Έγινε πολύ λόγος τις τελευταίες μέρες σχετικά με τη δήλωση του κ. Μητσοτάκη για το «7 μέρες δουλειά, την εβδομάδα με τη σύμφωνη γνώμη του εργαζομένου». Η δήλωση αυτή ξεσήκωσε πολλές αντιδράσεις και έχει υπεραναλυθεί ήδη από πολλούς για το τι συνέπειες μπορεί να έχει σε ένα εργασιακό περιβάλλον σαν το σύγχρονο Ελληνικό.
Εγώ όμως θέλω να επικεντρωθώ σε ένα άλλο, πολύ κοντινό στην επίμαχη δήλωση, σημείο που ανέφερε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Σε αυτό, που άφησε να εννοηθεί, λέγοντας ότι η Ελλάδα «δεν μπορεί να γυρίσει στη δεκαετία του 80» και άρα αφήνοντας να εννοηθεί ότι πρέπει να εκσυγχρονιστεί και να λειτουργήσει στα πρότυπα των ανεπτυγμένων οικονομιών.
Όπως έχω πει και παλιότερα, ζω και εργάζομαι στην Ολλανδία εδώ και 2,5 χρόνια. Εργάζομαι ως μηχανικός, σε μία βιομηχανία συστημάτων λιθογραφίας, των συστημάτων που παράγουν τα μικροτσίπ. Η εταιρεία αριθμεί 22000 εργαζόμενους, 14000 στην Ολλανδία και 8000 στην Αμερική στη Νότιο Κορέα και στη Ταϊβάν. Μία εταιρεία που το 2018 έκλεισε με καθαρά κέρδη πάνω από 2 δισεκατομμύρια ευρώ. Μία εταιρεία που είναι αποκλειστικός προμηθευτής της Intel, της Samsung, της IBM, της TSMC και άλλων κολλοσών της βιομηχανίας ημιαγωγών.
Θεωρώ ότι οι αριθμοί παραπάνω, σε συνδυασμό με το γνωστό σε όλους υψηλό επίπεδο ζωής των κατοίκων των Κάτω Χωρών, αποτελούν ένα καλό δείγμα μίας υγιούς επιχείρησης-βιομηχανίας-πολυεθνικής και ταυτόχρονα ένα ταιριαστό παράδειγμα για αυτό που ήθελε να δείξει πως έχει στο μυαλό του ο πρόεδρος της Ν.Δ.
Αρχικά με το 7 στα 7. Στην Ολλανδία απαγορεύεται ρητά και διά ροπάλου, το να εργαστεί κάποιος 7 μέρες συνεχόμενα. 6 μέρες είναι το ανώτερο επιτρεπτό όριο. Ακόμα και οι συνάδελφοι μου που ταξιδεύουν στην Ταϊβάν, στη Ν. Κορέα και στις ΗΠΑ, λόγω του γεγονότος ότι δουλεύουν με Ολλανδικό συμβόλαιο δεν δουλεύουν πάνω από 6 μέρες συνεχόμενα. Οι ποινές σε αντίθεση περίπτωση και για τον εργαζόμενο και για τον εργοδότη θα είναι αυστηρές.
Είναι γεγονός ότι η βιομηχανία δουλεύει 7 μέρες την εβδομάδα και όλες τις αργίες. Για να καλυφθούν οι ανάγκες της, αυτές, η εταιρεία έχει επιστρατεύσει γκρουπ, που εργάζονται είτε μόνο Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή, είτε κυλιόμενες βάρδιες των 6 συνεχόμενων ημερών. Η πλειοψηφία των εργαζομένων εννοείται πως δουλεύει 5 στα 7, Δευτέρα έως Παρασκευή, 40 ώρες την εβδομάδα. Οι αργίες καλύπτονται με εθελοντές. Σε 2,5 χρόνια έχω εργαστεί μόνο μία φορά ως εθελοντής και ποτέ δεν υπήρξε η παραμικρή υπόνοια παραπόνου προς το πρόσωπο μου, για το γεγονός αυτό.
Δεν ζητάται, ούτε πρόκειται να ζητηθεί από κανέναν εργαζόμενο, ακόμα και αν το θέλει ο ίδιος, να εργαστεί 7 στα 7. Αυτά δεν γίνονται σε αναπτυγμένες χώρες, ακόμα και απόλυτα καπιταλιστικές αλλά με στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα, όπως η Ολλανδία. Δεν γίνονται ούτε σε πολυεθνικές-κολοσσούς όπως η βιομηχανία που εργάζομαι εγώ.
Στις σύγχρονες ανεπτυγμένες οικονομίες, που αμφιβάλλω ότι αυτές έχουν ως πρότυπο οι Έλληνες Νεοφιλελεύθεροι, όπως η Ολλανδία, το συνδικάτο των μηχανικών, διαπραγματεύτηκε και πέτυχε 3,5% ετήσια αύξηση μισθού για τους εργαζομένους του κλάδου αυτού. Οι διαπραγματεύσεις κράτησαν καιρό και μέχρι τότε, η εταιρεία που εργάζομαι είχε εξασφαλίσει σε μας άυξηση 2,5% με την σημειώση ότι αν το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων ειναι παραπάνω ποσοστό, τότε θα μας δώσει τη χρηματική διαφορά αναδρομικά, όπως και έγινε.
Στις σύγχρονες πετυχημένες βιομηχανίες που σέβονται τους εργασιακούς νόμους, διότι δεν έχουν άλλη πραγματική επιλογή, οι υπερηρωρίες είτε καταγράφονται ως έξτρα άδεια, είτε πληρώνονται. Αυτοί που δουλεύουν ΣΚ,παίρνουν 150% του μεροκάματου για το Σάββατο και 200% για την Κυριακή και τις πιθανές αργίες, χώρια τα επιδόματα της βάρδιας. Για να μην αναφέρω ότι και κάθε πτυχίο αντιστοιχεί σε βαθμίδες εργασίας με ανάλογους μισθούς.
Αν όλα αυτά μπορούν με κάποιο μαγικό τρόπο να διασφαλιστούν στην Ελλάδα, τότε ναι, ας εκσυγχρονιστούμε έστω και σε καπιταλιστικά πλαίσια, όπου οι ανισότητες πάντα θα υπάρχουν μια και είναι στη φύση αυτού του οικονομικού συστήματος. Αλλιώς δεν θα είναι εκσυγχρονισμός αλλά ένα πισωγύρισμα στο χρόνο. Στις εποχές της Βιομηχανικής επανάστασης που τα εργατο-σοσιαλιστικά κινήματα δεν είχαν γίνει ακόμα τόσο δυναμικά, ώστε να λειτουργήσουν ως αντίβαρο στην εκμετάλλευση των εργαζομένων από τους εργοδότες.
Και τελικά δεν είμαι σίγουρος του τι από τα δύο, εκσυγχρονισμό ή οπισθοδρόμηση, επιθυμούν οι Έλληνες υπέρμαχοι του Νεοφιλελευθερισμού είτε αυτοί είναι από τη Νέα Δημοκρατία είτε από άλλα κόμματα, είτε ακόμα και από το ΣΥΡΙΖΑ που έχει δείξει ότι στο να εφαρμόζει τέτοια μέτρα, οπισθοδρομικά για τους εργαζόμενους, είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικός.
Υ.Γ. Εννοείται ότι όλα αυτά συμβαίνουν στην Ολλανδία την παρουσα στιγμή, διότι η βιομηχανία τους γενικά βρίσκεται σε εκρηκτική ανάπτυξη. Δεν είμαι βέβαιος κατά πόσο αυτά θα διατηρηθούν αν κάτι στραβώσει στο μέλλον. Σίγουρα θα υπάρξουν σκληρές διαπραγματεύσεις σε αυτή την περίπτωση. Όμως αυτό δεν αναιρεί ότι τα εκάστοτε εργασιακά δικαιώματα δεν πρέπει να επηρεάζονται από τις διάφορες προοπτικές κερδών που έχουν οι εργοδότες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου