Οι θύτες, τα θύματα και οι περίεργοι

Καθώς μεγάλωνα, συνήθιζα να παρατηρώ τις ανθρώπινες σχέσεις τριγύρω μου. Οκ και κάποιες λίγες φορές να τις ζω κιόλας. Αυτό που παρατηρούσα σε πάρα πολλές από αυτές ήταν ότι τα άτομα που τις αποτελούσαν αναλάμβαν ακούσια ή μη, κάποιους συγκεκριμένους ρόλους. Δύο ρόλους βασικά. Του θύτη και του θύματος.

Θύτης, στο πλαίσιο μίας κοινωνικής σχέσης, είναι αυτός που θα επιβάλλει την θέληση του στο άλλο άτομο, που μαζί με αυτό αποτελούν αυτή τη σχέση. Κάποιοι θα το χαρακτηρίσουν ισχυρή προσωπικότητα, ή πιο ισχυρή προσωπικότητα. Ο θύτης συνήθως δεν ενδιαφέρεται για τις επιθυμίες του άλλου ατόμου, το αντίθετο θα νιώσει την όποια ικανοποίηση μόνο αν πραγματοποιηθούν οι δικές του. Εφόσον συμβεί αυτό όλα πάνε καλά. Έχουν υψηλή αίσθηση αξιοπρέπειας, της δικής τους, αντίθετα έχουν μηδαμινή αντίληψη ή έγνοια για την αξιοπρέπεια των άλλων. Γενικότερα έχουν μία αίσθηση ανωτερότητας, θεωρούν ότι γεννήθηκαν για να γαμάνε και να δέρνουνε.

Θύμα, στο ίδιο πλαίσιο, είναι το συμπλήρωμα του θύτη. Είναι τα άτομα που οποιαδήποτε προσωπική τους επιθυμία, την αφήνουν στην άκρη, όταν αυτή έρχεται σε αντίθεση με αυτές του Θύτη. Κάποιες φορές αναίμακτα, κάποιες φορές όχι. Αυτό που τους οδηγεί σε αυτές τις υποχωρήσεις, είναι η εξάρτηση τους από τον Θύτη, η οποία πολλές φορές είναι λόγω πρακτικών καταστάσεων, και άλλες στο χειρότερο σενάριο, είναι λόγω του συναισθηματικού δεσίματος που έχουν μαζί του. Μπορεί να έχουν πλήρη επίγνωση και αίσθηση της έννοιας της αξιοπρέπειας, αλλά κακά τα ψέμματα, δεν φαίνεται να τη δίνουν ιδιαίτερη σημασία, μια και προτεραιότητα τους είναι τα «αγαθά» που τους προσφέρει η εξάρτηση από τον θύτη τους. Τι και αν έχουν προσωπικότητα; Την ξεχνάνε όταν σφίγγουν οι κώλοι.

Και έτσι κάπως καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι είναι καταδικασμένοι να αγαπούν και να μην αγαπιούνται, διότι η αγάπη και κάθε συναίσθημα σημαίνει πράξεις, τα λόγια είναι απλά βιτρίνα και άνθρωποι οι οποίοι είναι καταδικασμένοι να αγαπιούνται και να μην αγαπάνε. Ωραία όλα αυτά. Και ποιος ο λόγος της παραπάνω «ανάλυσης» . Δεν υπάρχει κάποια έκπληξη. Από τη στιγμή που ζούμε σε μία «κοινωνία» που λατρεύει την ιεραρχία οποιουδήποτε επιπέδου, που λειτουργεί βάση του ανταγωνισμού και όχι της συλλογικότητας, από τη στιγμή που μεγαλώνουμε όλοι σε αυτό το αρρωστημένο κατά τον γράφοντα περιβάλλον, είναι απόλυτα λογικό να το μεταφέρουμε και στην καθημερινότητα μας και εν συνεχεία και στις κοινωνικές σχέσεις μας.Bέβαια κάποιοι θα υποστηρίξουν ότι αυτή είναι και η γοητεία του ανθρώπινου είδους, το γεγονός ότι είμαστε όλοι διαφορετικοί.  Το πως έχουν καταφέρει να ταυτίσουν στο μυαλό τους τις έννοιες της «διαφορετικότητας» και της «ανισότητας», είναι κάτι που ακόμα και σήμερα μου διαφεύγει, αλλά αν το είχα ήδη καταλάβει δεν θα έγραφα αυτό το κείμενο.

Δυστυχώς αυτός είναι ο κανόνας. Ευτυχώς κάθε κανόνας έχει και τις εξαιρέσεις του. Δεν το λέω επειδή καταλήφθηκα από κάποια αφελή αισιοδοξία. Έχω γνωρίσει ανθρώπους, καθώς και έχω ζήσει ανθρώπινες σχέσεις, που δεν βασίζονται στην επιβολή και στην υποχώρηση, το αντίθετο βασίζονται στην αλληλέγγυα προσπάθεια, να αντέξουν στις οποιεσδήποτε δυσκολίες της ζωής και να μοιραστούν μαζί τις ομορφιές της. Αυτές οι σχέσεις αποτελούνται από δύο διαφορετικά άτομα, με ένα σημαντικό κοινό διπλό στοιχείο όμως. Δεν γουστάρουν να είναι θύτες και ταυτόχρονα δεν ανέχονται να είναι θύματα κανενός, ούτε καν των συναισθημάτων τους. Οι υπόλοιποι τους αποκαλούν "περίεργους". Εγώ τους αποκαλώ τελείως αυθαίρετα, αμυνόμενες προσωπικότητες. Αμυνόμενες διότι δεν θα «επιτεθούν» για να αποκτήσουν αυτά που τους ενδιαφέρουν, αλλά θα αμυνθούν όταν θα αντιληφθούν ότι θα βρεθεί κάποιος στο δρόμο τους που θα θέλει να τους τα στερήσει. Προσωπικότητες, διότι όπως προανέφερα, την προσωπικότητα που έχουν δεν την ξεχνάνε ποτέ, ανεξάρτητα με το πόσο στριμόκωλες καταστάσεις αντιμετωπίζουν, αντίθετα πολλές φορές εκείνη είναι η στιγμή που θα λάμψουν περισσότερο από ποτέ.

Οι αμυνόμενες προσπικότητες δεν θα ανεχτούν ποτέ ένα θύτη πάνω από το κεφάλι τους, αλλά θα βαρεθούν και ένα θύμα που θα εμφανιστεί ετοιμοπαράδοτο στο πιάτο τους. Μάλιστα θα του δώσουν πολύ σύντομα την ελευθερία του, όντας ειλικρινείς απέναντι του. Όλο αυτό φυσικά θα έχει σαν συνέπεια, να αντιμετωπίζουν προβλήματα στην ποσότητα των κοινωνικών σχέσεων που θα ανήκουν. Και αυτό μερικές φορές θα τους φαντάζει τρομακτικό. Αλλά γνωρίζουν και αν δεν γνωρίζουν θα μάθουν, ότι θα αποζημιωθούν και με το παραπάνω όταν θα συναντήσουν ανθρώπους σαν αυτούς. Και θα γευτούν αυτή τη μαγική ποιότητα των στιγμών, που μοιράζονται μεταξύ ανθρώπων, διαφορετικών και ίσων. Δίκαιο μου φαίνεται.