Sleepin Pillow

Θυμάμαι πριν αρκετά χρόνια, όταν ακόμα έμενα Θεσσαλονίκη, άραζα περασμένα μεσάνυχτα στο σαλόνι και έβλεπα τηλεόραση, χωρίς να παρακολουθώ κάποιο συγκεκριμένο πρόγραμμα. Καθώς έκανα ζάπινγκ, απλά για να περάσει η ώρα, έπεσα σε ένα τοπικό κανάλι που έπαιζε μουσικά βίντεο-κλιπ. Το τραγούδι μόλις ξεκινούσε και έτσι φάνηκαν γραμμένα λίγο μετά, στην κάτω αριστερη γωνία της οθόνης, το όνομα του συγκροτήματος του και του τραγουδιού. Ήταν οι Sleepin Pillow και το τραγούδι τους «Amplifier in my heart».

Καταγοητεύτικα. Ο αργός ρυθμός, η νουάρ ατμόσφαιρα του τραγουδιού και τα διαλείμματα με γυμνές ανατολίτικες ακουστικές μελωδίες, μου συνεπήραν το μυαλό. Ήμουν σίγουρος ότι η μπάντα θα κατάγεται από κάποια Ευρωπαϊκή χώρα. Ομως με την αναζήτηση που έκανα στο Ίντερνετ λίγο μετά το τέλος του τραγουδιού, έμαθα ότι είναι από Θεσσαλονίκη και είχαν ιδρυθεί το 2004. Και κάπου εκεί ξεκίνησε μία σχέση καλλιτέχνη-ακροατή, η οποία κρατάει μέχρι σήμερα.

Το 2008 βγάλανε τον πρώτο τους δίσκο «Apples on an orange tree” στο οποίο περιέχεται και το τραγούδι με το οποίο τους γνώρισα. Όλος ο δίσκος είναι ένα εκπληκτικό μίγμα της μουσικής μας παράδοσης, με ήχους από λύρα, βαλκανικά κρουστά και πνευστά, ενώ οι κιθαριστές μελωδίες τους είναι βασισμένες σε μεγάλο βαθμό σε ανατολίτικες κλίμακες. Και όλα αυτά να πατάνε πάνω σε ένα σκοτεινό μουσικό background που στηρίζεται σε ηλεκτρονικές βάσεις , καταφέρνοντας να δώσουν μία φανταστική ψυχεδελική αίσθηση. Καθόλου τυχαίο, το αποτέλεσμα αυτό, μια και οι ίδιοι δηλώνουν ότι παίζουν ψυχεδελικό rock. Όσο για τη φωνή; Για αυτή δεν έχω πραγματικά κάποιον διαθέσιμο χαρακτηρισμό διότι είναι τελείως ιδιαίτερη και διαφορετική. Ατμοσφαιρική και διακριτική δίνοντας πάντα χώρο στους υπόλοιπους μουσικούς του γκρουπ να εκφράσουν τη δημιουργικότητα τους. Κορυφαία στιγμή του δίσκου: Η λύρα που πρωταγωνιστεί σε όλο το «The Black Sea”.

Το 2010 βγάζουν το δεύτερο δίσκο τους, ονόματι «Superman’s Blues». Τα στοιχεία που υπήρχαν στο ντεμπούτο τους, υπάρχουν και σε αυτό τον δίσκο, αλλά η αναλογία τους έχει αλλάξει. Πλέον στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου, επικρατούν οι ηλεκτρονικοί σκοτεινοί ήχοι, οι κιθάρες γίνονται πιο σκληρές όταν έχουν ηλεκτρισμό, πιο blues όταν είναι γυμνές και η μουσική μας παράδοση παρ’ ότι εκπροσωπείται σε κάθε τραγούδι, αποτελεί πιο πολύ ένα «κερασάκι στην τούρτα» της υπόλοιπης μουσικής εμπειρίας. Και όμως αυτό δεν είναι καθόλου άσχημο στο συνολικό αποτέλεσμα. Γενικότερα όμως ο δίσκος έχει μία πιο progressive rock προσέγγιση, ενώ δεν είναι και λίγες οι στιγμές που οι συνθέσεις κάνουν μπασίματα και σε άλλα, ανεξερεύνητα για τη μπάντα μέχρι εκείνη τη στιγμή, είδη μουσικής. Χαρακτηριστικά παραδείγματα το ιντερλούδιο «Home», το οποίο θυμίζει (ναι τολμάω να το γράψω!) Χατζιδάκι στα πιο μελαγχολικά του και ο επίλογος «Superman singing the blues» το οποίο βασίζεται σε μία λιτή ακουστική υπόκρουση. Όλα αυτά φυσικά, χωρίς να χάνεται ούτε μία στιγμή η αίσθηση του ακροατή, ότι ακούει ένα εννιαίο έργο τέχνης. Κορυφαία στιγμή του δίσκου: Το γυμνό μπάσο, στα μέσα του Superman’s Blues, του ομώνυμου του δίσκου, τραγουδιού.

Το 2014, βγάζουν τον μίνι δίσκο «This world is over, it’s time for a new one», με περιορισμένο σε αριθμό τραγούδια, τέσσερα συνολικά και το 2016, βγάζουν τον ολόκληρο δίσκο «The past is already here”. Η βαθμιαία στροφή τους σε πιο progressive rock φόρμες συνεχίζεται, πλέον η παρουσιά παραδοσιακών οργάνων γίνεται ακόμα πιο διακριτική, αλλά όλα τα τραγούδια συνεχίζουν να έχουν υψηλότατο μουσικό ενδιαφέρον με πολλές εναλλαγές ανάμεσα σε rock ξεσπάσματα, ηλεκτρονικούς ρυθμούς και σκοτεινές ακουστικές μελωδίες. Κορυφαία στιγμή από αυτά τα δύο μουσικά έργα, είναι η σπαρακτική και λυτρωτική ερμηνεία των στίχων  «This world is over, it’s time for a new one» από το ομώνυμο τραγούδι και δίσκο.
Είχα την τύχη να τους δω και live στο 8ball, στη Θεσσαλονίκη, φθινόπωρο του 2015. Πέρα από την άψογη εκτέλεση και ερμηνεία όλου του setlist τους, μου έκανε πολύ θετική εντύπωση και το οπτικό μέρος της συναυλίας το οποίο συμβάδιζε τέλεια με το ηχητικό. Σκοτεινοί ερυθροί και μπλε φωτισμοί, με εναλλασσόμενο ρυθμό ανάλογα με τη μουσική. Όχι και άσχημα για την φτωχομάνα μας. Το μαγαζί ήταν κατάμεστο και αυτό είναι πολύ ευχάριστο και εγώ βρισκόμουν στην πρώτη σειρά και απολάμβανα τη συνύπαρξη από αριστερα προς τα δεξιά, των ηλεκτρονικών συνθεσάιζερ, των κλασσικών rock μουσικών οργάνων και των παραδοσιακών κρουστών και πνευστών.

Και όλα αυτά ενώ ασυνείδητα αφηνόμουν στο κοιμώμενο μαξιλάρι της μουσικής τους, γευόμενος την αρμονία της συνύπαρξης όλων αυτών τόσο διαφορετικών μουσικών εκφάνσεων.