Ένα τελευταίο Flashback

- Έλα Μπάμπη, φτάσαμε σπίτι επιτέλους, λέει ο κύριος Λευτέρης απευθυνόμενος στον σκύλο του καθώς κλείνει την πόρτα του διαμερίσματος του.

Είχαν βγει για τον καθιερωμένο απογευματινό τους περίπατο. Η διαδρομή ήταν συγκεκριμένη, τα τελευταία 12 χρόνια από όταν τον είχε μαζέψει από το δρόμο. Πρώτα μια βόλτα στο πάρκο ώστε να κάνει ο Μπάμπης την ανάγκη του και ύστερα στο καφενείο της γειτονιάς για να απολαύσει ο κύριος Λευτέρης το τσιπουράκι του παρέα με άλλους συνταξιούχους της περιοχής.

Όσο καλοστεκούμενος και αν ήταν για τα 81 του χρόνια, ο ηλικιωμένος άνδρας βγάζει με αργές κινήσεις το παλτό του και τα παπούτσια του και κάθεται στην αναπαυτική πολυθρόνα μπροστά από την τηλεόραση. Ο επίσης πολύ ηλικιωμένος ημίαιμος σκύλος του τον ακολουθεί στο ίδιο αργό τέμπο και ξαπλώνει στο χαλάκι του ακριβώς δίπλα στο αφεντικό του.

Είναι 8μιση το βράδυ. Χειμώνας. Ο κύριος Λευτέρης χαζεύει τις ειδήσεις γνωρίζοντας ότι σε μια-δυο ώρες το πολύ θα τον πάρει ο ύπνος. Είναι μια διαδικασία επαναλαμβανόμενη εδώ και πολλά χρόνια. Όπως ακριβώς και οι ειδήσεις που βλέπει, το περιεχόμενο των οποίων ουσιαστικά λίγο αλλάζει από περίσταση σε περίσταση.

Και όντως ακόμα μια φορά το σκηνικό εξελίσσεται ακριβώς έτσι. Σκάνδαλα, δολοφονίες, φυσικές καταστροφές, αθλητικά και καιρός. Και διαφημίσεις. Αυτοκίνητα, απορρυπαντικά, τράπεζες. Κάποια στιγμή το βλέμμα του αποσπάται από την οθόνη της τηλεόρασης και σηκώνεται λίγο προς τα πάνω, που έχει κρεμασμένο ένα παλιό ρολόι τοίχου, κληρονομιά από την μητέρα του. Λίγα δευτερόλεπτα μένουν για τις 9. Το βλέμμα του μένει καρφωμένο στο ρολόι. Ίσως περιμένει να ακούσει τον χαρακτηριστικί ήχο που θα ακουστεί όταν θα είναι 9 ακριβώς. Ίσως συμβαίνει κάτι άλλο. Οι δείχτες δείχνουν 8:59:59

Νιώθει έναν φόβο. Γιατί τον πλησιάζει αυτός ο Γερμανός στρατιώτης; Δεν έκανε κάτι. Μήπως έμαθε για τον πατέρα του που ήταν στα βουνά; Θέλει να τρέξει να βρει τη μαμά του. Δεν μπορεί. Τα γόνατα του τρικλίζουν. Ο στρατιώτης τον πλησιάζει. Του χαμογελάει.
-Hallo kiddo! Sollst du een Schokolade? Λέει ο μετά βίας ενήλικος ναζί, και του προσφέρει μια σοκολάτα. Απίστευτο! Μόνο μια φορά είχε φάει στη ζωή του σοκολάτα και αυτό χρόνια πριν σε κάτι γενέθλια του. Την αρπάζει και καθώς τρέχει, ακούει τα γέλια του στρατιώτη. Βρίσκει μια απόμερη γωνιά και την απολαμβάνει.

Νιώθει όμορφα. Πολύ όμορφα. Της χαϊδεύει το μάγουλο. Τα καστανά της μαλλιά. Την κοιτάει στα πράσινα μάτια της. Την φιλάει. Τα αδιάκριτα μάτια των συνεπιβατών τους στο τρένο δεν τον ενδιαφέρουν. Ούτε το αρχικό σάστισμα της. Ίσως γιατί την είχε συναντήσει πρώτη φορά. Ίσως γιατί υποψιάζεται ότι δεν θα την φιλίσει ποτέ ξανά στη ζωή του.

Ένα συναίσθημα απόγνωσης τον κατακλύζει. Η υγρασία του τρυπάει τα κόκκαλα. Το πάτωμα που κάθεται είναι κρύο. Κάθεται δίπλα του ένας άντρας κοντά στην ηλικία του. Ταλαιπωρημένος. Βγάζει ένα τσιγάρο. Του το προσφέρει.
- Ένα έχω Λευτέρη όλο και όλο. Έλα να το καπνίσουμε μαζί.
Μοιράζονται το τσιγάρο. Ανοίγει η πόρτα του κελιού. Μπαίνουν οι δεσμοφύλακες. Αρχίζουν και τους χτυπάνε με τα γκλομπ τους. Παίρνουν τον συγκρατούμενο του. Τον ξαναείδε μετά από ένα δίμηνο. Είχε μάθει ότι νοσηλευόταν στην εντατική.

Πλέον αισθάνεται μία απαξίωση. Για τα πάντα. Οι δρόμοι της πόλης δεν του ταιριάζουν. Τα καυσαέρια, οι φωνές, οι βιτρίνες. Δεν ονειρευόταν έτσι το μέλλον που πλέον έγινε παρόν. Δεν ελπίζει. Δεν πιστεύει στους ανθρώπους. Πάει να πετάξει τα σκουπίδια του. Ακούει έναν λυγμό κάτω από τον κάδο των απορριμάτων. Είναι ένα κουταβάκι. Τον κοιτάζει με φόβο. Προσπαθεί να το χαϊδέψει. Τον αποφεύγει. Λίγο μετά πείθεται και τον πλησιάζει. Το παίρνει στην αγκαλιά του. Νιώθει όμορφος άνθρωπος και πάλι.

09:00:00. Το ρολόι χτυπά. Βγάζει τον χαρακτηριστικό ήχο των παλιών ρολογιών. Η τηλεόραση δείχνει διαφημίσεις. Ξεκινάει μια σειρά. Ακούγονται κάτι λυγμοί ασυνάρτητοι. Πάλι διαφημίσεις. Οι λυγμοί συνεχίζουν. Ξεκινάει μια ταινία. Οι λυγμοί δίνουν τη θέση σε αγωνιώδη γαυγίσματα. Διαφημίσεις. Λυγμοί και πάλι. Ροζ τηλέφωνα. Τελεμάρκετινγκ. Επανάληψη κάποιας παλιάς ελληνικής σειράς. Πρωινή ενημερωτική εκπομπή. Διαφημίσεις. Πρωινάδικο. Ειδήσεις. Διαφημίσεις. Επαναλήψεις. Ένα σκηνικό που χωρίς τους λυγμούς επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά. Την αλληλουχία των παραπάνω διακόπτει ένας ήχος στην κλειδαριά. Η πόρτα ανοίγει. Μπαίνουν κάποιοι άνδρες. Βλέπουν τον κύριο Λευτέρη καθιστό στην πολυθρόνα. Ο Μπάμπης είναι  στην αγκαλιά του ξαπλωμένος. Η τηλεόραση παίζει διαφημίσεις. Ένας από τους άντρες σκύβει απότομα και κάνει εμετό. Ένας άλλος κρατώντας την παλάμη του στο πρόσωπο του στέκεται δίπλα του. Παρατηρεί τον νεκρό Μπάμπτη και το παραμορφωμένο πρόσωπο του κυρίου Λευτέρη. Σχηματίζεται κάτι σαν χαμόγελο. Διακριτικό. Φαντάζεται ότι μάλλον είναι αποτέλεσμα της σήψης. 

1η Δημοσίευση: Balaoritou Street