Μαθαίνουμε να είμαστε μόνοι...

Και ναι επιτέλους βρισκόταν εκεί. Εκεί που ονειρεύτηκε να ταξιδέψει από μικρό παιδί. Στη Σκωτία. Έχοντας περάσει ολόκληρη την προηγούμενη μέρα, εξερευνώντας το Εδιμβούργο, το μεγαλοπρεπές κάστρο του, τα σκοτεινά σοκάκια του και τις μυστηριώδεις υπόγειες στοές του αποφάσισε ότι σήμερα θα ήθελε κάτι να τον ηρεμίσει. Να τον γαληνέψει.

Στην τελική έκανε διακοπές. Και διακοπές εκτός από εξερεύνηση και ανακαλύψεις σημαίνει και γαλήνη. Τη χρειαζόταν. Μπορεί να απολαμβάνει την καθημερινότητα του γενικότερα, αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν είναι πολύ απαιτητική. Χρειαζόταν να ξεφύγει. Και κάπως έτσι τώρα βρίσκεται σε ένα πέτρινο καφέ-ζαχαροπλαστείο με θέα τη Λοχ(λίμνη) Λόμοντ.

Αφήνοντας πρώτα το απαραίτητο φιλοδώρημα στη χαριτωμένη Σκωτσέζα σερβιτόρα, αρχίζει και περπατάει κατά μήκος της περιφέρειας της λίμνης. Η διαδρομή του, αποτελείται από στενά μονοπάτια με έντονη βλάστηση, η οποία αν και δυσκολεύει τις κινήσεις του, προσφέρει μία μοναδική πανδαισία χρώματων, με κυρίαρχες τις αποχρώσεις του πράσινου και του γαλάζιου.

Κάθε τόσο βρίσκει ευκαιρία να σταματήσει για λίγο να βγάλει φωτογραφίες. Έπειτα να απολαύσει το ηλιόλουστο τοπίο της λίμνης, να κλείσει τα μάτια του και να εισπνεύσει καθαρό, δροσερό, βόρειο αέρα. Βρίσκει ένα κολπίσκο και αράζει σε ένα βράχο οποίος βρέχεται στο κάτω μέρος του από το γλυκό νερό της λίμνης και το πάνω σκεπάζεται από τη σκιά ενός ψηλού δέντρου. Ασυναίσθητα στο μυαλό του έρχεται εκείνη η θεωρία που λέει, ότι ο εγκέφαλος, όταν αντιλαμβάνεται ότι έρχεται ο θάνατος, δημιουργεί μια ειδυλλιακή ψευδαίσθηση, έτσι ώστε ο οργανισμός να καλωσορίσει το τέλος. Σκέφτεται ότι όταν έρθει η δική του ώρα ένα τέτοιο τοπίο, μία τέτοια αίσθηση θα τον εισάγει στο τέλος του.

Φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει από μία τέτοια εμπειρία η μουσική. Παραδόξως όμως δεν ακούγεται στο μυαλό του, κάποια κέλτικη μελωδία παιγμένη από κάποια γκάιντα. Κάθε άλλο, αναγνωρίζει στις νότες το διάσημο φινάλε, από τη Λίμνη των Κύκνων του Τσαϊκόφσκι. Διαπιστώνει ότι η μουσική είναι πραγματική. Σηκώνεται από το βράχο, προσπερνάει κάτι ρίζες ενός δέντρου και σύντομα βρίσκει ακόμα έναν κολπίσκο. Μόνο που είναι «κατειλλημένος». Μία κοπέλα, μικροκαμωμένη, μελαχρινή έχει κάτσει ήδη εκεί και παίζει βιολί. Δεν την ενοχλεί απλά κάθεται σε έναν πεσμένο κορμό δέντρου λίγά μέτρα μακρυά της. Η ώρα περνάει, και αυτός απολαμβάνει την ίδια εμπειρία, που απολάμβανε και πριν τον διακόψει η περιέργεια του. Ξαφνικά η μουσική σταματάει.

-Πόση ώρα είσαι εδώ;
-Δεν ξέρω. Όχι πολύ μάλλον, της απαντάει.
-Και τι κάνεις;
-Αυτή είναι μία από τις λίγες στιγμές που δεν θέλω και δεν κάνω τίποτα.
-Είναι το κατάλληλο μέρος για κάτι τέτοιο.
-Εσύ; Τι κάνεις;
-Μαθαίνω να είμαι μόνη.
-Γιατί;
-Γιατί δεν πάει άλλο.
-Το ξέρω αυτό το συναίσθημα.
-Και τι έκανες;
-Έμαθα να αγαπώ χωρίς να έχω ανάγκη κανένα. Δεν είχα άλλη επιλογή.

Και από εκεί και πέρα η κουβέντα συνεχίστηκε. Κάποιες φορές σταματούσαν, για να δουν κάποια πάπια που πλησίαζε με το αστείο «κουάκ» της.  

-Είσαι τυχερός άνθρωπος, του λέει.
-Τώρα ναι  είμαι, παλιότερα όχι…Έτσι είναι η ζωή, μία πάνω, μία κάτω...Έχω μάθει να μην πανικοβάλλομαι όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά και να μην γίνομαι αλαζόνας όταν όλα είναι ωραία. Απλά τα απολαμβάνω. Όπως τώρα...

Κάθονται μαζί, σχεδόν αγκαλιασμένοι, σε εκείνον τον κορμό. Είναι ώρα να αποχαιρετιστούν. Την αποχαιρετά, απαγγέλοντας της ένα ποίημα του Τσαρλς Μπουκοβσκι, που ξέρει καλά...

«Αν θέλεις να προσπαθήσεις, κάν' το ως το τέλος....Αλλιώς μην αρχίσεις καν. Αν θέλεις να προσπαθήσεις, κάν' το ως το τέλος... Αυτό ίσως σημαίνει απώλεια, φιλενάδων, συζύγων...συγγενών, εργασιών και ίσως του ίδιου σου του μυαλού. Κάν' το ως το τέλος. Ίσως σημαίνει να μην τρως τρεις-τέσσερεις μέρες. Ίσως σημαίνει να παγώνεις στο παγκάκι του πάρκου. Ίσως σημαίνει φυλακή, ίσως σημαίνει κοροϊδία, χλευασμό, απομόνωση. Η απομόνωση είναι ένα δώρο, τα άλλα είναι δοκιμή της αντοχής σου...και του πόσο θέλεις να το κάνεις. Και θα το κάνεις, παρόλη την απόρριψη και τις λίγες πιθανότητες και θα είναι καλύτερο από  οτιδήποτε άλλο μπορείς να φανταστείς. Αν θέλεις να προσπαθήσεις, δώσ'τα όλα.Δεν υπάρχει άλλο συναίσθημα σαν αυτό. Θα είσαι μόνη με τους Θεούς και οι νύχτες θα καίνε με φωτιά. Κάν' το. Κάν' το. Κάν' το. Κάν' το. Ως το τέλος. Ως το τέλος. Θα οδηγήσεις τη ζωή, απευθείας στην τέλεια ευτυχία. Είναι ο μόνος τίμιος αγώνας που υπάρχει.»*

*ελεύθερη μετάφραση