Κάποιες μέρες
πριν βρέθηκα με έναν παλιό φίλο, στο Άμστερνταμ. Είχε έρθει από την Βαρκελώνη,
όπου μένει μόνιμα, να επισκευθεί τον αδελφό του και επί της ευκαιρίας και εμένα
που είχε να με δει σχεδόν ένα χρόνο.
Πήγαμε σε ένα φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής, στο λιμάνι του Άμστερνταμ.
Τον γνωρίζω 13 χρόνια. Κάποια στιγμή, το μυαλό μου γύρισε στο παρελθόν. Δύο άφραγκοι έφηβοι, αράζανε σε ένα παγκάκι της Ναυαρίνου, πίνοντας φτηνή, κακής ποιότητας ρετσίνα, έχοντας στο μυαλό τους ότι από το χαρτζιλίκι τους των 5 ευρώ, πρέπει να κρατήσουν το ένα, για το εισιτήριο του αστικού, για τον γυρισμό.
Αυτοί οι δύο έφηβοι, τώρα είχαν γίνει δύο ολοκληρωμένοι ενήλικες, ερευνητής σε Ινστιτούτο Βιοπληροφορικής στη Βαρκελώνη ο ένας, μηχανικός συστημάτων λιθογραφίας στο Αϊντχόφεν ο άλλος, να κουνιούνται και οι δύο στους ρυθμούς της Amelie Lens, στη Generator Stage του DGTL festival. Άλλαξαν πολλά. Αλλάξαμε και εμείς.
Λίγες μέρες αργότερα, ήμουν στο στέκι μου, το οποίο έκλεινε στις 2 μετά τα μεσάνυχτα, όπως επιβάλλει ο νόμος. Ήμαστε αρκετά μεγάλη παρέα με αρκετές αντοχές και χωρίς πρωινό ξύπνημα για την επόμενη μέρα. Εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία της απουσίας των συγκατοίκων μου, για διακοπές και τους κάλεσα σπίτι μου για after party. Μπύρες, αραλίκια, τσιγάρα, «αλήθεια ή θάρρος» λες και ήμαστε 15χρονα, ξανά μπύρες και τελικά, αποχαιρετισμός στις 8 το πρωί.
Δεν ξέρω πότε θα τους ξαναδώ. Δεν είμαστε κάποιου τύπου μόνιμη παρέα. Απλά γνωριζόμαστε διότι συχνάζουμε στο ίδιο μαγαζί και μοιραζόμαστε κοινές στιγμές. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν υπάρχει η «μονιμότητα» κάποιας βαθύτερης φιλίας, ακόμα και αν η αμοιβαία εκτίμηση φέρνει πολύ συχνά το μοίρασμα προσωπικών καταστάσεων. Ίσως αν ποτέ οι ζωές μας, μας φέρουν στο ίδιο μπαράκι, να ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο. Δεν το εγγυώμαι όμως.
Ασυναίσθητα το επόμενο μεσημέρι και αφού υποχώρησε κάπως το hangover μου, βρέθηκα να συγκρίνω μέσα στο μυαλό μου τις δύο καταστάσεις. Και ειδικά αυτή των δύο αλητών που αναρωτιόντουσαν αν θα κοιμηθούν σπίτι τους το βράδυ και αυτή των ενήλικων επαγγελματιών που τα πίνουν σε ένα μπαλκόνι με ένα ξύλινο καναπέ, τα χαράματα.
Και έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται, πως στην ευχή άλλαξε τόσο πολύ η φύση των ανθρωπίνων σχέσεων μου. Όταν ήμουν νεότερος, μία όμορφη βραδιά μπορούσε να σημάνει την αρχή μίας φιλίας, μίας κοινής πορείας στη ζωή, μία κοινή ανακάλυψη των εμπειριών που κρύβει. Τώρα δεν σημαίνει τίποτα. Απολύτως τίποτα όμως. Μία μεμονωμένη όμορφη περίσταση χωρίς να αποτελεί κανένα θεμέλιο για οποιοδήποτε μέλλον.
Παλιότερα ήμουν μέλος διάφορων παρεών, τώρα είμαι ένας τυχαίος τύπος, ο οποίος βρίσκεται με άλλους σχεδόν τυχαίους τύπους και τύπισσες και απλά περνάμε καλά μέχρι να το λήξουμε, γιατί έχουμε και δουλειές να κάνουμε. Δεν είναι ένα βιαστικό συμπέρασμα. Το ζω, από τότε που μπήκα στην 100% ενήλικη ζωή. Με το τελευταίο εννοώ, οικονομική ανεξαρτησία, επαγγελματική σταδιοδρομία και προοπτικές καριέρας.
Ίσως να φταίει η μετανάστευση μου και οι ρυθμοί της χώρας στην οποία βρέθηκα που σηματοδότησαν και αυτή την απόλυτη ενήλικη ζωή. Ίσως να φταίει απλά η ηλικία, το γεγονός ότι πολλοί φίλοι αρχίζουν και χτίζουν ζωές που δεν αφήνουν πολύ χρόνο για παρέες, αλλά για σοβαρές σχέσεις και οικογένειες. Ίσως να φταίει η προσωπικότητα μου η ίδια σε συνδυασμό με το εργασιακό μου περιβάλλον και το, αντικειμενικά, ασυνήθιστο ωράριο μου. Ίσως όλα αυτά μαζί.
Αλλά το ανησυχητικό δεν είναι που δεν γνωρίζω, τι έφερε αυτή τη μεταβολή. Το πραγματικά ανησυχητικό είναι ότι δεν μπορώ να διακρίνω αν μου αρέσει ή όχι. Διότι υπάρχουν στιγμές που μου λείπει αυτό το εφηβικό συναίσθημα και αν κρίνουμε από το «θάρρος ή αλήθεια» λείπει και σε άλλους. Αλλά υπάρχουν και στιγμές που η οποιαδήποτε προοπτική δεσίματος με τρομάζει και με κάνει ασυναίσθητα, απόμακρο.
Ένα μόνο είναι σίγουρο. Μεγάλωσα.
Τον γνωρίζω 13 χρόνια. Κάποια στιγμή, το μυαλό μου γύρισε στο παρελθόν. Δύο άφραγκοι έφηβοι, αράζανε σε ένα παγκάκι της Ναυαρίνου, πίνοντας φτηνή, κακής ποιότητας ρετσίνα, έχοντας στο μυαλό τους ότι από το χαρτζιλίκι τους των 5 ευρώ, πρέπει να κρατήσουν το ένα, για το εισιτήριο του αστικού, για τον γυρισμό.
Αυτοί οι δύο έφηβοι, τώρα είχαν γίνει δύο ολοκληρωμένοι ενήλικες, ερευνητής σε Ινστιτούτο Βιοπληροφορικής στη Βαρκελώνη ο ένας, μηχανικός συστημάτων λιθογραφίας στο Αϊντχόφεν ο άλλος, να κουνιούνται και οι δύο στους ρυθμούς της Amelie Lens, στη Generator Stage του DGTL festival. Άλλαξαν πολλά. Αλλάξαμε και εμείς.
Λίγες μέρες αργότερα, ήμουν στο στέκι μου, το οποίο έκλεινε στις 2 μετά τα μεσάνυχτα, όπως επιβάλλει ο νόμος. Ήμαστε αρκετά μεγάλη παρέα με αρκετές αντοχές και χωρίς πρωινό ξύπνημα για την επόμενη μέρα. Εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία της απουσίας των συγκατοίκων μου, για διακοπές και τους κάλεσα σπίτι μου για after party. Μπύρες, αραλίκια, τσιγάρα, «αλήθεια ή θάρρος» λες και ήμαστε 15χρονα, ξανά μπύρες και τελικά, αποχαιρετισμός στις 8 το πρωί.
Δεν ξέρω πότε θα τους ξαναδώ. Δεν είμαστε κάποιου τύπου μόνιμη παρέα. Απλά γνωριζόμαστε διότι συχνάζουμε στο ίδιο μαγαζί και μοιραζόμαστε κοινές στιγμές. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν υπάρχει η «μονιμότητα» κάποιας βαθύτερης φιλίας, ακόμα και αν η αμοιβαία εκτίμηση φέρνει πολύ συχνά το μοίρασμα προσωπικών καταστάσεων. Ίσως αν ποτέ οι ζωές μας, μας φέρουν στο ίδιο μπαράκι, να ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο. Δεν το εγγυώμαι όμως.
Ασυναίσθητα το επόμενο μεσημέρι και αφού υποχώρησε κάπως το hangover μου, βρέθηκα να συγκρίνω μέσα στο μυαλό μου τις δύο καταστάσεις. Και ειδικά αυτή των δύο αλητών που αναρωτιόντουσαν αν θα κοιμηθούν σπίτι τους το βράδυ και αυτή των ενήλικων επαγγελματιών που τα πίνουν σε ένα μπαλκόνι με ένα ξύλινο καναπέ, τα χαράματα.
Και έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται, πως στην ευχή άλλαξε τόσο πολύ η φύση των ανθρωπίνων σχέσεων μου. Όταν ήμουν νεότερος, μία όμορφη βραδιά μπορούσε να σημάνει την αρχή μίας φιλίας, μίας κοινής πορείας στη ζωή, μία κοινή ανακάλυψη των εμπειριών που κρύβει. Τώρα δεν σημαίνει τίποτα. Απολύτως τίποτα όμως. Μία μεμονωμένη όμορφη περίσταση χωρίς να αποτελεί κανένα θεμέλιο για οποιοδήποτε μέλλον.
Παλιότερα ήμουν μέλος διάφορων παρεών, τώρα είμαι ένας τυχαίος τύπος, ο οποίος βρίσκεται με άλλους σχεδόν τυχαίους τύπους και τύπισσες και απλά περνάμε καλά μέχρι να το λήξουμε, γιατί έχουμε και δουλειές να κάνουμε. Δεν είναι ένα βιαστικό συμπέρασμα. Το ζω, από τότε που μπήκα στην 100% ενήλικη ζωή. Με το τελευταίο εννοώ, οικονομική ανεξαρτησία, επαγγελματική σταδιοδρομία και προοπτικές καριέρας.
Ίσως να φταίει η μετανάστευση μου και οι ρυθμοί της χώρας στην οποία βρέθηκα που σηματοδότησαν και αυτή την απόλυτη ενήλικη ζωή. Ίσως να φταίει απλά η ηλικία, το γεγονός ότι πολλοί φίλοι αρχίζουν και χτίζουν ζωές που δεν αφήνουν πολύ χρόνο για παρέες, αλλά για σοβαρές σχέσεις και οικογένειες. Ίσως να φταίει η προσωπικότητα μου η ίδια σε συνδυασμό με το εργασιακό μου περιβάλλον και το, αντικειμενικά, ασυνήθιστο ωράριο μου. Ίσως όλα αυτά μαζί.
Αλλά το ανησυχητικό δεν είναι που δεν γνωρίζω, τι έφερε αυτή τη μεταβολή. Το πραγματικά ανησυχητικό είναι ότι δεν μπορώ να διακρίνω αν μου αρέσει ή όχι. Διότι υπάρχουν στιγμές που μου λείπει αυτό το εφηβικό συναίσθημα και αν κρίνουμε από το «θάρρος ή αλήθεια» λείπει και σε άλλους. Αλλά υπάρχουν και στιγμές που η οποιαδήποτε προοπτική δεσίματος με τρομάζει και με κάνει ασυναίσθητα, απόμακρο.
Ένα μόνο είναι σίγουρο. Μεγάλωσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου