Εγώ απ’το πλάι σου δεν λείπω...

Τις νύχτες μπαίνεις στα όνειρα μου...

Σε είδα στον ύπνο μου χθες. Δεν μου είναι ασυνήθιστο. Συμβαίνει αρκετά συχνά. Πάντοτε διαφορετικό όνειρο. Και πάντοτε ίδιο. Να βρίσκεσαι κοντά μου, στον ίδιο χώρο, πάντα όμως διαφορετικό. Να με κοιτάς που και που, να διασταυρώνονται οι ματιές μας. Αλλά ποτέ να μην μιλάμε. Πάντα να νιώθω ότι θέλω τόσο πολύ να σου μιλήσω και ένα αόρατο τείχος να με σταματάει. Άπειρες απόπειρες, μέσα σε ένα χαοτικό και άχρονο διάστημα. Και μετά ξυπνάω.

Και αν μεγαλώσαν τα φτερά μου...

Έχουν αλλάξει τόσα πολλά από τότε. Το περιβάλλον μου, ο κύκλος μου, οι στόχοι μου, τα όνειρα μου, η ζωή μου και εγώ ο ίδιος. Και όλα είναι καλύτερα. Όλα είναι μεγαλύτερα. Περισσότερα. Και όμως. Και όμως πιάνω πολύ συχνά το μυαλό μου να σχηματίζει την εικόνα σου. Στις επιτυχίες μου, να με αγκαλιάζεις. Στις αποτυχίες να μου χαϊδεύεις, τα μαλλιά. Στις χαρές να με κοιτάς και να πολλαπλασιάζεις με το βλέμμα σου, τη χαρά μου, κάνοντας με να νιώθω ότι δικαίωσα την επιλογή σου, να είσαι δίπλα μου. Στις λύπες, με το ίδιο βλέμμα, να τις απορροφάς για να μην με βλάψουν.

Χιλιάδες άγγελοι με τ’΄άσπρα, κλωνάρια λησμονιάς μοιράζουν...

Έχω γνωρίσει αρκετές γυναίκες μετά από σένα. Όλες τους υπέροχες, η καθεμία με τον τρόπο της. Μία από αυτές, ήταν πιο αισθησιακή από εσένα. Μία αλλη, ήταν πιο έξυπνη. Μία τρίτη ήταν πιο καλόκαρδη. Μία ήταν ακόμα και πιο παρανοϊκή από εσένα. Και με όλες αυτές, έζησα περισσότερες στιγμές από ότι με εσένα. Και πάλι καμία δεν ήταν αρκετή. Για να αποφύγω αυτά τα όνειρα και αυτές τις σκέψεις. Έστω να τις κάνω με άλλη, έτσι για να αλλάξει το όλο σενάριο. Δεν μπορώ να το εξηγήσω γιατί. Ίσως γιατί, τι και αν στα προηγούμενα χαρακτηριστικά δεν ξεπερνούσες καμία, ήσουν η μόνη όμως που τα συνδύαζε όλα αυτά σε μία αρμονική ισορροπία. Ίσως για αυτό και δεν βαρέθηκα ποτέ, όσο κράτησε η ιστορία μας. Μα την αλήθεια, το ορκίζομαι, δεν βαρέθηκα ούτε ένα δευτερόλεπτο.

Οι φίλοι μου εδώ και χρόνια, ζευγάρια γίναν, φτιάξαν σπίτια...

Θυμάμαι όταν μοιραζόμουν, την ευτυχία μου που σε γνώρισα, με δύο φίλους μου που βρίσκονταν σε μία αντίστοιχη κατάσταση. Αυτοί τη ζήσαν την ευτυχία τους. Και την ζουν ακόμα. Εμείς...Εμείς τι και αν τη νιώσαμε, δεν την ζήσαμε. Ήταν δύσκολο, αδιανόητο, το ξέραμε από την αρχή, όλα ήταν εναντίον μας, ακόμα και οι ίδιοι μας οι εαυτοί. Αλλά υποσχεθήκαμε, ρε γαμώτο, ότι θα το παλέψουμε ως το τέλος. Άξιζε, το πιστεύω ακόμα. Διότι η ευτυχία που θα ζούσαμε, θα την είχαμε κατακτήσει με τον πόνο και το αίμα μας. Για αυτό και θα ήταν ασύγκριτη με οποιαδήποτε άλλη ευτυχία έχει υπάρξει. Αλλά, μια μέρα, απλά, σταμάτησες να παλεύεις.

Και από το δάκρυ μου φωτιά να πιείς, δεν μπορείς, μία ζωή καρδιά να συγχωρείς...

Σε μίσησα. Πραγματικά σε μίσησα. Όπως δεν έχω μισήσει ποτέ άλλον άνθρωπο στη ζωή μου. Ίσως γιατί δεν έχω αγαπήσει άλλον άνθρωπο, όπως εσένα. Παράλογο; Ναι. Όχι λιγότερο παράλογο από τον αγώνα, από την ενέργεια που θυσίασα για εσένα. Και έτσι σε εκδικήθηκα. Με τον τρόπο που μόνο εγώ μπορούσα να σε εκδικηθώ. Μου αρκεί ότι ξέρω μόνο εγώ και εσύ σε αυτή τη γη, πως ότι για λίγα δευτερόλεπτα, σε έκανα να με ξανασκεφτείς. Και να πονέσεις. Έστω και για λίγο. Είμαι σίγουρος. Αυτή ήταν εκδίκηση μου. Και τώρα; Η εκδίκηση πέτυχε. Εν μέρει. Σκότωσα το μίσος που ένιωσα για σένα. Δυστυχώς ή ευτυχώς όμως δεν σκότωσα την αγάπη. Όχι ολοκληρωτικά. Αλλά η αγάπη δεν είναι ποσότητα. Ή αγαπάς ή δεν αγαπάς. Αυτό είναι.

Θεός αν είναι και αν μ’αγαπάει κανείς...

Έπιανα κάποιες φορές τον εγκέφαλο μου, να προσπαθεί να επεξεργαστεί τα παραπάνω, να εξηγήσει τον λόγο για όλα αυτά. Προφανή αιτία, δεν μπορούσα να βρω. Μέχρι πριν λίγες μέρες. Ένα βράδυ γύρισα σπίτι, έχοντας στο μυαλό μου ένα τραγούδι που σου είχα στείλει όταν όλα βάδιζαν προς το τέλος. Και ενώ το άκουγα, άνοιξα εκείνο τον φάκελο με αναμνηστικά από σένα. Ναι τον έχω ακόμα, δεν τον έχω διαγράψει. Και εκεί κατάλαβα, ότι καμιά άλλη, ποτέ, δεν εξέφρασε τον έρωτα της για μένα, τόσο όμορφα, τόσο μαγευτικά, τόσο που να με κάνει να νιώθω σαν Θεός. Και αναρωτιέμαι αν τελικά όντως δεν τα πίστευες, όλα αυτά τα θαύματα της ανθρώπινης συναισθηματικής διανόησης, τότε όταν θα αγαπήσεις κάποιον πραγματικά, πόσο μεγαλειώδης θα είναι ο έρωτας σου, απέναντι του;

 Εγώ απ’το πλάι σου δεν λείπω...

Μέσα στα αναμνηστικά, έχω και μία φωτογραφία σου, που φαίνεσαι έτοιμη να εγκαταλείψεις ή  έναν γλυκό ύπνο. Και έχω την αφελή, απατηλή και ουτοπική αίσθηση, χωρίς να είναι απαραίτητα και επιθυμία, ότι θα ζήσουμε κάποια στιγμή στο μέλλον αυτή την εικόνα που τόσο δικαιούμαστε. Και μόλις τελικά ανοίξεις τα μάτια σου, να σου πω το μόνο πράγμα που θα είναι ικανό να μου έρθει εκείνη την ώρα στο μυαλό. Σε αγαπώ...