Δεν είμαστε πολίτες, είμαστε οπαδοί

Ας ξεκινήσουμε με έναν σύντομο ορισμό του τι σημαίνει οπαδός και του τι σημαίνει πολίτης, τουλάχιστον όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ:

Πολίτης, είναι το άτομο-μέλος μιας κοινωνίας το οποίο προσπαθεί στο βαθμό που του αναλογεί να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο που ανήκει. Και όταν έρχεται η ώρα να κριτικάρει , γεγονότα, πράξεις και συμπεριφορές το κάνει με γνώμονα το καλό της κοινωνίας, το οποίο έχει μάθει να το αντιλαμβάνεται χάρη στην παιδεία που έχει αναπτύξει κατά τη διάρκεια της ζωής του, μέσα από τις εμπειρίες του και τα περιβάλλοντα που έχει βιώσει.

Οπαδός, είναι το άτομο το οποίο η κριτική του για την κοινωνία και γενικότερα για τη ζωή του και το περιβάλλον του, καθορίζεται με βάση το κατά πόσο αυτό ικανοποιεί, την πλευρά που έχει διαλέξει να υποστηρίζει, ή που έμαθε να υποστηρίζει. Όπως ακριβώς στο ποδοσφαίρο, ένας οπαδός δεν θα τον νοιάξει, αν η ομάδα του κερδίσει με διαιτητική εύνοια, διότι δεν τον νοιάζει το καλό του ποδοσφαίρου αλλά να νικήσει η ομάδα του, έτσι και σε κοινωνικό επίπεδο δεν το νοιάζει  τόσο το καλό της κοινωνίας αλλά να επικρατήσει η παράταξη η ιδέα που έχει μάθει να ακολουθεί. Πολλές φορές μάλιστο στο μυαλό του, το καλό της κοινωνίας είναι συνυφασμένο με το καλό της οπαδικής του ταυτότητας.

Καταρχήν να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν είναι κακό να είναι κανείς οπαδός . Αρκεί αυτή του την ιδιότητα να την εφαρμόζει μόνο στο χώρο του αθλητισμού(χωρίς εννοείται βίαια ξεσπάσματα) και γενικότερα σε πράγματα δευτερεύοντα σε μία κοινωνία. Το πρόβλημα όμως γεννιέται όταν έρχεται η στιγμή που η οπαδική-πολιτική του ταυτότητα επηρεάζει την κοινωνική του συνείδηση.

Το τι είδους προβλήματα δημιουργούνται απαιτούνται τόμοι για να αναλυθούν. Θα σας προτρέψω απλά να κοιτάξετε την σημερινή Ελληνική κοινωνία, και το πως αυτή εκφράζεται. Είναι απόλυτα λογικό να συμβαίνει αυτό καθώς η Ελλάδα διαχρονικά πριν από την ίδρυση της ακόμα, αποτελείται κυρίως από οπαδούς και δευτερεόντως από πολίτες.  Οι οποίοι οπαδοί με τη στάση τους και με τις πράξεις τους , είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, εξυπηρετούσαν συμφέροντα εξωγενή απέναντι στην Ελλάδα σε βαθμό ανάλογο με την εξουσία που τους είχε δωθεί. Άπειρα τα παραδείγματα πολιτικών προσωπικοτήτων που ουσιαστικά πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους είτε προς δυσμάς είτε προς ανατολάς. Ελάχιστοι, από αυτούς, έπρατταν με γνώμονα το καλό της κοινωνίας που ζούσαν, και οι συνέπειες ήταν να κυνηγούνται από όλους τους υπόλοιπους. Η περίπτωση του Άρη Βελουχιώτη, στην αυτοκτονία του οποίου ηθικός αυτουργός ήταν το ΚΚΕ και έμμεσος φυσικός αυτουργός οι φιλοδυτικές δυνάμεις(σε σημαντικό βαθμό πρώην φιλοναζιστικές) είναι χαρακτηριστική.

Υπάρχουν άπειρα παραδείγματα και στην πολύ πιο πρόσφατη ιστορία της Ελλάδας. Το πιο τρανταχτό παράδειγμα είναι η κριτική στην πολιτική που ασκείται στην Ελλάδα στην εποχή των μνημονίων. Οι αριστεροί-οπαδοί θεωρούν ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ εφαρμόζει καλύτερα ή λιγότερο άσχημα το μνημόνιο(για να μην αναφέρουμετο πόσο έχουν εξασθεσνήσει σε ποιότητα και ποσότητα οι πορείες επί ΣΥΡΙΖΑ), ενώ αντίστοιχα οι δεξιοί-οπαδοί θεωρούν ότι η ΝΔ δικαιούται την προαναφερόμενη περιγραφή. Το ΠΑΣΟΚ δεν το αναφέρω μια και είναι τόσο ψόφιο που δεν επηρεάζει πλέον ούτε τα εσωτερικά του. Και οι δύο πλευρές τυφλωμένες από τις ιδεοληψίες τους δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι τα τελευταία 8-9 χρόνια εφαρμόζεται η ίδια πολιτική με διαφορετικά χρώματα έτσι απλά για να μην βαριόμαστε.

Και μέσα σε αυτό το σύγχρονο κολοσσαίο, όπου τα θηρία μάχονται μεταξύ τους, χωρίς να ξέρουν πραγματικά το λόγο που το κάνουν(και αν τον ξέρουν, τον κρυβουν) αναρωτιέται κανείς...Υπάρχει ελπίδα για αυτή την κοινωνία; Θα μπορέσουμε ποτέ σαν σύνολο να διεκδικήσουμε μία καλύτερη ζωή για όλους μας; Η απάντηση είναι στη φράση του Μάνου Χατζιδάκι, ενός καλλιτέχνη τον οποίον –τι ειρωνία- προσπαθούν απεγνωσμένα αν και μάταια να του αποδόσουν μία οπαδική-πολιτική ταυτότητα...

«Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Πάντα μ’ απασχολούσε το γνωστό εμβατήριο όσες φορές τ’ άκουγα. Έλεγα μέσα μου, τι άραγες εννοεί; Σκέφτηκα σαν κάτι να φωτίστηκε μέσα μου, εφόσον η Ελλάδα δεν πεθαίνει ποτέ, πάει να πει και πως ποτέ δεν θα αναστηθεί»

Υ.Γ. Και για να μην κρύβομαι, ναι οι προσωπικές μου πολιτικές και κοινωνικές πεποιθήσεις, ανήκουν στο χώρο της Αριστεράς. Αλλά η ιδιότητα μου ως αριστερού, δεν θα υπερισχύσει ποτέ ούτε της ιδιότητας του πολίτη, ούτε του ανθρώπου.