Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος...

Διάβασα σήμερα με αφορμή την επέτειο του θανάτου της Κατερίνας Γώγου διάφορα αφιερώματα σχετικά με την ζωή της, τα ποιήματα της κ.τ.λ. Πολλές πληροφορίες από αυτές που περιέχονταν σε αυτά τα αφιερώματα τις ήξερα ήδη. Από προηγούμενες επετείους...

Έχει δημιουργηθεί εδώ και αρκετό καιρό ο «θρύλος» των Αγίων των Εξαρχείων. Άσιμος, Σιδηρόπουλος, Γώγου. Και προφανώς και για τους άλλους δύο υπάρχουν οι ανάλογες επέτειοι. Καθόμαστε και ακούμε δίσκους τους, κοινοποιούμε βιντεάκια σχετικά με αυτούς από το youtube στο Facebook και γενικότερα ακολουθούμε κάποιες συγκεκριμένες διαδικασίες με ελάχιστες μεταξύ τους παραλλαγές.

Κάποια στιγμή ενώ διάβαζα μου ήρθε η εξής σκέψη. Πως θα ήταν αν ζούσαν σήμερα; Ή για να γίνω σαφής...Πως θα τους αντιμετωπίζαμε αν ζούσαν γύρω μας τώρα; Αν δημιουργούσαν γύρω μας;
Δεν είμαι πολύ αισιόδοξος... Ήδη «ακούω» τους χαρακτηρισμούς των περαστικών καθώς βλέπουν τον Άσιμο να παρομοιάζει την Γη με ταψί. Και πιστέψτε με δεν είναι διόλου κολακευτικοί. Ούτε πιστεύω θα είχαμε κάποια ιδιαίτερη καούρα να έρθουμε σε επαφή με το έργο τους. Οι ταμπέλες που θα τους έχουμε ήδη κολλήσει θα μας αποτρέψουν από οποιαδήποτε τέτοια κίνηση. Ναι μιλάω και για εμάς που το παίζουμε «εναλλακτικοί» «ψαγμένοι» και διάφορα άλλα χαριτωμένα κοσμητικά επίθετα.

Γιατί θα ήμασταν τόσο καχύποπτοι και απόμακροι; Γιατί κατά βάθος ίσως και υποσυνείδητα θα ψυλλιαζόμασταν με τι προσωπικότητες έχουμε να κάνουμε και θα τρομάζαμε. Θα τρομάζαμε που θα βλέπαμε στην συμπεριφορά τους κάτι δικό μας. Και θα βαριόμασταν ταυτόχρονα. Διότι δεν θα  μπορούσαμε και αυτούς να τους βάλουμε σε κάποιον κουβά-ταμπέλα, όπως βάζουμε τόσους άλλους γύρω μας.Και έτσι θα προτιμούσαμε να μην ασχοληθούμε καν. Θα τους αφήναμε να συνεχίσουν στην (για πολλούς) προδιαγεγραμμένη τους πορεία. Θα τους έπαιρνε η μπάλα και αυτούς διότι οτιδήποτε πιο περίπλοκο από το μονότονο είναι κουραστικό για το μυαλό μας. Έτσι έχουμε μάθει. Και λίγο καιρό μετά την ολοκλήρωση της πορείας θα αρχίζαμε να «γιορτάζουμε» τις επετείους τους, που τόσο πολύ ειδικά εδώ στην Ελλάδα γουστάρουμε.

Ίσως βέβαια και με αυτόν τον «φόρο τιμής» να αποσκοπούμε και αλλού. Ίσως έτσι να θέλουμε να παρηγορήσουμε τον εαυτό μας που ακολουθούμε σπάνια  κάποια από αυτά που μας «μάθανε». Ίσως να θέλουμε να τιμήσουμε την χαμένη μας διαφορετικότητα, προσφέροντας της, σαν δώρα την τέχνη «διαφορετικών» ανθρώπων. Και τους ίδιους σαν εξιλαστήρια θύματα, αποδιοπομπαίους τράγους των επιλογών όλων εμάς των υπολοίπων.

Φυσικά όλα αυτά θα ήταν μάταια και ανούσια και πέρα από προσωρινά συναισθήματα νοσταλγίας και τεχνητής συγκίνησης(που τόσο την έχουμε ανάγκη κάποιες στιγμές)  δεν θα πρόσφεραν τίποτα άλλο.

Όλα τα παραπάνω δεν είναι απλά μία σουρεαλιστική απαξίωση της έννοιας του χρόνου. Υπάρχουν και σήμερα Κατερίνες, Παύλοι και Νικόλες. Τους έχω γνωρίσει. Τους έχεις γνωρίσει. Έστω για λίγα λεπτά. Σε κάποια μεθυσμένη συζήτηση, σε κάποιο πήδημα, σε κάποιο κοίταγμα στον καθρέφτη, σε ένα χάδι στο κεφάλι ενός αδέσποτου σκύλου, σε οποιαδήποτε στιγμή έτυχε απλά να αφεθούμε. Που παύσαμε να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας ότι σκεφτόμαστε συνειδητά...

Σε όλες και όλους λοιπόν τις Κατερίνες, τους Παύλους και τους Νικόλες που υπήρξαν, υπάρχουν γύρω μας και κυρίως ΜΕΣΑ μας πιστεύω ότι τους αξίζει κάτι πολύ πιο ουσιαστικό από μία επέτειο θάνατου, κάτι πολύ περισσότερο από μια παρένθεση που διακόπτει την ροή της επιβίωσης μας. Αρκεί να θυμόμαστε ακόμα τι είναι αυτό.

 «...Να παραμένεις άνθρωπος»...

Πρώτη Δημοσίευση Balaoritou Street