Η ζωή είναι το νόημα

Φτάνει επιτέλους στον προορισμό του. Ένα παγκάκι με θέα ένα μικρό ποτάμι, σε ένα πάρκο μέσα στην καρδιά της πόλης που κατοικεί. Έχει στα χέρια του ένα πλαστικό ποτήρι με φραπέ, το όποιο κάποια μέτρα πριν στη διαδρομή του, αποτέλεσε αφορμή για βλέμματα γεμάτα περιέργεια, κάποιων περαστικών.

Κάθεται στο παγκάκι, βγάζει τον καπνό του και στρίβει ένα τσιγάρο. Πριν το ανάψει, επιλέγει στο κινητό του ένα από τα αγαπημένα του τραγούδια, το οποίο και θα απολαύσει στα επόμενα λεπτά μέσω των ακουστικών του. Ανάβει και το τσιγάρο του και ατενίζει το ποτάμι που φωτίζεται διακεκομένα από τις ηλιαχτίδες που διαπερνούν τα φύλλα και τα κλαδιά των παρακείμενων δέντρων.

Νιώθει μία απόκοσμη ευφορία που σίγουρα δεν την νιώθει συχνά. Είναι το δροσερό αεράκι που ακουμπάει το πρόσωπο του αφου έχει ταρακουνίσει τις φυλλωσιές των δέντρων και έχει επιτρέψει ένα απαλό και ζεστό απογευματινό φως να καταλήξει στις κόρες των ματιών του; Είναι οι μελωδίες των τραγουδιών που διαχέονται από τα ακουστικά του κινητού του, απευθείας στα τύμπανα των αυτιών του; Είναι η κυριαρχία του πράσινου σε συνδυασμό με το καφέ που κάνουν το θέαμα μπροστά από τα γυαλιά ηλίου του, γαλήνιο; Είναι η αδιαφορία του για τα κιλά που έχει πάρει ή για τα τελείως ατημέλητα μαλλιά του;

Ή μήπως είναι το γεγονός ότι η πρόσφατη ασχήμια που έχει εισπράξει αυτή τη στιγμή φαίνεται ανήμπορη να του ξύσει τις παλιότερες πληγές, μια και αυτές φαίνονται έστω και προσωρινά επουλωμένες; Μήπως είναι η διαπίστωση του ότι δεν τον νοιάζει αν ένας μεγάλος του στόχος θα προχωρήσει, αφού τελικά μπορεί να τον πάει στο επόμενο στάδιο μόνος του, έστω και αφιλοκερδώς; Ή μήπως είναι η υπενθύμιση που εμφανίζεται στο μυαλό του ότι έχει την τύχη να είναι υγιής και άνετος οικονομικά, το τελευταίο κάτι εύκολο μια και είναι λιτός σαν άνθρωπος και τυχερός στα επαγγελματικά του; Μήπως είναι η επιβεβαίωση ότι η ευτυχία του ή έστω η νοηματοδότηση της ζωής του βρίσκεται στα χέρια του και μόνο;

Έχει μόλις τελειώσει ένα υπέροχο γεύμα. Τηγανητά λαχανικά με μπόλικο τυρί φέτα και τζατζίκι. Ανοίγει μία μπύρα και αράζει στον καναπέ του μπαλκονιού του. Μέσα στο μυαλό του, παίζει μία μελωδία που έχει να την ακούσει πραγματικά πολύ καιρό. Εϊναι από ένα τραγούδι που συνόδευε το φινάλε μίας ταινίας. Το βάζει να παίξει, στρίβει και ένα τσιγάρο. Απολαμβάνει την όραση του παρατηρώντας τον ήλιο να έχει δύσει για τα καλά όχι τόσο όμως για να αποσύρει τις υπέροχες πορτοκαλί αποχρώσεις που αντανακλώνται στα τούβλινα κτίρια της γειτονιάς του. Απολαμβάνει την αφή του καθώς το αεράκι έχει γίνει πιο δροσερό. Απολαμβάνει την ταλαιπωρημένη από το τσιγάρο όσφρηση του καθώς οι ανοιξιάτικες μυρωδιές φθάνουν στα αισθητήρια του. Απολαμβάνει την εναπομείνασα γεύση του δείπνου του συνδυασμένη με τη μπύρα που ρέει στο λαρύγγι. Απολαμβάνει την ακοή του, ακούγοντας τη μελωδία που συνοδεύει τον στίχο:

You are the only light there is, for yourself my friend

Εκείνη τη στιγμή, θυμήθηκε μία από τις τελευταίες σκηνές της ταινίας που το τραγούδι συνόδευε. Διαδραματίζοταν στην Ουκρανία, στη σύγχρονη εποχή, και ένας από τους πρωταγωνιστές του φιλμ, ένας ηλικιωμένος που καθόλη τη διάρκεια της ταινίας εξέφραζε την αντιπάθεια του προς τους Εβραίους συναντά μία παλιά συγχωριανή του. Η οποία του υπενθυμίζει με το βλέμμα της ότι ο ίδιος ήταν ο μοναδικός επιζών μίας ομαδικής εκτέλεσης Εβραίων, από τους Ουκρανούς συνεργάτες των ναζί, στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Λίγο μετά ο ηλικιωμένος βρίσκεται στη μπανιέρα του, βυθισμένος μέσα στο νερό και το αίμα που βγήκε από τις φλέβες του που είχε κόψει λίγο πριν. Νεκρός.

Και είχε ένα σχηματισμένο χαμόγελο στο πρόσωπο του. Ο εγγονός του, αναφέρει ότι είναι η πρώτη φορά που τον είδε να χαμογελάει. Διότι είχε καταλάβει ότι η ζωή δεν έχει νόημα. Η ζωή είναι το νόημα.