Η εκμετάλλευση της καταστροφής

Στον θαυμαστό κόσμο που ζούμε, είναι κοινό μυστικό το γεγονός ότι η μεγαλύτερη αξία που υπάρχει είναι το κέρδος. Οικονομικό, πολιτικό, συνήθως το ένα φέρνει το άλλο ειδικά όταν συμβαίνει σε μεγάλες κλίμακες. Έτσι, δεν κάνει έκπληξη ότι ο καλύτερος τρόπος για να το επιτύχει κάποιος, είναι να ξέρει να εκμεταλλεύεται μία συλλογική δύσκολη στιγμή, οποιασδήποτε φύσεως. Πόλεμος, επιδημίες, φυσικές καταστροφές και πολλά άλλα. Πως το έλεγαν παλιότερα; «Η κρίση δημιουργεί ευκαιρίες». Δεν είναι ψέμα αυτό. Το θέμα είναι για πόσους και για ποιους;

Πολύ φυσιολογικά λοιπόν και σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση με την πανδημία του κωρονοϊού, υπάρχουν πολλοί που βλέπουν μία ευκαιρία για κέρδος να αναδύεται μέσα από τις στάχτες της «κανονικότητας» μας. Και ενώ όταν κάποιοι σαν τον Βελόπουλο προσπαθούν να βγάλουν ένα έξτρα χαρτζηλίκι, πράξη όχι τόσο άμεσα βλαβερή για την κοινωνία αν και σίγουρα έμμεσα υποτιμητική για αυτούς που τον ψήφισαν και γελοία για εμάς τους υπόλοιπους, υπάρχουν πλευρές που μπορούν να αποκομίσουν πολύ μεγαλύτερα κέρδη. Και όσο μεγαλύτερο είναι το κέρδος, συνήθως είναι και τόσο πιο επιβλαβές για την κοινωνία.

Αφήνοντας στην άκρη τις φαρμακοβιομηχανίες, που θα θησαυρίσουν όταν βγει το εμβόλιο ή κάποιο κατασταλτικό φάρμακο, ξεκινάω από την Ελλάδα. Είναι προφανές ότι η ελληνική κυβέρνηση βγαίνει κερδισμένη από την πανδημία. Έχοντας στο πλευρό της όλα τα συστημικά ΜΜΕ που αποθεώνουν από το πρωί μέχρι το βράδυ την ίδια,τον Τσιόδρα και τον Χαρδαλιά, είναι σίγουρο ότι αν γίνοταν εκλογές αύριο θα έπιανε ποσοστά παλιού ΠΑΣΟΚ, του ορθόδοξου. Καμιά αναφορά δεν γίνεται για την απελπισία των γιατρών και των νοσηλευτών που πάνε στον «πόλεμο» χωρίς «όπλα» και βασίζονται σε εθελοντικές δωρεές αναλώσιμων (όπως οι μάσκες που έραψε εκείνη η κυρία από την Αλβανία), ελάχιστες αναφορές γίναν για το ιλιγγιώδες ποσό που δόθηκε για το «Μένουμε Σπίτι» ή για την υπερκοστολόγηση των ιδιωτικών ΜΕΘ.

Επίσης με όλη αυτή την υπερ-παραπληροφόριση, έχει καλλιεργηθεί το αίσθημα της ατομικής ευθύνης του εκάστοτε ατόμου, κάτι που δεν θα ήταν απαραίτητα κακό, αν δεν γινόταν εις βάρος της ανάληψης ευθύνης του κράτους, όχι τόσο για τις διαχρονικές ελλείψεις του συστήματος υγείας μια και είναι σχετικά νέα κυβέρνηση, αλλά για τις μηδαμινές δράσεις ενίσχυσης του στο παρόν. Σε συνδυασμό με τη νοοτροπία οικειοθελούς λογοδοσίας που καλλιεργείται μέσω των δηλώσεων εξόδου, βλέπουμε να αναπτύσσεται μία σχέση πολίτη-κράτους που περιορίζεται μόνο στις υποχρεώσεις του πρώτου απέναντι στο δεύτερο. Ο παράδεισος του κρατικοδίαιτου νεοφιλελευθερισμού. Σχήμα οξύμωρο, αλλά πολύ αποδοτικό. Και είναι πολύ αποδοτικό διότι εξασφαλίζει τη σταθερότητα του καθεστώτος που περιγράφει η σοφή λαϊκή φράση «το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό». Ένα μεγάλο ψάρι που έχει για σύμμαχο του το θαλάσσιο οικοσύστημα, πάντα θα τρώει το μικρό. Και πάντα θα παραμένει μεγάλο.

Βέβαια, πάντα θα υπάρχει ένα μεγαλύτερο ψάρι, τι να κάνουμε. Στην προκειμένη περίπτωση, είναι τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα τα οποία κατοικοεδερεύουν στον Ευρωπαϊκό Βορρά. Έχει ήδη αρχίσει να γίνεται η κουβέντα στις Βρυξέλλες για το πως θα διαχειριστεί η Ευρωζώνη τις συνέπειες της καραντίνας. Και εδώ είναι που ξαναέρχεται ο παράγοντας κέρδος. Με τις νύξεις που γίνονται περί ενεργοποίησης του ESM, του μηχανισμού αφαίμαξης των οικονομικά ασθενέστερων χωρών με μία βιτρίνα υποστήριξης, γίνεται ξεκάθαρο ότι οι Τεύτονες έχουν εντοπίσει προοπτικές κέρδους μέσα σε αυτή την κρίση. Μέσω μνημονίων, αν και προφανώς θα έχουν άλλο χαρακτηρισμό για να μην βαριόμαστε. Και έχει πλάκα το γεγονός ότι χρησιμοποιούν ανάλογη προπαγάνδα, φυσικά σε μεγαλύτερη κλίμακα, με την ντόπια κυβέρνηση, περί ευθύνης των ίδιων των χωρών για τις απώλειες που θα έχουν κατά τη διάρκεια της ιστορίας αυτής και σφυρίζουν αδιάφορα περί των ευθυνών της Ευρωζώνης, που οι ίδιοι ελέγχουν απέναντι στα μέλη της ενώ ξεχνάνε τις προγενέστερες απαιτήσεις τους για περικοπές στα δημόσια συστήματα υγείας των μνημονιακών χωρών. Για ακόμα μία φορά πολιτικό και οικονομικό κέρδος συνδυάζονται, άψογα.

Δεν είναι τυχαία αυτή η ομοιότητα ανάμεσα στις σχέσεις Ελληνικού κράτους με τον πολίτη και της ευρωζώνης με τα ανίσχυρα μέλη της. Διότι η γενεσιουργός αιτία αυτών των συμπεριφορών και στις δύο περιπτώσεις είναι η ίδια και είναι η πλέον κοινή στην ανθρωπότητα. Η απληστία. Η καθιέρωση του οικονομικού κέρδους ως υπέρτατη ανθρώπινη αξία και καύσιμου για εξουσία, η οποία με τη σειρά της ανατροφοδοτεί τα κέρδη.

Την οποία απληστία, οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν αγκαλιάσει, ονειρευόμενοι να γίνουν κάποια στιγμή το μεγάλο ψάρι, ενώ ταυτόχρονα ξεχνάνε ότι πάντα θα υπάρχει ένα μεγαλύτερο που περιμένει στη γωνία να το φάει.

Πηγή εικόνας: independent.co.uk