Γράφω για
τελευταία φορά σε αυτό το δωμάτιο. Ακόμα δεν το έχω συνειδητοποιήσει. Ότι αυτή
είναι η τελευταί φορά που κάθομαι μπροστά από το λάπτοπ μου, σε αυτή τη σοφίτα
και προσπαθώ να αποτυπώσω τις όποιες σκέψεις και συναισθήματα, μπορεί να με
διακατέχουν. Πίνοντας καφέ, μια και όντας βαρυστομαχιασμένος αποκοιμήθηκα και
σηκώθηκα πρωί. Τι πρωί δηλαδή, ακόμα πίσσα σκοτάδι είναι, 7μιση το πρωί στη
Βραβάντη.
Ήταν δύο χρόνια πριν, όταν όντας σχεδόν απεγνωσμένος, χωρίς δουλειά, χωρίς σπίτι, με τα λεφτά να τελειώνουν όπως και οι διαθέσιμες μέρες φιλοξενίας σε σπίτια γνωστών, σε ξένη χώρα, είδα μία αγγελία στο facebook, για ένα δωμάτιο στο κέντρο του Αϊντχόφεν. Έστειλα μήνυμα σε αυτόν που τη δημοσίευσε, παραδόξως μου απάντησε μια και υπήρχε και ακόμα υπάρχει, τεράστια ζήτηση ειδικά σε φτηνά δωμάτια.
Έφτασα στη διεύθυνση, με περίμενε ένας Ολλανδός με Βιετναμέζικη καταγωγή, ο οποίος μου είπε ότι ο όρος του για να μου το δώσει, είναι να του επιτρέψω να μένει έξω ακριβώς από το δωμάτιο σε ένα χωλ, επειδή σπούδαζε ακόμα στο Αϊντχόφεν και ότι άλλοι δύο είναι οι υποψήφιοι για να το πάρουν. Δεν ξέρω αν όλο αυτό ήταν ένα κόλπο για να δεχτώ τον όρο του, αλλά δεν είχα την ευχέρεια να αρνηθώ. Τελικά διάλεξε εμένα και τον έφαγα στη μάπα για ένα εξάμηνο, μια και δεν ήταν και ο πιο συμπαθητικός τύπος.
Το σπίτι γενικότερα βρισκόταν σε οικτρή κατάσταση, βρώμικο και παλιό με ότι σημαίνει αυτό για την κατάσταση των υδραυλικών και των ηλεκτρολογικών, το δωμάτιο σε κάπως καλύτερη, ήταν και σοφίτα και αυτό του έδινε μία πιο ευχάριστη αισθητική. Σύντομα το διακόσμησα με πόστερ από τη Θεσσαλονίκη, τον ΠΑΟΚ και στιγμιότυπα από τις αγαπημένες μου ταινίες. Ένιωθα όμορφα μια και αυτή ήταν η πρώτη κατοικία που πλήρωνα μόνο με δικά μου χρήματα. Ήταν η φωλιά μου.Πολύ πιο σύντομα διαπίστωσα ότι η ηχομόνωση σε σχέση με το γειτονικό σπίτι ήταν τρισάθλια. Αυτό σε συνδυασμό με το ότι ο γείτονας είναι χρήστης ναρκωτικών και κάθε τόσο προσπαθεί να καθαρίσει τα μέσα του, βήχωντας (=σαν να προσπαθούσε να ξερασει το ίδιο του το στομάχι) έτσι ώστε να μπορεί να προετοιμαστεί για την επόμενη δόση του, έκαναν την ηχορύπανση κάποιες φορές, αφόρητη.
Ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα περιστατικά που έλαβαν χώρα σε αυτή τη σοφίτα, ήταν μόλις λίγες μέρες μετά την εγκατάσταση μου στο δωμάτιο αυτό. Γυρνούσα μετά από νυχτερινή έξοδο, παραμονή Χριστουγέννων, με έναν φίλο που θα τον φιλοξενούσα επειδή είχε πιει πολύ για να οδηγήσει. Με το που ανοίγω την πόρτα της σοφίτας, βλέπω έναν τύπο να κοιμάται στο κρεβάτι μου. Παρεπιπτόντως, τότε το κρεβάτι αν και διπλό, είχε μόνο ένα μονό στρώμα, οι οικονομικές περιστάσεις δεν επέτρεπαν δεύτερο μονό, ή διπλό στρώμα. Στην αρχή νόμισα, ότι ήταν κάποιος φίλος κάποιου από τους συγκατοίκους, αλλά στην πορεία από τα λίγα που ψέλλιζε, μια και ήταν τύφλα στο μεθύσι, κατάλαβε ότι ο τύπος ήταν απλά διαρρήκτης. Πήρα το μαχαίρι από την κουζίνα και επέστρεψα στη σοφίτα, χωρίς να τον απειλήσω άμεσα, απλά για να του υπενθυμίζω ότι αν πάει να κάνει καμιά μαλακία, εγώ ήμουν και είμαι πιο τρελός από αυτόν. Τελικά λίγο μετά ο τύπος θυμήθηκε, αφού του πρόσφερα καφέ μόλις κατάλαβα ότι ήταν ακίνδυνος, ότι ήταν Πολωνός, ότι είχε έρθει από άλλη πόλη να επισκευθεί κάτι φίλους με τη γυναίκα του, ότι βγήκε να πάρει πίτσες και από τότε δεν θυμόταν τίποτα. Ήρθε μετά από λίγο η γυναίκα, που τον έψαχνε εδώ και ώρες, αυτός με ευχαρίστησε διότι δεν κάλεσα την αστυνομία, μου πρότεινε να με κεράσει βότκα, η γυναίκα του τον κοίταξε με ένα ύφος «Θα τα πούμε σπίτι», εγώ τον ευχαρίστησα αλλά αρνήθηκα τις βότκες και του πρότεινα να τις αποφεύγει και αυτός. Το πως τελικά μπόρεσε να μπει στο σπίτι είναι ένα μεγάλο μυστήριο μια και ο ίδιος ισχυριζόταν ότι δεν θυμόταν.
Το δεύτερο πιο αξιομνημόνευτο περιστατικό ήταν όταν ένα πρωί είχα ξυπνήσει μαζί με μία κοπέλα που είχαμε περάσει το βράδυ μαζί και είχαμε «πρωινή έμπνευση». Και ενώ η συνεύρεση προχωρούσε, όπως γίνεται από αρχαιοτάτων χρόνων, ξαφνικά όλο το σπίτι άρχισε να τρέμει. Για δέκατα του δευτερολέπτου, ένιωσα μία υποψία περηφάνειας για τις επιδόσεις μου, μέχρι που την άκουσα έντρομη να λέει ότι κάποιος βρίσκεται έξω από το παράθυρο. Λίγο μετά αντιληφθηκα, ότι μετά από δύο μήνες που είχαμε ζητήσει από τον ιδιοκτήτη να επισκευαστεί η σκεπή που έμπαζε νερά όταν έβρεχε, αυτός φιλοτιμήθηκε να στείλει μάστορες να την φτιάξουν. Εξ’ ου και ο «σεισμός» και οι δονήσεις. Τώρα το αν και το πόσο, μας πήραν χαμπάρι, είναι το δεύτερο μεγάλο μυστήριο της διαμονής μου σε αυτή τη σοφίτα.
Ήταν δύο χρόνια πριν, όταν όντας σχεδόν απεγνωσμένος, χωρίς δουλειά, χωρίς σπίτι, με τα λεφτά να τελειώνουν όπως και οι διαθέσιμες μέρες φιλοξενίας σε σπίτια γνωστών, σε ξένη χώρα, είδα μία αγγελία στο facebook, για ένα δωμάτιο στο κέντρο του Αϊντχόφεν. Έστειλα μήνυμα σε αυτόν που τη δημοσίευσε, παραδόξως μου απάντησε μια και υπήρχε και ακόμα υπάρχει, τεράστια ζήτηση ειδικά σε φτηνά δωμάτια.
Έφτασα στη διεύθυνση, με περίμενε ένας Ολλανδός με Βιετναμέζικη καταγωγή, ο οποίος μου είπε ότι ο όρος του για να μου το δώσει, είναι να του επιτρέψω να μένει έξω ακριβώς από το δωμάτιο σε ένα χωλ, επειδή σπούδαζε ακόμα στο Αϊντχόφεν και ότι άλλοι δύο είναι οι υποψήφιοι για να το πάρουν. Δεν ξέρω αν όλο αυτό ήταν ένα κόλπο για να δεχτώ τον όρο του, αλλά δεν είχα την ευχέρεια να αρνηθώ. Τελικά διάλεξε εμένα και τον έφαγα στη μάπα για ένα εξάμηνο, μια και δεν ήταν και ο πιο συμπαθητικός τύπος.
Το σπίτι γενικότερα βρισκόταν σε οικτρή κατάσταση, βρώμικο και παλιό με ότι σημαίνει αυτό για την κατάσταση των υδραυλικών και των ηλεκτρολογικών, το δωμάτιο σε κάπως καλύτερη, ήταν και σοφίτα και αυτό του έδινε μία πιο ευχάριστη αισθητική. Σύντομα το διακόσμησα με πόστερ από τη Θεσσαλονίκη, τον ΠΑΟΚ και στιγμιότυπα από τις αγαπημένες μου ταινίες. Ένιωθα όμορφα μια και αυτή ήταν η πρώτη κατοικία που πλήρωνα μόνο με δικά μου χρήματα. Ήταν η φωλιά μου.Πολύ πιο σύντομα διαπίστωσα ότι η ηχομόνωση σε σχέση με το γειτονικό σπίτι ήταν τρισάθλια. Αυτό σε συνδυασμό με το ότι ο γείτονας είναι χρήστης ναρκωτικών και κάθε τόσο προσπαθεί να καθαρίσει τα μέσα του, βήχωντας (=σαν να προσπαθούσε να ξερασει το ίδιο του το στομάχι) έτσι ώστε να μπορεί να προετοιμαστεί για την επόμενη δόση του, έκαναν την ηχορύπανση κάποιες φορές, αφόρητη.
Ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα περιστατικά που έλαβαν χώρα σε αυτή τη σοφίτα, ήταν μόλις λίγες μέρες μετά την εγκατάσταση μου στο δωμάτιο αυτό. Γυρνούσα μετά από νυχτερινή έξοδο, παραμονή Χριστουγέννων, με έναν φίλο που θα τον φιλοξενούσα επειδή είχε πιει πολύ για να οδηγήσει. Με το που ανοίγω την πόρτα της σοφίτας, βλέπω έναν τύπο να κοιμάται στο κρεβάτι μου. Παρεπιπτόντως, τότε το κρεβάτι αν και διπλό, είχε μόνο ένα μονό στρώμα, οι οικονομικές περιστάσεις δεν επέτρεπαν δεύτερο μονό, ή διπλό στρώμα. Στην αρχή νόμισα, ότι ήταν κάποιος φίλος κάποιου από τους συγκατοίκους, αλλά στην πορεία από τα λίγα που ψέλλιζε, μια και ήταν τύφλα στο μεθύσι, κατάλαβε ότι ο τύπος ήταν απλά διαρρήκτης. Πήρα το μαχαίρι από την κουζίνα και επέστρεψα στη σοφίτα, χωρίς να τον απειλήσω άμεσα, απλά για να του υπενθυμίζω ότι αν πάει να κάνει καμιά μαλακία, εγώ ήμουν και είμαι πιο τρελός από αυτόν. Τελικά λίγο μετά ο τύπος θυμήθηκε, αφού του πρόσφερα καφέ μόλις κατάλαβα ότι ήταν ακίνδυνος, ότι ήταν Πολωνός, ότι είχε έρθει από άλλη πόλη να επισκευθεί κάτι φίλους με τη γυναίκα του, ότι βγήκε να πάρει πίτσες και από τότε δεν θυμόταν τίποτα. Ήρθε μετά από λίγο η γυναίκα, που τον έψαχνε εδώ και ώρες, αυτός με ευχαρίστησε διότι δεν κάλεσα την αστυνομία, μου πρότεινε να με κεράσει βότκα, η γυναίκα του τον κοίταξε με ένα ύφος «Θα τα πούμε σπίτι», εγώ τον ευχαρίστησα αλλά αρνήθηκα τις βότκες και του πρότεινα να τις αποφεύγει και αυτός. Το πως τελικά μπόρεσε να μπει στο σπίτι είναι ένα μεγάλο μυστήριο μια και ο ίδιος ισχυριζόταν ότι δεν θυμόταν.
Το δεύτερο πιο αξιομνημόνευτο περιστατικό ήταν όταν ένα πρωί είχα ξυπνήσει μαζί με μία κοπέλα που είχαμε περάσει το βράδυ μαζί και είχαμε «πρωινή έμπνευση». Και ενώ η συνεύρεση προχωρούσε, όπως γίνεται από αρχαιοτάτων χρόνων, ξαφνικά όλο το σπίτι άρχισε να τρέμει. Για δέκατα του δευτερολέπτου, ένιωσα μία υποψία περηφάνειας για τις επιδόσεις μου, μέχρι που την άκουσα έντρομη να λέει ότι κάποιος βρίσκεται έξω από το παράθυρο. Λίγο μετά αντιληφθηκα, ότι μετά από δύο μήνες που είχαμε ζητήσει από τον ιδιοκτήτη να επισκευαστεί η σκεπή που έμπαζε νερά όταν έβρεχε, αυτός φιλοτιμήθηκε να στείλει μάστορες να την φτιάξουν. Εξ’ ου και ο «σεισμός» και οι δονήσεις. Τώρα το αν και το πόσο, μας πήραν χαμπάρι, είναι το δεύτερο μεγάλο μυστήριο της διαμονής μου σε αυτή τη σοφίτα.
Μία πολύ
ευχάριστη ανάμνηση ήταν όταν φιλοξένησα έναν Ιταλό γιατρό, από τη Νάπολι, που
συνεργαζόταν με τους γιατρούς χωρίς σύνορα, ένας τύπος τελείως άγνωστος σε
μένα, που έτυχε και τον γνώρισα σε ένα μπαρ και ο κακομοίρης, είχε ξεμείνει
χωρίς λεφτά περιμένοντας την πτήση του που ήταν νωρίς το πρωί. Όταν ξύπνησα μου
είχε αφήσει για δώρο ένα σουβενίρ από την Αφρική καθώς και ένα σημείωμα που
έλεγε «Se efcharisto re malaka, you saved my ass, you will always be welcome in my house in Napoli!».
Εδώ ξεκίνησε και η Σελίδα και το blog «Ο Ζηλωτής». Το εκφραστικό μου μέσο τα τελευταία 2 χρόνια. Για αυτό και στο φόντο του έχει την εικόνα μίας σοφίτας για αυτό και το url του είναι «loft of the Zealot". Σκεφτηκα να το αλλάξω τώρα που θα μετακομίσω σε κανονικό διαμέρισμα, αλλά μετά άλλαξα γνώμη. Ας μείνει έτσι. Να μου θυμίζει από που ξεκίνησα τη ζωή μου στις Κάτω Χώρες. Τα πρώτα δύο χρόνια της απόλυτα ανεξάρτητης ζωής μου. Και δεν ήταν άσχημα.
Πρέπει να αρχίσω να πακετάρω. Αντίο ρε σοφίτα. Κάθε φορά που θα τύχει να περνάω από έξω, σίγουρα μία συγκίνηση θα με κυριεύσει για λίγο. Το κέρδισες το συναίσθημα αυτό.
Εδώ ξεκίνησε και η Σελίδα και το blog «Ο Ζηλωτής». Το εκφραστικό μου μέσο τα τελευταία 2 χρόνια. Για αυτό και στο φόντο του έχει την εικόνα μίας σοφίτας για αυτό και το url του είναι «loft of the Zealot". Σκεφτηκα να το αλλάξω τώρα που θα μετακομίσω σε κανονικό διαμέρισμα, αλλά μετά άλλαξα γνώμη. Ας μείνει έτσι. Να μου θυμίζει από που ξεκίνησα τη ζωή μου στις Κάτω Χώρες. Τα πρώτα δύο χρόνια της απόλυτα ανεξάρτητης ζωής μου. Και δεν ήταν άσχημα.
Πρέπει να αρχίσω να πακετάρω. Αντίο ρε σοφίτα. Κάθε φορά που θα τύχει να περνάω από έξω, σίγουρα μία συγκίνηση θα με κυριεύσει για λίγο. Το κέρδισες το συναίσθημα αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου