Γράφοντας για τον ΠΑΟΚ

Έχει γύρω στα 3 χρόνια που ασχολούμαι κάπως πιο σοβαρά με το γράψιμο. Μέσα σε αυτά τα χρόνια έχω εκφράσει σκέψεις, συναισθήματα, απόψεις και πτυχές της προσωπικότητας μου είτε άμεσα είτε έμμεσα. Με ότι καλό ή και κακό μπορεί να σημαίνει αυτό. Όμως δεν έχω εκφράσει ποτέ το παραμικρό για ένα σημαντικό μέρος του εαυτού μου. Ασπρόμαυρο είναι. Και είναι ο Π.Α.Ο.Κ.

Θα μπορούσα να γράψω κάτι για την ιστορία αυτού του σωματείου. Θεωρώ ότι ένα και μόνο άρθρο είναι πολύ λίγο και θα ήταν υποτιμητικό για ένα τόσο μεγάλο κεφάλαιο. Ετσι πιστεύω θα άρμοζε περισσότερο να γράψω το τι σημαίνει για μένα, ο Π.Α.Ο.Κ. και γιατί έχω αποφασίσει να τον ακολουθώ είτε από κοντά είτε από απόσταση. Ίσως για να δώσω και μία απάντηση στο γιατί ένας τύπος σαν εμένα, που του αρέσει να ασχολείται με και καλά σοβαρά θέματα, αφιερώνει τόση συναισθηματική ενέργεια σε κάτι που πολλοί κουλτουριάρηδες, ψωνάρες, wanna be διανοούμενοι απαξιούν όχι μόνο να ασχοληθούν αλλά και να καταλάβουν.

Μπορεί την οπαδική μου ταυτότητα να την κληρονόμησα τυπικά από τον πατέρα μου, αλλά ουσιαστικά την αποδέχτηκα στην εφηβεία μου. Ήταν το 2003, όταν μία ομάδα σακατεμένη από οικονομικά προβλήματα, κατάφερνε  κόντρα σε οποιαδήποτε δυνατή αντίξοη συνθήκη να κατακτήσει το κύπελλο.  Χωρίς να το αντιληφθώ φυσικά σε αυτή την ηλικία, το συγκεκριμένο αθλητικό γεγονός ήταν ο συμβολισμός της ζωής που ήταν προδιαγεγραμμένο βάσει συνθηκών να ζήσω. Και που επέλεξα να ζήσω μέχρι τώρα, ας μην κρυβόμαστε. Γνωρίζοντας την ιστορία της ομάδας στα επόμενα χρόνια, παρατηρούσα τόσα κοινά με τα δικά μου βιώματα.

Μια ζωή αυτή η ομάδα ενάντια σε συνθήκες, κατεστημένα και καταστάσεις , να αγωνίζεται και να μην τα παρατάει ποτέ ακόμα και όταν όλα φαίνονταν να έχουν χαθεί. Οι ήττες και οι κατραπακιές περισσότερες από τις νίκες και τις χαρές. Αλλά εκεί στον αγώνα. Ο Π.Α.Ο.Κ. όντας προσφυγικό σωματείο δημιουργήθηκε από τα δύσκολα, ζει για τα δύσκολα, ονειρεύεται για τα δύσκολα. Μία στάση ζωής του συλλόγου που έχει περάσει στο DNA του...

Μόνο από τα χρώματα του Π.Α.Ο.Κ.  αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς την κυκλοθυμικότητα που τον χαρακτηρίζει ως σύλλογο. Άσπρο και Μαύρο. Οτιδήποτε ενδιάμεσο είναι για τους μέτριους.  Είναι αυτή η κυκλοθυμικότητα, που κάνει οποιονδήποτε δίνει έστω και ένα μικρό κομμάτι της ψυχής του για αυτή την ομάδα, να απαξιεί για τα χλιαρά συναισθήματα.  Αυτό είναι που κάνει τον ΠΑΟΚτσή να μην μπορεί να κρίνει με αντικειμενικότητα και με ψυχραιμία την μεγάλη του αγάπη. Αυτή η λειτουργία είναι  που μας κάνει αυτοκαταστροφικούς πολλές φορές αλλά μας δίνει και το δικαίωμα να απολαμβάνουμε στο μέγιστο τις λίγες χαρές που καταφέρνουμε και κατακτούμε. Και είναι αλήθεια ότι η ευτυχία, που μας έχουν προσφέρει οι λίγες συγκριτικά επιτυχίες μας, όχι μόνο ισοδυναμεί αλλά ξεπερνά την αντίστοιχη που έχουν προσφέρει πολλές περισσότερες στους άλλους.

Γνωρίζοντας και ταυτόχρονα ερωτεύοντας την πόλη που μεγάλωσα τη Θεσσαλονίκη, δεν ήταν δύσκολο για μένα να καταλάβω ότι ο Π.Α.Ο.Κ. είναι η ομάδα που αρμόζει στη συγκεκριμένη πόλη. Από το γεγονός ότι ιστορικά έχει υπάρξει το πλέον φιλόξενο μέρος όχι μόνο για ποικοίλους πολιτισμούς, αλλά και για τόσο διαφορετικούς τύπους ανθρώπων. Έτσι και σήμερα μία βόλτα στη Θύρα 4 θα σε κάνει να καταλάβεις ότι δεν έχουν σημασία τα χαρακτηριστικά που κληρονόμησες αλλά τα χαρακτηριστικά που έχτισες κατά τη διάρκεια της ζωής σου. Οποιουδήποτε είδους ρατσισμός δεν χωράει στην κουλτούρα του οπαδού του Π.Α.Ο.Κ. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά σε ένα σύλλογο που δημιουργήθηκε από κατατρεγμένους και ανεπιθύμητους. Και παρ’ότι βλέπουμε σε πολλές άλλες ομάδες ο φασισμός και ο ρατσισμός να κάνουν αισθητή την παρουσία τους ακόμα και οργανωμένα, στον Π.Α.Ο.Κ. αυτό έχει περιοριστεί μόνο σε μεμονωμένους βλαμμένους. Δεν είναι τυχαίο που το μοναδικό οπαδικό κίνημα το οποίο αντιτάχθηκε στη Χρυσή Αυγή ήταν αυτό των ΠΑΟΚτσήδων. Με τον τρόπο που αρμόζει κανείς να αντιτάσσεται στους φασίστες. Τους σπάσαν τα γραφεία.

Ο Π.Α.Ο.Κ. είναι ένας σύλλογος και ένα κίνημα με καθαρά λαϊκή βάση. Αυτό πολλές φορές χλευάζεται. Από αυτούς που δεν έχουν ιδέα τι νοήματα και τι βιώματα κρύβει μέσα της αυτή η έννοια. Το να αποκαλεί κάποιος τον Π.Α.Ο.Κ. «μπαογκ» πέρα από το γεγονός ότι είναι καθαρά ρατσιστικό μια και κακοχαρακτηρίζει ένα κοινωνικό σύνολο ενός εκατομμυρίου ανθρώπων, είναι και τελείως αβάσιμο μία και το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό (όχι της «λαϊκούρας» αλλά της καφρίλας) ευδοκιμεί και στους οπαδούς όλων των άλλων μεγάλων ομάδων. Ίσως όμως και εδώ ακόμα και από τους ίδιους τους αντιπάλους επιβεβαιώνεται η αυθεντική λαϊκή χροιά της ΠΑΟΚτσήδικης ιδέας. Ίσως γιατί στην Ελλάδα η μόνη πραγματική λαϊκή ομάδα είναι ο Π.Α.Ο.Κ. Άρα κάπως πρέπει να υποτιμηθεί από τους «εχθρούς» του μια και δεν υπάρχει άλλος τρόπος να πλησιαστεί. Στην τελική είναι γνωστό από όλες τις πτυχές της ζωής μας, ότι είναι τιμή μας κάποιοι άνθρωποι να μην μας έχουν σε εκτίμηση.

Επέλεξα να μιλήσω γενικά και να μην αναφερθώ σε συγκεκριμένες εμπειρίες της ζωής μου που έχουν να κάνουν με τον Π.Α.Ο.Κ., διότι δεν θα τελείωνε ποτέ το κείμενο. Ακόμα και τώρα έχω αφήσει τόσα  πράγματα μόνο για το μυαλό μου και την καρδιά μου. Θα κάνω μόνο μία εξαίρεση και θα αναφέρω μία εμπειρία τόσο δική μου αλλά είμαι σίγουρος και τόσο κοινή με τους άλλους ΠΑΟΚτσήδες. Είναι η στιγμή που ένας ΠΑΟΚτσής βλέπει ένα φίλο του και συνοπαδό του ζορισμένο από διάφορα προβλήματα, και τότε του δίνει μία δυνατή καρπαζιά στην πλάτη και του φωνάζει με τόσο τσαμπουκά και ταυτόχρονα με τόση αγάπη «Π.Α.Ο.Κ. ΕΙΣΑΙ!».