Σου έχει τύχει
ποτέ, να υποψιαστείς ότι η ζωή σου, όπως την αντιλαμβάνεσαι, μπορεί να είναι
κάτι παραπάνω από μία απλή συνύπαρξη συμπτώσεων που οδηγούν στο τελικό
αποτέλεσμα; Να αισθάνεσαι, δηλαδή, ότι λαμβάνεις μηνύματα από το περιβάλλον
σου, τα οποία σε προτρέπουν για κάποιες συγκεκριμένες αποφάσεις στο μέλλον ή
μπορεί και να προετοιμάζουν το έδαφος, για το μέλλον αυτό.
Κάποια στιγμή θα το έχεις ψυχανεμιστεί, ότι οτιδήποτε συμβαίνει τριγύρω σου, κάπως συνδέεται με σένα, με τα βιώματα και τους στόχους σου. Μετά σίγουρα θα λες ότι όλα αυτά είναι μαλακίες και δεσιδαιμονίες. Όχι άδικα και εγώ το ίδιο κάνω. Μας αρέσει εμάς τους ανθρώπους, να πιστεύουμε ότι η ζωή είναι κάτι παραπάνω από αυτή που συμβαίνει, μπροστά στα μάτια, ότι είναι κάτι παραπάνω από συμπτωματική. Ότι είναι συμβολική.
Συμβαίνει αυτό και κυρίως για γεγονότα του παρελθόντος μια και ο άνθρωπος είναι ένα πλάσμα, που δεν τα πάει πολύ καλά με την βραχυπρόθεσμη μνήμη. Εγώ τουλάχιστον, δεν κατέχω την συγκεκριμένη ικανότητα. Έτσι μου έχει τύχει να κάθομαι και να αγναντεύω τη θάλασσα, ή ένα ηλιοβασίλεμα, ή ακόμα και το ταβάνι και να βρίσκω σύνδεση μεταξύ διαφορετικών και άσχετων μεταξύ τους γεγονότων, τα οποία όμως συνετέλεσαν στη γέννηση νέων καταστάσεων στη ζωή μου ή και σε κρίσιμες πρωτοβουλίες που θα προκαλούσαν τεράστιες αλλαγές, στην καθημερινότητα μου.
Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, ήταν οι μήνες πριν την μετανάστευση μου. Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω όλα τα γεγονότα και τις τότε περιρρέουσες συνθήκες, με μία μόνο λέξη. Καταστροφή. Πέρα από την οικονομική κατάσταση που βρισκόταν(και ακόμα βρίσκεται) όλη η χώρα, είχα να υποστώ και μία βίαιη, βασανιστική αλλά και δυστυχώς αργή, συντριβή ονείρων σε κάθε επίπεδο. Συναισθηματικό, καλλιτεχνικό, ανθρώπινο. Όχι και εύκολα, για έναν άνθρωπο που το να αγγίζει τα όνειρα του και να τα βιώνει, έστω και στη γέννηση τους, αποτελούσε ξεχωριστό και άπιαστο όνειρο, λίγο καιρό πιο πριν. Επίσης το γεγονός ότι όλη αυτή η ισοπέδωση συνοδευόταν πάντοτε από ένα «εσύ είσαι απόλυτα σωστός αλλά οι συνθήκες είναι δύσκολες» με έκανε να λάβω το συμβολικό μήνυμα ότι μάλλον έπρεπε να αλλάξω την ίδια τη βάση της ζωής μου. Τον τόπο διαμονής και δραστηριοποίησης μου. Ένα μήνυμα το οποίο συνειδητοποίησα ότι το έλαβα, αρκετά αργότερα.
Αλλά υπάρχουν και οι φορές που μπορεί, έχοντας συνειδητοποιήσει ήδη κάποια συμβολικότητα της ζωής στο παρελθόν, να αντιληφθείς ότι κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και τώρα. Στο παρόν. Σαν ένα σύνολο από καταστάσεις να σε οδηγεί στην υιοθέτηση ενός συγκεκριμένου διαφορετικού τρόπου ζωής.
Είχα μία πολύ καλή δουλειά, αλλά με έναν τύπο συμβολαίου που δεν εξασφάλιζε καμιά ιδιαίτερη ασφάλεια και βασιζόμουν μόνο στην υπαρκτή(ευτυχώς) εντιμότητα των προϊσταμένων μου. Έμενα σε ένα σπίτι το οποίο σε καμιά περίπτωση δεν ταίριαζε στο προφίλ ενός νεαρού επαγγελματία και εργαζόμενου σε μία από τις μεγαλύτερες βιομηχανίες της περιοχής, αλλά περισσότερο σε κάτι αντίστοιχο ενός μπατίρη φοιτητή. Έβγαινα σε ένα συγκεκριμένο μπαρ, το οποίο ήταν ιδανικό στέκι για ανθρώπους που λογίζονται από τους ντόπιους νοικοκυραίους, ως ρεμάλια και ανεπρόκοποι, ειδικά τις μέρες που μπορούσα να το επισκευθώ. Πήγαινα στη δουλειά με ποδήλατο, κάποιες φορές μισή ώρα μέσα σε καταιγίδα.
Και βρέθηκα στο σημείο, να κερδίζω ένα συμβόλαιο πάνω στην ίδια δουλειά, αλλά πολύ ισχυρότερο και ασφαλές. Και λίγο μετά, ένας φίλος μου ήταν αναγκασμένος να βρει άλλο σπίτι με αποτέλεσμα η σχεδιαζόμενη μετακόμιση μου να επισπευθεί, λόγω της επερχόμενης συγκατοίκησης μας σε ένα σπίτι πολύ πιο «ανθρώπινο» ίσως και οικογενειακό. Μέσα σε όλα αυτά, κλείνει και το μπαρ που σύχναζα μετά από 300 και πάνω, χρόνια συνεχούς λειτουργίας και ενώ άντεξε βομβαρδισμούς, λόγω προβλημάτων στατικότητας. Τέλος, αγόρασα αυτοκίνητο, το πρώτο που αγοράζω. Όλα αυτά τα γεγονότα μαζί, σε πολύ μικρό χρόνο και άσχετα μεταξύ τους, τα οποία όμως είναι απόλυτα σχετιζόμενα με την ζωή μου.
Κάπως έτσι νιώθω ότι ίσως αυτή η περίοδος να είναι σημείο αναφοράς, ίσως η ζωή μου να πάρει νέα τροπή από εδώ και πέρα. Θετική ή αρνητική δεν μπορώ να ξέρω. Στην τελική και η προηγούμενη περίοδος, δεν με χαλούσε καθόλου, αντίθετα, μπορούσα και έβρισκα γοητεία σε αυτή.
Ίσως πάλι και να μην αλλάξει τίποτα. Ίσως να είναι απλά μία ακόμα περίοδος από τις πολλές που έχω ζήσει, όπως και κάθε άνθρωπος, η οποία δεν θα έχει ιδιαίτερη θέση στις μελλοντικές αναμνήσεις μου.
Όπως και να έχει αυτή η αίσθηση της συμβολικότητας της ζωής, εμφανίζεται ξανά. Απατηλή ή υπαρκτή μου αρέσει. Έχει πιο πολύ πλάκα, έτσι. Σαν συντροφιά στην πραγματική τη ζωή την οποία πάντα θα έχω ως προτεραιότητα στην κρίση μου.
Κάποια στιγμή θα το έχεις ψυχανεμιστεί, ότι οτιδήποτε συμβαίνει τριγύρω σου, κάπως συνδέεται με σένα, με τα βιώματα και τους στόχους σου. Μετά σίγουρα θα λες ότι όλα αυτά είναι μαλακίες και δεσιδαιμονίες. Όχι άδικα και εγώ το ίδιο κάνω. Μας αρέσει εμάς τους ανθρώπους, να πιστεύουμε ότι η ζωή είναι κάτι παραπάνω από αυτή που συμβαίνει, μπροστά στα μάτια, ότι είναι κάτι παραπάνω από συμπτωματική. Ότι είναι συμβολική.
Συμβαίνει αυτό και κυρίως για γεγονότα του παρελθόντος μια και ο άνθρωπος είναι ένα πλάσμα, που δεν τα πάει πολύ καλά με την βραχυπρόθεσμη μνήμη. Εγώ τουλάχιστον, δεν κατέχω την συγκεκριμένη ικανότητα. Έτσι μου έχει τύχει να κάθομαι και να αγναντεύω τη θάλασσα, ή ένα ηλιοβασίλεμα, ή ακόμα και το ταβάνι και να βρίσκω σύνδεση μεταξύ διαφορετικών και άσχετων μεταξύ τους γεγονότων, τα οποία όμως συνετέλεσαν στη γέννηση νέων καταστάσεων στη ζωή μου ή και σε κρίσιμες πρωτοβουλίες που θα προκαλούσαν τεράστιες αλλαγές, στην καθημερινότητα μου.
Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, ήταν οι μήνες πριν την μετανάστευση μου. Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω όλα τα γεγονότα και τις τότε περιρρέουσες συνθήκες, με μία μόνο λέξη. Καταστροφή. Πέρα από την οικονομική κατάσταση που βρισκόταν(και ακόμα βρίσκεται) όλη η χώρα, είχα να υποστώ και μία βίαιη, βασανιστική αλλά και δυστυχώς αργή, συντριβή ονείρων σε κάθε επίπεδο. Συναισθηματικό, καλλιτεχνικό, ανθρώπινο. Όχι και εύκολα, για έναν άνθρωπο που το να αγγίζει τα όνειρα του και να τα βιώνει, έστω και στη γέννηση τους, αποτελούσε ξεχωριστό και άπιαστο όνειρο, λίγο καιρό πιο πριν. Επίσης το γεγονός ότι όλη αυτή η ισοπέδωση συνοδευόταν πάντοτε από ένα «εσύ είσαι απόλυτα σωστός αλλά οι συνθήκες είναι δύσκολες» με έκανε να λάβω το συμβολικό μήνυμα ότι μάλλον έπρεπε να αλλάξω την ίδια τη βάση της ζωής μου. Τον τόπο διαμονής και δραστηριοποίησης μου. Ένα μήνυμα το οποίο συνειδητοποίησα ότι το έλαβα, αρκετά αργότερα.
Αλλά υπάρχουν και οι φορές που μπορεί, έχοντας συνειδητοποιήσει ήδη κάποια συμβολικότητα της ζωής στο παρελθόν, να αντιληφθείς ότι κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και τώρα. Στο παρόν. Σαν ένα σύνολο από καταστάσεις να σε οδηγεί στην υιοθέτηση ενός συγκεκριμένου διαφορετικού τρόπου ζωής.
Είχα μία πολύ καλή δουλειά, αλλά με έναν τύπο συμβολαίου που δεν εξασφάλιζε καμιά ιδιαίτερη ασφάλεια και βασιζόμουν μόνο στην υπαρκτή(ευτυχώς) εντιμότητα των προϊσταμένων μου. Έμενα σε ένα σπίτι το οποίο σε καμιά περίπτωση δεν ταίριαζε στο προφίλ ενός νεαρού επαγγελματία και εργαζόμενου σε μία από τις μεγαλύτερες βιομηχανίες της περιοχής, αλλά περισσότερο σε κάτι αντίστοιχο ενός μπατίρη φοιτητή. Έβγαινα σε ένα συγκεκριμένο μπαρ, το οποίο ήταν ιδανικό στέκι για ανθρώπους που λογίζονται από τους ντόπιους νοικοκυραίους, ως ρεμάλια και ανεπρόκοποι, ειδικά τις μέρες που μπορούσα να το επισκευθώ. Πήγαινα στη δουλειά με ποδήλατο, κάποιες φορές μισή ώρα μέσα σε καταιγίδα.
Και βρέθηκα στο σημείο, να κερδίζω ένα συμβόλαιο πάνω στην ίδια δουλειά, αλλά πολύ ισχυρότερο και ασφαλές. Και λίγο μετά, ένας φίλος μου ήταν αναγκασμένος να βρει άλλο σπίτι με αποτέλεσμα η σχεδιαζόμενη μετακόμιση μου να επισπευθεί, λόγω της επερχόμενης συγκατοίκησης μας σε ένα σπίτι πολύ πιο «ανθρώπινο» ίσως και οικογενειακό. Μέσα σε όλα αυτά, κλείνει και το μπαρ που σύχναζα μετά από 300 και πάνω, χρόνια συνεχούς λειτουργίας και ενώ άντεξε βομβαρδισμούς, λόγω προβλημάτων στατικότητας. Τέλος, αγόρασα αυτοκίνητο, το πρώτο που αγοράζω. Όλα αυτά τα γεγονότα μαζί, σε πολύ μικρό χρόνο και άσχετα μεταξύ τους, τα οποία όμως είναι απόλυτα σχετιζόμενα με την ζωή μου.
Κάπως έτσι νιώθω ότι ίσως αυτή η περίοδος να είναι σημείο αναφοράς, ίσως η ζωή μου να πάρει νέα τροπή από εδώ και πέρα. Θετική ή αρνητική δεν μπορώ να ξέρω. Στην τελική και η προηγούμενη περίοδος, δεν με χαλούσε καθόλου, αντίθετα, μπορούσα και έβρισκα γοητεία σε αυτή.
Ίσως πάλι και να μην αλλάξει τίποτα. Ίσως να είναι απλά μία ακόμα περίοδος από τις πολλές που έχω ζήσει, όπως και κάθε άνθρωπος, η οποία δεν θα έχει ιδιαίτερη θέση στις μελλοντικές αναμνήσεις μου.
Όπως και να έχει αυτή η αίσθηση της συμβολικότητας της ζωής, εμφανίζεται ξανά. Απατηλή ή υπαρκτή μου αρέσει. Έχει πιο πολύ πλάκα, έτσι. Σαν συντροφιά στην πραγματική τη ζωή την οποία πάντα θα έχω ως προτεραιότητα στην κρίση μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου