Η ρουτίνα της καραντίνας

Μέχρι πριν λίγο καθόμουν στο μπαλκόνι του διαμερίσματος που μένω και επίνα μία Grolsch μπύρα. «Χρολσχ» προφέρεται και παρότι στα ελληνικά ακούγεται σαν επιθανάτιος βρόγχος, για τα Ολλανδικά είναι μία πολύ συνηθισμένη λέξη. Είναι περασμένα μεσάνυχτα και στον δρόμο, παρότι μένω στο κέντρο της πόλης, δεν κυκλοφορεί ψυχή. Μόνη ένδειξη ζωής στη γειτονιά είναι το nightshop του Τούρκου απέναντι, οπαδός της Μπεσίκτας και με συμπάθεια στον ΠΑΟΚ και το οποίο θα κλείσει σε περίπου 45 λεπτά.

Παρ’ όλα αυτά δεν πρέπει να παραπονιέμαι. Τις τελευταίες δύο βδομάδες ο καιρός στη Βραβάντη είνα υπέροχος, με ηλιόλουστες μέρες κα γλυκύτατες νύχτες. Μία μικρή αποζημίωση από τη μοίρα για το γεγονός ότι τα μπαρ και οποιαδήποτε μορφή socializing έχει εκλείψει τον τελευταίο καιρό λόγω της καραντίνας που προκάλεσε η εξάπλωση του κορωνοϊού. Έτσι και τώρα μπορεί κάποιος εύκολα να αράξει στο μπαλκόνι του, απλά με μία ζακέτα και να απολαύσει την γλυκιά ησυχία της καραντίνας. Καλά όχι πως πριν από αυτή το Αϊντχόφεν φημιζόταν για την αϋπνία του.

Ένιωθα, ενώ εναλλασσόταν οι τζούρες από το τσιγάρο και οι γουλιές, από τη μπύρα ότι το σκηνικό είναι ιδανικό για να κάτσω να γράψω. Το ερώτημα όμως ήταν τι; Όντας ένας γραφιάς που η έμπνευση του κατά βάση έρχεται από την επικοινωνία του με τους άλλους, με το να βιώνει και να παρατηρεί τη συνδιάλεξη των ψυχών, θα ήταν πλεονασμός να αναφέρω ότι έμπνευση δεν υπάρχει ούτε για δείγμα. Πέρα από τα κοινωνικά ζητήματα που προκύπτουν από τη διαχείριση της πανδημίας. Αλλά κα για αυτά πόσα να γράψεις; Πόσο να τα αναλύσεις; Ειδικά όταν είμαι από τους τύπους που σιχαίνεται να γράφει κάθε βδομάδα κείμενα με παρόμοια θεματική, με παρεμφερή πυρήνα.

Είναι και αυτή η μαλακία ότι έχω βάλει τον εαυτό μου σε μία συναισθηματική ιδιότυπη νάρκη, για να την παλέψω με το γεγονός ότι η καραντίνα με βρήκε σε μία πνευματική, θα την αποκαλούσα, μετάβαση η οποία πήγαινε πολύ καλά αλλά διακόπηκε απότομα μια και απαιτούσε μία στοιχειώδη ουσιαστική επικοινωνία με άλλους ανθρώπους. Ποτέ δεν είχα καλή σχέση με το timing. Έτσι, τώρα βρίσκομαι σε μία κατάσταση ψυχικής καταστολής ωστέ να ανταπεξέλθω στο κενό που δημιουργεί η μερική απομόνωση. Και το κάνω καλά. Δεν εκπλήσσομαι. Αν έχω χτίσει κάτι στιβαρό κατά τη διάρκεια του βίου μου, είναι η αντοχή και η προσαρμογή με στόχο την επιβίωση. Είμαι παλιά καραβάνα σε αυτό. Με εξαίρεση μία περίοδο που τελικά αποδείχτηκε ότι απλά μου πρόσφερε επαρκές έδαφος για να πάρω φόρα και να μεταναστεύσω.

Και τώρα που το θυμήθηκα, είναι τεράστια μαλακία η γυναίκα που ερωτεύτηκες περισσότερο από κάθε άλλη στη ζωή σου, να σε αγνοεί επιδεικτικά και ταυτόχρονα ασυνείδητα, άθελα της. Τέλος της παρένθεσης διότι μόλις ένιωσα κάτι τριγμούς στο οικοδόμημα της υπαρξιακής μου καταστολής και δεν το ρισκάρω να καταρρεύσει εν μέσω πανδημίας και καραντίνας.

Ένα από τα λίγα θετικά, αν όχι το μοναδικό, αυτής της ιστορίας είναι ότι άρχισα να εκτιμώ τη φύση. Μην έχοντας διαθέσιμα μπαρ να επισκεπτώ, άρχισα να αράζω σε ένα πάρκο κοντά στο σπίτι μου, έτσι για να σπάω τη ρουτίνα του σπιτιού. Όντας μεγαλωμένος στις εξωτικές δυτικές συνοικίες της Θεσσαλονίκης, δεν είχα φέρει ποτέ τον εαυτό μου κοντά με τα δέντρα, τα ζώα και τα νερά. Και έτσι δεν τον είχα πιάσει ποτέ να νιώθει οικεία με το να κάθεται μόνος σε ένα παγκάκι, κατά μεσής ενός καταπράσινου πάρκου, το οποίο διασχίζει ένα μικρό ποταμάκι. Και στο τελευταίο κατοικούν πάπιες.

Είναι πραγματικά παράδοξο το γεγονός ότι η γαλήνη που προσφέρει αυτή η περίσταση είναι τόσο ταιριαστή με την ψυχολογία της καραντίνας. Εκεί που καθάριζε τη θολούρα της καθημερινότητας ένα σφηνάκι ή ένα φλερτ με τα μάτια μίας άγνωστης στις τρεισίμισι το πρωί, τώρα αυτό που λειτουργεί ως εξαγνισμός της είναι το «κουάκ» της καφετιάς πάπιας, που μετά από τόσες επισκέψεις την έχω ξεχωρίσει από τις υπόλοιπες κοινές γκριζοπράσινες φίλες της.

Είμαι και τυχερός διότι ζω σε μία περιοχή που οι ηλικιωμένοι που διασχίζουν αυτό το πάρκο, έχουν την τάση να χαιρετάνε και τους αγνώστους. Όχι ότι νοιάζονται στην πραγματικότητα, αλλά σε αυτές τις συνθήκες η είσπραξη ενός χαιρετισμού από κάποιον άγνωστο, είναι ένα είδος πολυτέλειας, πως να το κάνουμε.