Μία κριτική για την αριστερά, με αφορμή το συλλαλητήριο για το Μακεδονικό Ζήτημα

Καθώς πλησίαζε η ημερομηνία που το συλαλλητήριο για το Μακεδονικό ζήτημα, θα λάμβανε χώρα στη Θεσσαλονίκη, είχα εκφράσει ανοιχτά την εναντίωση μου στη συγκεκριμένη εκδήλωση. Ο λόγος, ο οποίος επαληθεύθηκε, ήταν διότι ήξερα ότι το όλο γεγονός θα καπελωνόταν  από ακροδεξιές και εθνικιστικές ομάδες(και μονάδες...), όπως και έγινε. Σαν να μην έφτανε αυτό, είχαμε και τον εμπρησμό του κτιρίου της κατάληψης της Libertatia, με ότι μπορεί να σημαίνει συμβολικά και πρακτικά, η πράξη αυτή.

Ακόμα και το ίδιο το αντικείμενο του συλλαλητηρίου δεν με έβρισκε σύμφωνο, καθώς όπως αναφέρω σε προηγούμενο άρθρο, βάσει ιστορίας, πιστεύω ότι ναι μεν τα περισσότερα δικαιώματα για την χρήση του όρου «Μακεδονία» τα έχει η ελληνική πλευρά, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι έχει και την αποκλειστικότητα. Και για να κλείνω και το θέμα αυτό, θεωρώ ότι βάσει της ιστορίας, των πολιτιστικών χαρακτηριστικών, του γεγονότος ότι ήδη 140, σχεδόν, κράτη έχουν αναγνωρίσει την Π.Γ.Δ.Μ. ως «Μακεδονία» αλλά ταυτόχρονα θεωρούν τις προσωπικότητες της αρχαίας Μακεδονίας «Έλληνες», το πιο δίκαιο, ακριβές και πιστό στην πραγματικότητα, θα είναι η χώρα αυτή να ονομαστεί «Σλαβική Μακεδονία» ή «Σλαβομακεδονία». Και είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι μία τέτοια ονομασία, θα γινόταν αποδεκτή και από τα υγιή μέλη της κοινωνίας της Π.Γ.Δ.Μ. όπως και από τα αντίστοιχα της δικιάς μας. Συμπερασματικά θα είχαμε τρεις Μακεδονίες που ο επιθετικός-γλωσσικός προσδιορισμός τους θα χαρακτήριζε και τη σύνθεση των κατοίκων τους. «Σλαβική Μακεδονία» «Ελληνική Μακεδονία» και «Βουλγάρικη Μακεδονία». Διότι έτσι γίνεται ένας ξεκάθαρος διαχωρισμός, των πολιτιστικών και ιστορικών διαφορών ο οποίος δεν αφήνει χώρο για περαιτέρω φασαρίες στο μέλλον. Και μας δίνει και τη δυνατότητα να μπορέσουμε επιτέλους να βελτιώσουμε το επίπεδο ζωής και των δύο λαών.

Εκείνο που ανέμενα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον ήταν η στάση που θα κρατούσαν μεμονωμένα και συλλογικά, οι αριστεροί και οι αναρχικοί αυτής της χώρας. Οφείλω να παραδεχτώ πως ούτε και σε αυτό το κομμάτι ήμουν ιδιαίτερα αισιόδοξος. Και δυστυχώς και εκεί επαληθεύτηκα. Σε όλες τις συζητήσεις που συμμετείχα, ή παρακολούθησα, παρατήρησα ότι μία πλειοψηφία των προοδευτικών αυτής της χώρας, επέλεγαν την εύκολη νοητικά ερμηνεία ότι όσοι παρευρέθηκαν στο συλλαλητήριο είναι υπερεθνικιστές και φασίστες, ενώ επίσης όποιος ομοϊδεάτης τους διαφωνούσε μεταξύ τους κυρίως ως προς το ιστορικό του ζητήματος, χαρακτηριζόταν ασυνείδητος ρατσιστής και αποικιοκράτης. Μερικών ελάχιστων κιόλας, ήταν τόσο το πάθος για αναζήτηση και εντοπισμό κρυφοφασιστών, που έφτασαν στο σημείο να εκμηδενίζουν και αυτόματα να υποστηρίζουν αντίστοιχες εθνικιστικές πράξεις από την άλλη πλευρά.

Αυτό απέδειξε για ακόμα μία φορά ποιο είναι το σημαντικότερο πρόβλημα της Ελληνικής Αριστεράς. Ο στρουθοκαμηλισμός και τα κλειστά μυαλά. Διότι αρχικά, ναι η πλειοψηφία των παρευρισκομένων στο συλλαλητήριο, στο άκουσμα του ονόματος «Αντίγονος Γονατάς»(αρχαίος Μακεδόνας Βασιλιάς) θα νόμιζαν ότι, ήταν ήρωας των ταινιών του Φώσκολου, με άλλα λόγια παρασύρθηκαν λόγω έλλειψης ιστορικών γνώσεων, αλλά αυτό δεν τους κατατάσει αυτόματα στον πάτο της ανθρωπότητας, δηλαδή τους φασίστες. Ούτε όλοι αυτοί ψηφίζουν Χ.Α. ή άλλες υπερεθνικιστικές συμμορίες. Τέλος όποτε κάποιος αριστερός διαφωνούσε μαζί τους δεν το έκανε, λόγω κάποιου πατριωτισμού, αλλά το έκανε επειδή τυχαίνει να μην μισεί κανένα λαό στη Γη, και έτσι ούτε και τους Έλληνες, αντίθετα προτεραιότητα του είναι πάντα η σοσιαλιστική κοινωνία για όλους και να μην δίνει χώρο για κανέναν υπερεθνικισμό, καμίας χώρας, γνωρίζοντας τους κινδύνους που υπάρχουν.

Και ναι μπορεί όσοι ψηφίζουν Χ.Α. να μην έχουν καμιά ελπίδα, αλλά υπάρχουν πολλοί άνθρωποι οι οποίοι τυγχάνει να μην έχουν θέσει τον εαυτό τους σε κάποια συγκεκριμένη πολιτική δύναμη, ή θεώρηση. Και ευτυχώς ή δυστυχώς, αυτή είναι η πλειοψηφία της κοινωνίας. Και ένα μέρος της ντόπιας αριστεράς, τι κάνει; Αντί να προσπαθήσει να τους ενημερώσει, χωρίς εμπάθειες και μειοτικούς χαρακτηρισμούς, αντί να προσπαθήσει να τους πείσει, για το δίκαιο του αγώνα για μία ισότιμη, σοσιαλιστική κοινωνία, τους αφήνει στο σκοτάδι και έρμαιο των αφορμών που ψάχνουν οι ακροδεξιές δυνάμεις, με τρανταχτό παράδειγμα το συγκεκριμένο συλλαλητήριο. Όχι πως οι ίδιοι παρευρισκόντες δεν έχουν καμία ευθύνη, αλλά υποτίθεται ο ρόλος μίας πολιτικής δύναμης είναι να ενημερώνει και να προωθεί προς την σωστή(κατά τη γνώμη της) κατεύθυνση, αυτούς που δεν βρίσκονται, ήδη στους κόλπους της.

Κοιτάζοντας το πρόσφατο παρελθόν, και κρίνοντας αντικειμενικά τις πληροφορίες που μας δίνει, μπορεί κάποιος να αντιληφθεί ότι η στιγμή που η Ελλάδα έφτασε πιο κοντά για να πετύχει μία κοινωνία δομημένη βάσει του Σοσιαλισμού, όταν δηλαδή είχε την πλειοψηφία της κοινωνίας με το μέρος της, ήταν όταν, ίσως λόγω πολέμου, ήταν δεκτική απέναντι σε κάθε πολίτη που δεν είχε πάρει ξεκάθαρη θέση με την πλευρά του φασισμού. Τους καλούσε στις τάξεις της και έπειτα, τους έπειθε με τα έργα της. Και ναι μιλάω για την εποχή του Ε.Α.Μ.-Ε.Λ.Α.Σ. Και είναι ευνόητο ότι δεν αναφέρομαι στο αντάρτικο αυτό καθέ αυτό, αλλά στη νοοτροπία, στην ανοικτή λαϊκή υπόσταση που οφείλει να έχει κάθε αριστερό κίνημα. Προτείνω δηλαδή, να διδαχθούμε από τη νοοτροπία, την αντίληψη, τα σωστά και  τα λάθη φυσικά, που έγιναν μόλις 75 χρόνια πριν.

Διότι η παρερμηνεία και εκμετάλλευση της ιστορίας, είναι το όπλο των φασιστών. Αντίθετα η αντικειμενική και ανιδιοτελής ερμηνεία της, είναι το δικό μας. Αρκεί, σύντροφοι, να ξέρουμε να το χρησιμοποιούμε...