Οι πραγματικά ελεύθεροι

Δεν τους παίρνεις χαμπάρι. Κυκλοφορούν εκεί έξω. Στους δρόμους, στις πλατείες, στα μαγαζιά, στις στάσεις του λεωφορείου. Περνάν απαρατήρητοι διότι είναι φτιαγμένοι καθ’εικόνα και ομοίωση της μάζας. Αλλά όχι καθ’υπόσταση. Η υπόσταση τους είναι που τους κάνει να διαφέρουν. Για αυτό και δεν είναι ορατοί. Διότι όλα τα χαρακτηριστικά τους που επιβεβαιώνουν την υπόσταση τους, δεν φαίνονται εκ πρώτης όψεως αλλά πρέπει να τους γνωρίσεις για να το υποψιαστείς τουλάχιστον. Δεν τους νοιάζει πραγματικά. Διότι είναι ελεύθεροι. Είναι οι πραγματικά ελεύθεροι άνθρωποι.

Ναι ξέρω, έχεις σιχαθεί να ακούς τους ανθρώπους που κάνουν υπερβολική χρήση της λέξης «ελευθερία». Τη διατυμπανίζουν όπου βρεθούν. Και μετά τους βλέπεις να υπερπροβάλλουν στην πρώτη ευκαιρία τα κοινωνικά αποδεκτά δεσμά τους. Όχι δεν αναφέρομαι σε αυτούς.

Οι άνθρωποι στους οποίους αναφέρομαι δεν θα σου βροντοφωνάξουν ποτέ ότι είναι ελεύθεροι. Ίσως γιατί το θεωρούν τόσο δεδομένο για αυτούς, ίσως γιατί οι ίδιοι απολαμβάνουν στο ακέραιο το δώρο που έκαναν οι ίδιοι στον εαυτό τους, την ελευθερία τους και έτσι γνωρίζουν ότι αυτή είναι πάνω από όλα μια εσωτερική κατάσταση. Είναι κάτι που αφορά το κάθε άτομα προσωπικά και ξεχωριστά. Δεν είναι κάτι  για να διαμοιράζεται μέσω εντυπωσιακών εκφράσεων από εδώ και από εκεί. Δεν το έχουν ανάγκη στην τελική.

Δεν θα ακολουθήσουν ποτέ μόδες, είτε αισθητικές είτε πνευματικές. Το σύστημα αξιών που έχουν στήσει απόλυτα συνειδητά μέσα τους δεν θα τους επιτρέψει καν να νιώσουν ένα ανεπαίσθητο άγγιγμα από αυτά  που αγγίζουν όλους τους υπόλοιπους. Θα προσπαθείς μάταια να τους κατατάξεις σε μια κοινωνική ομάδα, να τους προσδιορίσεις. Τζάμπα ο κόπος. Πίστεψε με έχουν προσπαθήσει και οι ίδιοι κάποιες φορές ανεπιτυχώς. Δεν είναι στο DNA τους. Το έχουν αποδεχτεί.

Υπήρξαν στιγμές που τη φοβήθηκαν την ελευθερία τους. Αλλά εκεί βρισκόταν η δύναμη τους, η γενναιότητα τους. Διότι δυνατός και γενναίος δεν είναι αυτός που δεν πονάει και δεν φοβάται αλλά αυτός που ξεπερνάει και τους πόνους και τους φόβους του. Και κάθε φορά που συμβαίνει αυτό τόσο πιο ελεύθεροι και τόσο πιο εξελιγμένοι σαν υπάρξεις νιώθουν.

Γνωρίζουν απόλυτα το τι έχουν να διαχειριστούν. Ξέρουν το τίμημα της ελευθερίας και δεν το φοβούνται. Είναι για σένα η μοναξιά. Για αυτούς είναι η μοναχικότητα. Βλέπεις μόνο όταν είναι μόνοι μπορούν να είναι ο εαυτός τους μπορούν να είναι πραγματικά ελεύθεροι στον απόλυτο βαθμό που επιθυμούν.

Όχι πως όταν είναι με άλλους  θα αρχίσουν να συμπεριφέρονται βάσει στερεοτύπων. Όχι σε καμία περίπτωση. Απλά αυτή ακριβώς η διακριτηκότητα τους είναι που θα τους στερεί την ανάγκη να επιβάλλουν την ελευθερία τους εις βάρος των άλλων. Διότι γνωρίζουν ότι δεν θα είναι ελεύθεροι αλλά απλοί ναρκισσιστές και εγωιστές.

Αγαπούν και αγαπούν πραγματικά. Δεν θέλουν να ερωτεύονται διότι ξέρουν ότι ο έρωτας είναι το μόνο συναίσθημα που μπορεί να υπερνικήσει την αγάπη τους για την ελευθερία έστω και σε μεμονωμένες στιγμές. Και αν το κάνουν θα το κάνουν μόνο όταν θεωρούν ότι αξίζει τον κόπο. Και αυτή θα είναι η υπέρτατη θυσία τους. Αλλά θα είναι επιλογή τους. Και θα έχουν επιλέξει ελεύθερα την «αυτοκτονία» τους. Διότι η αυτοκτονία για αυτούς δεν είναι μία πράξη παραίτησης, δεν είναι μία πράξη δειλίας, αλλά θα είναι η πλέον ταιριαστή πράξη, το ιδανικό κλείσιμο μιας ελεύθερης ζωής.

Ακόμα απορείς πως θα τους αναγνωρίσεις; Είναι πολύ απλό. Από τις πράξεις τους. Θα τους δεις σε κάποιες στιγμές να βρίσκονται στο δίλλημα, να προσπαθούν να διαχειριστούν τη σύγκρουση που θα προκληθεί ανάμεσα στα όνειρα τους και στους ανθρώπους που νοιάζονται. Εκείνη η στιγμή είναι που όλα τα λόγια, όλες οι ενδείξεις πάνε περίπατο και έρχεται η ώρα των πράξεων.

Αν όλο αυτό θα τους βγει σε καλό ή σε κακό δεν το ξέρουν. Αλλά θα ξέρουν ότι δεν πρόδωσαν ποτέ τον εαυτό τους, το παιδί που βλέπουν στις φωτογραφίες. Αλήθεια πόσοι άνθρωποι μπορούν να το περηφανεφτούν αυτό;