Είναι το V for Vendetta, η ταινία της γενιάς μας;

Κάθε γενιά, ειδικότερα από το δεύτερο μισό του 20^ού αιώνα και έπειτα έχει κάποια έργα τέχνης που την χαρακτηρίζουν. Που τη σημαδεύουν. Και ο κινηματογράφος δεν θα μπορούσε να μην προσφέρει και αυτός από την πλευρά του, τις ταινίες που χαρακτηρίζουν εποχές ολόκληρες. Θα αναφέρω ενδεικτικά κάποιες ταινίες, που όποτε τις ακούμε, έρχονται αυτόματα στο μυαλό μας οι αντίστοιχες δεκαετίες. Αυτό εννοείται ότι δεν σημαίνει ότι τα συγκεκριμένα φιλμ έχουν την αποκλειστικότητα. Απλά παραδείγματα είναι. Τα 50s είχαν το «Επαναστάτης χωρίς αιτία», τα 60s είχαν τον «Πρωτάρη», τα 70s είχαν το «Νονό», τα 80s το «Scarface» και τα 90s το «Fight Club».

Και τι γίνεται με τα 00s; Ποια ταινία πρέπει να διαλέξουμε, εμείς οι σημερινοί τριαντάρηδες, για τη δεκαετία μέσα στην οποία μεγαλώσαμε, τη δεκαετία που ενηλικιωθήκαμε; Ποια είναι η ταινία που στο άκουσμα του τίτλου της σκεφτόμαστε την προηγούμενη δεκαετία, στην οποία καλλιεργήσαμε ένα σημαντικό μέρος της προσωπικότητας μας;

Η απάντηση που έρχεται, στο δικό μου μυαλό τουλάχιστον, είναι εύκολη και γρήγορη. V for Vendetta. Το αριστούργημα του James McTeigue, με τη Natalie Portman και τον Hugo Weaving, μία ταινία η οποία μας μεταφέρει σε ένα δυστοπικό μέλλον, στο οποίο έννοιες όπως η ανθρωπιά, η δικαιοσύνη και η ελευθερία είναι είδη προς εξαφάνιση. Δεν φαντάζομαι να χρειάζεται να κάνω κανένα Spoiler Alert, μια και πιστεύω ότι ο καθένας που διαβάζει αυτό το κείμενο, έχει ήδη δει την ταινία και την έχει εκτιμήσει.

Γιατί όμως γίνεται τόσο άμεσα αυτή η σύνδεση στο μυαλό μου; Δεν θα σας κρύψω ότι θεωρώ ότι μπορεί να βρισκόμαστε, στη μεταβατική φάση δύο εποχών. Δύο ιστορικών περιόδων. Ειδικά στην Ελλάδα έχουμε αφήσει την εποχή των λουλουδιών(από αυτά που αγοράζαμε στα μπουζούκια) και πλέον είτε έχουμε μπει ήδη σε μία νέα εποχή, είτε περπατάμε στο μονοπάτι προς αυτή. Η αμφιβολία και ο σκεπτικισμός για το τι τελικά από τα δύο συμβαίνει κρύβεται ίσως στην υποβόσκουσα αίσθηση  που κάθε άνθρωπος έχει μέσα του, ότι δηλαδή δεν γίνεται αυτή η παρακμή και η μιζέρια να κρατήσει για πάντα. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μετά θα έρθει κάτι απαραίτητα καλύτερο...

Ουσιαστικά το περιβάλλον του V for Vendetta είναι η εικόνα του άσχημου σεναρίου που μπορεί να βιώσουμε ως αποτέλεσμα των καταστάσεων που ζούμε τώρα(ακόμα και η αναφορά για τον πόλεμο στη Συρία σε κάποιο στιγμιότυπο του φιλμ, μοιάζει κάπως προφητική μια και όταν γράφτηκε το κόμικ ή το σενάριο της ταινίας, ο πόλεμος εκεί ακόμα δεν είχε ξεκινήσει). Η στέρηση της ελπίδας, της αξιοπρέπειας, της δυνατότητας για μία όμορφη ζωή, η φτώχεια και ο εμπαιγμός που ζούμε από όλες τις κυβερνήσεις που έχουμε δει από τη στιγμή που ενηλικιωθήκαμε, δεν θα είναι ιστορικά πρωτότυπο να οδηγήσουν σε μία εποχή λογοκρισίας, ποινικοποίησης της διαφορετικότητας, αυταρχισμού ως λύση στην έλλειψη ασφάλειας και μιας φασιστοποίησης του κράτους και της κοινωνίας. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι το παράδειγμα της Χρυσής Αυγής δυστυχώς είναι ακόμα παρόν και όχι παρελθόν. Και φυσικά μην ξεχνάμε ότι αντίστοιχα φαινόμενα, ανόδου μισανθρωπικών θεωριών συναντώνται και στην Ευρώπη ακόμα και αν εκεί ίσως να μην είναι ακόμα τόσο έντονα μια και η φτώχεια δεν έχει κάνει προς το παρόν την εμφάνιση της, όχι όσο στην Ελλάδα τουλάχιστον.

Και εδώ είναι το σημείο που οι ιδεολογικές αφετηρίες του V, του κεντρικού ήρωα της ταινίας, φαντάζουν τόσο επίκαιρες. Ο αγώνας του για την κατάργηση του συγκεκριμένου καθεστώτος, είναι αυτός που δίνει τις κατευθύνσεις για τις οποίες πρέπει να αγωνιστούμε και εμείς, σαν γενιά, έτσι ώστε αρχικά να αποφύγουμε αυτό το δυσοίωνο μέλλον και ίσως και να δημιουργήσουμε κάτι καλύτερο από το παρόν που βιώνουμε. Αρκεί καθημερινά να παλεύουμε ώστε έννοιες όπως η ελευθερία του λόγου και όχι μόνο, ο σεβασμός στη διαφορετικότητα, ο ανθρωπισμός και η αλληλεγγύη, όχι μόνο να μην εκλείψουν αλλά να αποτελέσουν θεμέλια για τις επόμενες γενιές. Να μπορέσουμε να συνδράμουμε έτσι ώστε η ανθρωπότητα να είναι λίγο πιο όμορφη. Ο καθένας ξεχωριστά όπως ο V στη διάρκεια της ταινίας και στο «τέλος» όλοι μάζι όπως στο φαντασμαγορικό κλείσιμο.

Με αυτή την εκπληκτική αλληγορία οι αδερφές Wachovski αποφάσισαν να γράψουν τον επίλογο σε αυτό το έργο τέχνης. Διότι στην τελική ο αγώνας για έναν καλύτερο κόσμο, ξεκινάει πρώτα από μέσα μας.