Η ευαισθησία είναι δύναμη

Υπάρχουν πολλά χαρακτηριστικά επίθετα για τον κόσμο που ζούμε και κινούμαστε. Τα συνηθέστερα είναι αρνητικά. Άτιμος, σκληρός, αναίσθητος κ.τ.λ. Όσον αφορά τον τελευταίο αναφερόμενο χαρακτηρισμό «αναίσθητος», έχει καθιερωθεί τόσο πολύ στις συνειδήσεις μας έτσι ώστε όταν κάποιος με την προσωπική του στάση και ψυχολογία δεν ακολουθεί τις επιταγές του, να αποκαλείται ως «ευαίσθητος». Και αν η λέξη αυτή-καθεαυτή δεν θεωρείται αρνητική, προσωπικά είναι πολύ λίγες οι φορές που έχω ακούσει κάποιον να την αναφέρει με θετική διάθεση.

Όχι με την έννοια ότι θεωρείται αυτούσιο ελάττωμα, αλλά ως ένα μη συμφέρον προταίρημα. Ότι ουσιαστικά αυτός που είναι ευαίσθητος θα υποφέρει με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Θα απογοητευτεί από τις ανθρώπινες σχέσεις, είτε ερωτικές, είτε φιλικές, είτε οικογενειακές, θα βάλει αυτή την ευαισθησία του πάνω από τα οικονομικά και επαγγελματικά του συμφέροντα, με αποτέλεσμα να την πατήσει, να ψάχνει για βοήθεια και να μην βρίσκει έπειτα.

Κάπως έτσι η ευαισθησία έχει καθιερωθεί να θεωρείται ελάττωμα. Μία αδυναμία, ασύμφορη για τον κάτοχο της. Η προσωπική μου πείρα από τη ζωή και από τους ανθρώπους που γνώρισα, όμως, μου δίνει το δικαίωμα να αμφισβητήσω με πάθος τη συγκεκριμένη κριτική τάση. Έχω καταλήξει, στο συμπέρασμα ότι η ευαισθησία δεν σχετίζεται σχεδόν με κανένα τρόπο με την ύπαρξη ή την έλλειψη της δύναμης, και όταν συμβαίνει αυτό τότε, μόνο θετικά συμπορεύονται.

Έφτασα στη διαπίστωση αυτή, παρατηρώντας ανθρώπους τριγύρω μου. Και αντιλήφθηκα ότι αυτοί οι οποίοι ήταν ευαίσθητοι, που γελούσαν εύκολα, που εκνευρίζονταν εύκολα, που χαιρόντουσαν εύκολα, που λυπόντουσαν εύκολα, όλα εύκολα και πολύ, συνήθως ήταν και αυτοί που στεκόντουσαν ισχυρότεροι απέναντι στις σοβαρές και μη, αναποδιές της ζωής.

Αντίθετα είδα πολλούς ανθρώπους που είτε αυτοχαρακτηρίζονταν, είτε τους χαρακτήριζαν άλλοι, ως αναίσθητους, στις πρώτες αναποδιές, ξανά σοβαρές ή μη, να τους παίρνει από κάτω, να αρχίζουν τους εθισμούς και την αυτοκαταστροφή, πολλές φορές χωρίς γυρισμό. Και αυτό ίσως αποδεικνύει ότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν αποκλειστικά ευαίσθητοι ή αναίσθητοι άνθρωποι, αλλά έχει να κάνει πολλές φορές, ξεχωριστά με την κάθε περίπτωση που βιώνει ο καθένας.

Τα παραπάνω δεν αποτελούν κάποιο είδος παράδοξου. Είναι απόλυτα λογικό, ένας άνθρωπος που γενικά είναι πιο ευαίσθητος από τον μέσο όρο, να έχει περισσότερες εμπειρίες που είχαν αρνητικές συνέπειες στη ψυχοσύνθεση του. Και επιβιώνοντας από αυτές, να χτίζουν έναν πιο σκληρό πυρήνα μέσα στην καρδιά τους έτσι ώστε όταν πληγώνονται, να αντέχουν και άντε και πάλι φτου και από την αρχή. «Ότι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό.», που έλεγε και ο Νίτσε, άσχετα ο ίδιος στο τέλος δεν την πάλεψε και σαλτάρισε.

Αλλά αυτό δεν αρκεί για να χαρακτηριστεί η ευαισθησία ως προϋπόθεση για την ανάπτυξη της όποιας ψυχικής δύναμης. Διότι παραμονεύει η παγίδα, η ευαισθησία να καπελωθεί απόλυτα από τη δύναμη και να καταντήσει, αναισθησία. Εκεί χάνεται το νόημα και ξαναγυρνάμε πάλι στα ίδια.

Το μεγάλο στοίχημα είναι, όσο μεγαλώνει η δύναμη των γενικά ευαίσθητων ανθρώπων, να μεγαλώνει ή τουλάχιστον να μένει ανέπαφη η ευαισθησία τους. Όχι τόσο διότι αυτό θα τους κάνει απαραίτητα καλούς ανθρώπους (ο ευαίσθητος δεν είναι απαραίτητα καλός άνθρωπος) αλλά διότι έτσι δεν θα ακυρώσουν στον εαυτό τους τη δυνατότητα να απολαμβάνουν όσο αξίζουν ή ίσως και λίγο παραπάνω, τις όμορφες στιγμές που βιώνουν. Διότι μπορεί ο ευαίσθητος να πονάει πιο πολύ στην κατραπακιά αλλά απολαμβάνει και περισσότερο την ομορφιά, τη γλυκήτητα που θα περιέχουν κάποιες στιγμές.

Και αυτο είναι κάτι που πρέπει να παρθεί υπόψη από τους γενικά ευαίσθητους. Να χρησιμοποιήσουν την ευαισθησία τους σαν μέσο για να δυναμώσουν και όχι να αναισθητοποιηθούν. Διότι έτσι και θα αντέχουν στις αναποδιές και θα μπορούν έπειτα να προχωρήσουν για να απολαύσουν τις ομορφιές που η ζωή και αρκετοί άνθρωποι, μπορούν να τους προσφέρουν. Και θα είναι απόλυτα κερδισμένοι