Η θεωρία των Άκρων

Ένας πολύ συνηθισμένος όρος που ακούγεται όλο και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια είναι «Η Θεωρία των Άκρων». Αυτός ο όρος χρησιμοποιείται για να περιγράψει την άποψη ότι τα Σοσιαλιστικά και υπερεθνικιστικά(πολλές φορές νεοναζιστικά) κινήματα, μέσα στις διαφορές τους, έχουν και πολλά κοινά, σαν να είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Η άποψη αυτή εκφέρεται κυρίως από τους οπαδούς του Νεοφιλελευθερισμού. Πρόκειται για ένα οικονομικό κυρίως σύστημα, το οποίο υποστηρίζει την μηδαμινή αν είναι δυνατο, επέμβαση του κράτους στην οικονομία, και την απόλυτη ελευθερία της αγοράς. Ακόμα και αν αυτή βάσει της γνωστής ανθρώπινης φύσης τείνει να εξελιχθεί σε ασυδοσία.

Το παράδοξο είναι ότι τη θεωρία των άκρων την χρησιμοποιούνε κυρίως για να κατηγορήσουν τα σοσιαλιστικά κινήματα και όχι τα αντίστοιχα υπερεθνικιστικά. Εγώ σαν φιλο-σοσιαλιστής λοιπόν, έχω κάποιες αμφιβολίες σχετικά με την εγκυρότητα της συγκεκριμένης θεωρίας, τις οποίες και θα παραθέσω στις παρακάτω παραγράφους.

Λένε λοιπόν οι υπέρμαχοι της θεωρίας των άκρων, ότι και τα δύο άκρα σκοπεύουν στον έλεγχο της οικονομίας από το κράτος, σε μεγάλο βαθμό. Στην πράξη όμως όλα τα υπερεθνικιστικά κινήματα που έχουν πάρει τις εξουσίες στις κοινωνίες τους, έχουν υποστηρίξει την ακραία ιδιωτικοποίηση των φυσικών πόρων των χωρών τους.  Καθώς επίσης είναι και γεγονός ότι πολλοί μεγαλοεπιχειρηματίες θησαύρισαν στην κυριολεξία κατά τη διάρκεια υπερεθνικιστικών διακυβερνήσεων.

Παραδείγματα πολλά και τρανταχτά. Μεγαλύτερο από όλα είναι αυτό της Χιτλερικής Γερμανίας, στην οποία μέσω του Εθνικοσοσιαλισμού(πόσο ελεεινό το γεγονός ότι χρησιμοποίησαν τον όρο αυτό στην «κοσμοθεωρία» τους) ισχυροποίηθηκαν βιομηχανίες που είναι γνωστές ακόμα και στις μέρες μας όπως η Krupp, η Porsche/Volkswagen, η Bayer και πολλές άλλες. Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι οι υψηλοί αξιωματούχοι του Χίτλερ ήταν ταυτόχρονα και επιχειρηματίες, πολλοί από αυτούς μάλιστα κατείχαν και τίτλους όπως «Βαρώνος» «Κόμης» κτλ. Πολλές από τις βιομηχανίες αυτές αναπτύχθηκα κατακόρυφα χρησιμοποιώντας σκλάβους, Εβραίαους και μη.

Κάτι αντίστοιχο γινόταν και στην Ιταλία του Μουσολίνι με την Fiat, καθώς και στην Ισπανία του Φράνκο. Φυσικά η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να είναι εξαίρεση, καθώς στη διάρκεια της Χούντας υπήρξαν πάρα πολλά επιχειρηματικά τζάκια που ισχυροποιήθηκαν σε αδιανόητο βαθμό με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον Αριστοτέλη Ωνάση.

Ένας άλλος τομέας που κατηγορείται ο Σοσιαλισμός για όμοιες μεθόδους με τον υπερεθνικισμό είναι η εφαρμογή των δικτατοριών. Αυτό θα μπορούσε να ήταν ένα βάσιμο επιχείρημα αν δεν αποδεικνυόταν καθ’όλη τη διάρκεια της ανθρωπινης ιστορίας, ότι οι δικτατορίες, οι μη εκλεγμένες κυβερνήσεις δηλαδή, γίνονται ανεξαρτήτως των οικονομικών πολιτικών που επρόκειτο να εφαρμόσουν.

Έχουν υπάρξει δικτατορίες που ευαγγελίζονταν ότι ήταν σοσιαλιστικές, έχουν υπάρξει δικτατορίες υπερεθνικιστικές έχουν υπάρξει δικτατορίες και απλά καπιταλιστικές. Αν και οι δύο τελευταίες κατηγορίες όπως είδαμε και στις προηγούμενες παραγράφους σχεδόν πάντα ταυτίζονται. Ποιος μπορεί να αγνοήσει τις δικτατορίες της Λατινικής Αμερικής οι οποίες ήταν εντεταλμένες από την Μέκκα του Καπιταλισμού και της σύγχρονης δημοκρατίας, τις Η.Π.Α.;

Και εδώ έχει ενδιαφέρον να τσεκάρουμε λίγο πιο λεπτομερώς την χαρακτηριστικότερη δικτατορία της Λατινικής Αμερικής, αυτή του Αουγκούστο Πινοσέτ στη Χιλή. Ο συγκεκριμένος στρατιωτικός, έκανε πραξικόπημα ενάντια στη νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση του Σοσιαλιστή Αλιέντε, με τις ευλογίες των Η.Π.Α. κάτι το οποίο δεν δίστασαν ούτε μία στιγμή να παραδεχτούν. Στην πορεία ο Πινοσέτ πέρα από τις εκκαθαρίσεις, τις εξαφανίσεις και τη φυλάκιση χιλιάδων αντιφρονούντων, εφάρμοσε ένα οικονομικό σύστημα το οποίο αποθέωσε ο κατ’ εξοχήν οικονομολόγος του Νεοφιλελευθερισμού ο Μίλτον Φρίντμαν. Και μάλιστα είναι γνωστή η πολύ καλή πολιτική σχέση που είχε ο Πινοσέτ με την πολιτικό-τοτέμ του Νεοφιλελευθερισμού την Μάργκαρετ Θάτσερ.

Πολλοί αντικομμουνιστές και αντισοσιαλιστές γενικά, θέτουν ως επιχείρημα το σύμφωνο μη επίθεσης, Μολότωφ-Ριμπερντροπ. Ξέχνανε βέβαια ότι ένα χρόνο πριν οι καπιταλιστικές Αγγλία και Γαλλία, υπέγραψαν με τον Μουσολίνι και τον Χίτλερ, τη συμφωνία του Μονάχου με την οποία η Ναζιστική Γερμανία ουσιαστικά καταλάμβανε την τότε Τσεχοσλοβακία. Η πραγματικότητα ήταν ότι εκτός από τη Γερμανία και την Ιταλία, εκείνη την εποχή καμιά άλλη ευρωπαϊκή χώρα δεν επιζητούσε πόλεμο.

Αν θέλουμε να βρούμε με το ζόρι δύο άκρα, τότε σε επίπεδο διαχείρισης των αγαθών που προέρχονται από τις παραγωγικές διαδικασίες, υπάρχουν και αυτά είναι ο ακραίος Νεοφιλελευθερισμός και ο απόλυτος Σοσιαλισμός, καθώς και στα δύο η βάση των κοσμοθεωριών τους επικεντρώνεται σε αυτό το ζήτημα έχοντας, εννοείται, εκ διαμέτρου αντίθετη προσέγγιση. Ο Νεοναζισμός, είναι αποδεδειγμένο, ότι σε οικονομικό-παραγωγικό επίπεδο, υιοθέτησε τις νουθεσίες του Νεοφιλελευθερισμού και σε όλα τα άλλα την στυγνή μισανθρωπία και τον απόλυτο διαχωρισμό των ανθρώπων, βάσει φυλετικών και μη χαρακτηριστικών. Άρα στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για άκρο, αλλά για κάτι τελείως αντιανθρώπινο, κάτι που καταργεί την ίδια τη ζωή.

Κλείνοντας, θα πρέπει να πω ότι αποδέχομαι πολλές από τις παθογένειες τις οποίαν είχαν τα Σοσιαλιστικά Κράτη κατά τη διάρκεια του προηγούμενου αιώνα. Είναι γεγονός ότι όλοι οι υπέρμαχοι του Σοσιαλισμού πρέπει να τα κοιτάξουμε και να κάνουμε ότι είναι απαραίτητο έτσι ώστε σε πιθανή μελλοντική εφαρμογή του, να αποφευχθούν. Αυτά τα λάθη όμως, δεν αποτελούν συγχωροχάρτι για τα πολλαπλάσια εγκλήματα του άκρατου καπιταλισμού.

Κάτι παρόμοιο οφείλουν να κάνουν και οι νεοφιλελεύθεροι υπέρμαχοι της Θεωρίας των Άκρων, καθώς όπως φάνηκε παραπάνω, αν ψάχνουν να βρουν ομοιότητες, συσχετισμούς και κοινές πορείες κάποιων ιδεών με τον υπερεθνικισμό ή τον Ναζισμό, τότε καλό θα είναι να κοιτάξουν τα ίδια τους τα βιβλία. Θα τους είναι πολύ πιο εύκολη η αναζήτηση.