Οι ψυχολογικές επιπτώσεις της πανδημίας

Ήταν αναμενόμενο πως όταν ξεκίνησε η ιστορία της πανδημίας, η ζωή των περισσότερων ανθρώπων θα επηρεαζόταν, σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα δραματικά. Είναι έτσι δομημένη η παγκόσμια κοινωνία στον 21^ο αιώνα που θα ήταν αναπόφευκτο για την πλειοψηφία από εμάς να αποφύγει τις συνέπειες που ο κορωνοϊός προκάλεσε συνολικά.

Εννοείται πως στις δραματικές περιπτώσεις, συμπεριλαμβάνονται αρχικά οι άνθρωποι που υπέφερε η υγεία η δικιά τους και των αγαπημένων τους ανθρώπων και έπειτα αυτοί που είδα την οικονομική τους κατάσταση να υποβαθμίζεται, είτε λόγω του φυσιολογικού περιορισμένου τζίρου που προκαλούν τα διάφορα lockdown και περιορισμοί είτε διότι είδαν τους μισθούς τους να πετσοκόβονται ή ακόμα και οι ίδιοι να χάνουν τη δουλειά τους. Και μαζί και το μοναδικό τους εισόδημα.

Και ενώ αδιαμφισβήτητα τα παραπάνω θύματα του κορωνοϊού πρέπει να είναι η απόλυτη προτεραιότητα για να υποστηριχθούν από τις κοινωνίες και τις κυβερνήσεις, δεν πρέπει να προσπεράσουμε και κάποια άλλα «θύματα». Δευτερεύοντα μεν, άνθρωποι που πλήττονται από τις δυσμενείς συνθήκες, δε. Είναι αυτοί και αυτές που έχουν πληγεί ψυχολογικά από την παρατεταμένη απομόνωση που έχει προκληθεί από τις διάφορες μορφές ήπιας και βαριάς καραντίνας.

Αναλογίζομαι το πόσοι συνάνθρωποι βρίσκονται στην πραγματικά άσχημη κατάσταση, να βιώνουν τους τελευταίους οχτώ μήνες μία στείρα ρουτίνα του δουλειά-σπίτι-ύπνος και ξανά δουλειά-σπίτι-ύπνος. Που έτυχε ο κορωνοϊός να τους βρει χωρίς κάποιον σύντροφο και μακριά από τους φίλους τους και την οικογένεια τους. Που τα καθημερινά ερεθίσματα τους, περιορίζονται σε νέα σχετικά με τον ιό, στα εμβόλια που δεν έρχονται ποτέ, στις έμμεσες απειλές-προειδοποιήσεις για νέα lockdown, στο πόσοι νόσησαν και σήμερα, στο πόσοι είναι στις ΜΕΘ και τελικά στο πόσοι πεθάναν λόγω επιπλοκών του covid-19.

Δεν είναι εύκολο να έχεις μία τέτοια καθημερινότητα, φτωχή και μίζερη, χωρίς να μπορείς έστω να την εμπλουτίσεις με βόλτες σε θέατρα, κινηματογράφους, συναυλίες, γήπεδα, ολιγοήμερες διακοπές και κυρίως, νέες γνωριμίες. Και μάλιστα χωρίς να υπάρχει  ο παραμικρός ορίζοντας ή ημερομηνία λήξης  σε αυτό το ζοφερό περιβάλλον, διότι ας μην γελιόμαστε, αυτή τη στιγμή που γράφεται το παρόν κείμενο, κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί το πότε θα επιστρέψει αυτή η ρημάδα η κανονικότητα. Η ελπίδα που έχει ως συναίσθημα, την φήμη ότι είναι αυτή που δίνει ζωή σε ένα άτομο που ταλαιπωρείται, έχει στις μέρες μας ανεπαρκή θεμέλια και φυσιολογικά καταρρέει γρήγορα, μετά τη γέννηση της.

Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι οι οποίοι στερούμενοι όλα τα παραπάνω, νιώθουν όλη αυτή την επανάληψη στις ιστορίες των ημερών τους, ως ένα τερατώδες κενό που τους περικυκλώνει και τους σφίγγει σε βαθμό ασφυξίας. Και δεν θα τους κατηγορήσω για το γεγονός ότι πολλοί από αυτούς δεν μπορούν να δουν την πανδημία ως μία ευκαιρία για να αναπτύξουν την αυτογνωσία και την αυτοεκτίμηση τους, εκμεταλλευόμενοι την απουσία αρνητικών εξωτερικών ερεθισμάτων που παλιότερα θα τους έβλαπταν. Διότι δεν μπορούν όλοι να πληρώνουν ψυχοθεραπευτή ή να έχουν καλλιεργήσεi τον εαυτό τους με μοναχικές δραστηριότητες για χόμπι, ώστε να μπορούν να διαχειριστούν αυτές τις περιστάσεις. Ή και τα δύο.

Παρ’ όλα αυτά, δυστυχώς δεν φαίνεται να υπάρχει και άλλη θετική επιλογή σε αυτό το ριψοκίνδυνο μεταίχμιο που έχουν βρεθεί πολλοί συνάνθρωποι μας. Η γενικότερη κατάσταση μας δείχνει ότι όσο θα διαρκέσει η πανδημία, δεν έχουν καλύτερη επιλογή από το να αφοσιωθούν στον εαυτό τους και στις όσες ανθρώπινες σχέσεις έχουν ήδη κτίσει. Να διαβάσουν βιβλία, να ανακαλύψουν καινούριες μουσικές, να παρακολουθήσουν ταινίες και σειρές που θα τους ψυχαγωγήσουν, να προσέξουν τη φυσική τους κατάσταση και να λένε και κανένα «σ’αγαπώ» εκεί που έχει αποδειχθεί ότι αξίζει να ειπωθεί.

Πηγή εικόνας: pinerivertimes.com