Η αίσθηση του ονείρου να μην χαθεί

Από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας, αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε την έννοια του χρόνου. Είτε τελικά η έννοια αυτή, είναι υπαρκτή στο σύμπαν που ζούμε, είτε όχι, δεν μπορούμε να κρύψουμε ότι όλοι οι άνθρωποι χρησιμοποιούμε τον  χρόνο σαν το βασικότερο εργαλείο για τη σκέψη μας και για τον στοχασμό μας.

Επόμενο λοιπόν είναι αφού αντιληφθούμε τον χρόνο, να τον μοιράσουμε, στις 3 γνωστές μας διαστάσεις του. Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Το παρελθόν θα το εμπλουτίσουμε με τις αναμνήσεις μας, το παρόν με τις πράξεις μας και το μέλλον σαν φύσει αφελή, αισιόδοξα πλάσματα που είμαστε, με τα όνειρα μας.

Τα όνειρα, από τη στιγμή που εγκαταλείπουμε την πρώιμη παιδική μας ηλικία, εγκαθίστανται μέσα στη συνείδηση μας. Κάποιες φορές μένουν σταθερά, κάποιες φορές μεταβάλλονται αλλά η φύση του να ονειρευόμαστε, αυτή καθεαυτή παραμένει μέσα στο μυαλό μας μέχρι και τη στιγμή που ενηλικιώμαστε και κάποιες φορές ίσως και λίγο παραπάνω.

Είναι έτσι δομημένη η κοινωνία μας, που θεωρείται απαιτητό, μόλις φτάσεις στα 18 να έχεις καταλήξει στα όνειρα σου και να έχεις ήδη οραματιστεί τον τρόπο που θα τα πετύχεις. Τι και αν η ίδια, δεν κάνει τίποτα για να σε βοηθήσει να καταλήξεις ποια είναι αυτά που σου ταιριάζουν, ποια είναι αυτά που θα σε κάνουν να νιώθεις πραγματικά ζωντανός. Το αντίθετο πολλές φορές, κάνει ότι μπορεί για να σε απομακρύνει από αυτό. Αλλά αυτό ίσως είναι καλύτερα να αναπτυχθεί σε ένα άλλο ανεξάρτητο κείμενο.

Και φτάνουμε στα πρώτα ενήλικα χρόνια μας. Συνήθως μέσω σπουδών θα προσπαθήσουμε να πετύχουμε, να κάνουμε τα όνειρα μας πραγματικότητα. Δεν θα έχω ανακαλύψει ούτε την Αμερική, ούτε τον τροχό, αν αναφέρω ότι θα είναι μία δύσκολη πρόκληση. Ειδικά για όλους εμάς που ενηλικιώθηκαν, την περίοδο που η Ελληνική κοινωνία πήρε και επίσημα την κατιούσα, αποδείχθηκε ότι πολλά από αυτά τα όνειρα ήταν απόλυτα απατηλά.

Αλλά ας μην γελιόμαστε δεν χρειαζόταν αυτή η κλωτσιά που φάγαμε στον πισινό μας, για να εγκαταλείψουμε τα όνειρα μας. Είναι, παγκοσμίως, τέτοιες οι κοινωνίες, που εμείς οι άνθρωποι έχουμε χτίσει, που πολύ σύντομα μετά την ενηλικίωση μας, προτεραιότητα παίρνει η καθημερινότητα μας, οι λογαριασμοί, η δουλειά που δεν ονειρευτήκαμε να κάνουμε, για χάρη της επιβίωσης μας, οι σχέσεις που αναγκαζόμαστε να βιώνουμε για να μπορέσουμε να ακολουθήσαμε τα αυστηρότατα κοινωνικά πρότυπα κ.τ.λ.

Ειδικά στην ηλικία που βρίσκομαι εγώ, λίγο πριν τα πρώτα –άντα, είναι πάρα πολύ συνηθισμένη στις συζητήσεις μας, η  απορία για το που πήγαν τα όνειρα μας και αν μπορούμε ακόμα να τα ξαναβρούμε. Κάποιες φορές κιόλας βλέπω, πολλούς από εμάς, να παραδέχονται ότι οι ίδιοι εθελοντικά εγκαταλείψαν κάποια όνειρα τους, καθώς στην πορεία αντιληφθήκανε ότι ίσως τελικά να μην τους ταιριάζανε. Προσωπικά οφείλω να παραδεχτώ ότι ανήκω σε αυτή την κατηγορία.

Όλα τα παραπάνω δεν είναι απαραίτητα αρνητικά. Διότι στην πρώτη περίπτωση οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι δεν ζούμε σε έναν παραμυθένιο κόσμο με λιβάδια και λουλούδια, έτσι δεν είναι απίθανο να διαγράψουμε κάποια όνειρα, τα οποία εκ των συνθηκών δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν. Και στη δεύτερη περίπτωση, γνωρίζουμε όλοι ότι πολλές φορές οι άνθρωποι αλλάζουν και έτσι αλλάζουν και οι επιθυμίες μας καθώς και αυτά που μας ευχαριστούνε. Εδώ δεν διστάζουμε να προδώσουμε ανθρώπους όταν δεν μας καυλώνουν πλέον, στα όνειρα μας θα κολώσουμε;

Το χειρότερο όμως είναι όταν παύει να υπάρχει αυτό που αναφέρθηκε στην αρχή αυτού του κειμένου. Η αίσθηση της ύπαρξης ενός ονείρου. Αυτή η ρουφιάνα η ενέργεια που έχουμε μέσα μας, που δίνει φωτιά στην καρδιά μας, κατά τη διάρκεια της ημέρας και της νύχτας, αυτή η φλόγα, που μόνο η ύπαρξη ενός ονείρου, μπορεί να μας τη μεταδώσει. Πραγματικά αν κάτι με τρομάζει για το μέλλον μου, είναι να ξυπνήσω ένα πρωί και να μην έχω όνειρο ή όνειρα. Διότι τότε αυτόματα, θα νιώσω ένα κενό, θα νιώσω ότι η ζωή είναι απλά μία επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα. Δηλαδή μία απάτη. Διότι ακόμα και αν η έννοια του χρόνου είναι μία πλάνη, ο θάνατος που πλησιάζει μέρα με τη μέρα δεν είναι σίγουρα. Άρα δεν μπορεί εκ φύσεως, η μέρα να είναι επαναλαμβανόμενη.

Και πόσο άσχημο είναι αυτές οι μέρες να περνάνε χωρίς την ενέργεια που μας δίνουν ελάχιστα πράγματα στη ζωή, ίσως μόνο δύο, ο έρωτας και τα όνειρα. Διότι και ο έρωτας είναι ένα όνειρο. Και αν, δυστυχώς, δεν μπορούμε να είμαστε ερωτευμένοι συνέχεια, τουλάχιστον ας έχουμε συνέχεια, ένα όνειρο μέσα μας, έστω και με την ψευδαίσθηση ότι το υπηρετούμε. Διότι έστω και αυτή είναι αρκετή για να υπάρχει έστω αυτή η μικρή φλόγα. Και το όνειρο είναι αυτό που της δίνει οξυγόνο. Δηλαδή ζωή.