Περιπλανόμενος με το Ζορμπά

Σε περίπτωση που το θυμάται ο οποιοσδήποτε, πριν κάποιους μήνες είχε δημοσιευτεί ένα κείμενο με το όνοματεπώνυμο μου, και την σημείωση ότι θα ήταν το τελευταίο μου κείμενο για την Βαλαωρίτου. Ναι, τι; Και ο Σαμαράς είχε πει ότι δεν θα επιστρέψει ποτέ στη Νέα Δημοκρατία, και όχι μόνο επέστρεψε αλλά ο Ελληνικός Λαός τον έκανε και πρωθυπουργό...

Λίγο κάποια πράγματα που είχαν συμβεί, λίγο κάποια πράγματα που συνέβαιναν, και κυρίως αυτο που θα συνέβαινε, μια επικείμενη μετανάστευση που έπρεπε να προετοιμάσω, ήταν οι λόγοι που με οδήγησαν στην τότε μου απόφαση.

Ακολούθησε μια περίοδος που ήρθα κοντά μόνο με υπέροχους ανθρώπους. Ήταν το απαραίτητο συστατικό που χρειαζόμουν για να νιώσω έτοιμος για το επερχόμενο ταξίδι. Και έτσι έφτασα στο τέλος της μεταβατικής αυτής περιόδου. Ένα πλάσμα που είχε μπει στη ζωή μου μόλις λίγο καιρό πριν, επιβεβαιώνοντας για ακόμα μια φορά ότι η ποιότητα του χρόνου είναι πολύ πιο σημαντική από την ποσότητα, μου έδωσε δύο αποχαιρετιστήρια δώρα. Το πρώτο δεν περιγράφεται μια και θα το κόψει η λογοκρισία. Το δεύτερο και πιο σημαντικό, ακόμα και αν δεν το είχα διαπιστώσει τότε, ήταν ένα βιβλίο. Ο Βίος και η Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά.

Λίγες μέρες είχα στην ξένη χώρα, όταν ξεκίνησα να το διαβάζω. Και αν τα συμβατικά τρεχάματα που περιέχει μια μετανάστευση δεν μου επέτρεπαν να το διαβάσω με τη μία, φρόντιζα έστω με έναν αργό ρυθμό να το απορροφάω μέσα μου. Ουσιαστικά για μια σημαντική περίοδο ζούσα δύο παράλληλες ζωές. Μία αφιερωμένη στην τοπική γραφειοκρατεία, την αναζήτηση εργασίας και στέγης και μία παρέα με έναν τρελό Μακεδόνα και έναν πνευματικά ταλαιπωρημένο Κρητικό.

Δεν θα αναλύσω το βιβλίο ή τους χαρακτήρες,  τα κρυφά και κυρίως τα φανερά μηνύματα του που ήθελε να περάσει ο συγγραφέας. Δεν μπορώ και δεν θέλω. Το προτιμάω που αράζω αυτή τη στιγμή σε ένα ακόμα φιλόξενο αν και ξένο ανοιχτό παράθυρο. Πίνω κρασί, ακούω Κρητικά και καπνίζω έχοντας δίπλα μου την κιθάρα μου και το βιβλίο του Καζαντζάκη.

Σκέφτομαι ότι πριν γνωρίσω τον Αλέξη Ζορμπά το μόνο κοινό μας στοιχείο ήταν η συμπάθεια που είχαμε αμφότεροι  στις γυναίκες των χωρών ανατολικά του Ίστρου. Αναλογίζομαι όλα αυτά που έχουν συμβεί από τη στιγμή που έφθασα στο πάλαι ποτε Δουκάτο της Βραβάντης. Μια ζωή ακόμα πέρα από αυτήν που είχα ζήσει στην Ελλάδα. Η ποιότητα του χρόνου που λέγαμε...Και  όπως όλες οι ζωές έτσι και αυτή δεν είχε μόνο χαρές ή μόνο λύπες.

Και έτσι αντιλαμβάνομαι ότι ο Ζορμπάς μου έδωσε την απαραίτητη ενέργεια ώστε να απολαύσω στο απόλυτο τις ομορφιές που έχω ζήσει εδώ, στο να έρθω πραγματικά κοντά με τελείως άγνωστους μέχρι πρόσφατα ανθρώπους και κυρίως στο να μην με καταβάλλουν οι άσχημες στιγμές που υπήρξαν.

Και δεν με έχει επηρεάσει μόνο όσον αφορά στην διαχείριση των αναμνήσεων του πρόσφατου παρελθόντος. Το γεγονός ότι στο μυαλό μου και στη ζωή μου αυτή τη στιγμή το μέλλον φαντάζει και είναι πιο αβέβαιο από ποτέ ακόμα και σε ορίζοντα ημερών και εμένα αυτό όχι μόνο δεν με αγχώνει αλλά με φτιάχνει, το οφείλω σε αυτόν τον ψηλό Μακεδόνα από την Πιερία.

Έτσι μετά τον Καζαντζάκη και φαντάζομαι και πολλούς άλλους αναγνώστες, ξέρω ότι όποτε η ζωή θα κάνει τα παιχνίδια που τόσο της αρέσουν, εμένα στην καρδιά μου θα υπάρχουν συναισθήματα σαν αυτά που περιγράφει  ο συγγραφέας λίγες στιγμές αφού ο Ζορμπάς του έμαθε να χορεύει:

"Όταν μας έρχουνται ανάποδα όλα, τι χαρά να δοκιμάζουμε την ψυχή μας αν έχει αντοχή και αξία! Θαρρείς κι ένας οχτρός αόρατος, παντοδύναμος - άλλοι τον λένε Θεό κι άλλοι διάολο - χιμάει να μας ρίξει, μα εμείς στέκουμε όρθιοι.
Κι έτσι κάθε φορά που εσωτερικά είμαστε νικητές, όταν εξωτερικά είμαστε νικημένοι κατά κράτος, ο αληθινός άντρας νιώθει άφραστη περηφάνια και χαρά, η εξωτερική συμφορά μετουσιώνεται σε ανώτατη, δυσκολώτατη ευδαιμονία." Εγώ αυτό το αποκαλώ Ζωή.

Υ.Γ. 1. Θέλω να ευχαριστήσω δημόσια τον Dennis, την Ελένη, την Εύα, την Jana, τον Μιχάλη και το Νίκο που ενώ μέχρι πρόσφατα δεν τους γνώριζα καν, μου έχουν σταθεί με κάθε δυνατό τρόπο.
Υ.Γ.2. Να χορεύετε.

Πρώτη Δημοσίευση: Balaoritou Street