Η ζωή είναι μεταβλητή

Είμαι 29 χρονών. Μόνο αυτή η πρόταση είναι αρκετή για να φτάσει εύκολα στο συμπέρασμα αυτός που τη διαβάζει, ότι έχω ζήσει έναν ικανό αριθμό εμπειριών. Και άσχημων και όμορφων. Προφανώς  δεν θα μπω σε διαδικασία σύγκρισης με μεγαλύτερες ηλικίες, αλλά πιστεύω ότι ένας άνθρωπος σε αυτή την ηλικία, είναι αρκετά ώριμος για να έχει μία ιδέα του πως να διαχειριστεί καταστάσεις στη ζωή του, αλλά και αρκετά ανώριμος για να έχει τη διάθεση να ψαχτεί για νέες, για να έχει ακόμα δίψα για ζωή.

Το μυαλό μου δεν το αφήνω σε ησυχία. Οτιδήποτε συμβαίνει σε μένα ή γύρω μου, το παρατηρώ προσπαθώντας να βγάλω συμπεράσματα. Δεν το κάνω επίτηδες , ούτε και συνειδητά. Δεν είναι κάποιου είδους ψυχαναγκασμός. Απλά συμβαίνει. Παρ’όλα αυτά μην νομίζετε ότι έχω δημιουργήσει καμιά αποθήκη σοφίας ή οτιδήποτε παρόμοιο. Ακόμα και τα λίγα συμπεράσματα που βγαίνουνε, κάποιες φορές διαψεύδονται λίγο μετά. Πόσο όμορφο αυτό!

Το μοναδικό συμπέρασμα όμως που έχω βγάλει και πιστεύω ότι είναι απίθανο να διαψευστεί ποτέ, είναι το γεγονός ότι η ζωή δεν είναι μόνο καλή ή κακή, δεν είναι μόνο ευτυχής και δυστυχής. Είναι το μοναδικό ουσιαστικό, που δεν του αρμόζει κανένα επίθετο. Είναι η ζωή. Μία ζωντανή(προφανώς μαλάκα γραφιά)  διαδικασία σε συνεχή εξέλιξη. Με τα πάνω της και τα κάτω της. Αυτά τα πάνωκάτω θα τα ζήσουμε όλοι μας χωρίς αμφιβολία με διαφορετικές μορφές  και σε διαφορετική ένταση ίσως. Άρα το θέμα για μένα είναι το πως είναι καλό για μας, να διαχειριστούμε την κυκλοθυμικότητα της ζωής. Αυτό είναι και το ωραίο με την διαδικασία της ωρίμανσης. Μαθαίνουμε ή τουλάχιστον θα έπρεπε να μαθαίνουμε, να μην αντιδράμε υπερβολικά σε ότι μας συμβαίνει ευχάριστο ή δυσάρεστο.

Προφανώς δεν εννοώ να πιέζουμε τον εαυτό μας να μην αντιδράσει όπως νιώθει στις στιγμές χαράς και λύπης. Μιλάω για πιο μακροπρόθεσμα επίπεδα. Στο πως δηλαδή μία εμπειρία θα αφομιωθεί από τη συνείδηση μας στο επόμενο χρονικό διάστημα μετά το γεγονός που θα μας επηρεάσει.

Για παράδειγμα, αν συμβεί κάτι άσχημο, ναι θα στεναχωρεθούμε, ναι θα εξοργιστούμε. Αλλά λίγο μετά αφού περάσει η ένταση των συναισθημάτων θα πρέπει να θυμηθούμε την προαναφερόμενη κυκλοθυμικότητα της ζωής. Ναι υπήρξε μία ατυχία ή μία αποτυχία. Θα κλαυτούμε. Δεν είναι κακό. Ακόμα και αν πάρει κάποιο χρονικό διάστημα, είναι μία απαραίτητη διαδικασία για να καθαρίσουμε το κεφάλι μας και να δούμε καθαρά. Ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Και τώρα που είμαστε ήρεμοι μπορούμε να βάλουμε κάτω τα δεδομένα που έχουμε και να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε για να επανέλθουμε. Δεν το παίζω εκ του ασφαλούς. Υπάρχουν κάποια άσχημα, όπως η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, τα οποία χρειάζονται περισσότερο χρόνο. Ακόμα και έτσι κάποια στιγμή θα συνειδητοποιήσουμε ότι η ευχή και η κατάρα της ζωής είναι ότι συνεχίζεται. Για αυτό και πότε είναι όμορφη και πότε σκληρή.

Αλλά εκτός από τη διαχείριση των άσχημων εμπειριών θα πρέπει να γνωρίζουμε να διαχειριστούμε και τις αντίστοιχες όμορφες. Και εδώ ισχύουν τα ίδια με τις άσχημες εμπειρίες, αλλά αντίστροφα. Εννοείται ότι θα χαρούμε με μία επιτυχία μας, με μία γνωριμία και επίσης εννοείται ότι δεν πρέπει να καταπιεστούμε αντίθετα πρέπει να χαρούμε στο βαθμό που μας αναλογεί . Αλλά άλλο η χαρά και άλλο η αλαζονεία. Το αίσθημα της επανάπαυσης  και του ότι μπορούμε να θεωρούμε αυτή τη χαρά ως κάτι δεδομένο, το μόνο που θα καταφέρει είναι να μας κάνει να προκαλέσουμε μεγαλύτερο θόρυβο και μέσα μας και έξω μας όταν θα πέσουμε.

Και θα συμβεί αυτό. Όπως και θα συμβεί το να πάρουμε ξανά τα πάνω μας μετά από μία άσχημη στιγμή ή περίοδο. Γιατί έτσι είναι η ζωή. Μεταβλητή. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να μην καταπιέζουμε τα συναισθήματα μας όταν αυτά προκαλούνται από αυτή και να μην αφήνουμε όμως αυτά να την καθορίζουν. Για αυτό μας αρέσει. Για αυτό οι περισσότεροι από μας στην πραγματικότητα δεν θέλουμε να πεθάνουμε. Διότι μας αρέσει και να χαιρόμαστε αλλά και να ξεπερνάμε τις λύπες μας. Διότι κατά βάθος μας αρέσει να ζούμε. Ας ζήσουμε λοιπόν.