Ήταν κάτι πρωτόγνωρο, αυτό που συνέβη την περασμένη Τρίτη το βράδυ, στο Παρίσι. Δεν είναι ότι πρώτη φορά βλέπαμε έναν αγώνα ποδοσφαίρου να διακόπτεται. Αυτό το έχουμε ξαναζήσει πολλές φορές εμείς που αγαπάμε αυτό το άθλημα, είτε τα αίτια βρισκόταν στις κάκιστες καιρικές συνθήκες την ώρα του αγώνα, είτε συνήθως διότι οι οπαδοί της εκάστοτε γηπεδούχου ομάδας εισέβαλλαν στον αγωνιστικό χώρο. Ειδικά η δεύτερη αιτία στην Ελλάδα είναι αρκετά συχνότερη από την πρώτη και υποψιάζομαι πως αυτό δεν έχει να κάνει λόγω της γενικότερης καλοκαιρίας που έχουμε σαν μεσογειακή χώρα.
Και σίγουρα δεν ήταν η πρώτη φορά που ποδοσφαιριστές ένιωσαν να τους συμπεριφέρονται με ρατσισμό. Δυστυχώς δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο όταν έρχεται η μπάλα στα πόδια αθλητών με αφρικανικές ρίζες, σιχαμερές μειοψηφίες οπαδών να αναπαριστούν ήχους μαϊμούδων ή ακόμα και να πετάνε μπανάνες απέναντι στους παίκτες αυτούς. Για να επιστρέψω και πάλι στην Ελλάδα, δυστυχώς η ιαχή «σκυλάραπας» δεν έχει εκκλείψει από τις ελληνικές κερκίδες, για να μην αναφέρουμε άλλης φύσεως ρατσιστικά συνθήματα, τύπου «Βούλγαροι», τα οποία εκφράζουν και καλά μία «φυλετική καθαρότητα» αυτών που τα φωνάζουν.
Το τι ακριβώς συντελέστηκε στο Παρίσι προχθές πριν την αποχώρηση των ομάδων, είναι ακόμα υπό διερεύνηση. Πέρα από τους πρωταγωνιστές του γεγονότος και την ίδια την Ουέφα, όλοι εμείς που δεν είχαμε άμεση επαφή με το συμβάν εκείνη την ώρα, είτε αργότερα μέσω κάποιας ηχογράφησης ή κάποιου βίντεο, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν επρόκειτο όντως περί μίας αδιαμφισβήτητης ρατσιστικής συμπεριφοράς του Ρουμάνου τέταρτου διαιτητη, ή αν έχουμε να κάνουμε με ένα συμβάν σπασμένου τηλεφώνου, ή με ένα έγκλημα εξ αμελείας, μία ρατσιστική έκφραση που χρησιμοποιήθηκε ασυνείδητα. Το τελευταίο θα ήταν ενδεικτικό για το πόσο δρόμο έχουμε σαν κοινωνίες για να εξαλείψουμε τέτοια φαινόμενα.
Αυτό όμως που συνέβη προχθές, να διακοπεί ένα παιχνίδι διότι ένας συντελεστής μίας ομάδας ένιωσε ότι έχει δεχτεί ρατσιστική συμπεριφορά, είναι κάτι που δυστυχώς, αλλά και ευτυχώς, βλέπουμε πρώτη φορά. «Δυστυχώς πρώτη φορά», διότι θα έπρεπε να είχε συμβεί κάτι αντίστοιχο σε όλες τις προγενέστερες περιπτώσεις ρατσισμού στα γήπεδα και «ευτυχώς πρώτη φορά», που εν τέλει, έστω το 2020, έγινε το αυτονόητο. Και για μένα, αυτό είναι το σημείο που πρέπει να εστιάσουμε όλοι οι φίλαθλοι και υγιείς άνθρωποι, μια και η Ουέφα που έχει κάνει σύνθημα της το “Respect” και το “Say no to racism” είναι σίγουρο ότι δεν θα επιτρέψει να υπάρξουν σκιές σχετικά με την ανοχή της σε αυτό το θέμα, ειδικά με τις οικονομικές απώλειες που μπορεί να προκαλέσουν αυτές, μέσω της ζημιάς στην εικόνα του προϊόντος της. Για να μην ξεχνιόμαστε.
Παρ’ όλα αυτά η οποιαδήποτε πιθανή υστεροβουλία στη διαχείριση που θα κάνει η Ουέφα στο ζήτημα αυτό, δεν πρέπει να μας αποσπάσει την προσοχή από το γεγονός ότι χθες επιτεύχθηκε μία πολύ σημαντική νίκη στον πόλεμο ενάντια στο ρατσισμό. Ήταν μία ξεκάθαρη και απόλυτη άρνηση του οποιαδήποτε συμβιβασμού με οποιαδήποτε ρατσιστική συμπεριφορά ή έστω υπόνοια της. Και αν αναλογιστούμε ότι αυτό συνέβη σε ένα ζωντανό τηλεοπτικό γεγονός με εκατομμύρια, αν όχι δισεκατομμύρια τηλεθεατές, τότε αντιλαμβανόμαστε ότι οι συνέπειες του είναι πολύ πιθανόν να ξεφύγουν από το τερραίν του Παρκ ντε Πρενς.
Ας αναλογιστούμε πόσα παιδάκια βλέπανε τον προχθεσινό αγώνα. Πόσα από αυτά που μπορεί να δέχονται ρατσιστικές επιθέσεις στο σχολείο τους και σκύβουν το κεφάλι, πολλές φορές κατηγορώντας ενδόμυχα τους ίδιους τους, τους εαυτούς. Και τώρα έχουν ένα τόσο μακρινό, αλλά και στην πραγματικότητα τόσο κοντινό όσο η τηλεόραση τους, παράδειγμα που θα τους εμπνεύσει να συνειδητοποιήσουν ότι δεν πρέπει να επιτρέπεται η παραμικρή ανοχή στον ρατσισμό. Θα αποτελέσει μία έμπνευση για να σηκώσουν το ανάστημα τους.
Όπως, ίσως, θα αποτελέσει και έμπνευση για κάποιο παιδί που έχει το ίδιο, ρατσιστική συμπεριφορά να το ξανασκεφτεί προτού την εκφράσει και ίσως να αποτελέσει αφορμή για να αναθεωρήσει κάποια στερεότυπα που έχει κληρονομήσει από την οικογένεια και το περιβάλλον του. Δυστυχώς, το ποδόσφαιρο επηρεάζει πολύ περισσότερο τις νεαρές ηλικίες από τα απολύτως αναγκαία κινήματα σαν το Black Lives Matter και ενώ αυτή η σύγκριση πρέπει να μας προβληματίσει σοβαρά, δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να να το χρησιμοποιήσουμε για καλό σκοπό. Στην τελική όπως είπε και ο Αλμπέρ Καμύ:
«Έχοντας δοκιμάσει αμέτρητες εμπειρίες, μπορώ να πω με σιγουριά ότι όσα ξέρω σχετικά με την ανθρώπινη ηθική το οφείλω στο ποδόσφαιρο»
Υ.Γ. Υπάρχουν πολλά σχόλια περί υπερβολικής χρήσεως πολιτικής ορθότητας για το συγκεκριμένο γεγονός. Αυτό αφενός είναι κάτι που δεν μπορούμε να το ξέρουμε, αφετέρου γνωρίζοντας ότι η "χρυσή τομή" της πολιτικής ορθότητας είναι δύσκολο να επιτευχθεί, προσωπικά πιστεύω ότι στο δίλημμα "περισσότερο ή λιγότερο πολιτική ορθότητα από όσο πρέπει" εγώ θα διαλέξω το "περισσότερο". Διότι είναι καλύτερο κάποιος να συγκρατεί τις λέξεις του, από το να θίγεται η υπόσταση κάποιου άλλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου