Ωριμάζουμε για να διαγράφουμε

Στην πορεία της ζωής μας και καθώς χρόνια θα φορτώνονται, άλλοτε ελαφριά, άλλοτε βαριά, είναι σίγουρο ότι, ο καθένας μας με διαφορετικό τρόπο, θα ωριμάζει. Και όμως, τι και αν στα περισσότερα σημεία ωριμάζουμε διαφορετικά, στο πλέον καθοριστικό ωριμάζουμε το ίδιο. Ποιο είναι αυτό; Η ικανότητα να διαγράφουμε ανθρώπους από τη ζωή μας.

Είναι μία διαδικασία, με την οποία ερχόμαστε σε επαφή από τα πρώτα χρόνια του βίου μας. Λες και είναι προγραμματισμένο, από τις κοινωνικές δομές, να μαθαίνουμε να βάζουμε και να βγάζουμε ανθρώπους από τη ζωή μας.

Πηγαίνουμε στο σχολείο, παίζουμε με άλλα παιδάκια, χτίζουμε τις πρώτες βάσεις της προσωπικότητας μας, κάποιες φορές μοιραζόμαστε μαζί τους και την παράνοια της εφηβείας. Και έπειτα έρχεται το πανεπιστήμιο, οπού εκεί κατά πάσα πιθανότητα, θα τραβήξει ο καθένας τον δρόμο του βάσει των φιλοδοξιών του.

Και ερχόμαστε την πολυπόθητη, μέχρι να ξεκινήσει, ενήλικη ζωή. Εκεί είναι που ξεκινάει το μεγάλο μακελειό, με εξαίρεση κάποιους ελάχιστους ανθρώπους που θα είναι πάντα δίπλα μας. Στην ενηλικίωση λοιπόν, αναγάγουμε σε καθημερινότητα να ερχόμαστε κοντά με ανθρώπους, για μικρά χρονικά διαστήματα και να απομακρυνόμαστε έπειτα.

Οι λόγοι ποικοίλουν. Οι πιο υστερόβουλοι, συνήθως πλησιάζουν και αποφεύγουν ανθρώπους βάσει των εκάστοτε συμφερόντων τους, τα οποία δεν είναι απαραίτητα οικονομικά, αλλά σίγουρα έχουν να κάνουν με την κάλυψη ή μη κάποιας ανάγκης. Οι πιο αυθεντικοί μπορεί να εκνευρίζονται  με κάτι, να σπάζονται που λένε και για αυτό να αποφεύγουν οποιαδήποτε περεταίρω συναναστροφή. Βέβαια το πιο συνηθισμένο φαινόμενο, είτε στην πρώτη είτε στη δεύτερη κατηγορία, είναι οι άνθρωποι απλά να χάνονται. Και όταν ξαναβρεθούν τυχαία:

-Να κανονίσουμε κανά καφέ ρε!
-Ναι βέβαια ρε συ, μην χαθούμε!

Και μετά από αυτό το «μουσικό διάλειμμα», του οποίου όλοι ξέρετε την κατάληξη, θα έρθω να ξεκαθαρίσω ότι αντίθετα με ότι φαίνεται στις παραγράφους που έγραψα λίγο πριν, εγώ αυτή τη λειτουργία της διαγραφής ανθρώπων, όχι μόνο δεν τη θεωρώ αρνητική αλλά αντίθετα τη θεωρώ σωτήρια. Και μάλιστα είναι ένας από τους λίγους λόγους που χαίρομαι που μεγαλώνω ή γερνάω, πείτε το όπως θέλετε.

Ο λόγος είναι ότι στην πραγματικότητα είναι ένα «ταλέντο» που άρχισα να το αναπτύσσω σοβαρά πολύ πρόσφατα, τα τελευταία χρόνια. Πιο πριν, ήμουν ένας συναισθηματικός μαλακούλης, ο οποίος όχι μόνο έδινε ιδιαίτερη σημασία στις στιγμές που μοιραζόταν με άλλους, αλλά ακόμα χειρότερα, έδινε βάση και στο λόγια, που άκουγε από αυτούς. Με προφανή αποτελέσματα για την ψυχολογία όταν διαπίστωνα ότι όλα αυτά δεν σημαίναν τα ίδια πράγματα και για αυτούς. Και τι ειρωνία, όσο πιο πομπώδη και φαντασμαγορικά ήταν τα λόγια τόσο πιο εύκολα με διέγραφαν και αυτοί.

Αλλά πλέον μεγάλωσα, ωρίμασα και έμαθα. Πλέον έχω μάθει να διαγράφω και εγώ πάρα πολύ αποτελεσματικά και έχω άπειρα πρόσφατα παραδείγματα στο μυαλό μου, αυτή τη στιγμή. Φυσικά αυτό γίνεται μόνο όταν υπάρχει μία σημαντική αφορμή, όπως μία καμουφλαρισμένη πουστιά ή μία απλά συνεχιζόμενη αδιαφορία, η οποία είναι ανακόλουθη των λόγων και των κοινών εμπειριών. Εντάξει, το ότι ωριμάζω και μαθαίνω να προστατεύω τον εαυτό μου δεν σημαίνει ότι θα γίνω και σαν τα κακέκτυπα ανθρώπων που περιφρονώ.

Διότι εκεί υπάρχει ο άλλος κίνδυνος, να χαθούν και οι λίγες ανθρώπινες σχέσεις που έχουν πραγματική σημασία. Αυτές που είναι πάντα εκεί και έχουν νικήσει κάθε αντίξοη συνθήξη. Που σαν θεμέλια μας δίνουν την απαραίτητη στήριξη, για να συνεχίσουμε την εποποιία της ζωής, στα εύκολα και κυρίως στα δύσκολα. Και αυτές είναι που είναι ο πραγματικός πλούτος μας και δεν πρέπει ποτέ να χαθούν.