Είναι αρκετά
συνηθισμένο το φαινόμενο, οι άνθρωποι μετά από κάποια ηλικία, στη συντριπτική
πλειοψηφία τους αρκετά χρόνια μετά την ενηλικίωση, να έχουν θέσει ως επιτομή
της ερωτικής του ζωής μία συγκεκριμένη ιστορία. Μία ιστορία που για αυτούς
είναι το αποκορύφωμα της συναισθηματική τους ύπαρξης. Ένας ανεπανάληπτος έρωτας,
μία φλογερή καψούρα, μία μεγάλη αγάπη.
Είναι η αγάπη που τους έρχεται στο μυαλό όταν ακούν ένα τραγούδι ή όταν βλέπουν μία ταινία με παρεμφερές περιεχόμενο. Είναι η σκέψη και κυρίως το συναίσθημα που υποβόσκει, που περιμένει στη γωνία, όταν το συνειδητό θα ανοίξει κάποια ρωγμή στον τοίχο που το χωρίζει με το υποσυνείδητο. Και είναι η αφορμή που θα μας προκαλέσει μία στιγμιαία μελαγχολία στην καλύτερη περίπτωση, ή μία μόνιμη παρασκηνιακή κατάθλιψη, στη χειρότερη.
Κάποιος μπορεί να νομίσει ότι όλα τα παραπάνω μπορεί να συμβαίνουν σε μοναχικές περιόδους των ανθρώπων, όταν δεν απολαμβάνουν την καθημερινή παρέα ενός συντρόφου. Αυτό, δυστυχώς όμως δεν ισχύει απόλυτα, καθώς δεν είναι λίγες οι σχέσεις τριγύρω μας που προτεραιότητα τους είναι να ικανοποιήσουν κοινωνικά στερεότυπα, ή ακόμα και να λειτουργήσουν ως βάλσαμο στις πληγές που άφησε η μεγάλη αγάπη που κάποιος βίωσε.
Το ερώτημα όμως που προκύπτει, είναι το κατά πόσο τελικά προκαλεί η μεγάλη αυτή αγάπη, το πένθος και την περιοδική δυστυχία ή αν τελικά είναι οι ελλείψεις που έχουμε στη συναισθηματική μας καθημερινότητα που υπερτονίζουν την απώλεια αυτού του ανθρώπου από τη ζωή μας. Το κατά πόσο δηλαδή η θλίψη μας είναι παράγωγο του προσώπου που απωλέσαμε από τη ζωή μας, ή αν τελικά το πρόσωπο αυτό είναι το σύμβολο του συνόλου των αρνητικών συναισθημάτων που μας κατακλύζουν στις ευάλωτες στιγμές μας.
Η απάντηση είναι δύσκολη, διότι συνήθως δεν είναι απόλυτη. Πολλές φορές έχουν μερίδιο και οι δύο συνιστώσες και φυσικά κάθε περίπτωση απογοητευμένου εραστή, είναι διαφορετική, όπως διαφορετική είναι και η ζωή του. Αλλά είναι αλήθεια πως όταν ανάμεσα στους δύο πρώην εραστές δεν υπάρχει άμεση επικοινωνία, λόγω άλλων κοινών πτυχών της ζωής τους (εργασιακός χώρος, κοινωνικός κύκλος) και καθώς περνάνε οι μήνες και τα χρόνια, τότε η πιθανότητα η αγάπη που πενθούμε να είναι ένας αντικατοπτρισμός των ανικανοποίητων πλευρών της ζωής μας, με προεξάρχουσα εννοείται την αισθηματική, μεγαλώνει και επικρατεί της έτερης που θέλει τον πληγωμένο να αγαπάει ακόμα, αυτούσιο, το άτομο που του λείπει.
Αυτό θα μπορούσε να το αντιληφθεί κάποιος, όταν έρχεται η ώρα των φαντασιώσεων, όχι απαραίτητα σεξουαλικών. Όταν ο παθών ή η παθούσα, πιάνει τον εαυτό του/της να ξεφεύγει και να νιώθει πραγματική στιγμιαία ευτυχία, στην προοπτική μίας νέας γνωριμίας, με ότι πιθανότητες έχει και αυτή να εξελιχθεί σε μία μεγάλη αγάπη, τότε αυτό πιστεύω ότι είναι μία ισχυρή ένδειξη ότι το αντικείμενο του πόθου του, είναι απλά ένα σύμβολο, που την έννοια του την δίνει ο ίδιος ή η ίδια. Και είναι στη φύση των συμβόλων, να είναι τόσο ισχυρά όσο τα επιτρέπουμε εμείς, να αντλούν την δύναμη τους, από εμάς τους ίδιους, από την λατρεία μας προς ότι αντιπροσωπεύουν.
Νομίζω ότι όταν ένας άνθρωπος συνειδητοποιήσει τον συμβολικό χαρακτήρα της αγάπης για την οποία πενθεί, τότε θα μπορέσει με πιο καθαρό μυαλό να αντιληφθεί, ότι η θλίψη και η οργή του έχουν να κάνουν με κάτι που πλέον δεν υπάρχει, κάτι που βρίσκεται μόνο μέσα του. Θα μπορέσει να καταλάβει ότι δεν πενθεί την αγάπη που έχασε, αλλά στην πραγματικότητα μοιρολατρεί για την αγάπη που δεν εισπράττει τώρα στο παρόν.
Αλλά το παρελθόν έχει την ιδιότητα να μην βρίσκεται στα χέρια μας, να έχει φύγει από αυτά. Αντίθετα το παρόν για το οποίο τελικά στεναχωριόμαστε, είναι αυτό που βρίσκεται στα χέρια μας, αρκεί να το έχουμε συλλάβει με το νου μας. Αλλιώς θα γίνει παρελθόν και πλέον δεν θα μπορούμε να κάνουμε τίποτα για αυτό. Το μόνο που χρειάζεται είναι να εφαρμόσουμε το χάρισμα μας να το καθορίζουμε. Διότι η αληθινή αγάπη ευδοκιμεί μόνο στο παρόν.
Είναι η αγάπη που τους έρχεται στο μυαλό όταν ακούν ένα τραγούδι ή όταν βλέπουν μία ταινία με παρεμφερές περιεχόμενο. Είναι η σκέψη και κυρίως το συναίσθημα που υποβόσκει, που περιμένει στη γωνία, όταν το συνειδητό θα ανοίξει κάποια ρωγμή στον τοίχο που το χωρίζει με το υποσυνείδητο. Και είναι η αφορμή που θα μας προκαλέσει μία στιγμιαία μελαγχολία στην καλύτερη περίπτωση, ή μία μόνιμη παρασκηνιακή κατάθλιψη, στη χειρότερη.
Κάποιος μπορεί να νομίσει ότι όλα τα παραπάνω μπορεί να συμβαίνουν σε μοναχικές περιόδους των ανθρώπων, όταν δεν απολαμβάνουν την καθημερινή παρέα ενός συντρόφου. Αυτό, δυστυχώς όμως δεν ισχύει απόλυτα, καθώς δεν είναι λίγες οι σχέσεις τριγύρω μας που προτεραιότητα τους είναι να ικανοποιήσουν κοινωνικά στερεότυπα, ή ακόμα και να λειτουργήσουν ως βάλσαμο στις πληγές που άφησε η μεγάλη αγάπη που κάποιος βίωσε.
Το ερώτημα όμως που προκύπτει, είναι το κατά πόσο τελικά προκαλεί η μεγάλη αυτή αγάπη, το πένθος και την περιοδική δυστυχία ή αν τελικά είναι οι ελλείψεις που έχουμε στη συναισθηματική μας καθημερινότητα που υπερτονίζουν την απώλεια αυτού του ανθρώπου από τη ζωή μας. Το κατά πόσο δηλαδή η θλίψη μας είναι παράγωγο του προσώπου που απωλέσαμε από τη ζωή μας, ή αν τελικά το πρόσωπο αυτό είναι το σύμβολο του συνόλου των αρνητικών συναισθημάτων που μας κατακλύζουν στις ευάλωτες στιγμές μας.
Η απάντηση είναι δύσκολη, διότι συνήθως δεν είναι απόλυτη. Πολλές φορές έχουν μερίδιο και οι δύο συνιστώσες και φυσικά κάθε περίπτωση απογοητευμένου εραστή, είναι διαφορετική, όπως διαφορετική είναι και η ζωή του. Αλλά είναι αλήθεια πως όταν ανάμεσα στους δύο πρώην εραστές δεν υπάρχει άμεση επικοινωνία, λόγω άλλων κοινών πτυχών της ζωής τους (εργασιακός χώρος, κοινωνικός κύκλος) και καθώς περνάνε οι μήνες και τα χρόνια, τότε η πιθανότητα η αγάπη που πενθούμε να είναι ένας αντικατοπτρισμός των ανικανοποίητων πλευρών της ζωής μας, με προεξάρχουσα εννοείται την αισθηματική, μεγαλώνει και επικρατεί της έτερης που θέλει τον πληγωμένο να αγαπάει ακόμα, αυτούσιο, το άτομο που του λείπει.
Αυτό θα μπορούσε να το αντιληφθεί κάποιος, όταν έρχεται η ώρα των φαντασιώσεων, όχι απαραίτητα σεξουαλικών. Όταν ο παθών ή η παθούσα, πιάνει τον εαυτό του/της να ξεφεύγει και να νιώθει πραγματική στιγμιαία ευτυχία, στην προοπτική μίας νέας γνωριμίας, με ότι πιθανότητες έχει και αυτή να εξελιχθεί σε μία μεγάλη αγάπη, τότε αυτό πιστεύω ότι είναι μία ισχυρή ένδειξη ότι το αντικείμενο του πόθου του, είναι απλά ένα σύμβολο, που την έννοια του την δίνει ο ίδιος ή η ίδια. Και είναι στη φύση των συμβόλων, να είναι τόσο ισχυρά όσο τα επιτρέπουμε εμείς, να αντλούν την δύναμη τους, από εμάς τους ίδιους, από την λατρεία μας προς ότι αντιπροσωπεύουν.
Νομίζω ότι όταν ένας άνθρωπος συνειδητοποιήσει τον συμβολικό χαρακτήρα της αγάπης για την οποία πενθεί, τότε θα μπορέσει με πιο καθαρό μυαλό να αντιληφθεί, ότι η θλίψη και η οργή του έχουν να κάνουν με κάτι που πλέον δεν υπάρχει, κάτι που βρίσκεται μόνο μέσα του. Θα μπορέσει να καταλάβει ότι δεν πενθεί την αγάπη που έχασε, αλλά στην πραγματικότητα μοιρολατρεί για την αγάπη που δεν εισπράττει τώρα στο παρόν.
Αλλά το παρελθόν έχει την ιδιότητα να μην βρίσκεται στα χέρια μας, να έχει φύγει από αυτά. Αντίθετα το παρόν για το οποίο τελικά στεναχωριόμαστε, είναι αυτό που βρίσκεται στα χέρια μας, αρκεί να το έχουμε συλλάβει με το νου μας. Αλλιώς θα γίνει παρελθόν και πλέον δεν θα μπορούμε να κάνουμε τίποτα για αυτό. Το μόνο που χρειάζεται είναι να εφαρμόσουμε το χάρισμα μας να το καθορίζουμε. Διότι η αληθινή αγάπη ευδοκιμεί μόνο στο παρόν.
Πηγή εικόνας: wallpaperaccess.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου