σπουδές του σε κάποιο ιδιωτικό πανεπιστήμιο αργότερα. Αλλά εφόσον γνωρίζει ότι αυτό δεν μπορεί να συμβεί, προσπαθεί να επιβάλλει στον εαυτό του να μην ονειρεύεται ότι θα ακολουθήσει την κλίση του, αλλά θα συμβιβαστεί με την ιδέα του μέλλοντος ανειδίκευτου υπαλλήλου στην επιχείρηση κάποιου που απλά ο πατέρας του ήταν πιο ικανός, βάσει της κοσμοθεωρίας του, από τον δικό του και χρηματοδότησε και την εκπαίδευση του αλλά και την επαγγελματική σταδιοδρομία του.
Ή να έβλεπε κατά τη διάρκεια αυτού του εφιάλτη, ότι ήταν ένας συνταξιούχος ο οποίος είχε εναποθέσει όλες τις οικονομίες του σε ένα ιδιωτικό ασφαλιστικό ταμείο ώστε να έχει μία αξιοπρεπή, του οποίου η μετοχή στο χρηματιστήριο κατέρρευσε και οι ιδιοκτήτες του αφού μάζεψαν τα αποθέματα έφυγαν προς μέρη μακρινά και εξωτικά. Και τώρα ο ίδιος δεν μπορεί να πληρώσει τα φάρμακα που χρειάζονται οι φυσιολογικές για την ηλικία του, δυσλειτουργίες της υγείας του. Ούτε και μπορεί να εργαστεί καθώς η φυσιολογική για την ηλικία του. πολύ μέτρια φυσική του κατάσταση τον καθιστά μη ικανό να εργαστεί άρα και μην παραγωγικό για τους ικανούς.
Και επειδή οι εφιάλτες έχουν την τάση να γίνονται όλο και χειρότεροι όσο εξελίσσονται, θα του ευχόμουν να δει σε αυτόν, ότι είναι ο πατέρας ενός παιδιού που έχει νοσήσει από κάποια πολύ σοβαρή ασθένεια και ενώ η επιστήμη έχει βρει θεραπεία για να την αντιμετωπίσει, να μην μπορεί να την παρέχει στο παιδί του μια και δεν είχε την οικονομική δυνατότητα για του εξασφαλίσει την αντίστοιχη ιατρική ασφάλεια. Και να βλέπει το παιδί του να υποφέρει από τους πόνους και να μην μπορεί να χαρεί τη νιότη του, επειδή απλά ο ίδιος δεν στάθηκε αρκετά ικανός ή εργατικός, ώστε να έχει ένα κατάλληλο εισόδημα και να μπορεί να ανταπεξέλθει σε υψηλότερα ασφάλιστρα.
Και τελικά να ξυπνήσει από αυτό τον εφιάλτη. Ιδρωμένος. Και να σκεφτεί ότι ευτυχώς τίποτα από όλα τα παραπάνω δεν είναι πραγματικό μια και ο ίδιος στάθηκε αρκετά γαμάτος στη ζωή του. Και μετά να γυρίσει πλευρό και να συνεχίσει τον ύπνο του. Μακάρι. Και του εύχομαι ειλικρινά και ολόψυχα να μην πραγματοποιηθεί κανένας από αυτούς τους εφιάλτες. Δεν χρειάζεται. Αρκετοί άνθρωποι τους ζούνε ήδη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου